Onze dochter is ruim 3,5 en over het algemeen een vrolijk en sociaal kind. Volgens de psz heeft ze voldoende sociale vaardigheden en redt ze zich prima in de groep. Het valt ons alleen op dat ze zich vaak geen houding weet te geven wanneer ze ergens binnen komt of door een bekende ergens wordt aangesproken. Ze gaat dan heel gek doen en verlegen. Paar voorbeelden; Buurmeisje (van dezelfde leeftijd waar ze heel vaak heel leuk mee speelt) komt onverwacht langs en wil spelen. Dochter reageert dan standaard met 'ik wil niet spelen'. Buurmeisje is heel vrij en gaat meestal direct ergens mee spelen of met onze jongste, binnen vijf minuten speelt dochter ook mee terwijl ze dus eerst roept dat ze niet wil spelen. Ik heb altijd het idee dat ze eerst even moet schakelen omdat ze misschien net wat anders heeft bedacht om te gaan doen. Komen we op straat een kindje van de psz tegen , die heel enthousiast hoi zeggen tegen onze dochter, wat doet ze, kruipt weg achter mij en wil niks zeggen. Dan denk ik echt van toe nou even, doe even leuk ofzo Als we binnen komen bij de psz is ze ook heel verlegen terwijl ze de boel daar ongeveer regelt als ik 1x weg ben. Vanmiddag waren we op verjaardagsvisite, komen we binnen, gaat ze eerst achter mij aan mn jas hangen, zijn we binnen gaat ze ineens heel hard huilen Later was er gelukkig niks meer aan de hand. Is dit weer zo'n fase? Een beetje verlegen vind ik niet erg, ik was vroeger ook zo verlegen. Maar ik kan mij wel een beetje ergeren aan dat ze zo apart gaat doen als we een bekende tegenkomen en dan vooral als het een kind is die dan wel heel enthousiast doet tegen haar en dat zij dan gewoon wegduikt. Of als buurmeisje komt dat ze niet gewoon eens leuk kan zeggen he hoi en ja ik wil wel spelen. Want dat wil ze echt wel want binnen een paar minuten zijn ze altijd leuk aan het spelen. Iemand nog tips hoe we dit een beetje kunnen bijsturen?
Hier met 5 jaar nog wel regelmatig van die gekke reacties hoor. Ook standaard niet willen spelen met kindjes die aan de deur zijn bijvoorbeeld... En dan verdrietig "er is niemand om mee te spelen!" Nee, als je eerst 2 buurmeisjes weg stuurt en boos bent op je broer... Maar ook dat draaiende afwachtende, herkenbaar hoor!
Hier ook zo. Hier is het alleen zo'n beetje altijd zo geweest. Ik merk wel dat accepteren helpt. Ik laat haar altijd even de kat uit de boom kijken en merk dat ze op een gegeven moment los komt. Echt op de voorgrond treden zou ze niet zo gauw doen.
Wauw dat had ik precies zo kunnen schrijven haha.. heel herkenbaar hier. Ik was als kind altijd erg onzeker en was blij dat onze dochter van nu 3,5 erg sociaal was/is. Ze keek soms wel eens eerst de kat uit de boom, maar niet verlegen ofzo.. maar de laatste tijd doet ze vaak ook zo raar. Op psz idd doet ze het ook. Als ik haar in het begin bracht dan vond ze het gelijk leuk en ging ze gelijk spelen, maar nu gaat ze eerst achter me staan en wil niet gaan spelen. Als ik even bij haar ga zitten kijken ontdooit ze langzaam en kan ik weg gaan. Zodra ik weg ben is ze ineens weer heel sociaal naar de juf en andere kinderen. Dat gaat zo ook als ik ergens op visite ga waar ze de mensen wat minder goed kent. Ik vind het ook best vervelend, maar je doet er weinig aan. Ik moet zeggen dat het de laatste paar dagen weer de goede kant op gaat, alhoewel ze nu weer wat naar de andere kant doorslaat drukdrukdruk... ze is net een wervelwind. Allemaal fases...zucht
Mijn dochter (ook 3,5) kan zich ook 'apart' gedragen in bij zijn van anderen danwel onbekenden of grotere groepen mensen. Gaat vreemd lachen, zegt gekke dingen bijv. Ik herken haar dan ook niet als het vrije meisje bij ons thuis. Ik denk dat ze nog moet leren hoe ze zich op moet stellen t.o.v. anderen in verschillende situaties. Ze is nog maar klein, alle sociale vaardigheden zitten niet ineens ingebakken in zo'n mini-mensje, dat moet ze leren. Geef haar de tijd en ruimte, geef het goed voorbeeld en praat met haar waarom ze op een bepaalde manier reageert.
Je ziet dat vaak bij gevoelige kindjes. Ze hebben tijd nodig om te schakelen, ze hebben meer moeite met overgangen. Wat meestal het beste werkt is haar in haar waarde laten. Ze mag zichzelf zijn en daar hoeft eigenlijk niemand iets van te vinden. Wanneer jij je er niet meer ongemakkelijk bij voelt en zij merkt dat ze volledig geaccepteerd wordt, kan ze leren omgaan met nieuwe situaties. Zij merkt dat jij je 'schaamt' en dat is best lastig, er is namelijk niks ergs aan even de kat uit de boom kijken toch? Ik denk dat je het meeste bereikt voor beiden wanneer jij iets doet aan je schaamtegevoel. Ik herken dat van mezelf toen mijn dochter jong was. Maar ik heb geleerd om er voor mijn kind te zijn, ook met dingen die soms 'anders' gaan dat ik gemakkelijk vind. Zij is prima zoals ze is en hoeft niet te veranderen omdat anderen zich daardoor ongemakkelijk voelen. Ze gaat af op haar eigen gevoel en daar vertouw ik op. Sindsdien gaat het beter, een kind wil zich erkent voelen. In alle eerlijkheid: in wie zit eigenlijk het 'probleem'?
Oh zeker weten, het probleem zit bij ons, althans wij ervaren het probleem, alhoewel ik denk dat ze het zelf ook best vervelend vindt hoor om ergens huilend binnen te komen. En daarom vraag ik ook tips. Maar verder maken we er geen probleem van hoor. Niks mis met een beetje terughoudendheid en kat uit de boom kijken. Veeeeeel liever dan die kinderen die binnen komen rennen, een sliding maken, vervolgens drie koprollen over de bank maken en dan roepen 'ik wil drinken en een koekje'. Meestal laten we haar ook gewoon en dan is het na een tijdje altijd wel goed en gaat ze ook wel gewoon haar gang en praten tegen mensen. Volwassenen begrijpen het ook eigenlijk altijd wel en zeggen dan zelf 'oh komt straks wel'. Ik vind het in het geval van het buurmeisje dan wel sneu omdat die heel enthousiast aankomt en dochter dan niks wil zeggen of zegt dat ze niet wil spelen. En als ze een keer niet wil mag dat natuurlijk gewoon, maar 9/10 keer wil ze juist wel spelen maar moet ze even wennen aan het idee ofzo, programma even opnieuw instellen. Daarom laat ik haar dan ook even, buurmeisje gaat wel spelen en na 5 min is het klaar. Alleen als ze bijv buiten zijn en dochter zegt dat ze niet wil dan gaat ze weer naar huis, buurmeisje verdrietig en wordt er niet gespeeld...en dat vind ik dan wel sneu voor beide.
Ik zou het laten. Zij is zoals ze is en nu geef je haar vooral de boodschap dat ze niet mag zijn wie ze is. Gaat echt wel weer over: als jij het goede voorbeeld geeft, gaat ze die kunst echt wel afkijken en dan kan ze dat doen zonder dat ze van jou steeds hoort dat ze het fout doet. Door dat steeds te doen en je er zo aan te ergeren, geef je die boodschap namelijk en breek je haar zelfvertrouwen af, waardoor je dit gedrag juist zult versterken.
Ik zeg toch helemaal niet dat ze het fout doet? En al helemaal niet tegen haar... We laten haar juist en meestal draait ze zelf wel bij. Ik vraag alleen of het herkenbaar gedrag is en of iemand nog meer tips heeft... Omdat het voor niemand leuk is met een huilend kind te zitten en ik het sneu voor andere kinderen vindt als zij zo raar doet terwijl ze best wil spelen en dat is ook weer sneu voor haar.
Misschien kun je het beter even uitdrukkelijk benoemen als je buurmeisje binnenkomt: 'X zegt nu dat ze niet wil spelen, maar vaak moet ze er eigenlijk nog even over nadenken. Kom maar even binnen, dan kijken we wel of X zometeen wel zin heeft.' Dan merkt je dochter misschien iets beter dat haar actie ook een reactie oproept van de 'tegenpartij', namelijk dat als zij nee zegt, de ander vaak weggaat. Misschien komt ze dan zelf zo ver dat ze over een tijdje zegt: 'Ik weet het nog niet, ik moet er nog even over nadenken.' En met mensen begroeten groette ik zelf altijd terug. Pas het laatste half jaar groet onze oudste haar klasgenoten terug. Was ook oefenen, hoor, ik merkte dat ze vaak dacht dat als mensen haar begroetten, ze dan ook iets meer van haar wilden. Op een keer zat ik erbij op het schoolplein toen een klasgenootje haar begroette en toen rende ze weg. Daar heb ik het wel even met haar over gehad: als iemand naar je toekomt en hoi tegen je zegt, zeg je even hoi terug.' 'Maar dan wil ze misschien met me spelen en dat wil ik niet.' 'Je hoeft niet met iemand te spelen als je daar geen zin hebt, als ze dat vraagt kun je rustig zeggen dat je dat niet wilt, maar weghollen is niet zo aardig.' Daar was het voor mij dus echt te ver gegaan: het andere meisje kwam heel vriendelijk op haar af en werd straal genegeerd, erger nog: mijn dochter rende hard voor haar weg. Op dat ogenblik heb ik mijn dochter dus wel gezegd dat het niet erg aardig is om van iemand weg te rennen die alleen maar hoi zegt. Kortom: enige terugkoppeling naar je dochter zelf over haar gedrag is in sommige situaties misschien wel handig. Niet in de zin van: nu moet je hoi zeggen, maar haar wel proberen te laten inzien dat ze met haar gedrag invloed op een situatie heeft.
Bedankt voor je tip, is inderdaad misschien wel goed om het te benoemen, krijgt ze toch de ruimte om even 'na te denken' en te schakelen en buurmeisje staat er ook niet helemaal verloren bij. We proberen het er wel eens over te hebben op een ander moment, zo zeg ik ook wel eens dat wanneer ik haar bijv naar de psz breng en we komen binnen en de juffen zeggen goedemorgen, dat je dan ook goedemorgen of hoi terug kunt zeggen en als je iets krijgt dat je dan dankjewel zegt. Ik vind ook niet dat een 3-jarige dat allemaal al perfect hoort te kunnen, maar we willen het wel een beetje meegeven, net als dat we haar leren dat je ergens anders niet om een koekje hoort te vragen. Misschien zijn we er ook wel teveel mee bezig dat ze daardoor onzeker wordt denk ik nu, misschien even niet meer over hebben..