Hallo allemaal, de laatste tijd zien we steeds vaker dat m'n dochter zichzelf pijn doet. Door met haar hoofd te bonken op de grond, tegen de tafel, tegen het raam. Ze lijkt het ook vaker te doen als ze haar zin niet krijgt en toch al wat moe is . Net haalde ik haar voor de 2e keer bij de dvd speler weg en toen bonkte ze keihard met haar hoofd op de grond. Wat natuurlijk zeer doet en dus keihard brullen. Maar dat doet ze dus vaker. Op het kdv dachten ze laatst dat ze gebeten was, ze hadden het niemand zien doen, maar ze brulde ineens en later zagen ze de bijtplekken (klein puntje kapot) . Maar 1 dag later zagen we thuis dat ze eerst op haar handje en later op haar armpje zat te kauwen... Dus waarschijnlijk had ze het zelf gedaan. Nu zeuren haar ondertandjes ook al lang (de 2 naast de middelste 2) , dus ik dacht dat het daar aan lag, maar ik begin nu te twijfelen of het niet net zoiets is als het bonken. Ik vind het erg moeilijk om er mee om te gaan! Ik probeer het te negeren, maar dat is zo moeilijk als je kindje echt pijn heeft, ook al doet ze het zichzelf aan! Hoe gaan andere moeders hier mee om? groetjes Athina
Hier nog 1. Hij bonkt met zijn hoofd overal tegenaan. En als je reageerd, gaat ie het alleen maar harder doen. Hij vind het ook leuk om zichzelf voor zijn hoofd te slaan. Hij laat zich ook overal keihard tegenaan vallen. Ik probeer het maar te negeren. Als hij moe is, wordt hij balbadig, en gaat ons (vooral mij) pijn doen. Ik ga er maar vanuit dat het een (lange) fase is. Maar het is niet leuk om het te zien. Groetjes Carina
ja hier knijpt ze mij ook, lekker vals zo'n klein velletje pakken tussen duim en wijsvinger en dan heel bewust naar m'n gezicht kijken of ik reageer. Ik vind het moeilijk wat ik dan moet doen. Weg zetten of negeren.... Negeren lukt niet altijd omdat het echt dus gemeen zeer doet...
Ja ze kunnen echt gemeen zijn. Hij heeft er een handje van om te bijten. Niet dat ie bijt, maar hij kan niet goed met zijn gevoel omgaan. Hij bedoelt het lief, maar ondertussen zit ik onder de blauwe plekken. Zit regelmatig met tranen in mijn ogen van de pijn. Net had hij mijn velletje te pakken. En heb nu een zwaar blauwe plek met wat losse velletjes. Het doet af en toe zo'n pijn, dat je eerste reactie is om terug te bijten. En dan moet ik echt op mijn kiezen bijten om niet boos te worden. Ik vind het heel moeilijk hoe ik dan moet reageren. Meestal draai ik me even om, of ik probeer rustig te zeggen dat hij zachtjes moet doen. Maar dat is niet altijd even makkelijk. Soms zet ik hem weg, en dan komt hij hard huilend naar me toe. En ja negeer hem dan maar eens. Hij komt dan helemaal in me kruipen. Als hij zichzelf pijn heeft gedaan, geef ik hem een kusje en zeg dat hij zachtjes moet doen, dan loopt ie hard lachend weeg weg om vervolgens weer verder te gaan met bonken.
Hier is het ook zo. Amy trekt aan haar haren, bijt haar eigen als ze boos is. Toen ze kleiner was, bonkte ze overal haar hoofd tegenaan als ze haar zin niet kreeg, ik heb mij daar nooit wat van aangetrokken. Jay heeft afgelopen dinsdag op de peuterschool zijn eigen arm bont en blauw gebeten. Het was helemaal dik. Hij was boos/verdrietig dat ik wegging. Christy heeft het ook een tijdje gedaan maar is nu een stuk minder. Trouwens ze bijten/haren trekken elkaar ook Maar als ze mij of elkaar pijn doen, straf ik ze wel, door in de hoek te zetten of in de gang.
Volgens mij is bijten iets wat best veel kinderen doen. Ik kan me nog herinneren dat mijn broertje dat vroeger toen ie klein was ook deed (we schelen 6,5 jaar, dus ik kan het me nog goed herinneren). Als ie mij of mijn zusje beet deelden wij als reactie een mep uit, wat natuurlijk niet mocht van onze ouders, maar ja, een typisch gevalletje van actie reactie . Wat mijn ouders deden was terug bijten, niet keihard natuurlijk, maar wel zo dat het voor hem niet echt prettig was. Mijn broertje kon ook echt keihard bijten, hij heeft mijn vader wel eens zo hard gebeten dat ie er echt een flinke wond van had.... Bonken met zijn hoofd deed ie ook vaak. Tegen de muur vooral. vaak was dat als ie zijn zin niet kreeg of gefrustreerd was omdat ie niet duidelijk kon maken wat hij bedoelde. Ik weet eigenlijk niet hoe mijn ouders dat aanpakte..
Mijn dochter deed t vroeger ook als ze iets niet kon....ze wist dan hoe t moest maar t lukte dr niet dan bonkte ze zo hard met dr voorhoofd op de grond dat ze dr blauwe plekken van had op dr voor hoofd..... weet niet precies hoelang dat geduurt heeft om eerlijk te zeggen....maar t is over gegeaan dat weet ik wel... Ik liet dr altijd dr gang maar gaan....wist ook niet zo goed wat ik er mee aan moest...heb er wel eens een kussen onder gelegt..maar dat was heel fout, want toen werd ze nog bozer.. ze is nu 11 en merk er niks meer van
Ik moet zeggen dat ik die neiging ook heb als ze me zo gemeen knijpt... Maarja, dat doet je dus ook als je ineens geprikt wordt ofzo, dan sla je dat van je af. Maar dat is hier inderdaad niet de oplossing. Bijten doet ze gelukkig nog niet en ik vind het ook erg moeilijk om terug te knijpen omdat ik bang ben dat ze dan denkt dat het mag... Ze weet best wat pijn is, denk ik, omdat ze dus met haar hoofd bonkt.
Ik wilde hem 1x zachtjes terug bijten, maar hij trok terug, en schaafde met mijn tanden langs zijn armpje. Ik kan je vertellen dat ik me echt een slechte mama voelde. Ik durfde het zelfs bijna niet aan mijn partner te vertellen. Ik ben daar zo van geschrokken dat ik dat voortaan echt uit mijn hoofd laat. Ik heb me daar heel erg schuldig over gevoeld . Het overal tegenaan bonken met zijn hoofd doet ie omdat hij het leuk vond. Hij heeft dan de grootste lol. Snap het niet hoor, lijkt mij dat je er alleen maar hoofdpijn van krijgt. Hij doet het gelukkig niet als hij boos is, dan gaat ie alleen maar hard huilen en gillen. Hij klampt zich dan vast aan mijn benen. Meestal zijn mijn slippers, of mijn schoenen de pineut. Hij moet en zal dan het klittenband los trekken.
heb stukje geplaats bij zichzelf pijnigen maar mensen let op als ze jouw bewust pijn doet (kijken en dan doen) niet negeren. Nee zeggen en wegzetten. Vooral na dat jaar gaan ze deze dingen toch echt doorhebben. niets doen is toegeven en verergert de problemen betreft zichzelf pijn doen... bij jonge kinderen is dat niet lekker ind de vel zitten, zin niet krijgen, moe of aandacht en kun je het beste wel wat doen - nee zeggen - afleiding geven - rustig maken / bij je nemen maar dan niet toegeven aan dat wat ze eigenlijk wilden - bij moeheid op bed leggen trek je het zelf even niet meer.... of helpt niets even. leg ze dan weg in een prikkelarme veilige (veilig mogelijke) omgeving en kom beiden even tot rust
enne inderdaad...... bij sommige kinderen helpt het toch het beste om maar even te laten gaan en komen ze na 10 minuten ineens weer vrolijk naar je toe elk kind is toch anders, maar gaat om algemene reactie