Hoi allemaal, Ik wil even van me afschrijven omdat ik het even niet meer weet. Ik heb altijd 2 kinderen gewild toen mijn relatie stuk ging spatte mijn familie sprookje uit een. Helemaal omdat ik altijd de droom had 2 kindjes snel na elkaar hoopte te krijgen. Sneller dan verwacht kreeg ik een nieuwe relatie en ik stortte mijn kinderwens bij hem uit omdat ik weer super verliefd was en hoopte om zo toch het complete gezinnetje te zijn. Mijn vriend was daar nog niet zo snel aan toe en vond het in het begin ook erg wennen toen onze relatie serieuzer werd om veel ook voor mijn dochtertje te zorgen. Nu is hij helemaal gewend en is mijn dochtertje onlangs 3 jaar geworden. Nu het probleem de ene kant zouden we wel een kindje willen en zijn we er beide ook wat meer aan toe. Maar aan de andere kant zijn er ook twijfels en dan nu vooral bij mij. Ik dacht echt dat ik en ex nooit uit elkaar zouden gaan en al helemaal niet toen we een kindje kregen en het vlak na de geboorte was. Maar door alle stress heb ik geen fijne zwangerschap gehad en was het 1e jaar na de geboorte zo ontzettend zwaar er kwam ontzettend veel bij kijken en het was ook nog eens een vechtscheiding. Ik heb een flinke klap te verwerken gehad en loop nu nog steeds bij een psycholoog al is het wel in afbouwende fase omdat het al een stuk beter gaat. -Nu zit er toch diep van binnen een angst om evt na een 2e kindje er weer alleen voor komen te staan en dan heb ik 2 kinderen bij 2 verschillende vaders. het gaat goed tussen ons maar het is toch een gevoel wat weer om hoog komt kijken waarschijnlijk door mijn eerdere ervaring. -Verder ook bang zal ik wel van een 2e kindje net zoveel kunnen houden als de 1e? -Denkend aan mijn dochtertje, hoe zal het voor haar zijn als zij naar haar vader gaat en kindje nummer 2 blijft hier achter. voelt ze zich dan niet achtergesteld. -Ik weet dat mijn vriend nu ontzettend gek en close met mijn dochtertje is maar wat als hij als hij een eigen kindje zou hebben dat de band met mijn dochtertje toch afzwakt? -weer de baby tijd.. ik vind het nu zo fijn dat mijn dochtertje wat zelfstandiger is en niet meer uren huilt (misschien kwam dat ook door de spanning in huis met de scheiding) maar ik ben zo blij dat die tijd voor bij is. - toch een stukje vrijheid wanneer dochter om het weekend bij haar vader is om met vriend samen dingen te ondernemen, tijd voor elkaar en dingen te doen die net wat makkelijker gaan zonder haar aanwezigheid. Maar aan de andere kant zou het zo mooi zijn een 2e kindje van ons samen, mijn dochtertje die onzettend gek is op baby's een grote zus te laten zijn ook voor de toekomst en als ik realistisch kijk (de baby tijd duurt maar even) daarna lijkt het me juist super leuk en gezellig 2 kindjes om ons heen. Ze maakt nu alles bewust mee dus wat dat aan gaat ben ik misschien zelfs blij dat het toch niet snel achter elkaar was zoals ik ooit hoopte. Maar nu ik wil ook niet nog jaren wachten voor een te groot leeftijds verschil dus dan zouden we evt dit jaar of volgend jaar het willen proberen. Maar waar bij ik bij de 1e zo zeker was ben ik nu zo onzeker kan ik dit wel nog een keer en is het echt wat we willen en is het fair tegen over mijn dochtertje. Ik hoop dat jullie misschien tips hebben of advies of wat dan ook zo dat ik er hopelijk achter kom hoe nu verder.
De twijfels en onzekerheden spelen deels bij meeste aanstaande moeders, maar ik lees vooral veel angst: je weet wat je nu hebt en je weet niet wat je 'gaat krijgen'. Ik begrijp je angst, begrijp ook dat deze ook erg aangewakkerd is door je (zeer) vervelende ervaring met je ex, als je je een keer gebrand hebt, kun je er niet meer naïef instappen. Aan de andere kant, niemand kan in de toekomst kijken. Wat fout kan gaan, kan ook heel goed gaan. Dat zal niemand je van te voren kunnen zeggen, zekerheden en garanties ga je dus nooit krijgen. Even cru, je kunt duizelingwekkend gelukkig zijn met je partner, maar theoretisch zou hij ook kunnen overlijden waardoor je alsnog alleen voor staat met 2 kindjes. Hetzelfde geldt voor je dochtertje. Je weet niet hoe je partner gaat reageren op een eigen kindje. Je weet niet of je dochter een goede band met een eventueel half broertje/zusje gaat krijgen. Maar dat weet geen enkele moeder, of het kind nu van dezelfde vader is of niet. Het hebben van een broertje/zusje (of meerdere) heeft voordelen en nadelen, wat dat betreft zal het nooit perfect zijn. Ook ieder leeftijdsverschil heeft voor- en nadelen. Andere zaken die je noemt, je zult zeker weten net zo veel houden van een volgende kind (er zit geen beperking op de hoeveelheid liefde die je kunt voelen) en je vrijheid... die krijg je ook weer terug na peutertijd, is dus een tijdelijk iets. Zoals ik het zie heb je 3 opties: - je springt in het diepe en gaat ervoor. - je laat het onderwerp nog even liggen en misschien kun je angst ook nog meer met je psycholoog bespreken/aanpakken, voordat je een definitieve keuze maakt. Je kunt tevens ook wat meer genieten van je gezinnetje zoals het is en bijkomen van je ervaringen. - je besluit dat je koestert wat je nu hebt en begint er niet aan. Stel je wordt 80 met deze man, denk je dan dat je er oké mee bent dat je nooit met hem kinderen hebt gekregen? Persoonlijk heb ik mijn (2e/3e) kinderwens uitgesteld tot het moment dat alle 'beren op de weg' me niets meer konden schelen en ik dacht: het komt wel goed, wat er ook gebeurt. Zoals ik je post inschat voelt het voor jou nog niet zo en zou je misschien eerst nog wat meer moeten werken aan je angst? En genieten van de rust die je nu even hebt na de zware jaren?
misschien is het allemaal nog een beetje te snel. Je dochtertje is net 3 geworden, hoe lang ben je al weg bij haar vader, en hoe lang met je huidige partner. Het is misschien allemaal nog te vroeg, je zegt zelf dat je nog bij een psycholoog bezig bent om alles te verwerken. Dat het wel beter gaat betekend misschien niet dat je hier al klaar voor bent. wat langer wachten totdat je er echt klaar voor bent is geen probleem lijkt mij, bij genoeg mensen zitten er meerdere jaren tussen de kindjes. Misschien niet je droombeeld, maar misschien wel de werkelijkheid. op 1 vraag heb ik nog wel een antwoord, ja je kunt van je volgende kind absoluut net zoveel houden als van de eerste, en dat gaat helemaal vanzelf.
bedankt voor je uitgebreide reactie! en je kijk erop. over de genoemde 3 opties ik denk dat je het goed omschrijft en ik laat het nog even bezinken of ik er iets mee kan waardoor ik weet welke richting ik op moet gaan! Ik ga het ook als nog een keer aanwakkeren bij de psycholoog de volgende keer. Denk dat ik nu idd heel veel beren op de weg zie en ik hoop dat dat het nog weg zal gaan. Ik ga ook nog niet overhaasten. Het gekke is gewoon dat ik het altijd zo zeker wist en nu niet meer. En ik wil ook geen spijt krijgen van de keuze die ik maak. Dus ik hoop dat ik er wel een beetje uit ga komen.
Mijn ex is na een relatie van 10 jaar zo goed als na geboorte vertrokken en toen is de scheiding in gang gezet. na een half jaar kwam daar geheel onverwacht dus de nieuwe liefde om de hoek kijken. Ik stortte mij op hem en dus ook mijn kinderwens. Een deel onverwerkt verdriet kwam er bij kijken. En het is zeker goed geweest dat hij daar niet in mee ging en nu ook meer een stabielere relatie omdat ik zelf ook stabieler ben geworden in de afgelopen periode. Nu dus ruim 2.5 jaar samen, Niet super lang in vergelijking met ex voordat ik over kinderen nadacht. Maar meer dat het bij mij dus wel in me hoofd zit dat ik meer dan 5 jaar leeftijdsverschil wel groot vind omdat ze dan in zo'n andere fase zitten ten op zichte van elkaar. Daarom wil ik ook niks overhaasten maar het houd me wel bezig omdat ik zie hoe snel de tijd voorbij vliegt met mijn dochtertje.