Uitkeringsgerechtigden plegen beduidend vaker zelfmoord dan mensen met een baan. Zelfdoding komt vijf tot acht keer vaker voor bij mannen en vrouwen met een bijstands- of arbeidsongeschiktheidsuitkering. Medewerkers van gemeentelijke sociale diensten moeten worden getraind om suïcidaal gedrag te herkennen. Oorzaak Mensen met een werkloosheidsuitkering zijn al kwetsbaar, maar degenen met een bijstands- of arbeidsongeschiktheidsuitkering nog meer. Geen werk hebben kan leiden tot suïcidale gevoelens, maar depressieve en suïcidale gevoelens kunnen ook juist de oorzaak zijn dat iemand zijn baan verliest. 'Wat oorzaak en gevolg zijn, kunnen we niet achterhalen. Voor preventiemaatregelen maakt dat niets uit', zegt Gilissen. 'Ons onderzoek geeft inzicht in de risicogroepen waar je extra op moet letten.' In Nederland stijgt het aantal suïcides sinds 2007. Dat jaar betrof het 1.345 gevallen tegen 1.753 in 2012. Internationaal is een verband gelegd tussen het aantal zelfmoorden en de stijging van de werkloosheid. Opvallend veel zelfdoding onder arbeidsongeschikten - Binnenland - VK ----------------------------------------------------------------- Ik denk dat het ook wel komt door hoe er wordt gekeken naar uitkeringsgerechtigden, gewoon door bijna iedereen die een mening heeft, maar ook door uitkeringinstanties. Dat is (soms) nodig ivm fraude, maar of het altijd nodig is.. Wat denken jullie? Ik vind het in ieder geval verdrietig nieuws..
Ik denk dat het gevoel van buitensluiting groot is. Niet alleen door meningen van buitenstaanders, maar ook door steeds afgewezen worden bij sollicitaties. Blijkbaar pas je nergens.
Als ik even naar mezelf kijk ( dus puur mijn mening baseer op mijn gevoel en eigen ervaring ) Ik heb 8 mnd thuis gezeten incl 4 mnd verlof. Ik voelde me werkelijkwaar een niksnut en na alle afwijzingen werd dat nog erger! Mijn kleine beetje zelfvertrouwen ging daardoor nog verder naar beneden en begon me bijna dom te voelen omdat niemand me aan wilde nemen.
Ja maar dat komt toch ook door hoe er wordt gedacht.. Omdat je een tijdje er uit ligt zul je ook wel niks kunnen, of omdat je het ene (ivm een handicap) niet kan, moeten ze nog maar zien of je het andere wel kunt/ vol houd etc. (Ik irriteer me ook al weer in een ander topic waar veel mensen zeggen dat mensen die werken gestraft worden en mensen met een uitkering worden beloond.. )
Mee eens . Maar ik moet zeggen dat ik vroeger zelf ook vaak zo dacht Pas toen ik zelf 'uitkeringstrekker' werd (dankzij een reorganisatie) merkte ik hoeveel het met je doet om zo genoemd te worden en dat mensen dan echt wel anders met je omgaan en anders tegen je aankijken . Het is echt niet zo;n pretje als dat veel mensen lijken te denken!
Ik kijk er niet echt van op.. Zelf heb ik een Wajong-uitkering en je wordt inderdaad erg buitengesloten. Het feit dat ik ziek ben heb ik nu eindelijk geaccepteerd, maar de buitenstaanders maken het zó moeilijk. Je wordt uitgemaakt voor profiteur of mensen zeggen dat zij ook wel een hele dag thuis hadden willen zitten. Verder willen ze alles voor je bepalen ("Als je niet kan werken, kan je kinderen ook niet aan!") omdat zij mijn uitkering in feite betalen. Ik snap best dat mensen geen uitweg meer zien hierdoor, zeker op bijstandsniveau of als alleenstaande uitkeringsgerechtigde en je dus ook nog financiële stress erbij hebt..
Heb altijd fultime gewerkt en na het krijgen van kinderen partime. Nu kan ik voorlopig niet werken en ben sinds juni 2013 in de wia. 100% afgekeurd. Mis het heel erg een dag invulling te hebben. Heb nooit huismoeder willen zijn en nu 2 kinderen op school zitten ben ik verplicht huisvrouw. Heb momenten dat ik me echt deprie voel en kom dan bij de huisarts en krijg weer wat kalmerend. Ben nu uit verveling bloeddonor geworden en de hond wordt uren per dag uitgelaten. Heb zo voort een honden clubje wat me enige sociale contacten zijn. Wil héél graag werken en kunnen dat extra geld goed gebruiken. Haat afhankelijk zijn van andere . Ben 28 en me rug is zo zwaar na de rot dat ik overdag met groot korset om loop en zwaar beperkt ben en noet de moeder die ik wil zijn. Gelukkig heb ik nog wel zij in het leven. Heb een geweldige man die me begrijpt en helpt en 2 geweldig lieve kinderen.. Had ikdat niet gehad dat had het leven voor mijn ook echt niet gehoeven. Mensen noemen je lui, aanstellerd etc. De buiten wereld is hard. Zelf vind ik dat ik nog aardig functioneer met 90 Mg morfine per dag en nog veel pijn. Huishouden is goed geregeld en nee niet perfect, we hebben elke dag eten op tafel en de kindjes doen gezellig mee met boekjes lezen en familie spelen omdat ik niet actief kan doen zoal paar jaar terug. Vandaag hebben ze een vriendin spelen en heb ik rust. Ze houden elkaar bezig. Geef mijn maar een gezond lichaam en ga direct weer werken.
Herken inderdaad alles ongeveer wel, maar ook inderdaad dat je het je niet kunt voorstellen als je het niet hebt meegemaakt. Heb zelf trouwens een wajong en mijn man is het laatste jaar (april tot oktober) werkloos geweest..
Als ik kijk naar hoe er alleen hier al over deze mensen gepraat wordt, verbaast dat me werkelijk niets. Als je dag in, dag uit moet horen wat voor uitzuiger je bent, wij met ons hardverdiende geld voor jou moeten betalen, je vindt het wel lekker makkelijk zo, telkens die stekende ogen in je rug, van iedereen om je heen.. Ik zou ook doodongelukkig worden.
Mijn verbaast het niks eigenlijk. Wil niet ego overkomen maar( behoor zeker tot de groep arbeidsongeschikte en dan ook nog ( alleenstaande( wel met lat) die zich altijd moet verdedigen waarom ik af gekeurd ben. En dat ik al jaren moeite heb om de eindjes aan elkaar te knopen wat ( toch zeker voor veel stress zorgt) En nee heb het niet slecht zeker niet. ( maar het alleen doen en verzorgen van de financiële kanten van het thuis zitten en op lossen is soms lood zwaar). En het hoe en het waarom ga ik niet weer uit leggen.
Herkenbaar. Hier is een wajong aanvraag de deur uit, en nu krijg ik al commentaar. Verscgrikkelijk alsof je constant verantwoording af moet leggen. Ik vind het dan ook begrijpelijk nieuws.
Ik heb ook een uitkering, en ben alleen. Voel me wel degelijk opgelaten, en heb het idee dat mensen soms op me neer kijken. Ik leef 24 uur per dag met pijn, soms meer soms iets minder. Mijn kinderen zorgen ervoor dat ik op de been blijf, en toch doorzet. Ik kan me voorstellen dat mensen die ook met pijn leven, en financiele zorgen depressief raken, en een weg zoeken in drugs of alcohol. Zelf heb ik al mijn koppigheid, eigewijsheid, innerlijke kracht, zelfspot etc nodig om me niet weg te laten zakken in depressie of drugs etc.. Ik vertik het gewoon!!! Ik leef dichter bij de grond zeg ik zelf weleens daar is niks mis mee, ik kan niet heel veel verder zakken als in de situatie waarin ik leef. Het lijkt me erger voor mensen die alles hebben, gewent zijn om alles te kunnen doen, en die oppeens te maken krijgen met armoede, schaamte gevoel omdat ze om hulp moeten vragen etc. Ik tel mijn zegeningen, en ondanks dat ik genoeg rede heb om niet gelukkig te zijn, geniet ik van de kleine dingen in het leven. Ik geniet van rommelmarkten, van een gevulde koelkast, een wandeling, als ik iets voor een ander kan betekenen, en vooral van mijn huisje met mijn lieve meiden hond kat en konijn..
Ik kan het gevoel wel begrijpen, ik ben sinds mijn 24ste ziek en vanaf 26ste arbeidsongeschikt, ik vind het verschrikkelijk....zo jong en dan al thuis zitten en dat terwijl ik wil werken en dan al het commentaar door de jaren heen, nu luister ik niet meer, anderen snappen toch niet wat je meemaakt als uitkeringsgerechtigde, die zien alleen maar dat je thuis blijft bij je kinderen