Ik begrijp heel goed dat het pijn doet als een ander "zo" zwanger is en zelf lukt het niet maar om dan gelijk zo te gaan doen kan ik niet helemaal snappen. Ik heb iemand in de familie die er alles aan doet om zwanger te worden en waarbij het dus echt niet wilt lukken maar ze zat bijna te huilen van blijdschap toen ik vertelde dat ik zwanger was. Ik gun het haar ook zo dat ze zwanger raakt dat het heel moeilijk was om het aan haar te vertellen. Nogmaals ik snap dat het bij je vriendinnen pijn doet maar mijn mening is als het echte vriendinnen zijn moet dit niet in de weg staan.
Ik lees van sommige mensen dat ze heel goed snappen dat het pijn doet, maar dat men tegelijkertijd niet kan begrijpen dat mensen niet heppie de peppie genoeg zijn als je dan zelf verteld dat je zwanger bent... Dan snap je het niet. Gelukkig voor diegene dan zelf, want dat betekend dat je het niet snapt, niet voelt, niet ervaart hoe ontzettend pijn het doet. En de pijn van ongewenste kinderloosheid gun ik niemand, dus wat dat betreft meen ik oprecht dat ik blij ben voor vele meisjes dat ze het niet snappen. Ik zou het alleen echt fijn vinden als dankzij dit topic er wat meer begrip zou ontstaan voor meisjes die in en in verdrietig zijn. @ huilen van blijdschap bij de zwangerschap van een ander als het je zelf echt niet lukt om zwanger te worden?? Sorry, maar dan denk ik dat je haar tranen op een andere manier hebt geïnterpreteerd dan hoe de tranen bij haar zullen hebben gevoeld. Ik ken een hele hoop mmmeisjes en ben dat zelf jarenlang ook geweest en ik weet dat niemand van blijdschap huilt voor de zwangerschap van een ander, als je zelf niet zwanger kunt worden. Je kunt wel huilen van eigen verdriet en tegelijkertijd wel blij zijn dat een ander de verdrietige weg bespaard gaat worden, maar huilen van blijdschap omdat een ander zwanger is?? Nee, ik ken geen enkel mmmeisje die dit zal hebben.
ik heb al jaren een kinder wens en vond het dus ook wel moeilijk dat vriendinnen en zussen zwanger raakten maar dat neemt niet weg dat ik niet blijer had kunnen zijn voor hen... ook ben ik altijd geinteresseerd geweest in hun zwangerschap enz... ookal was dat af en toe behoorlijk pijnlijk voor mijzelf dit heb ik nooit aan hen laten blijken... zij kunnen er niks aan doen dat het voor mij op dat moment niet weg gelegd was... nu ben ik zwanger en kunnen zij niet gelukkiger voor mij zijn...
Het duurde bij mijn eerste ook 2 jaar voordat ik zwanger raakte en had daarvoor ook enkele miskramen gehad dus ik weet wel degelijk dat het pijn kan doen. Ik weet ook dat diegene die zo blij voor me was het echt meende en zij zal nooit anders tegen mij doen of het contact verbreken/verminderen!
Ook ik speek uit ervaring helaas, zoals je in mijn onderschrift ziet is het bij ons ook niet vanzelf gegaan. Maar bij twee van onze beste vrienden luk(te) het ook niet. Eentje heeft net een miskraam gehad op de dag dat ik kreeg te horen dat de 20 weken echo goed was en de ander heeft virige week positief getest, maar we leven zo met elkaar mee. Maar mijn schoonzus bijv. 0% respect of begrip voor onze situatie, zij kregen in de tussentijd, we waren evenkang bezig, 3 kinderen. En dit hebben we soms via hyves moeten lezen, terwijl wij echt hebben geprobeerd een oom en tante te zijn, maar hebben nu de moed maar opgegeven. Ik heb aktijd aangegeven dat ik er zelf wel over begon, over de zwangerschap, van de ander. DAn bepaal jezelf wanneer er over gepraat wordt en dit doe ik nu ook met mijn vriendinnen waarbij het niet lukt
Tja, moeilijk hoor. Ik ben samen zwanger met drie beste vriendinnen, en de vierde zit helaas (net) in de MMM. Bij ons is het dus andersom: zij is in de minderheid. Nu kan zij behoorlijk relativeren (zo is ze nog niet zo lang met haar vriend en vindt ze het dus wel logisch dat wij - met allemaal relaties van +/- 10 jaar - eerder zwanger zijn). Ook zegt ze echt wel blij voor ons te kunnen zijn, en dat lijkt ook echt zo. Ik vind het nu eigenlijk vooral andersom moeilijk. Zij doet toch vaak mee in onze gesprekken over zwangerschap enzo, maar op de een of andere manier hebben we het niet vaak over haar MMM. Dat komt vaak toevallig zo uit, maar doordat we het er al een tijd niet over hebben wordt het wel 'zo'n issue waar het nooit over gaat'. Ik merk dat ik er zelf dus ook wel behoefte over heb om het er samen over te hebben. Ik denk dat als je probeert het gesprek er over te blijven voeren je in ieder geval niet zo uit elkaar kan groeien. Al kan ik natuurlijk nooit helemaal begrijpen hoe zij zich voelt.
@ Maartje84, even bijgelezen en begrip is zeker meer ontstaan (al was dat er al hoor!) In mijn geval is het echt een ander verhaal omdat de meiden zelf ook binnen een mum van tijd zwanger waren, alleen niet zo snel als ik. En dat snap ik dus niet, maar dat zal met de kwaliteit van vriendschap te maken hebben. Maar ik heb absoluut begrip voor de meiden waarbij het niet / niet snel lukt! Lees overigens je banner en wow..wat een weg heb jij afgelegd..heb niets anders dan respect en wens je veel plezier aankomende tijd!
Ik begrijp die vriendinnen wel en ik begrijp jouw reactie ook wel. Ikzelf wil al heel lang zwanger worden maar helaas wil(de) mijn partner dit nog niet. Het is dus niet dat ik niet zwanger kan worden. (voor zover ik weet op dit moment toch) Maar de wens is zoooo sterk dat ik er elke dag naar verlang. Ik wil het al zo lang en zo graag dat ik het op dit moment ook pijnlijk vind om zwangeren in mijn omgeving te zien. Ik heb 2 vriendinnen die zwanger zijn en toen ze me het nieuws vertelden barste ik in tranen uit. (aan de telefoon, ik kon het nog goed camoufleren dat ik zo overstuur was) De tranen stroomden gewoon en toen besefte ik pas echt hoe diep het zit. Het is niet zo dat ik het hen niet gun, maar ik kon het op dat moment mentaal niet aan. Nu, een paar maanden verder heb ik het er nog steeds heel moeilijk mee dat ik niet zwanger mág zijn op dit moment en zij wel. Ik zou ze eerlijkgezegd liever uit de weg gaan. Dat is gewoon gemakkelijker en bespaart me veel verdriet. Maar ik forceer mezelf wel om met hen af te spreken af en toe (veeeel minder dan vroeger). Ik wil geen slechte vriendin zijn en ik wil er wel voor hen zijn als ze me nodig hebben. Maar om eerlijk te zijn doet het mij helemaal niet goed. Ik ben mentaal uitgeteld na een dagje geconfronteerd te worden met dikke buiken en roze wolken. 1 van die 2 die zwanger is heeft zelf heel veel moeite gehad om zwanger te worden. Ze was ook in een fase gekomen waarbij ze het niet aankon om zwangeren te zien. Gelukkig is het nu dus wel gelukt. En zij begrijpt mij ook het best. Ze houdt er rekening mee en vraagt me ook af en toe of ik niet liever heb dat ze niet praat over haar buikje. Maar ik wil de korte en harde pijn. Ik luister naar haar roze-wolk verhalen, ook al maakt mij dat heel erg triest. En ik doe het omdat ik hoop dat het ooit minder wordt. Het liefst van al wil ik zo snel mogelijk zwanger zijn zodat ik samen met hen zwanger kan zijn en zodat ik ook kan genieten van hun geluk. Nu geniet ik er helemaal niet van. Ik word er triestig van. Tjah, een hele sterke zwangerschapswens doet soms rare dingen met een mens...
Ik ervaar dit met de zus van m'n man. Die zijn nu een jaar bezig om zwanger te worden, maar dit is tot op heden nog niet gelukt. Mijn man en ik waren wel vrij snel zwanger. Nooit verwacht, omdat je toch veel om je heen hoort dat het lang kan duren. Dus wij weten wat een enorm geluk wij hebben gehad. M'n man heeft het nieuws zijn zus zelf verteld. De reactie was vrij mat, maar zochten daar nog niets achter en dachten dat ze gewoon verbaasd was, oid. Weken gingen voorbij, zonder iets te horen. Ik ben nu 31 weken ver en hebben haar in die tijd pas 2 keer gezien. En als we elkaar zien, dan vraagt ze niet hoe het met mij of de baby gaat. Het is vrij duidelijk dat ze het er moeilijk mee hebben en ze hebben zelf ook toegegeven jaloers te zijn. M'n man en ik hebben daar begrip voor. En beginnen daarom ook nooit zelf erover, omdat wij dat toch van hun kant willen laten komen. De hele tijd had ik zoiets van; "Nou ja, misschien komt het nog..." Maar na m'n bevalling eraan zit te komen, begint het door te dringen dat de interesse gewoon niet meer gaat komen. Het voelt een beetje alsof ons kwalijk wordt genomen dat wij wel zwanger zijn. Ik heb al maanden het gevoel niet blij te mogen zijn, in ieder geval niet in hun buurt. En ik vraag mij ook af hoe het straks zal gaan als de kleine er is.
Mijn nicht heeft clomide nodig om zwanger te raken. Hoewel ze bij Ties haar best deed om blij te zijn vond ze het ook moeilijk (logisch) en heeft ze achter mijn rug om veel over me gekletst. Nu zijn we beiden zwanger van de tweede, en is er weer wrok van haar kant omdat ik (jawel!) 6 dagen verder ben. Mijn collega heeft zware endometriose en zal nooit zonder ivf zwanger kunnen raken. Zij is daar verdrietig onder maar gunt het mij absoluut. Een wereld van verschil. Ik begrijp haar verdriet en zij begrijpt mijn blijdschap, dat is prima in balans.
Ook ik sta helaas aan de "verkeerde" kant van de streep wat betreft kinderen krijgen en op dit moment ben ik na een pilstop te hebben gehad vanaf 2008 weer begonnen met de pil per april 2011 ivm schildklierproblemen. Ik kan eerlijk zeggen dat ik blij ben voor de mensen die zwanger zijn maar soms ook wel dat beetje respect zou willen hebben of hebben gehad van mensen die wisten dat het bij ons niet lukte en waarom dat was. Hiermee bedoel ik eigenlijk alle goedbedoelde adviezen terwijl dan ineens weer vergeten was waarom ik ook alweer bezig was met IVF. Ik raak waarschijnlijk in de vervroegde overgang en de tekst: Ach ja....je kunt toch tot je 40e nog zwanger worden.....Daar kan ik niks mee...Of de vraag wat je ook alweer had (voor de 10e keer) of het doodzwijgen van de problemen. Nu hoeft het helemaal niet alleen maar over mij of mijn ongemakken te gaan want ik ben nog altijd ik en niet de zieke ik...maar ik vraag altijd hoe het is in de zwangerschap en na de geboorte en zelfs als de kids alweer wat ouder zijn...maar andersom...soms lijkt het of er een taboe op ligt. Terwijl ik er makkelijk over vertel en dan een redelijke blokkade heb zodat ik er niet te emotioneel van word. Op de dag dat we aan mijn schoonzus en zwager gingen vertellen dat we de 1e keer IVF kregen vertelde hun dat zij drie maanden zwanger was...slik...Mijn andere vriendin was zwanger terwijl ze eigenlijk even niet wilde na twee miskramen...hebben we samen gehuild op de bank...van blijdschap voor hun tot het verdriet van ons. Ik kon het ook allemaal goed handelen, zwangere vrouwen...tot het moment dat mijn collega vertelde dat ze zwanger was na de 3e IVF poging. Toen brak ik en was mijn verdriet zo groot...Ik wist namelijk wanneer ze haar terugplaatding had en vanaf het moment dat zij zwanger was heeft ze me bewust vermeden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik alleen maar kon huilen en mijn muur die ik had opgebouwd helemaal instortte. En hoewel ik het haar ook zo ontzettend gunde nam ik het haar ook kwalijk...Kwalijk ook dat zij niet aan het genieten was van de zwangerschap...Dit hebben we gelukkig uitgesproken en hoewel ik bijna niet over de baby begin en zij eigenlijk ook niet weten we van elkaar hoe we ons voelen en dat we alles goed bedoelen. Een ander meisje wat ik ken en in de MMM zit komt niet meer bij zwangere vrienden op bezoek...dat snap ik zelf niet zo goed..maar zij zal verlangen naar dat groeiende in haar buik en het niet kunnen zien bij andere...Bij mij is het buikje niet wat ik graag wil maar wat erna komt...en misschien kan ik er daarom heel anders instaan als andere mmm-meiden/koppels.
Moeilijk onderwerp is dit. Helaas weet ik uit eigen ervaring hoe dit voelt. En hoe mensen het ook vertellen, op wat voor manier ook, het is altijd verkeerd. Het doet zo'n pijn en dat kan geen mens zich voorstellen als je niet in die situatie hebt gezeten. Wij hadden ook vrienden die zwanger zijn/waren. Hij kwam het even alleen vertellen,omdat zij het niet aankon, het is al confronterend nieuws en dan wordt er ook nog gedaan alsof je een of andere ziekte hebt...grr Daarnaast het afzeggen van afspraken, daar ben ik ook schuldig aan, maar vergeet niet hoe vol je wordt gepompt met hormonen in de MMM. Dan ben je uit je doen totaal jezelf niet,je bent er soms zelfs ziek van. Vergeet niet ze gunnen jullie het zeker, maar het is een confrontatie met hetgeen wat je nog niet hebt en misschien wel nooit gaat krijgen,want van dit laatste ben je continue bewust. Daarnaast, jullie willen dat ze naar de zwangerschap vragen, maar vragen jullie ook wel eens hoe het gaat met hun zwanger worden,of ze het nog volhouden..... Ik ben nu gelukkig zwanger, maar ik weet dat het verdriet van niet zwanger worden door de meeste ongelofelijk onderschat wordt en dat doet écht pijn!!!
Heftig topic, komt me een beetje aan het gevoel. Mede door zoiets als dit ben ik een vriendin kwijt geraakt, ik was 20 jaar bevriend met haar. Er heeft natuurlijk meer gespeeld, maar ik heb gezien en gevoeld hoeveel jaloezie kapot kan maken en als ik lees dat sommige meiden het zelfde of iets soortgelijks meemaken, gaan m'n nekharen alweer overeind staan. Goede vriendinnen en uiteindelijk tegelijk zwanger; hoe mooi kan het zijn? Het had heel mooi kunnen zijn... ware het niet dat haar onzekerheid en jaloezie zoveel kapot heeft gemaakt. Ik wil er niet teveel over kwijt i.v.m. herkenbaarheid, maar het komt er in het kort op neer dat mij min of meer een miskraam werd toegewenst, mocht zij deze onverhoopt voor de 2e keer krijgen. Ik hoor het haar nog zo zeggen, man wat heeft me dat pijn gedaan. En dan die onzekerheid van ze... ik moest vooral niet vergeten dat ze een paar dagen verder is dan mij en dat werd me dan ook op allerlei manieren duidelijk gemaakt. En hun baby was het actiefst, beste, leukste, blablabla. Ik weet het allemaal niet, maar elke anekdote van mij over ons kleintje werd afgedaan met "oh leuk" en dan kwam er gelijk een verhaal over hun baby, die het zelfde had maar dan véél leuker/beter o.i.d. Het was/is gewoon een grote wedstrijd.. bah! Een andere vriendin van me is alleenstaand, maar sinds ik haar ken heeft ze al een kinderwens. Helaas is deze door allerlei omstandigheden nog niet uitgekomen en het ziet er naar uit dat dit voorlopig ook niet gaat gebeuren. Ze is al wat ouder, het klokje begint te tikken voor haar... tja, das moeilijk! En echt, hoe blij zij voor me was, niet normaal! En dat terwijl ze zelf in een situatie zit waarbij ze niet eens wéét of ze ooit kinderen kan of zal krijgen. Natuurlijk vindt ze het soms moeilijk en dan probeer ik er voor haar te zijn, maar gelukkig geeft ze mij nooit het gevoel dat ik niet mag genieten van mijn zwangerschap omdat zij het grote geluk nog niet mag mee maken. In plaats daar van heeft ze af en toe een dip, maar geniet ze vooral gewoon schaamteloos hard met ons mee. We kunnen zonder jaloezie of onzekerheid die gevoelens tegen elkaar uitspreken, en daarna gaan we weer verder, no hard feelings. En zo kan het ook...
Ik vind dit ook moeilijk.. Aan de ene kant begrijp ik het verdriet van de mmm meisjes, dit kan nooit makkelijk zijn en wat zullen er een tranen vloeien, al die moeite die hun moeten doen terwijl sommige meiden zo door de pil heen ongewenst zwanger worden Elke reclame op tv van de clearblue, ovulatie testen, de reclame van pampers, de kinderwagens op straat en de dikke zwangere buiken van andere vrouwen... Maar aan de andere kant, Heb ik het gevoel dat ik me schuldig moet voelen dat ik zwanger ben, dat ik niet blij mag zijn soms heb ik het gevoel dat het begrip dat alleen van mijn kant komt. TS: Ik vind het een moeilijke situatie
Vooral in de ochtend die Clearblue-reclame aan t ontbijt...men wat kon en kan ik mijn ontbijtbordje wel door de tv heen smijten! Maar over het gevoel hebben dat je niet blij mag zijn dat je zwanger bent dan vind ik naar. Ik hoop vanuit mij persoonlijk dat ik niemand dat gevoel geef of heb gegeven. Natuurlijk heb ik soms mijn voorkeuren en "gun" ik het de een wat sneller dan de ander maar dat is niet misgunnen...Komt er een beetje raar uit maar zo bedoel ik het niet...
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Op een gegeven moment is de rek er ook wel een beetje uit om weer blij te zijn voor een ander die zwanger is.Ik kan het in ieder geval vaak niet meer opbrengen.En ben ook niet van het type dat net doet alsof.Erg sneu voor de zwangeren in mijn omgeving,maar die zijn dan nog steeds lang nog niet zo sneu als dat ik ben Je moet het zelf meemaken om het te snappen denk ik....
Ik vond het ook even een beetje vervelend om aan m'n vriendin te vertellen. Zij is een half jaar eerder gestopt met de pil, maar helaas wil haar cyclus maar niet regelmatig worden. Ze was natuurlijk wel heel blij voor me. Al kan ik me voorstellen dat ze er ook wel een heel klein beetje verdrietig om was. Ook mijn zus kon met haar nieuwe vriend geen kinderen krijgen. Maar zij was helemaal blij voor me. Misschien komt dat omdat ze al 2 lieve kids heeft.
Dit, en vooral het laatste. Dat had ik ook heel erg. Het is heel erg eenrichtingsverkeer voor mijn gevoel.
Ik heb ook een vriendin waarbij het zwanger worden niet wil lukken. Ze zijn al 3 bezig, zonder resultaat. Ze heeft op haar 14e een abortus gehad en neemt zichzelf dat dan ook erg kwalijk nu.Inmiddels heeft ze ook meerdere miskramen gehad. Bij mijn eerste zwangerschap is er niets veranderd tussen ons, ze was erg blij voor me en vroeg me ook de oren van mijn kop over mijn zwangerschap. Ik was erg blij met haar steun. Inmiddels ben ik zwanger van de 2e en staat onze vriendschap behoorlijk onder druk. Ze vraagt nog steeds wel hoe het gaat maar ik merk ook dat ze het niet leuk vindt, en dat begrijp ik natuurlijk ook. Ik snap dat het heel frustrerend is dat ze na 3 jaar proberen nog niet zwanger is maar ik vindt ook dat ze er niet alles aan heeft gedaan. Zo heb ik haar er al vaak op gewezen om eens ovulatie testen te gaan gebruiken maar dat doet ze niet. Ze doen het op goed geluk en ze heeft ook een onregelmatige menstruatie. Sinds feb. loopt ze nu bij een gyn. die heeft haar vriend ook onderzocht en daar is niets mis, met haar inprincipe ook niet maar ze moest wel wat afvallen. Ik weet niet precies hoe die gesprekken zijn gegaan aangezien ik er niet bij ben geweest maar ik denk dat een gyn. je toch ook wel zou wijzen op het gebruik van ovulatie testen? In ieder geval moet ze nu 10 kilo kwijtraken, als ze die kwijt is gaan ze het hebben over hormoon gebruik, zei ze. We hebben nu regelmatig ruzie gehad en ik weet zeker dat het puur gaat om het feit dat ik zwanger ben en zij niet. Ze reageerde ook heel raar toen ik haar vertelde van mijn zwangerschap, haar antwoord was overduidelijk; 'waar ben jij mee bezig? Je hebt al een mooie gezonde dochter dus waarom moet je er zo snel al nog een?'. Mijn dochter is nu 15 maand en ik ben nu 9 weken zwanger. Dat is inderdaad best snel maar ook heel bewust, we wouden graag dat onze kinderen geen groot leefdtijdsverschil zou hebben en zo ook wat aan elkaar zullen hebben. Maar buiten dat, ik hoef mezelf niet te verdedigen dat ik nu al nog een kindje er bij wil, dat is onze keus en heeft zij eigenlijk niets mee te maken. Nogmaals, ik snap heel goed dat het moeilijk voor haar is maar ik ben er nu ook wel een beetje klaar mee. We hebben vorige week de zoveelste ruzie uitgepraat maar ik geef eerlijk toe, dat het bij een volgende ruzie misschien niet meer goed zal komen. Ik heb geen zin meer om mijn zwangerschap elke keer te moeten verdedigen tegen over haar, hoe moeilijk het voor haar ook is, ze kan toch wel een beetje blij zijn voor mij? Of in ieder geval er niet elke keer als we elkaar zien of spreken er een drama van maken.. Het lijkt (is) soms net of ze me een miskraam toewenst puur en alleen om het feit dat het haar niet wil lukken.. En dat vindt ik dus niet kunnen, hoe erg het voor haar ook is, een miskraam gun je niemand. En bovendien ben ik er nog steeds van overtuigd dat ze met behulp van ovulatietesten zeer waarschijnlijk toch wel een keer was zwanger geraakt intussen..
Ik kan me voorstellen dat het voor sommige van jullie moeilijk te begrijpen is en dat jullie het te ver vinden gaan. Ook snap ik dat het moeilijk is als je vriendin(nen) afstand van je nemen omdat jij zwanger bent en je dit juist zo graag met ze wilt delen, omdat het een wonder is. Maar eerlijk gezegd hebben de meeste van jullie geen idee wat deze confrontatie met mmm meisjes doet. (Noem mensen met vruchtbaarheids problemen voor de makkelijkheid even mmm meisjes.) Dat kan je ook niet weten als je er niet in zit, je kan je proberen voor te stellen hoe het moet zijn als het niet lukt en je allerlei medicatie en /of behandelingen moet onder gaan. Het idee dat je daar bij krijgt en/of het gevoel komt niet eens in de buurt van hoe het echt voelt. Zal 1 van mijn cyclussen en wat daar bij komt kijken even voor jullie typen(ik spuit medicatie): *ongesteld--- gatver, k*tzooi je bent weer ongesteld. Je bent boos dat het weer niet gelukt is, verdrietig dat je dit keer weer niet zwanger bent, wanhopig omdat je niet weet wanneer het nou wel gaat lukken/hoeveel behandelingen je nog moet onder gaan en of je uiteindelijk uberhaupt moeder gaat worden. *beginnen met medicatie op cd3--- je krijgt eerst een uitgangsecho(inwendige echo) om te kijken of je baarmoeder schoon is en of je eierstokken rustig zijn. Hartstikke fijn als je ongesteld bent en je last hebt van je buik(wordt vaak na de echo even erger bij mij). Terwijl je daar ligt hoop je zo hard als je kan dat het allemaal goed is zodat je weer kan beginnen. (heb je een cyste of meerder zoals ik afgelopen ronde had, had er 5, dan ben je min een maand uit de running tot ze weg zijn. Om dat proces te bevorderen moet je pilletjes slikken waar ik de grootste moodswings ever van krijgt en waar ik me echt depressief door kan voelen, om nog niet te spreken over de emoties die er bij komen als je weer een maand kwijt bnet door die kut cystes). Alles is nu schoon, dus mag je beginnen met spuiten. Wat inhoud elke dag een prik in je buik zetten met hormonen. Met de eerste prik begint meteen een spannende tijd. Doet het dit keer wel wat, zal ik bij de eerste follikelmeting(weer inwendige echo) een eitje zien of zullen er te veel eitjes zijn en heb je overstimulatie, strax groeit er niks. Terwijl je al die gedachten e spanning hebt voel je van alles in je lichaam. Ik voel steken bij mijn eierstokken en lichte mesntruatie krampen. Ik heb elke avond zeer pijnlijke hoofdpijn en ben uitgeteld als ik thuis kom van me werk. *de eerste follikelmeting--- daar zit je dan weer in de wachtruimte helemaal gespannen of er wat te zien is en of dat dan posititief is of niet. Dan wordt je eindelijk naar binnen geroepen en mag je je uitkleden voor de inwendige echo. Je gaat liggen en het aparaat wordt naar binnen gebracht. Je kijkt krampachtig naar het beeld en er gaan 100de senario's door je hoofd en je wordt overspoeld door zeuwen. Dan komt me baarmoeder in beeld, het slijmvlies is netjes en dan komen de eierstokken. eerst rechts niks te zien behalve allemaal kleintjes die niet noemens waardig zijn, dan links ook niks. De moed zakt me in de schoenen en ik kan terplekken wel janken, maar dat doe ik niet. Komop moed houden je gaat gewoon door met spuiten en dan zal er bij de volgende echo wel wat zitten. In de auto, op me werk en thuis blijf ik bovenstaande herhalen om me zelf rustig te krijgen. Toch bekruipt me weer een gevoel van wanhoop, wat nou als er het toch niets doet??? zo gaat het verder tot de volgende echo, oh en vergeet de steken, ongie krampen, hoofdpijn en vermoeidheid niet die ik ook elke dag heb. Dan krijg je ook nog even een 'joh meis laat het even, zet het van je af' van een vriendin te horen die je zogenaamd zo goed begrijpt. Ik moet het dus even vergeten, met al die klachten die ik de hele dag door voel en het feit dat ik elke dag een spuit in mijn buik moet zetten!!! *2de echo--- daar zit je weer, maar nu nog meer gespannen, in de wachtkamer. Na het uitkleden ga ik weer liggen. Mijn baarmoeder en het slijmvlies ziet er weer goed uit. Dan de eierstokken 'oh please laat er wat te zien zijn, please' is wat ik denk. Weer bij beide niets noemenswaardig te zien. Ik ben telleurgesteld en boos op me lichaam. Waarom reageer je nou niet, doe is wat rot lichaam! Kan weer janken, maar de het niet. Het is nog niet over ik moet positief blijven. Met heel veel moeite neem ik mijn tel op, een vriendin van me belt en het enige wat ik denk is 'alsjeblieft vraag niks over de behandelingen, ik heb het nu zo moeilijk, vraag niets' en dan komt het! 'uhm ik vindt het moeilijk om te zeggen, maar ik wil het je toch vertellen, ik ben zwanger!' Ik probeer zo hard als ik kan om positief te reageren, want ik gun het haar wel, maar ow wat doet dit pijn! Na dit telefoontje breek ik en vervloek ik me rot lichaam, ik voel me geen vrouw, want het lukt me maar niet om zwanger te worden. wat doet mijn vriend bij mij, ik een vrouw die hem geen wonder kan geven. Dan probeer ik mezelf weer bij elkaar te rapen en positief te blijven 'het gaat ons ook wel lukken, wanneer is alleen de vraag'. Ik moet weer elke dag spuiten en nu meer in de hoop dat me lichaam nu wel reageert. Maar oh wat ben ik gespannen en wat wordt ik gek van al die dingen die ik voel, die hoofdpijn en die vermoeidheid. Ik ben als de dood dat mijn lichaam nu te erg reageert en dat ik strx op de echo te veel eitjes zie en ik moet stoppen(ronde afbreken en dus weer een ronde weg gegooit). Dan is alles wat ik tot nu toe heb doorgemaakt voor niks geweest. *3de echo--- yes er zijn 2 eitjes te zien die bijna groot genoeg zijn, dus ik moet nog 1 dag spuiten en dan de pregnylprik zetten die voor een eisprong gaat zorgen na min.24 uur en max 48 uur(volgens mijn fertilarts). Ik ben gespannen want ik heb al een keer geen eisprong gehad ondanks die pregnyl. Zal het nu wel goed gaan, zal ik nu wel een eisprong hebben. De pregnyl is gezet en nu is het verplicht klussen en wachten tot mijn eisprong. Ik voel hem meestal, dus ik sta op scherp. Weer voel ik van alles en nog wat, maar niets wat op een eisprong lijkt. 'k*t, volgensmij gebeurt er niks' Dus weer flinke spanning want ik wil het zo graag. Dan voel ik het, hij is geweest en ik zit dus ik de wacht weken. * de eerste wacht week--- deze week kom ik wel goed door, ik lijk even rust te hebben van de grote spanning 'groeit er een eitje of niet, heb ik eisprong gehad of niet' toch ben ik wel gespannen en voel ik weer van alles, die hoofdpijn en die vermoeidheid. Ook zijn mijn borsten opgezet en pijnlijk en voel ik meer krampen en steken. Elke keer denk ik 'wordt goed bevrucht en nestel maar goed in, je bnet zo welkom' De angst dat het weer niet gaat lukken, probeer ik weg te drukken ik moet positief blijven, maar man wat ben ik bang voor weer bloed. * de tweede wachtweek--- De angst krijgt de overhand mede door al die krampen en dingen die ik voel. Aan de ene kant denk ik dat het goed is, dat ik misschien wel zwanger ben. Ook dat probeer ik weg te drukken, want ik wil mezelf niet te erg daarop focussen. Ik wordt gek van al die gedachten en emoties alles is zo tegenstrijdig, wat ik voel kan steeds 2 dingen betekenen. Ik voel me wanhopig want ik wil zo graag en ben zo bang voor dat bloed. Ik wil zo graag moeder worden, nu zwanger zijn en niet meer in de mmm zijn. Ik wil zo graag dat het bij ons een keer lukt, dat ik tegen mijn vriendinnen kan zeggen dat ik zwanger ben. Maar dan ja hoor mijn nod is voorbij, ik test 'negatief, nee he het is weer voor bij of toch niet' ja hoor bloed het is over. De moed zakt me in de schoenen ik moet dit weer meemaken, ondergaan en weer proberen me erdoor heen te slaan met hopelijk een zwangerschap als resultaat. Dit is zo'n beetje wat ik elke maand mee maak, waar ik elke maand door heen moet om misschien een kindje te kunnen krijgen. Als ik het zo terug lees komt niet helemaal over hoe zwaar het echt is en hoe ik me echt voel, maar ik kan geen betere woorden vinden dan degene die ik heb gebruikt. Misschien snappe jullie nu waarom het voor sommige heel moeilijk is om contact te houden, helemaal als jij zwanger bent! Misschien snappen jullie dat het niets met jaloezie of misgunnen te maken heeft. Ik, en jullie vriendinnen ook, probeer elke dag elke ronde om niet in te storte om het te overleven (geestelijk gezien). De hele mmm slokt me op, elke tegenslag naast de mmm is me te veel. Elke ruzie, tegenslag, confrontatie voelt 10 x erger. Ik kan er naast de mmm niks bij hebben. Ik probeer om mijn moodswings vermoeidheid en pijn niet op mijn vriend af te reageren. Om het huis een beetje op orde te houden, om de onze relatie goed te houden, om te genieten van wat mijn vriend en ik same hebben. Die zwangere vriendin die niets liever wil dan over haar geluk vertellen, of die dat bewust niet doet, maar mij wel met een groeiende buik confronteerd. Die oprecht probeert mee te leven en goed advies wil geven. Aan die vriendin, maar vooral de confrontatie heb ik helemaal geen zin, beter gezegt ik weet niet of ik dat wel aan kan. Of ik niet elke keer in tranen uitbarst, als ik haar zie/spreek. Ik wil haar geluk ook niet in de weg staan, dus kies ik voor afstand. Dat maakt het voor mij makkelijker en dat probeer ik met alles te doen, het makkelijker maken voor mezelf. Want ik trek het anders niet! Dit is wat er in de meeste gevallen achter zit! Dus ver gezocht? NEE, overdreven? NEE enz. enz. Sorry voor het lange verhaal, maar wil jullie graag een idee geven wat de hele mmm inhoud en hoe ingrijpend en lichamelijk/geestelijk zwaar het is. Dit zodat jullie de vriendinnen beter kunnen begrijpen. liefs ecl