Lieve meiden, Ik heb even advies nodig... Ik heb een ontzettend goeie en lieve man, ben er ontzettend gelukkig mee, ken hem inmiddels 5 jaar. Er is alleen 1 ding waar ik zo tegenaan loop met hem. Hij liegt namelijk.. Niet eens over grote dingen, maar ook over hele belachelijk kleine dingen. Ik ken hem inmiddels zo goed daarin dat ik vaak precies doorheb dat hij liegt. Door zijn reactie, maar ook doordat ik erachter kom dat het onmogelijk waar kan zijn wat hij zegt. Daardoor ben ik best wantrouwig over dingen die hij zegt. Ik weet echt dat het zo is dat hij vaak liegt en er zijn moment geweest waarop hij toegaf dat hij het deed en dat het een valkuil was en tvaak heel gemakkelijk ging en hij er dan niet meer onderuit durfde te komen dus van alles ging proberen om mij te overtuigen. Wat het met mij doet: Ik vind het verschrikkelijk dat hij zich zo voelt dat hij zich soms moet bewijzen of beter voor wil doet dat hij eerder tegen me liegt dan eerlijk is. Dat doet me echt pijn! Ook vind ik het heel erg dat er heel veel momenten zijn waarop we er nooit zijn uitgekomen omdat hij het bleef ontkennen. ( zelfs een keer via skype waar toevallig op dat moment mijn vriendin bij zat die ook zei dat het onmogelijk waar kon zijn wat hij zei) Hij blijft ontkennen, wordt enorm boos en reageert aangevallen en meestal blijft het daarbij. Vanavond was het bij mij weer even de druppel. Dit was de situatie: (hoe idioot ook) Hij kwam van de wc en wast meestal niet zijn handen, dat vind ik enorm smerig, zeker als hij gepoept heeft, maar hij ging dus direct verder met het eten. Daarom zei ik: Je hebt je handen toch wel gewassen? want meestal moet ik hem daaraan herinneren en had t kraantje niet gehoord( dat maakt een lawaai, dus is niet dat ik er bewust op lette ofzo) Hij zei dus van wel. Maar de manier waarop hij reageerde gaf mij al het gevoel dat hij loog, hij reageerde geirriteerd en keek me niet aan. Toen gaf ik dus aan dat ik het gevoel had dat hij niet eerlijk was waarop hij wel 10x gezegt heeft dat hij het wel had gedaan. hierna hebben we een heel serieus gesprek gehad over zijn neiging tot liegen en dat ik dat zo moeilijk vond... hij snapte me en zou echt zijn best doen, maar dit keer had hij echt niet gelogen. Ik heb gelukkig de neiging om in de wasbak te kijken kunnen bedwingen, maar toen ik een uur later naar de wc ging zag ik dat de wasbak vol stof lag ( zijn een weekend weg geweest) dus onmogelijk dat hij zijn handen daar gewassen had. Een week geleden: Hij was laat thuis en vertelde dat hij in de file stond. savonds gingen we op visite en had hij ineens een kadootje mee, dus ik zeg: huh wanneer heb je dat gekocht? ( want de winkels zijn meestal dicht als hij thuis komt) Blijkt dus dat hij eerder naar huis is gegaan om nog een kadootje te halen. Waarom hij daarover loog: wist hij zelf ook niet... En zo gebeurd het dus vaker dat het om idiote kleine dingen gaat, maar dat hij op de een of andere manier toch tegen me liegt. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Het is elke keer dat ik er toch maar weer niet over begin, omdat ik bang ben voor ruzie en weet dat hij blijft ontkennen en mij verwijten gaat maken. Maar dit is toch niet normaal? Ik wil dit zo graag oplossen, het gaat mij niet zozeer gelijk om het liegen, maar ik geloof dat er meer achter zit en dit een groter probleem is, maar ik weet even niet hoe ik dit aan moet pakken! Sorry dit is echt een lang verhaal geworden, maar voel me ff zo rot dat het helpt om het op te schrijven...
Misschien liegt hij omdat hij zich gecontroleerd voelt, het gevoel heeft dat je hem op de huid zit ... Uit het berichtje voel ik toch behoorlijk wat bemoedering van jouw kant. Al begrijp ik uiteraard dat je dit uit liefde doet, en het beste met hem voor hebt. Ik probeer me even echter in jouw man te verplaatsen na het lezen van dit bericht. Misschien iets meer loslaten? Dan krijgt je man misschien wat meer ruimte om jou een plezier te doen.
Ik denk dat heel veel mensen dit doen. Ik kan hier een heel technisch verhaal van maken maar het komt erop neer dat veelal commerciele en communicatieve mensen deze neiging hebben. Het is niet zo zeer een bewust iets maar wel duidelijk aanwezig. Het is vaak uit laksheid. Het is toch ook simpelweg makkelijker om met een klein leugentje een einde aan een onderwerp te maken? Dat neemt niet weg dat het mega irritant is! En ik keur het ook niet goed maar weet door mijn werk wel wat meer over het hoe en wat in zo'n situatie. Zelf zou ik iedere keer als je hem betrapt er niet op in gaan maar alleen zeggen: lekker kansloos om daar over te liegen (oid). Als hij zegt dat hij niet liegt gewoon op een verveelde toon reageren. Zo'n reactie is namelijk heel irritant als je onderbewust bent ingesteld op een discussie.
Hmm... lastig zeg. Kan me voorstellen dat het je pijn doet. Ik denk dat je toch in gesprek hierover moet gaan met hem. Dat jij hem niet meer kan vertrouwen als hij tegen je liegt en wat hij daarvan zou vinden. Ik zou ook vragen wat hij er van zou vinden als je tegen hem zou liegen. Zou hij dat fijn vinden? Sterkte en succes!
He Snap je heel goed, want leugentjes zijn heel erg vervelend en al helemaal die leugentjes die dus nergens voor nodig zijn... Zoals het voorbeeld met zijn handen wassen.. Waarom zou je daar over zoiets kleins en stoms liegen, zo denken 'wij' toch? Maar... omdat ik het zelf ook een beetje herken, denk ik dat met dit voorbeeld je ook een beetje in zijn plaats moet gaan staan.. Misschien in zijn ogen let jij teveel op hem en zegt hij maar dat hij zijn handjes heeft gewassen, zodat ie 'ervan af is'..? De makkelijke weg dus, maargoed, dit baseer ik dus op 1 voorbeeld he? Ook omdat je zegt dat hij dan geirriteerd is? Wel vreemd dat hij het zolang blijft volhouden, terwijl jij dus 100 procent zeker weet dat hij ze niet heeft gewassen, omdat het stof in de wasbak ligthahaha! En als je hem daar nou voor zijn neus mee confronteert?? Liefs!
Dan ontkent hij alsnog.... Ik snap ook niet hoe hij het in zijn hoofd haalt om dan nog te liegen. Blijkbaar denkt hij alsnog dat het geloofwaardig is?? Hij zegt dat het stof er weer ligt na een uur...
Even over de reacties.. Ik heb zelf niet het idee dat ik hem bemoeder of controleer. Bij het voorbeeld van het handen wassen is het zo dat we het er laatst over hadden dat hij dat nooit deed. Daarom vroeg ik ernaar omdat hij met eten bezig ging en ik dat echt smerig vind. Normaal vraag ik zoiets nooit. Ik vraag eigenlijk alleen verder bij een opmerking als ik al het idee heb dat hij liegt. Juist daarom snap ik niet waarom hij bij mij het nodig vind om over zulke dingen te liegen! Ik ben zn vrouw... En hij weet echt wel dat ik niet minder van hem hou als hij zijn handen niet wast. Ik vertel hem zo vaak dat ik liever heb dat ie maar toegeeft dat ie iets stoms gedaan heeft dan dat hij liegt... Soms heb ik het idee dat hij zelf in zijn leugentjes begint te geloven, omdat hij het zo lang volhoud met ontkennen....
Ja als hij echt lang blijft volhouden zou het ook wel apart zijn.. maar dat van die handen wassen kan ik wel begrijpen, hij heeft denk ik dan gewoon geen zeur in 'gezeik' (beetje plat misschien). Ik weet ook echt wel dat mijn man soms ook wel leugentjes verteld. Soms vraag ik hem bijv ergens iets af te geven en is hij dat gewoon glad vergeten en zegt hij maar 'ja' terwijl het niet zo is en brengt hij het alsnog later langs.. maar vind dat niet zo dramatisch en snap dat ook wel.
Dit is heel herkenbaar! Mijn ex loog ook over van alles en het liefst over het uitlaten van de honden (natuurlijk heb ik de honden al uitgelaten, maar ondertussen beginnen de honden te piepen ed. En als je ze dan uitlaat moeten ze heel nodig) Sinds het mijn ex is ben ik er ook achter gekomen dat hij over nog veel meer heeft gelogen... 1 tip, pas op dat je niet alles gaat wantrouwen wat hij zegt (dat had ik dus op een gegeven moment). Dat was bij ons echt de valkuil. Probeer dit toch te bespreken met hem... Succes!
Geef jij hem misschien het idee ook dat je hem controleert?Of dat je hem niet vertrouwt? In het begin van onze relatie, loog ik ook wel eens over dingen als eerder van het werk ed...>De reden was dat mijn vriend toch toen wel erg argwanend was en mij ook wel controleerde.Ik loog dan maar om de eventuele confrontaties tussen ons weer uit de weg te gaan. Het is juist dom om er over te liegen want het komt uit en dan is het probleem alleen maar erger.(gelukkig was dit in het begin, en was dat van korte duur!) Om hier direct te verwijzen naar pathologische leugenaar vind ik zelf wat ver gaan. Ik vind het wel wat raar dat hij blijft volhouden, maar ja als je eenmaal een leugen hebt verteld dan wil je niet snel toegeven lijkt mij.....Ga eens bij je zelf na hoe je tegen hem doet, vraag hem desnoods of jou gedrag naar hem toe misschien een aanleiding is.....Want soms heb je het zelf niet eens in de gaten! Vervelend is het zeker!
Ik zou er ook op een rustig moment met hem over praten en dan vooral uitleggen wat jij er zo vervelend aan vindt en dat je een manier wilt vinden om er mee om te gaan. Je kunt dan ook afspraken maken, bijvoorbeeld dat hij zijn uiterste best zal doen om er niet meer over te liegen maar ook dat jij hem dan niet zal controleren en hem zal geloven als hij wat zegt. Je kunt ook vragen wat hij nodig heeft van jou om hier aan te kunnen werken, misschien dat je een stopwoordje kunt verzinnen waarmee je hem aangeeft dat je denkt dat hij liegt waarna hij een moment heeft om er over na te denken. Rechtstreekse confrontatie wekt over het algemeen alleen maar een enorme discussie op namelijk.
Ik denk dat je man zich gecontroleerd en bekritiseerd voelt, (en zo zou ik me ook voelen, als mijn partner me gaat vertellen of ik wel of niet handen moet wassen na toiletbezoek, dat bepaal ik zelf wel). En kan goed zijn dat hij vanuit zijn jeugd daar minder goede ervaringen in heeft, (hoe waren zijn ouders daarin? Werd hij voortdurend gecontroleerd? Kreeg hij voortdurend allerlei adviezen en dingen naar zijn hoofd over hoe hij het aan moest pakken?). Ik snap best dat jouw gecontroleer voort kan zijn gekomen uit zijn gedrag, maar je lost het niet op door steeds te confronteren. Laat hem gewoon, ga geen discussie aan over dingen waarover hij liegt, (meldt dat je hem niet gelooft en houd het daarbij, OOK als hij terug reageert). Ik denk dat je dan veel eerder een sfeer creeert waarin hij kan gaan stoppen met dat liegen. Hij lijkt nu namelijk voortdurend bang te zijn voor kritiek en afwijzing, (bang om steeds te horen te krijgen dat hij het niet goed doet), en het is veel handiger om te focussen op wat WEL goed gaat. Dat te benoemen en hem daarover te complimenteren.
Dat IS controleren en erg vervelend voor een volwassene om door een andere volwassene zo te worden behandeld, (ook al roept hij sommige dingen echt wel zelf op). Moet je dus niet doen. Het is zijn eten, zijn bacterien, wat zal het jou bommen dat hij bacterien naar binnen zit te werken...?
En daar wringt hem nou net de schoen! Zo voelt hij dat wel en als ik je verhaal zo lees, weet ik wel dat je het met de beste bedoelingen doet, maar hij ervaart dit echt als vervelend en jokt dus om er maar vanaf te zijn, hij heeft geen zin in weer dat gezeur. Je zou bijv. 's avonds op de bank of als jullie in bed liggen, kunnen zeggen: "schat, nog even dit he: ik zou het prettig vinden als je je handen wast als je naar de wc bent geweest". Zie maar wat hij ermee doet; hij is een individu en een volwassen vent. Ik denk dat hij er dan echt wel over na gaat denken. Maar zeggen: "ik heb het kraantje niet gehoord", daar zou ik zelf ook erg kriegel van worden! Ik denk dat als je hem wat minder op de huid gaat zitten, het vanzelf beter zal gaan. Het is nu confrontatie-vermijdend gedrag, dat liegen.
Mijn vriend liegt ook over veel dingen. Ik had er zo'n genoeg van dat ik ermee wilde stoppen. Hij heeft een tijdje ergens anders gewoont en woont sinds kort weer thuis Ik maakte mezelf zo gek en dacht (denk) dat die over alles liegt. Hij weet zelf ook niet waarom hij het doet. Hij zijn voor hem onbelangrijke dingen maar voor mij o zo belangrijk. Door het liegen (verzwijgen) wil ik juist alles controleren wat ook niet goed is, maar het maakt mij zo onzeker! Wij hebben nu besloten om in therapie te gaan.
Nou misschien ben ik dan heel raar, maar ik vind het ook niet normaal dat haar man zo liegt! Ik lieg nooit tegen mijn man en andersom (zover ik weet) ook niet. Waarom zou je liegen? Misschien voelt hij zich inderdaad op z'n vingers gekeken, maar dan heeft hij dat daar zelf naar gemaakt vind ik. En ik vind het ook niet raar dat ze hem nu controleerd als je niet weet wat waar is. Je wilt toch duidelijkheid in je relatie lijkt me? TS: ik zou zelf een gesprek met hem aangaan en als dat niet helpt, voorstellen om samen hulp te zoeken. Als hij zelf al aangeeft dat hij niet weet waarom hij liegt en er ook nog zelf echt in gelooft, vind ik dat wel vreemd. Het lijkt me dat hij hier toch ook niet gelukkiger van wordt? In ieder geval sterkte!
Het feit dat hij achteraf dingen wel toe KAN geven, laat zien dat hij het zelf niet gelooft, maar dat er aan de hand is wat zogelukkig mooi verwoordt: het in confrontatiemijdend gedrag. De oorzaak daarvoor KAN in de relatie zelf liggen, maar KAN ook uit zijn jeugd bijvoorbeeld voortkomen. Dat weet TS het beste, denk ik, (je weet zelf wel of dit gedrag er altijd geweest is en jij er steeds heftiger en controlerender op reageert, of dat het ontstaan is binnen jullie relatie en het dus voortkomt uit je controlerende gedrag). Overigens: dat is zeer zeker geen vergoelijking dat zijn gedrag normaal is. Maar ws is zijn gedrag (deels) een reactie op gedrag van TS en dat maak je alleen maar erger dus door steeds te confronteren en te controleren.
Ik weet dat het maar een vb is,maar de het voorbeeld wat je geeft met die handen wassen en dan inderdaad dingen gaan zeggen als :ik heb het kraantje niet gehoord....Ik vind ook niet dat je een andere volwassene zo kan behandelen en ik kan me goed voorstellen,dat hij dan gaat liegen.Eerlijk gezegd denk ik dat als je hem wat meer ruimte geeft hij vanzelf stopt met liegen.Ik denk ook dat hij het doet on van het "gezeik" af te zijn.Een normale reactie als iemand thuis komt met een kadootje is: wat leuk dat je wat voor me meegebracht hebt.En niet daarop volgend weer een discussie over het liegen. Ik denk dat hij het gevoel heeft zich overal voor te moeten verantwoorden.Niet boos worden,maar ik denk dat jij het probleem bent en niet hij.Al denk ik wel dat je het allemaal heel goed bedoelt.Het werkt alleen averechts wat je doet. Aan de hand van de voorbeelden die je geeft zou ik me als man zijnde vreselijk gecontroleerd voelen. Ik bedoel dit niet zo naar en aanvallend als dat het misschien overkomt.
ik kan me toch ook niet aan de indruk ontrekken dat je heel erg op zijn huid zit met alles en dat hij zich "daarom" gedwongen voelt om te liegen over dingen,zodat hij in ieder geval zegt wat jij wil "horen" en eerlijk gezegd wordt ik al een beetje kriegelig in zijn plaats als ik je voorbeelden lees. kraantje niet gehoord, stof wat er ligt, een kadootje waarvoor hij zich moet verantwoorden.