Soms is het zo moeilijk, ik merk al vanaf de geboorte van mijn oudste dat de kids van mijn zus veel meer aandacht krijgen van mijn pleegouders. Nu is het logisch dat ze de kids van mijn zus meer zien, want die wonen op 10 km afstand en wij op 100 km. Daarnaast past mijn pleegmoeder 1 dag per week op de kinderen van mijn zus, en voor ons is dat niet te doen. Maar waarom worden ze dan ook voorgetrokken? Ze komen hier sinds ik zwanger was van onze zoon bijna niet meer. Ik was was tijdens de zwangerschap heel ziek, en kon maanden helemaal niets. Er is nooit hulp geweest, en als ze kwamen wilden ze leuke dingen doen als wandelen etc. Wat ik dus niet kon! Na de bevallig heeft mijn huwelijk flink onder druk te staan. Pleegmoeder kwam met een hele hoop ongevraagde adviezen, en daar bleef het bij. Ze heeft nooit een keer aangeboden wat met onze kinderen te doen bijvoorbeeld. Al was het maar om mij te ontlasten. Iedereen in mijn familie heeft het in haar ogen zwaar, behalve wij. Mijn zus heeft het financieel zwaar, haar dochter ook. Haar zoon zit met zichzelf in de knoop.... en zo kan ik nog wel even doorgaan. Vanaf vorig jaar augustus zijn ze hier niet meer geweest, met uitzondering van sinterklaas, want dat wilden ze toch wel als gezin vieren? Toen ik ze door de telefoon vertelde dat mijn kinderen echt geen band met ze kregen op deze manier lag het aan mij, want sinds ik zwanger was van de jongste was ik niet meer bij hun geweest. Tja ik had BI en had in het ziekenhuis gelegen omdat ik niet meer kon eten? Uiteindelijk is bij mij de bom gebarsten in januari, toen ik hoorde dat de kinderen van mijn zus er al 2 weekenden hadden geslapen, want dan konden zij en haar man wat leuks doen. Hadden ze wel verdiend? Want 2 kinderen opvoeden kost een hoop energie!! Alsof wij geen kinderen opvoeden. Ik heb toen gezegd dat ik op deze manier steeds gekwetst wordt, en ik daar klaar mee was. Van mij ging onze "relatie" even op een heel laag pitje. Nu is de dochter van mijn zus zondag jarig, en ik kan mijn zus niet verbieden hun uit te nodigen. Maar ik vind het zo moeilijk. Haar kinderen zeggen opa en oma tegen ze, en ik vind dat niet nodig (vanaf de geboorte eigenlijk al niet, want het voelt niet als mijn ouders). Maar ben daar in meegegaan omdat mijn zus dit ook deed. Heeft er iemand tips om de situatie dragelijk te houden voor mij en mijn zus? Want het gaat zo langzamerhand tussen ons in staan..... en dat vind ik zo jammer. We hadden zo'n goede band, maar die is flink aan het bekoelen omdat ik bijvoorbeeld met pasen, moederdag etc niet meer naar hun toe ga.......
Poeh meid, voel wel met je mee want dit is geen makkelijke situatie! Is het niet mogelijk om gewoon nog contact te blijven houden met je zus en de relatie met je pleegouders op een laag pitje te zetten? Of mss is het wel een idee om ze bijvoorbeeld een brief te sturen waarin je probeert uit te leggen wat je precies kwetst en wat je ze probeert duidelijk te maken? Hoe dan ook.....ik zou wel ten alle tijden voor je eigen gezin kiezen! Ik kan je eerlijk vertellen dat ik vroeger ook een oma heb gehad die sommige kleinkinderen gewoon voortrok en dan is absoluut niet leuk om te merken als kind! Je voelt je anders en "niet goed genoeg" en dat kan gaan knagen aan je zelfvertrouwen. Als je pleegouders dat niet kunnen inzien of daar niet in mee willen gaan zou ik toch het contact op een laag pitje zetten denk ik...
Goed blijven praten met elkaar en ook over de leuke dingen. (met zus bedoel ik dan). Tja en met feestdagen blijft het lastig. Misschien af en toe wat op de tweede dag afspreken. Als je zelf de keus maakt om geen contact meer met pleegouders te hebben zul je ook de gevolgen moeten aanvaarden. Ik weet dat dit heel hard klinkt maar het is niet anders. Laat je pleegouders niet tussen jullie inkomen. Dat het zeer doet dat is een ding wat zeker is. Weet er alles van veel sterkte, groetjes kim
Kitty: mijn opa en oma waren ook zo, wrs dat ik het nu zo moeilijk vind voor mijn kinderen, ik voel nog hoe het me stak dat ik nooit mocht logeren, maar mijn nichtjes wel. Kim: ik weet dat ik de keuze zelf heb gemaakt, en dat er dan gevolgen aan zitten. Maar wat ik heel moeilijk vind, is dat ik deze mensen pas 11 jaar ken (mijn moeder overleed, en mijn zus was nog minderjarig, en hun hebben ons opgevangen in hun gezin). En toch krijgen ze het voor elkaar het enige wat ik heb, mijn zus, onze relatie ook nog eens onder druk te zetten door voor te trekken en eigenlijk ons te negeren.
Wat ik vergeet te vertellen: toen ik aan hun vroeg hoe we onze kinderen net zo'n band konen laten krijgen als hun nichtjes was het antwoord: breng ze maar iedere 6 weken voor een weekend, hebben we ze ook eens voor onszelf... fout antwoord!
zo.. dat antwoord zou ik dus inderdaad ook echt niet leuk vinden.. kleinkinderen zijn geen bezit! Getver, wat een rotsituatie. Weet niet zo goed hoe ik je er in kan adviseren of helpen maar wil je wel even een hart onder de riem steken!
Wat vind je zus van deze situatie? En hoe was jou band met je pleegouders en dan vooral ten opzichte van je zus? Zoals het verhaal er nu voor staat neig i naar ga lekker naar je zus en vier die verjaardag, blijf een band met haar nderhouden en laat die mensen verder links liggen. Maar je verhaal is erg summier voor de rest dus het is een lastige.
Niet dat ik er een oordeel aan wil hangen, maar toch snap ik iets niet. Je schrijft dat je het erg vindt dat de kinderen van je zus wel mogen logeren (omdat je zus te ontlasten) en jouw kinderen niet. In het laatste stukje zeg je dat je pleegmoeder heeft gezegd dat je ze wel elke 6 weken mag brengen. Ze mogen dus prima logeren! Of begrijp ik het verkeerd. Dat je pleegouders het leuk vinden hun kleinkinderen 'voor hunzelf' te hebben, dat snap ik wel. Dat vindt mijn moeder ook heel speciaal, om 100% aandacht te hebben voor mijn dochter en allemaal leuke dingen te gaan doen. Dus... ik snap het probleem daarin niet zo. (Nogmaals kan aan mij liggen) Over de rest: wie er te weinig bij wie komt en de reden daarvan, dat vind ik moeilijk iets over te zeggen. Beide partijen hebben blijkbaar verwachtingen die niet uitkomen. Als je elkaar daar niet in vindt moet je je eigen weg kiezen. Probeer een goed contact te houden met je zus, dat is het belangrijkste. Als je niet elke keer gekwetst wilt worden (en wie wil dat wel?), dan zul je je erbij neer moeten leggen en accepteren hoe de situatie is... Sterkte! Moeilijke situatie
Oh mijn kinderen mogen inderdaad wel komen logeren, maar als je een half jaar je gezicht niet laat zien, ga ik mijn kinderen niet naar hun brengen. Ik vind dat als mensen hulp nodig hebben, je er ook moet zijn, en dat zijn ze nooit.
Ben het idd wel met je eens dat ze dan ook eens moeite hadden kunnen doen om je te komen helpen, ookal woon je ver weg. Dat ze niet elk weekend op je stoep staan is dan heel begrijpelijk maar 1 of 2 keer lijkt me toch niet teveel gevraagd! Probeer idd wel de relatie met je zus goed te houden!
Dat bedoel ik dus. Jij verwacht iets van je pleegouders wat zij anders zien. De waarheid ligt vast in het midden. Maar beide partijen houden zich vast aan hun standpunt, ook jij. Je kunt je pleegouders niet veranderen als zij niet inzien dat het anders zou moeten. Dus als jij niet toe wilt geven (dus de kinderen daar brengen omdat jij vindt dat het contact met opa en oma belangrijk is voor je kinderen), dan zul je de situatie moeten accepteren als je pleegouders ook niet toegeven. Dus, als jij het contact met opa en oma belangrijk vindt voor je kinderen en je pleegouders komen niet richting jullie, dan zul je ze dus moeten brengen. Hoe moeilijk dat misschien ook is. Kiezen of delen. Het klinkt misschien heel simpel, maar ik heb hetzelfde gehad met mijn (biologische) ouders. Het kindje van mijn zus is blijkbaar veel leuker dan mijn kindje en op 1 of andere manier is het huis van mijn zus ook makkelijker te vinden dan dat van ons (en wij wonen niet eens zo ver van elkaar). Ik heb daar heel veel pijn van gehad, heb heel lang moeite gedaan om dan maar daar langs te gaan. Heb heel vaak aangegeven wat ik graag zou willen (meer contact en interesse van hun kan), maar het zit er niet in. Ik heb er voor gekozen de knop om te zetten. Ik kies er niet voor om hier energie aan te verspillen en nog meer pijn te hebben omdat ik mij achtergesteld voel. Het is idd jammer dat mijn dochter amper contact heeft met haar echte opa en oma. Gelukkig heb (ook ik) pleegouders waar we wel altijd welkom zijn en die wel interesse tonen. nogmaals, ik vind echt niet dat je zeurt of zo en ik wil je echt niet het idee geven dat ik vind dat je ongelijk hebt, maar vanuit mijn ervaring wil ik je alleen meegeven dat je een ander niet kunt veranderen, hoe graag je dat soms ook zou willen voor, in dit geval, je kinderen.
Merah: er zijn al hele gesprekken geweest over hoe ik me voel. Waarom mensen die in een straal van 10 km bij ze wonen het toch zo zwaar hebben en steeds hulp kunnen verwachten, en omdat ik zo ver weg woon niet. Antwoord bijft: jullie komen ook niet bij ons. Nee dat klopt, de afgelopen 3 jaar ben ik 2 jaar ziek geweest van een zwangerschap, is mijn schoonmoeder met een naar ziekbed overleden, en werk ik om het weekend. Dus het plannen voor een bezoekje is wat lastig. Alleen had ik de verwachting dat het dan in zo'n periode iets meer van hun uit zou komen. Misschien was mijn verwachting ook niet correct. En nogmaals, ik ga mijn kinderen niet naar hun brengen om te logeren om hun ego te strelen. Mijn zoon heeft ze 3x gezien na zijn geboorte? Ik breng ze nog niet naar vriendinnen enkel in hele hoge nood. Maar mijn vraag is voornml hoe voorkom ik dat dit tussen mij en mijn zus komt te staan? Want ook zij heeft niet gevraagd om deze situatie, en kan er niets aan doen. Wil het haar ook niet kwalijk nemen, maar ik merk gewoon dat ik er slecht tegen kan dat zij kan doen waar ze maar zin in heeft, omdat haar kinderen een enorme streep voor hebben op de mijne.
Praten, praten, praten! Praat met je zus over de situatie, spreek alles uit. Dat je haar niet kwijt wil, maar dat je de situatie met je pleegouders niet meer trekt zo. Als je het echt te moeilijk vindt om naar die verjaardag te gaan, bespreek of het een idee is om op een andere dag iets samen te doen met elkaar en de kinderen. Hou zo'n dag vrij van het onderwerp 'opa en oma', hou het gezellig. De (bloed)band met je zus is zo belangrijk... ik snap heel goed dat je die niet kwijt wilt. Het is latig om adviezen te geven. Ik denk dat de juiste weg voor iedereen anders is. Blijf dicht bij jezelf en je gevoel, ongeacht wat anderen zeggen,denken, voelen. Wat een moeilijke situatie zeg!!! PS. Ik denk dat er niets mis is met je verwachting hoor! Klinkt als een hele pittige tijd.