Kunnen jullie af en toe ook zo ontzettend onredelijk zijn? Dat je uitvalt tegen iemand en later denkt....WAAROM?! Maar dan is het vaak te laat om nog een serieuze sorry over je tong te krijgen... Of dat je om de kleinste dingen ontzettend geirriteerd bent?
In het begin van mijn zwangerschap wel, vooral zo rond de 3 maanden. Kon ik echt ontzettend uit m'n slof schieten om niks.....en fel dat ik dan was! Maar dat is weer afgenomen en nu valt het reuze mee, ben weer wat 'beminnelijker' in de omgang
Gnagna, moet er wel een beetje op lachen eigenlijk.... Laten we het er maar op houden dat ik momenteel een stuk assertiever ben dan zonder zwangerschapshormonsters
Gnagna, moet er wel een beetje om lachen eigenlijk.... Laten we het er maar op houden dat ik momenteel een stuk assertiever ben dan zonder zwangerschapshormonsters
Hier heb ik de laatste dagen dus enorm last van! Onredelijk zijn heb ik tot nu toe nog niet echt gehad. Gelukkig voor m'n omgeving!
Ja, hier ook! Ken mezelf soms niet meer, ben op de moment echt niet te genieten, van de minste prul krijg ik het op mijn zenuwen en krijgt mijn vriend de volle laag. K heb soms echt met hem te doen.
Ik herken mezelf dus ook echt niet op dat soort momenten.... Ik zit echter nog redelijk vroeg in mijn zwangerschap dus de meesten weten er nog niets van.... Mijn man wel, en die kan er gelukkig prima mee om gaan. Maar op het werk weet nog niemand het. En ook daar kan ik soms uitvallen, zo onredelijk.... En dan voel ik me zo eenzaam.... het liefste wil ik een potje janken omdat ik me zo onbegrepen voel, maar ja, dat zijn ook weer de hormonen volgens mij....
niet te genieten niet te genieten ???? Mensen me god ik kan tegen iedereen zomaar NAAR gaan doen hahaha maar man lief heeft het meeste er mee te maken... hahaha.. arme lieve schat van me en ik maar tieren tegen hem.. maakt ook niet uit wat ik tier wel .. maar het wordt wel minder zegt hij zelf hahaha xxx
pffff...ik kan echt van vrolijk opeens stront chagerijnig zijn...zo irritant! Merk het zelf ook wel, maar ga dat niet toegeven op dat moment he! grrrr.... x
ik heb er ook last van, het word elke keer wat erger... maar zie het maar zo, vriendlief is niet misselijk,niet doodmoe, heeft geen hoofdpijn, mag roken, drinken en eten wat ie wil.... en hij hoeft het er niet uit te duwen.... dus meelij, nee niet echt. hij overleeft het wel. hihihi
Met mijn man heb ik dan ook niet echt medelijden.... Die rookt en drinkt inderdaad gewoon door, heeft energie voor 10 en hoeft verder niets te laten. Meer ook voor mensen die dus niet op de hoogte zijn. Kan mezelf af en toe geruststellen met het idee dat wanneer ik het dan straks ga vertellen, dat ze het heus wel zullen begrijpen. Maar dat lukt niet altijd.... bestaat er zoiets als een zwangerzilla, zoals een bridezilla?!
Lol hormonen.. heel fijn inderdaad.. Gisteren barste ik nog in tranen uit om helemaal niets... Vind het soms wel sneu voor manlief, die snapt er soms helemaal niks van haha maar ja ik snap het zelf ook niet die gekke hormonen..
helaas begon dit bij mij in de 4e maand...na de 15 weken waarin ik me zo moe voelde en de nodige kwaaltjes had, leek het ineens als een bom te barsten!! (vooral naar m'n man toe ahum...) Ik was zo gevoelig voor prikkels en onzeker, verlatingsangst dat soort dingen...uitbarstingen had ik flink maar gelukkig maar 3 of 4 keer...Maar ik ben nog steeds wel meer prikkelbaar dan anders en dan weer heel vrolijk! Moet zeggen dat het na de 20 weken echo, toen we zagen dat alles goed zit met ons kleine mannetje, echt over is!!Ik ben veel relaxter en dat helpt! Als je man of partner je begrijpt is dat de beste steun! Veel praten met elkaar kan goed helpen...uit het op momenten dat het wel goed gaat en je rustig bent is een tipje voor alle lopende hormoontjes haha!
Ik heb geen last van hormonen, ik heb gewoon last van een man die niet snapt dat ik na een dag even doorgaan moe ben, heeeeeel erg moe, en dan even op de bank wil zitten met mijn benen omhoog zonder dat hij roept ZET JE EFF KOFFIE, en dat alleen maar omdat ik even zit :x Beetje last van hormonen dus.
O, ja ik herken het! Het gaat wel met ups en downs en heb er minder last van dan in m'n vorige zwangerschap. Maar gisteren had ik een echte off-day... met mijn dochter was/is al een paar dag niets te beginnen, zeuren, miepen, huilen om niks, aan je hangen enz. enz. Oftewel... waar is nog een plekje achter het behang... Mijn man kwam 's avonds thuis en toen ie binnen stapte begon ik als een gek te huilen en kon ook niet zomaar meer stoppen ha, ha... Normaal gezien kan ik wel wat hebben, maar nu gingen echt de hormonen met me op de loop.
Heb woensdag ook een plekje gezocht maar dan wel voor m'n hond... De hele dag piepen en constant in/uit willen, niet willen spelen... Ben op een bepaald moment tegen haar beginnen schreeuwen Voel me erna dan zo rot he... Gelukkig was ze gisteren weer een heel aangenaam beestje
Gisteravond was ik nog boos op mijn man omdat hij op bed ging liggen terwijl hij de was nog moest ophangen. Nou zou ik daar normaal ook wel boos om worden, maar nu reageerde ik een stuk heftiger. Mijn man zei al tegen de poezen 'het begint nu al met die hormonen.' Hihi, toen werd ik alleen nog maar chagerijniger. Oh, ja we praten tegen onze poezen...