Hallo, Ik zit met een dilemma, en ik weet niet meer wat ik moet doen... Hopelijk kunnen jullie me helpen. Ik woon nu met mijn vriend en twee kinderen (van 5 jaar en drie maanden) in mijn geboorte dorp. Mijn oudste gaat naar de school waar mijn moeder les geeft. Daar heeft zij het heel erg naar haar zin. Ze heeft veel leuke vriendinnen en vind het fijn dat oma altijd in de buurt is. Ik ook, het idee dat er altijd familie in de buurt is geeft mij een heel veilig gevoel. Nu is het zo dat wij in een veel te klein huur appartement zitten, op de eerste verdieping. De kinderen kunnen dus nooit even zelf naar buiten, want er is helemaal geen toezicht. Wat in ons geval weer extra belangrijk is vanwege verhoogd risico op internationale ontvoering.... In het dorp waar we nu wonen, kunnen we geen huis betalen, het is hier veel te duur. Ook over een paar jaar zal dat niet veranderen. Hoe graag ik dat ook wil. Dus gevoelsmatig wil ik dol graag hier in mijn geboorte dorp blijven! Maar verstandelijk gezien gaat dat dus nooit lukken. Nu hebben we een huis gekocht (ondervoorbehoud, we kunnen er nog onderuit en er is nog niks getekend, al liggen de papieren nu naast me...) in een andere stad, zo'n 20 km verder op. Ik weet het; dat is niet ver, maar aangezien ik geen rijbewijs heb en het met openbaar vervoer ruim een uur reizen is had het net zo goed 100 km kunnen zijn (voor mijn gevoel dan...) Het is een mooi groot huis met een grote tuin, geweldig. In de straat bij mijn beste vriendin. Dus het heeft aardig wat voors. Maar dan zouden we ons dochter van school af moeten halen, niet meer om de hoek van familie en de bescherming die dat brengt, weeer iets nieuws op moeten starten (dat doe ik al sinds ik 16 ben, elke keer verhuizen vanwege allerlei noodgedwongen redenen, dus vind het moeilijk om weer alles achter me te laten, helemaal omdat ik het wel naar mijn zin heb ik het dorp, alleen echt veel te klein en dus geen vooruitzicht op iets groters de komende 10 jaar...) Dus nou weet ik het echt niet meer, mijn gevoel zegt blijven, maar mijn verstand zegt gaan. Het zal hier niet beter worden, en daar kunnen we vermogen opbouwen en dan na 10 jaar alsnog terug verhuizen. Maar wat nou als ik het daar niet naar mijn zin heb? Me alleen ga voelen, ik kan natuurlijk ook niet de hele tijd op mijn vriendin hangen, daar hou ik ook niet van... En dus wat nou als ik spijt krijg en in gat val, we kunnen niet zo weer even terug verhuizen. Dus wat moet ik doen; m'n gevoel volgen (ben ook bang dat ik dan weer zo ontevreden blijf vanwege groot ruimte gebrek, e.d.) of mijn verstand volgen en verhuizen? Hopelijk kunnen jullie mijn gedachte cirkel doorbreken!