Dan nog is abortus hier geen optie.. (als ik in die situatie zou zitten) Ik ben degene die dan seks heeft gehad.. daar was ik dan kennelijk volwassen genoeg voor.. dan moet ik ook de consequenties aanvaarden en mijn verantwoordelijkheid daarvoor nemen.. hoe beschermd je ook seks hebt. de mogelijkheid op een zwangerschap is er nu eenmaal altijd.. kortom.. dan moet je maar geen seks hebben.. ik weet dat is misschien kort door de bocht en die stelling kun je niet zomaar op iedereen toepassen, maar het is wel zo. Als je vriend/man dan ineens vertrekt bijv "zonder reden/plotseling" had je natuurlijk geen reden om geen seks te hebben, maar dan nog vind ik abortus geen optie. Wanneer er werkelijk geen enkele mogelijkheid zou zijn om het kindje alleen op te voeden is er ook nog ADOPTIE... Maar persoonlijk denk ik dat er voor 90% echt wel een mogelijkheid is, alleen is door angst en onzekerheid die oplossing vaak onzichtbaar. Logisch gevolg allemaal en ik kan zelfs de paniek wel begrijpen, maar een keuze voor abortus snap ik werkelijk niet..
@TS.. meid wat een rotsituatie.. mijn mening over abortus staat er al maar buiten dat vind ik dat je die keuze sowieso nooit mag maken omdat een ander (in dit geval vriend..en wat voor één) dit wil. Weet zker dat je het red.. knuff
Nee God zij dank niet.. maar 100% zeker weet ik het wel. Ik ben nl moeder van 4 pracht kinderen.. waar er 4 kunnen eten kunnen er ook 5 eten, maar buiten dat weet ik ook hoe zwaar het kan zijn. Abortus is voor mij hetzelfde als je eigen kind de dood in jagen. Ik kan er niets anders van maken. Dat zou ik als moeder en mens nooit kunnen. Ik vind het misdadig. (DIT IS MIJN MENING!!!! even voor de duidelijkheid) En nogmaals. als er werkelijk geen optie is om het kindje zelf op te voeden dan is de mogelijkheid ADOPTIE er ook nog. Daar wordt in mijn ogen nog altijd veel te veel aan voorbij gegaan. (al lijkt me dat mentaal ook vreselijk om je kindje af te staan)
Ik snap dat het jouw mening is. IK heb wel voor deze 'keuze' gestaan, maar dit is eigenlijk geen keuze. Het is een dilemma, het is kiezen tussen twee enorme ingrijpende situaties. Ik erger me er mateloos aan dat er gedaan wordt alsof het kiezen is voor een bepaald ijsje, om maar een voorbeeld te noemen. Ik heb gewenst, gehuild en gebeden dat ik een miskraam zou krijgen. Dan hoefde ik deze loodzware beslissing niet te nemen. Het is zó zwaar, zó intens moeilijk. Ik denk dat je je daar geen voorstelling van kan maken.
Ik denk idd dat ik me van dit dilemma (is misschien idd een betere woordkeuze) in werkelijkheid niet echt een voorstelling kan maken.. kan het wel proberen natuurlijk en alleen het idee al dat ik er alleen voor zou staan lijkt me vreselijk en mijn maag draait zich dan om. Dus het vreselijke gevoel wat er dan nog bij komt kijken wanneer je een beslissing zou moeten nemen kan ik me niet indenken.. Wat het verschil is bij mij denk ik juist omdat mijn mening en gevoel zo duidelijk is voor mezelf is wel dat ik geen beslissing zou hoeven nemen (wat abortus betreft dan, adoptie is weer een andere keus). Het is voor mij namelijk geen beslissing. De zwangerschap en het kindje is dan nu eenmaal en daar kan ik niets aan veranderen omdat er in mijn ogen niets aan te veranderen valt. ik zal er het beste van moeten maken. Maar dat is voor mij zo. Dat dit niet bij iedereen zo is is een gegeven. Of ik dat nu "leuk" vind of niet. ik kan mijn mening en gevoel nu eenmaal niet in andermans hoofd of hart leggen. (al zou ik dat soms heel graag willen)
@ichthus: Ik ben het zo ongelooflijk met je eens! Ook voor mij zou abortus simpelweg geen optie zijn en dat is niet een kwestie van maar makkelijk denken of iets dergelijks, ik denk juist dat er veel te makkelijk over abortus gedacht wordt! En geloof me, ik heb heel heel nabij meegemaakt dat iemand onder druk van de "vader" een abortus heeft gepleegd, terwijl wij nog aangeboden hebben het kindje op te voeden, maar door de druk en de angst voor de toekomst heeft diegene toch abortus gepleegd. En nu, alweer een paar jaar later heeft ze daar zo ontzettend veel spijt van. En daardoor, en in de wetenschap dat iedereen recht heeft op een eigen mening, kan ik alleen maar benadrukken dat angst een hele slechte raadgever is. Als je zo'n keus al kunt maken lijkt me dat je dat weloverwogen doet en niet omdat je bang bent, want aan alles valt een mouw te passen.
Sorry maar dat is gewoon niet waar. Erkenning is iets heel, heel, heel anders dan gezag. Wat wel van belang is voor het gezag, is de situatie waarin een kind is verwekt, of dat er sprake is van "family life" met het kind, als het al geboren is. Echt als je een beetje zoekt naar jurisprudentie zie je dat er veel mogelijkheden zijn, allemaal afhankelijk van de specifieke omstandigheden. Mijn zus vecht ook tegen de biologische vader van haar kind. Over de omstandigheden vermeld ik liever niets omdat het een lopende zaak is. Het kind is drie jaar nu en de rechtzaak is gestart toen de kleine een maand of vier was, denk ik. Voordat er nu uitspraak is in deze zaak over eventueel bezoekrecht zijn we waarschijnlijk weer 6-12 mnd verder. En dan hebben we het bij lang na nog niet over gezag!
ik ben naar een advocaat geweest en zij heeft dit tegen mij gezegd. Ik heb ook al een zoontje samen met hem, waar wij ook samen het gezag over hebben. Ook dit is weer een reden voor de rechter om mijn ex het gezamenlijke gezag te geven over dit kindje. Want hij heeft het ook al over Sem. Ik zeg ook niet dat erkenning hetzelfde is als gezag. Wanneer de vader het kind erkent wordt de achternaam vastgelegd en is hij verplicht om alimentatie te betalen. Het gezag krijgt hij dan niet automatisch idd, dat moet na de geboorte aangevraagd worden en daar moet ik een handtekening voor zetten. Doe ik dat niet, dan zal mijn ex het aanvechten en dan heb ik dus geen poot om op te staan, want zo heeft mijn advocaat gezegd: er is geen sprake van mishandeling, psychische stoornissen enz volgens de nieuwe wet, die Vorig jaar in gegaan is, heeft de vader meer rechten gekregen. Dus een rechter zal de vader sneller het gezamenlijk gezag toewijzen. Echt waar!
@Fontana: Zoals ik al zei, het hangt vreselijk af van je situatie. En of er al wel of geen kind samen is, dat is een van die factoren die van belang zijn. Maar dan moet je niet gaan roepen dat het toch wel toegewezen wordt, in JOUW situatie misschien wel, maar in die van iemand anders kan het allemaal heel anders uitpakken. En die nuancering miste ik in je reactie.
...het is zo jammer dat er zo'n oppervlakkig beeld bestaat van de vrouwen die abortus plegen. En dat de meeste vrouwen die hier reageren (die overigens zelf man, kinderen en een huis hebben) heel hard ABORTUS IS MOORD roepen. Daar zit toch niemand op te wachten? Respecteer elkaar eens. Ook als je het kind houdt, helemaal als alleenstaande moeder, zonder steun van familie etc. is het ontzettend moeilijk, om niet te spreken over de gevolgen van een adoptie voor de biologische moeder. Ik wil nogmaals benadrukken dat ontzettend irritant is dat de vrouwen die moeilijk zwanger worden en vrouwen met man en kind(eren), hier hun mening gaan verkondigen en zich absoluut niet kunnen inleven (laat staan WETEN) hoe iemand zich voelt die in zo'n dilemma verwikkeld is. Dat is eigenlijk hetzelfde dat als ik een zwanger worden topic ga zeggen, dat ik per ongeluk zwanger ben geworden en heb overwogen abortus te plegen. En dan er van uit gaan dat ik daar niemand mee kwets, want ik heb immers verder ook geen idee hoe het is als je moeilijk zwanger wordt.
Niet om het 1 of het ander maar wat is abortus dan? Geen moord? Ik ben ook fel tegen abortus en het zou niet eens in mij opkomen! Ben een alleenstaande moeder van een geweldig prachtig dochtertje en het zou niet eens in mij opkomen met iemand de koffer in te duiken omdat sex ten eerste niet zomaar sex is en ten tweede, hoe voorzichtig ook: je kunt het nooit voor 100% zijn! Daarbij word er ook nog eens vergeten hoe groot zo'n zegen is dat je uberhaupt een kind mag dragen en baren en zelfs opvoeden!!! Mijn mening is dan ook voor vrouwen die abortus plegen dat dat ZWAK is! Er zijn zoveel instanties waar je aan kunt kloppen en denk je dat je je ongeboren kindje tekort doet, dan zijn er nog veel gezinnen waar het kindje meer dan welkom zou zijn maar daar is het punt, er word dus een makkelijke weg gekozen, er niet meer is alsof het er nooit geweest is! (maar het zal je altijd blijven achtervolgen hoe dan ook!) En ik ga dit niet onder stoelen en of banken schuiven want er mag open uitgekomen worden voor het voor zijn van abortus dan ook voor het tegen zijn. Wil hier wel even vermelden dat als er voor abortus gekozen word omdat het vastgesteld is dat het kindje niet levensvatbaar zou zijn na de geboorte ik dit een ander verhaal vind.
Ook al wordt je wel makkelijk zwanger (zoals ik) zou ik dat ook vreselijk kwetsend vinden.. dat heeft niet zo zeer met wel of niet snel zwanger worden te maken... en ik zie niet echt een reden om dit te melden in een zwanger worden topic.. die toegevoegde waarde is er niet in mijn optiek.. Andersom geldt dit voor mij wel, maar goed.. dat vind ik dan weer..
Wanneer je anti-abortus bent kun je je niet inleven in een persoon die voor zó een moeilijke keuze staat. Je denkt alleen maar aan het ongeboren vruchtje, niet aan de moeder en haar situatie. En dat....is zo een eenzijdig beeld die je dan hebt.. En dan de vrouwen die ondanks anticonceptie zwanger raken.... Dat is heel lullig! Want je gebruikt niet zomaar anticonceptie. Je gebruikt deze omdat je GEEN kinderen wilt. En daarnaast moeten we niet vergeten dat niet alle vrouwen een kinderwens hebben of gelukzalige moedergevoelens koesteren! Mensen verschillen nu eenmaal. Of je nu voor de zwangerschap gaat of niet...je bent in beide gevallen dapper als dit een weloverwogen keuze is.
Ik ben het 'gedeeltelijk' eens met ichtus. Eigenlijk heb je geen recht om over een leven van een ander te mogen beslissen. Maar ik snap wel waarom sommigen het doen, maar ook waarom anderen er later weer spijt van krijgen. Zelf zou ik nooit een abortus kunnen plegen. Ben zelf 19 jaar en mijn zwangerschap was ook niet gepland, door de pil heen, maar ik vind gewoon dat mijn kindje er recht op heeft om te leven en ik wil ervoor gaan.
ik vindt een kindje krijgen , is al heel wat op zich daa rmoet je zo dankbaar voor zijn dat het jou gegunt is hoeveel mensen zijn er niet die geen kind mogen krijgen??. kijk ookal is je situatie er niet helemaal naar om een kind op te voeden.. je kan altijd hulp vragen er zijn genoeg instanties !. jou kindje kan er immers toch ook niets aan doen dat je zwanger van hem of haar bent en heeft dus zeker het recht om te leven ik ben nu 5 weken en 4 dagen zwanger 19 jaar en ik ga voor mijn kindje !!..
Tsja evenals dat je een abortus niet voor anderen moet doen moet je ook geen kindje krijgen omdat er zoveel mensen zijn bij wie dit niet lukt. 1 van de slechtste redenen om een kindje te laten komen (en bij jezelf op te laten groeien) is toch wel omdat zoveel mensen het zouden willen. Ik heb zelf altijd zoiets gehad van voor mij geen abortus, bij sex horen risico's, die ken ik en die accepteer ik, maar toen ik te horen kreeg dat ik bij een slecht lopende relatie heel erg ongepland zwanger was (en dus nog steeds ben ) had ik wel twee tellen zoiets van wat kan ik er aan doen. Het waren twee tellen, maar de 1 beslist sneller dan de ander, er zijn ook mensen die hier 2 dagen, 2 weken etc. voor nodig hebben. Buiten dat ik zelf niet voor abortus ben zal ik mensen die er wel voor kiezen nooit uitmaken voor zwak of moordenaren, ik vind dat erg respectloos. Ik heb hier dan ook met verbazing gelezen, mensen vertellen hun (moeilijke) verhaal voor steun, en tips en ga zo maar door, als je mensen dan voor alles en nog wat gaat uit maken wat heb je dan? Een heleboel mensen die geen advies meer durven vragen en gewoon domweg naar een kliniek stappen. Deze hele discussie hoort IMO ook niet thuis in een topic van iemand die hier om hulp vraagt en worstelt met een beslissing.