Hallo dames, In juli heb ik het contact met mijn ouders verbroken. Hier door zijn er vanuit mijn moeder enorm veel leugens over mij verspreid en ben ik gigantisch zwart gemaakt door mijn moeder. Logisch gevolg is dat de rest van mijn familie, op mijn oom na, geen contact met mij wilt. Mijn familie heeft niet het lef om mijn kant te horen. 3 weken geleden heb ik via mijn oom te horen gekregen dat mijn opa toen al een week in het ziekenhuis lag en dat hij er hoogstwaarschijnlijk nooit levend meer uit komt. Paar dagen later werd ik gebeld, of ik afscheid van hem wil nemen nu hij nog warm was. Paar uur later stonden wij al in het ziekenhuis. De dagen erna kwam het contact vanuit mij hoe het met opa ging. Mijn oom zelf heeft nooit contact opgenomen en heb al 1,5 week niks meer van hem gehoord. Gisteravond kreeg ik onverwacht een telefoontje. Mijn vader. Slik, ik wist dat het foute boel was. Opa is overleden. Over de begrafenis zou hij nog bellen als hij meer wist. Zooo, mag ik ook nog op de begrafenis van mijn lievelingsopa komen? Zijn ze van hun geloof afgestapt? Hoe te doen met begrafenis? Ik wil hoe dan ook gaan, het maakt mij niet uit wat mijn familie en heel dat pokke dorp over mij denkt. Ik kom voor opa, niet voor de familie. Wel of niet naar condoleances? Oudste van bijna 4 wel/niet mee naar begrafenis? Gevoel zegt oma kaartje te sturen; het is wel haar man! Maar wat zet ik op het kaartje? Ik weet dat ik veel zelf moet weten, maar ik zit met een brok emoties en ben bang van sommige dingen spijt te krijgen als ik ze niet doe. Kort om: help.
Ik zou vanuit een aantal uitgangspunten de boel aanpakken. - Hou de eer aan jezelf. Blijf netjes en beleefd, wat ze ook doen of hoe jij het ook opvat - Je gaat voor je opa en voor jou om afscheid te nemen. Dus niet voor de rest. Dat is dus ook niet van belang. - Als dit voorbij is ben jij de enige die jezelf in de spiegel aan hoeft te kijken. Dus alles wat je nu doet moet goed voor jou voelen. Ik zou persoonlijk je oma een kaartje sturen en er op zetten dat je opa enorm zult missen. Verder zou ik er heen gaan, eventueel je man meenemen voor steun als je denkt dat je dat nodig hebt. Ik zou je kindje van 4 alleen meenemen als die behoefte heeft aan afscheid. Maar mijn kinderen hebben dat niet op die leeftijd. Waarschijnlijk zou ik liever niet de kans lopen mijn kind bloot te stellen aan negativiteit en gezeur. Heel veel sterkte en gecondoleerd. Laat het verdriet om je opa toe, en laat niet toe dat er verd enig ander circus van gemaakt wordt.
Ten eerst gecondoleerd met het overlijden van je opa. Om antwoord op je vraag te geven; ik zou gaan. Je komt voor je opa (en eventueel oma, ik weet niet hoe je band met haar is?) en niet voor anderen. Dit is je enige kans om afscheid van hem te nemen en je krijgt spijt als je niet gaat. Het kan namelijk nooit meer over. Zelf heb ik in een soortgelijke situatie gezeten. Sinds mijn 16e heb ik geen contact meer met mijn moeder. Haar beide ouders zijn inmiddels overleden en ik zag haar ook op de crematies. Hoewel ik het verschrikkelijk vond om haar te zien heb ik haar gecondoleerd en me verder afzijdig gehouden. Achteraf ben ik blij dat ik geweest ben. Haar vader was ook mijn lievelingsopa. Wat betreft je zoontje van 4, die zou ik denk ik ook meenemen. Hoe was zijn band met overgrootvader? Bovendien heb je dan toch iemand bij je die jou wel accepteert en van je houdt zoals je bent. Daarnaast zullen mensen ook geen verwijten naar je gaan maken wanneer er een kind bij is. Als het tenminste fatsoenlijke mensen zijn. Sterkte en succes bij het maken van je beslissing!
Hier hetzelfde meegemaakt. Geen contact met ouders/familie en opa overleden. Ik stond niet eens op de rouwkaart... Mijn advies: hou de eer aan jezelf. Stuur je oma een kaart, of bel haar zelfs op. Verwoordt dat je je realiseert dat het contact niet optimaal is, maar dat je haar toch even persoonlijk sterkte wil wensen. Hou er rekening mee dat de Hoorn erop wordt gegooid. Het zij zo. Ga naar de begrafenis! Je vergeeft het jezelf nooit als je niet zou gaan. Dit zal heel raar zijn. Ik werd vanaf alle fronten gemeden en met de nek aangekeken. Had twee vrienden meegenomen, die me tot steun zijn geweest. Als er een kerkdienst is zou ik een plekje achterin kiezen ipv bij de familie. Of het moet zo zijn dat iemand het lef heeft je uit te nodigen om er bij te komen zitten, dan is het een ander verhaal. Moeilijke situatie. En toch... Jullie hebben nog maar een paar maanden geen contact meer. Wie weet geeft dit ook weer openingen. Ik had ten tijde van het overlijden al jaren geen contact meer, hetgeen een opening heel moeilijk maakte. Heel veel sterkte gewenst. Hou het van jouw kant netjes, dan kun je er altijd met een goed gevoel op terugkijken (in de zin dat je jezelf niets te verwijten hebt). Het is ook jouw opa, dus je hebt recht om normaal afscheid te kunnen nemen.
Ik zou op het kaartje naar oma zetten: Beste of Lieve oma. De mooiste bloemen worden als eerste geplukt. En dan je naam. Na de uitvaart zou ik gewoon gaan en zou zelfs iedereen condoleren al is het maar om te laten zien dat ik wel anders ben en wel respect kan tonen. In ieder geval heel veel sterkte.
Het is denk ik voor ons van zp makkelijker gezegd is dan gedaan, maar ik zou gaan. Verder ben ik het ook eens met wat de rest gezegd heeft. Zo zou ik het doen! Ik denk dat als je niet zou gaan, dat je dan spijt zou krijgen, hou de eer aan jezelf.
als eerste gecondoleerd ik zou je dochter thuislaten en weet niet hoe je contact is met je oma als dat normaal is zou ik wel een kaartje sturen met dat je aan haar denkt of zoiets... en ja gewoon gaan als je dat graag wilt sterkte!
Ik zou zeker heen gaan. Je kindje zou ik thuis laten. Het zal hoe dan ook een ongemakkelijke situatie worden. En je weet nooit hoe mensen met verdriet reageren ( misschien wel negatief in jou geval) zou ik mijn kind niet aan willen bloot stellen.
gecondoleerd met het overlijden van je opa. Ik zou zeker naar de begrafenis gaan. Zoals al gezegd dat kan maar 1 keer en ik ben bang dat je spijt krijgt als je niet gaat. Je gaat voor hem, je lievelings opa waar je afscheid van wil nemen. Omdat je door je vader bent gebeld ben je naar mijn idee ook een soort van welkom. Ze nemen de moeite om je het te laten weten en dat lijkt mij een uitnodiging. Ik zou het zo in ieder geval wel opvatten. Je oma kan je een kaart sturen met een mooie tekst of gewoon een mooie zin. Er is vast iets te bedenken of te vinden wat bij je past. Of je je kind mee zou nemen dat vind ik wat moeilijker. Kennen ze elkaar goed? Is er een band? Zo niet dan zou ik het niet doen. Mijn kind zou er niets aan hebben, dat stil zitten bij de dienst, al die verdrietige mensen om hem heen en dan misschien ook nog een bepaalde spanning voelen. Ik zou het zeker niet doen om er voor te zorgen dat mensen je minder snel zouden aanspreken (negatief) of verwijten maken En als je er dan bent en je kan het aan zou ik ook naar de condoleance gaan. Je houdt de eer aan jezelf en blijft netjes. Dit laatste is een gevoelig puntje bij mij zelf. Mijn vader had een tijdje geen contact met zijn zussen. Toen hij overleed hebben wij hun wel een kaart gestuurd en zij zijn ook op de crematie geweest. Alleen bij het condoleren was er 1 niet aanwezig. Dat heeft mij best pijn gedaan dat zij die moeite niet heeft genomen. Sterkte de aankomende tijd. Het lijkt me voor jou nu extra moeilijk zonder de steun van je naaste familie.
Gecondoleerd. Wat een lasige situatie.. Ik zou denken dat je eerder spijt krijgt van wat je niet hebt gedaan dan van wat je wel hebt gedaan. Dus hou de eer aan jezelf, stuur een kaartje/kaartjes. Een 4 jarige mee naar een begravenis oid, zou ik niet snel doen, tenzij het gaat om een heel goed en belangrijk contact van het kind. Sterkte!
Sorry voor de late reactie, maar bedankt allemaal. Mijn band met oma is nooit heel goed geweest. Wij kwamen niet maandelijks langs, hun kwamen alleen met verjaardagen bij ons. Onze kinderen kennen hun overgrootouders wel, alleen of ze een hechte band hebben? Geen idee. Ze wonen op 1 uur rijden bij ons vandaan. Ik heb de kaart voor oma geschreven. Had een mooie tekst op internet gevonden. Kaart is inmiddels verzonden. Ik hou inderdaad de eer aan mijzelf. Had gisteren mijn vader nog een heel net bericht verzonden, of hij mij laat weten over hoe en wat met de begrafenis. Ik kreeg heel netjes een vriendelijk bericht terug dat wij op de begrafenis mogen komen en zelfs met condoleances. En dat ook wij de rouwkaart kregen. Ben benieuwd of wij erop staan. Oudste heb ik gisteren vertelt dat zijn overgrootvader er niet meer is. Heb een boekje van de bieb gehaald, maar verder lijkt hij geen interesse erin te hebben. Hij vraagt er ook niet naar, dus ga hem niet meenemen. Over situatie rond het hele gebeuren betreft contact breuk wordt geen woord gesproken. Gelukkig... Of ik er ook met condoleances ben, ben ik nog niet uit. Ik bedoel, ik ben daar gigantisch zwart gemaakt. Ik ben bang dat ik dat nog niet aankan, ben herstellende van een chronische depressie. Sinds contact breuk kom ik uit deze depressie. Wel met hulp. Persoonlijk condoleren kan dag van begrafenis ook. Plus het is een uur enkele reis rijden.
Klinkt als weloverwogen keuzes die je hebt gemaakt. Klinkt goed. Fijn dat het van je vaders kant ook allemaal netjes blijft. Ik hoop dat jullie een 'goede' uitvaart mogen hebben, maar je toch met een redelijk gevoel op terug kunt kijken. Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies. Juist ook als het contact met de familie moeizaam loopt is dit nog extra moeilijk.
Een jaar geleden zat ik in dezelfde situatie. Mijn oma overleed, en ik heb geen contact meer met mijn vader. Mijn vader had tegen de familie gezegd dat ik niet welkom was. Want dat koen hij niet aan. Gelukkig ben ik wel gegaan. Het was even raar om iedereen weer te zien, maar ik hield van mijn oma en ik wilde waardig afscheid nemen. Dit heb ik van te voren ook de familie gemeld, dus het was geen verrassing dat ik naar de uitvaart kwam. Ik heb me bescheiden opgesteld tijdens de uitvaart, en achteraf was het heel fijn om er te zijn. Ik heb mijn vader gecondoleerd, en fijn met mijn nichten en neefjes bij kunnen praten. Mijn kinderen heb ik niet meegenomen, omdat ik niet wist hoe het zou gaan lopen. Ik had de energie niet om ook voor hun te zorgen terwijl ik vol spanning zat. Je mag me altijd een pb sturen, mocht je daar behoefte aan hebben.
Gisteravond ben ik gebeld door mijn vader. Condoleren is dinsdagmiddag, aansluitend de begrafenis. Dus "moet" er wel heen, ik voel mij schuldig als ik dan alleen voor de begrafenis kom. Mijn vader vroeg ook of ik de kist wou dragen, die vraag kwam van oma. Ja, natuurlijk! Ik heb daar geen seconde over na moeten denken. Ook of ik nog liedjes wist voor de begrafenis. Ik heb een speciaal liedje. Het is niet mijn smaak liedje (opera), maar doet mij erg denken aan vroeger. Ik wist dat men dit nummer speelde in mijn lievelingsserie van vroeger. Die afleveringen staan online (Duitse serie). Ik wist precies de aflevering, precies welk stukje. Alleen wie had hem gezongen en wat is de titel? Daar was heel moeilijk achter te komen, stond ook niet in de aftiteling natuurlijk. Uiteindelijk hebben wij er een andere zangeres op gevonden die het gecoverd had, niet zo mooi als het origineel. Ik door gestuurd naar mijn vader. Vandaag gaan ze de begrafenisdienst in elkaar zetten en ze gaan er alles aan doen om ook dit nummer in de dienst te verwerken. Ze kunnen mij niks garanderen, maar toch. Ik hoop het zo, aangezien het voor mij een hele emotionele waarde hecht. Ook hebben ze voor ons gezin witte rozen bestelt om op het graf te gooien. Erg mooi symbool, de teleurstelling was van hun kant echter groot dat ze hoorde dat de kinderen niet mee kwamen (ze snapten het wel hoor). Vanmorgen heb ik het er met de oudste nog over gehad. Zijn opa en oma zijn nu naar Londen met de boot (arme mijn schoonouders). Toen ik tegen mijn oudste zoon zei dat zijn overgrootopa nu heel ver weg is en dat hij ook niet meer terug komt, zei zoonlief dat hij met de boot naar een ver land is. En wél weer terug komt. Lief, maar hij bedoelde mijn schoonvader ermee. Toen ik doorvroeg of hij zijn overgrootopa kent, was het nee, die ken ik niet.
erg lastige situatie, fijn dat je vader het wel goed oppakt en je er bij probeert te betrekken. Zal voor hem ook niet makkelijk zijn. Helaas zelf ongeveer hetzelfde meegemaakt. Toen mijn oma overleed had ik geen contact met mijn ouders. Ouders geloofden op dat moment in de leugens en verhalen van mijn ex. Hoewel de scheiding al bekend was en aangevraagd heeft mijn ex het zelfs voor elkaar gekregen om nog met mij op de rouwkaart te staan. Omdat mijn ex helemaal was doorgedraaid en mij stalkte heb ik er voor gekozen om niet naar de uitvaart te gaan. En dat was geen makkelijke beslissing. Uit respect naar mijn ouders en mijn ooms/tantes/nichtjes/neefjes leek het mij beter om niet te gaan om escalatie van de situatie (mijn ex was wel aanwezig) te voorkomen. Ik heb een kaart gestuurd en de familie incl mijn ouders veel sterkte gewenst. De dag van de uitvaart heb ik de hele dag zitten janken en een dag na de begrafenis ben ik in mijn uppie naar het graf toegegaan en heb zelf een bloemstuk neergelegd en afscheid genomen. Achteraf is alles weer goed gekomen met mijn ouders. Ik wens je heel veel sterkte met je verlies en kracht toe tijdens de uitvaart.