De eerste 6 maanden zijn voorbij. De maanden waarin ik mijn dochter niet (lang) heb laten huilen. Ik hou er sowieso niet van om haar te laten huilen dus het was prima zo. Maar nu? Na 6 maanden mag/kan je als moeder best wat 'strenger' zijn toch? Even laten huilen kan geen kwaad? Ik vind het maar moeilijk maar heb toch het idee dat ze soms een loopje met me neemt . Waar trek je de grens? Zo hoor ik soms moeders zeggen dat ze 's nachts hun baby laten huilen en nu slapen die baby's lekker door terwijl ik er zeker 1 keer uitmoet en de laatste tijd zelfs 2 keer per nacht Ik denk dan dat een baby niet zomaar huilt 's nachts dus ja, daar reageer je toch op? Maar ja, ze is nu 6 maanden oud en kan best wat langer zonder voeding. Ze slaapt heel soms van 23.00u tot 7.00u dus ze kan het wel. Ik merk dat ze na een onrustige nacht 's morgens nog hardstikke moe is en na een half uurtje alweer rijp is voor haar bedje. Hoe doen jullie dat?
ik laat mijn zoontje nog steeds niet huilen (en je hebt huilen/jammeren en huilen/echt verdrietig huilen)...vind ik nergens voor nodig...s'avonds gaat meneer lief slapen in zijn eigen bedje...heel soms wordt ie s'nachts nog wel eens wakker maar dan heeft ie dorst/enge droom/last van zijn tandjes (het zijn vaak periodes)....dus dan pak ik hem even bij ons in bed en leg hem later weer terug...overdag gaat meneertje ook gewoon lief slapen...ik geloof er niet zo in dat verwennen een kindje verpest...ik heb mijn ventje dus altijd 'verwend' en ik heb het liefste en makkelijkste kind van de hele wereld succes en ik zou zeggen lekker blijven 'verwennen'
Ik heb Merel ook nooit laten huilen, als ze huilt/huilde is of was er wat. Nu slaapt ze zonder kick en huilt bijna niet meer. Ze is echt niet verwend hoor. Je moet doen wat goed voelt en niet luisteren naar wat men zegt. Je hoort zoveel verschillende dingen... je merkt vanzelf wel als je kindje "het erom doet".
Naomi heeft van mij wel even goed mogen huilen hoor, en nu nog wel.. Als ze 's nachts wakker wordt (bv. dromen) dan hoor ik aan haar huiltje of het 'ernstig' is of niet. Zo niet? Dan laat ik haar even, en valt vanzelf (weer) in slaap. Ik merk momenteel heel erg, dat mijn dochter haar eigen wil aan het creëren/ontdekken is. En er met mij een loopje probeert te nemen. Bv. jammeren als ik eten aan het maken ben, even aan de tel. zit, even een glas thee neem. Dan is ze altijd bezig om op een 'negatieve' manier aandacht te vragen ( lees: dingen op de grond gooien, katten slaan, in een driftbui vallen vanuit het niets etc.). Ze heeft verder veel tijd die we samen besteden... We tekenen samen, speln met haar knuffels en pop. Ik lees verhalen voor, probeer puzzels te maken, lekker knuffelen etc. Ze wordt verder overal in betrokken, maar ze vind het niet leuk dat mama of papa even een momentje voor zichzelf hebben. Hoewel ze zich alleen ook prima vermaakt. Ik denk dat ik daarin zelf, streng in ben. Als ze valt, dan kijk ik eerst wat haar reactie is.. Vaak kijkt ze mijn kant op, en zeg ik: Ow, boem, gevallen.. En dan lacht ze. Als ik echt zie/merk dat ze hard gevallen is, dan neem ik haar altijd even bij me. En is ze het zo weer vergeten. Als Naomi in een driftbui is ( of iets heeft gedaan wat ik niet tollereer), zet ik haar sinds enkele maandjes even in ene hoek van de kamer. Zodat ze even 'alleen tot rust' kan komen. Nadien ( na de driftbui) even een knuffel en ze speelt weerrustig verder) Klinkt welicht hard, maar dit werkt wel.
Tjah,met de uitspraak "de eerste 6 mnd kun je een baby niet verwennen" kon ik mij nooit helemaal in vinden. Het is dan misschien wel zo dat de baby nog niet bewust is dat zijn acties een reactie uitlokken maar je kan een baby zeker wel gewennen. Dus als je hem bijvoorbeeld altijd al oppakte bij het minste huiltje is hij dat gewoon gewend. En als hij ineens 6 maanden is en je het anders wil aanpakken omdat je hem niet wil verwennen zal vaak het niet zonder slag of stoot gaan, ben ik bang. Heel veel succes!
Wat grappig, ik vroeg me laatst hetzelfde af. Julia is ook 6 maanden geworden en ik merk echt wel dat ze wat 'wijzer' aan het worden is. Ze heeft echt wel door dat als ze erg hard gaat gillen of jammeren mama wel even komt kijken. Zodra ze me ziet gaat ze lachen. `Hetzelfde met naar bed gaan. Zodra ze door heeft dat ze in haar bedje word gelegd breekt de hel los.Ik zeg dan rustig 'niet huilen schat, je gaat even lekker slapen, mama komt je straks weer halen.' Dan is ze stil. Ik laat haar nog steeds niet huilen, wel (soms) jammeren. Je moet gewoon op je gevoel afgaan. Als jij het gevoel hebt dat ze een loopje met je neemt moet je misschien iets strenger zijn, maar als je daar geen goed gevoel bij hebt doe je het niet. Vertrouw op jezelf!
ik denk er hetzelfde over ik heb alles altijd aangepakt op dezelfde manier of hij nu 1 dag of 6 maanden was dat is duidelijk voor de baby, juist NU dat opeens gaan veranderen is onduidelijk en zal flinke tegenstrubbelingen terweeg brengen. Die kleine hummels weten precies welke actie welke reactie geeft hoor zoveel mensen onderschatten hun kleintje.. ze weten het dondersgoed, niet bewust maar ze zijn er wel aangewend geraakt en dat zal een flinke strijd opleveren als je nu opeens WEL gaat opvoeden, opvoeden begint voor mij bij dag 1 (duh niet streng maar duidelijkheid en 1 lijn trekken is nummer 1 hierbij)
Ik zou zeggen: volg je gevoel. Hier ook altijd schandalig verwend roll en Mirre is het allerliefste en leukste meisje ter wereld. Helemaal uit zichzelf door gaan slapen toen ze 8 maanden was. En als ze nu huilt snachts is er meestal echt wat. Het beste merk je dat door gewoon goed te luisteren naar het huilen. Mekkeren is hier meestal maar kortstondig en dan valt ze zelf weer in slaap. Als ze echt huilt dan is er ook echt wat en dan ga ik (of mn man) naar dr toe voor tiet (dat lukt mn man dan weer niet ) en/of troost. Maar nogmaals, blijf bij jezelf en jouw gevoel. Succes! (en het is trouwens helemaal niet gek dat babytjes het eerste jaar niet doorslapen. Ik dacht ook altijd dat Mirre de enige was en dat ik haar misschien wel verwende, tot ik hoorde van ouders die iedere nacht er 2-3x uit moesten voor een speen, maar het verder wel hadden over doorslapen)
De duidelijkheid is hier dus: als je me nodig hebt dan ben ik er ... bij papa en mama is er altijd veiligheid en troost ... Dus de reactie op actie 'ik heb je nodig' is inderdaad precies wat ze wilt en daar doelt ze misschien ook wel 'bewust' op ... gelukkig maar! (dit niet als aanval op jou, maar als toelichting op de keuze die wij hebben gemaakt en het gevoel dat wij hadden bij gehuil ed) Ook is er een duidelijk verschil tussen kindjes. Sommige kindjes die vallen inderdaad na een minuut of 5 huilen, lekker in slaap. Dat is hier echt zelden het geval. Huilen is een teken dat er iets niet lekker is/zit/gaat en daar houdt ze dus niet zo maar mee op. Verschillende kindjes vragen dus ook om een verschillende aanpak (en verschillende ouders = verschillende manier van doen). Zolang je maar met liefde opvoed, goed naar je kindje kijkt én naar je eigen gevoel luistert, kun je het bijna niet verkeerd doen (tenzij er echt iets mis is ... maar daar ga ik maar even niet vanuit )
Als Esmee echt huilt dan wordt ze getroost! Jammeren/mekkeren/ zeuren vind ik wat anders.. Hier is voor mij geen verschil met toen ze nog kleiner was.. doe wat je zelf goed lijkt en niet wat ander graag wil horen... ( hij/zij mag rustig even huilen)..
Senna wordt hier ook getroost als ze huilt. Laten huilen (met name als ze naar bed moet en slapen gaan) helpt niet. Ze houd het erg lang vol en raakt er alleen maar overstuur van. Bovendien hapt ze met haar gebrul zoveel lucht in dat als ze dan eindelijk slaapt (na zoveel gehuil) ze na tien minuten weer wakker wordt omdat ze een dikke boer moet laten. Tja, begin je weer van voor af aan. Ook ik vind het belangrijk dat Senna weet dat als er iets is, dat ik er voor haar ben. Natuurlijk begin ik nu ook te merken dat ze doorkrijgt wanneer en op welke aktie mamma even komt kijken. Ik ga daarin ook op mijn gevoel af. En ik denk maar: er komt vast een moment waarop ze wel snel zelfstandig in slaap valt of wanneer ze zomaar doorslaapt. Succes Anna
Hmmm, ik weet het niet hoor. Uiteraard respecteer ik ieders keuze hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar ik denk alleen dat huilen niet altijd verdriet is. Huilen is ook vaak aandacht vragen en uiteraard is aandacht geven absoluut niet verkeerd, juist goed, maar niet altijd. Als het bedtijd is, is het gewoon bedtijd. En als er niks anders aan de hand is dan blijft mijn zoontje gewoon liggen in bed. Nou moet ik zeggen dat hij altijd lachend naar bed gaat, dus hebben wij het heel makkelijk. Maar hij heeft weleens dagen gehad dat hij flink protesteerde, maar daar ga ik echt niet op in en met succes overigens. In zijn 3 levensmaanden heeft hij heel vroeg al geleerd dat in bed liggen slapen betekent. Wat dat betreft is opvoeden bij ons ook vanaf dag 1 begonnen.
Ik zou zeggen, kom maar eens langs, Kiwi, dan hoor je dat het verdriet is. Een beetje miepen kan ze ook wel, maar dat is zo over met een beetje afleiding.
Sorry, ik wilde je niet voor de borst stoten. Ik kan inderdaad niet voor iedereen praten. Misschien heb ik ook makkelijk praten omdat hier weinig verdrietige huiltjes zijn, maar over het algemeen ben ik wel wat strengere moeder. Ik ben nl. niet gevoelig voor aandachtshuiltjes. Maar als het echt verdriet is, is het natuurlijk wel moeilijk. Het enige verdrietige huiltje dat ik mijn zoontje ken was na zijn prikjes, toen hij ontzettend pijn had aan zijn beentjes. Dan laat ik hem natuurlijk ook niet liggen.
Nee, meid, je stootte me niet voor de borst, maak je niet druk! Alleen is het hier zo geweest dat Camila de eerste 6, 7 weken echt vreselijk heeft gehuild. Echt 14 uur per dag. Ik word dus zelf ook erg verdrietig als ze heel erg moet huilen. Juist omdat we haar altijd getroost hebben is ze nu een heel makkelijk kind. Natuurlijk vraagt ze ook om aandacht, soms met een huiltje, maar ik hoef dan maar naar haar te kijken en het is over. Het echte huilen is echt van verdriet of vermoeidheid. Hier helpt het dus niet om haar te laten huilen, dan raakt ze echt overstuur. En dat willen we niet. Wat hier ook meespeelt is dat in mijn man's cultuur het laten huilen echt niet gebeurt.
Ik heb Eva altijd getroost als ze huilde en dat doe ik nog steeds. Ik wil dat het voor haar duidelijk is dat ik er voor haar ben. Maar ze huilt nu bijna niet meer en ze huilt ook niet zomaar. De eerste maanden huilde ze best veel bij het slapen gaan, maar ik liet haar nooit aan haar lot over, troostte haar om de paar minuten. Als ze valt, kijk ik ook hoe ze reageert. Vaak speelt ze gewoon verder. Soms vertrekt haar gezicht en dan probeer ik een beetje vrolijk (niet te vrolijk, want dan gaat ze zeker huilen ) tegen haar te praten. Maar zodra ze gaat huilen pak ik haar op. Meestal huilt ze omdat ze erg geschrokken is, omdat ze zich echt pijn heeft gedaan omdat ze moe is en het vallen er dan niet meer bij kan hebben . Aan tafel als ze vervelend gaat doen, zeg ik dat ik dat niet leuk vind en negeer haar dan (kijk dan voor me uit en niet naar haar). Werkt goed, ze wordt er dan wel wat rustiger van.
quinten is nog geen 6 maanden oud maar als hij snachts huild ga ik naar hem toe geef hem zijn speen even een aai over zijn bolletje en ga weer weg ik doe ook geen licht aan hij slaapt dan zo verder quinten slaapt van 20:00 uur tot 9:30 uur