Hallo Ik ben gezegend met 2 mooie meiden. Mijn jongste heeft mij altijd heel erg geclaimd. (ik haar ook denk ik) Nu willen we binnenkort starten voor een 3e en ik vertel haar uiteraard niet dat we dat gaan doen maar gisteren in de zeeman zei ik tegen haar " kijk hoe schattige babykleertjes" ze keek me aan en zei gelijk "nee mama je mag geen baby krijgen!" En vaker laat ze doorschemeren dat ze geen broertje of zusje wilt. Ze is nu 6 jaar maar ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik wil niet onze kinderwens opzij zetten maar ik weet niet hoe dit gaat als ik uiteindelijk zwanger ben... Iemand ervaring hiermee en goede tips?
Heb je haar al eens gevraagd op zo'n momentjes, 'waarom wil je dat liever niet?' Ik zou heel benieuwd zijn wat ze je er dan over uit kan leggen. Dat kan een mooi aanknopingspunt zijn om haar misschien gerust te stellen of er over in gesprek te gaan. Niet dat je haar nu deelgenoot moet maken van de kinderwens overigens. Maar praten over het thema broertje/zusje kan natuurlijk wel.
Hier waren mijn beide jongens totaal geen fan van het idee dat ze nog een zusje kregen. Op voorhand niet dat er een broertje of zusje kwam, en ook niet toen ik zwanger was. Beide hadden er eigen (en in hun ogen goede) redenen voor, maar dat besluit ligt niet bij hun maar de ouders. Ik had zelf wel 10 broers en zussen gewild maar helaas. Inmiddels is hun zusje 1,5 jaar en ze zijn echt helemaal dol op haar.. ze doen alles voor dat kleine meisje, heel bijzonder om te zien..
De vraag is natuurlijk waarom ze dat niet wil. Met ieder kind dat erbij komt gaat er minder aandacht naar de andere kinderen. En baby's en kleine kinderen hebben heel erg veel zorg en aandacht nodig. Het gaat dus ten koste van haar en dat kan ze best aanvoelen of begrijpen. Want niet alle kinderen klikken goed met elkaar. Hebben jullie beiden voldoende draagkracht voor 3 kinderen?
Ja ze wilt mij niet delen. Liefste ook niet met haar zus van 15 jaar. Ze is echt mijn moppie maar als ik al een kus krijg van mijn man word ze al jaloers. Ze claimt mij echt volledig Ze ging gisteren ook echt huilen dat ze het echt niet wil.
Ik hoop ook dat het bij ons zo gaat lopen want ik vind het wel een eng idee. Mijn oudste moest juist huilen omdat ze graag een broertje of zusje wou met die leeftijd en ze vroeg een paar maanden geleden of we nog een kindje zouden krijgen. Heb het uiteraard open gelaten want het is iets tussen mij en mijn man.
Ja ik denk dat ze bang is voor minder aandacht. Ik ken genoeg van haar leeftijdgenootjes met een klein broertje of zusje en vroeg nog of ze dat echt niet leuk vond en nee....moet ook zeggen dat ze echt is vastgeplakt aan mij. Verlatingsangst ook nog met bijvoorbeeld zwemmen en school. Ik moet haar echt duidelijk vertellen dat ik haar altijd op kom halen en dat het nog nooit gebeurd is dat ik dat niet heb gedaan maar nog heeft ze tranen. We hebben zeker voldoende draagkracht voor 3 kinderen
Ze is natuurlijk bang dat de baby dan veel aandacht gaat krijgen En dat is natuurlijk in het begin ook zo Ik heb hier ze altijd heel erg erin mee betrokken zoals mee naar afspraken en kleertjes uitzoeken Maar ze moet ook gewoon leren dat ze niet alleen altijd alle aandacht kan krijgen Hier gelukkig nooit jaloers gedrag gezien maar vooral erge beschermend en veel liefde ja nu hebben vooral de meiden vaak gedoe maar leren delen is van voor je dochter iets wat ze moet leren En 1 op 1 tijd doen we hier ook regelmatig
De vraag is natuurlijk waar komt de verlatingsangst vandaan, waarom wil ze jou voor zichzelf? Wat is er in haar 6jarige leven gebeurd om dit te triggeren? Geboren met bijvoorbeeld een keizersnede of vacuümpomp? En waar kom je eigen claimgedrag richting haar vandaan? Misschien dezelfde reden... en dat is wat je op moet lossen - niet of ze wel / geen brusje wil.
Ze zit nu in een bestaande, vertrouwde, situatie met een oudere zus. Ze kan niet overzien hoe het is om een broertje of zusje erbij te hebben dus is het niet verwonderlijk dat ze niet wil. De oudste dochter van mijn man (toen 15) zat er ook niet op te wachten dat ze een broertje of zusje erbij zou krijgen. We hebben het toen gelaten, haar ook niet 'lastig gevallen' met echo-foto's, zwangerschapsverhalen enzo. Maar toen haar zusje eenmaal was geboren en ze in het ziekenhuis op bezoek kwam, was het liefde op het eerste gezicht. Het was gelijk goed. Jouw dochter is jonger en ze woont bij je thuis dus ik zou haar wel betrekken bij de zwangerschap. Ze leeft dan negen maanden mee tot het moment van de geboorte. Ik zou me niet druk maken, als de baby er is komt het goed.
Ze weet natuurlijk helemaal niet wat het inhoud om een klein broertje of zusje te hebben. Ze raakt jou natuurlijk niet kwijt daardoor, maar daar is ze misschien wel een beetje bang voor. Ik zou het er helemaal niet meer over hebben, en vanaf t moment dat t zover is en je haar gaat vertellen dat je zwanger ben, kan je haar er heel goed op voorbereiden dmv een boekje, meenemen naar een echo en er over te praten. Gewoon tussen neus en lippen door en het geen hoofd onderwerp maken waar alles om draait. Succes!
Ze is altijd al een mama's meisje geweest, papa kon haar bijvoorbeeld nooit douchen want ik moest dat doen, ze werd anders hysterisch. Ik heb toen ze geboren was een angststoornis gehad waarin in zeer beschermend en controlerend was richting haar. Het liefst leefde ik in een holletje met alleen haar en wou haar alleen maar voor mijzelf. Haar al geven om vast te houden door opa en oma was al een opgave voor mij. Misschien is dit het. Ik blijf zeker haar altijd aandacht geven en mijn idee was ook inderdaad haar hierin te betrekken met mee naar echo's enzo als ze zou willen. Ik zeg ook altijd tegen haar dat ze mijn meisje is en dat niets dat ooit kan veranderen. Sowieso gaat ze over een tijdje beginnen met speltherapie want heb het idee dat er wat dingetjes dwars zitten bij haar.
Eerlijk? Ik zou het niet doen met deze leeftijden. Zelf 9 jaar er tussen en een derde zou het evenwicht tussen mijn kinderen volledig verstoren. Mijn oudste is volwassen en studeert en dat is zo'n andere fase dan de jongste. En hoe hard mijn eierstokken ook rammelen, dat aspect icm mijn leeftijd en het feit dat je dan weer opnieuw alle fases moet doorlopen die zo verschillend zijn van elkaar. Heb je dan echt voor alledrie nog de mogelijkheid tot aandacht? En wat als de derde zich net zo gaat gedragen als de tweede? Is de eerste dan ook nog zo blij? En jullie zelf?
Ik vind het leeftijdsverschil juist fijn. Voor iedereen is dat weer anders dus ik vind dat juist geen reden om het niet te doen. Je kan eerder spijt krijgen van iets niet te doen dan wel en hoe kan je überhaupt spijt krijgen van een kindje... mijn dochters zijn nog niet volwassen en al was het zo dan so be it. Ik ben nog geen 40 jaar en mocht m'n 3e ook zo zijn dan zij het zo. Ik denk niet dat ik weer een angststoornis zal krijgen aangezien het onderliggende probleem is opgelost.
Ik hoop dat haar dat gaat helpen, want ik lees toch wel een beetje ongezonde verhouding tussen jullie tweetjes. Dat bedoel ik niet negatief hoor, maar een 6 jarig meisje dat erg claimend naar 1 ouder is is niet hoe een 'normale' relatie 'hoort' te zijn. Ik begrijp uit je berichtjes dat jullie een moeizame start hebben gehad, best kans dat dit een gevolg er van is. Ik zou dus zeker kijken hoe je haar kunt helpen om minder aan jou te hangen. En wat betreft een baby die zij niet wil? Ik denk dat ze echt niet goed kan inbeelden hoe het zal zijn om een babybroertje of zusje te hebben. Ik zou me dus door haar mening daarover niet laten beïnvloeden. Maar ik zou dus wel kijken of er op de een of andere manier iets te doen is aan haar extreme aanhankelijkheid naar jou toe. Want ik denk dat dat nog best voor problemen kan zorgen als er idd een baby in huis is. Want hoe je het wendt of keert: ze zal dan haar aandacht moeten delen met de baby.
Dit gaat toch wel iets verder dan alleen niet willen. Bij jou was sprake van een stoornis (wellicht is dat erfelijk?)En jouw dochter heeft ook klachten waarvoor ze therapie gaat krijgen. Waarom haar verder belasten terwijl ze nog in therapie moet gaan. En een extra kind wellicht niet in haar belang is? Een baby gaat uiteindelijk ten koste van haar (minder tijd en aandacht). Een zwangerschap en herstel kost energie. En een baby en klein kind nog veel meer. Natuurlijk kan je van alles zeggen. Maar de praktijk is anders. Die nieuwe baby gaat straks voor. Ik vind altijd dat bestaande kinderen voor toekomstige kinderen zouden moeten gaan. Zolang dochter niet stabiel is zou ik haar belangen voor laten gaan.
Dit vind ik wel een lastige… ik zou het ook niet laten om het leeftijdsverschil, maar het ziet er wel naar uit dat haar beginjaren impact hebben op het gedrag van je dochter. Je geeft zelf al aan dat het gedrag ook wel verklaarbaar is en dat jullie daaraan gaan werken. Ik zou schrikken als mijn kind zo’n uitspraak zou doen en het wel serieus nemen. Vooral omdat ze al 6 jaar is en echt heel bewust is van alles, bij een 2 jarige is dat toch anders. Hoe gaan jullie nu met haar om als ze een sterke voorkeur voor jou heeft? En je schrijft dat je een angststoornis had, ik wil je niet bang maken, maar bij mij kwam hij keihard terug toen ik weer zwanger was. Voor mij een belangrijke reden om het bij 2 (of beter gezegd 4) kinderen te houden. Maar goed, dat is mijn ervaring. Sterkte en veel wijsheid toegewenst.
Ik was ook zo'n meisje. Was blij dat ik als enig kind opgroeide (of Naja de oudsten waren uit huis). Ze verhuisden niet eens omdat ik er alleen maar om huilde. De compleet vergroeide relatie tussen mijn ouders en mij werd mij merkbaar toen pa overleed. Pas toen leerde ik écht los te komen. Ik gun je dochter dat eerder. Moet wel zeggen dat wij de kinderwens wel hebben overlegd met de oudste. Hij is gevoelig, als hij het écht niet zag zitten nam ik dat zeker mee. Hij geeft nu ook duidelijk aan dat t nu vol genoeg is in huis. Hij heeft ook al een langere tijd begeleiding voor zn emoties. Laatste zwangerschap had mij volledig in de angststoornis gegrepen.
Mijn dochter van toen 7 riep ook altijd geen baby meer te willen in huis. Ik vond het zo spannend toen het nieuws te brengen maar ze was superblij!