Boven in haar bedje ligt nu mijn mooie dochter te slapen, 3 weken te vroeg, 3000 gram en het mooiste meisje op de wereld. ik zou zo gelukkig moeten zijn en ben dat ook wel, maar ik heb nog zo moeite met hoe de bevalling verliep. Een week terug braken mijn vliezen en ben ik met mijn vriend naar het ziekenhuis gegaan, daar hebben ze mij een uur op de gang laten wachten, voor de lift, terwijl het water nog tussen mijn benen liep. Vervolgens wilde ze me nog naar huis laten gaan, maar gelukkig kwam net de dienstdoende gyn langs en die wilde dat ik bleef. heb anderhalf uur aan het ctg gelegen, alles was goed, maar ze hadden niet veel tijd om te komen kijken. Ik werd gek, had yoga gedaan om de weeen op te vangen, maar moest blijven liggen. Ze hebben toen een bed bijgeschoven voor mijn vriend en moest maar proberen te slapen, het zou nog even duren. Heb twee uur later maar op de bel gedrukt omdat ik constante weeen had, bleek al 5cm ontsluiting te hebben. toen ging het heel snel. En daar was ze en ik zag meteen aan het gezicht van de verlos dat er iets niet goed zat en het eeste wat ze zei was "wat is er met dat beentje?". Ik heb zelf moeten vragen of het een jongetje of meisje was. Ze legde haar op mijn buik neer en toen ik haar beentje zag was ik volledig gebroken, het leek wel of haar onderbeen niet recht eronder zat maar schuin afgebogen. ik kan het niet uitleggen, het zat volledig verdraaid. ze bleven er maar naar kijken en hebben vanalles uitgekraamd, ze zou geen kniegewricht hebben of haar knieschijf zou omgedraaid zitten.. ik moest maar op de orthopeed wachten.. ze durfden haar niet te wassen of aan te kleden. kon pas 4 uur later bij de orthopeed terecht, die zag al vrij snel dat haar knie uit de kom lag, heeft het weer bijgedraaid en ingegipst. in 28 jaar had hij dat pas 3x eerder gezien. Gelukkig moet het goed genezen, nog 2 weekjes gips en dan moet het helemaal goed komen. ze heeft waarschijnlijk een koprol gemaakt in mijn baarmoeder en is blijven haken met haar been. Ze heeft het al een tijdje gehad voordat ze geboren werd. Ik merk dat ik het zo slecht een plekje kan geven, wij zijn zo geschrokken. Wie herkent hier iets in en heeft tips voor mij? x Ik
Jeetje wat een verhaal, lijkt me echt vreselijk als je zo je kindje bij je krijgt. En zo aan jou verhaal te lezen waren ze in het ziekenhuis ook niet echt meelevend. Dat ze je al ik weet niet hoelang bij de lift hebben laten wachten is echt belachelijk. Wel slordig ook hoe ze met jou omgingen. Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik kan mijn eigen heel erg goed voorstellen dat je geschrokken bent. En dat je dan ook nog 4 uur moet wachten voordat je bij de orthopheet terecht kan is echt slecht.
Wat zielig zeg voor je meisje! Zelf heb ik een zware bevalling gehad en daarna complicaties. Ik vond het moeilijk om te verwerken. Ik heb het nu deels verwerkt. Ik heb heel veel gepraat over mijn bevalling. Tot in den treurens toe voor anderen (denk ik). Ik heb ook nog een nagesprek met mijn verloskundige gehad en dat vond ik erg prettig. Misschien dat jij een gesprek kan aanvragen bij gyneacoloog of vk? In ieder geval sterkte met de verwerking en geniet van je meisje. Hopelijk nag het gips er snel vanaf en is alles goed!
Heftig zeg kan me heel goed voorstellen dat je er moeite mee hebt. Lijkt em erg moeilijk om dit naast je neer te leggen maar gelukkig zijn jullie beide gezond en dat is wel belangrijk
Wat akelig meid, je hebt een vervelende bevalling achter de rug. Dat lijkt me afschuwelijk. Mijn bevalling ging zo goed, en daar denk ik zo fijn aan terug en ze waren zo lief voor mij. Maar het kan dus ook juist heeeeel anders. Ik vind dat ze wel wat meelevender hadden mogen zijn, jammer dat het zo is gelopen meid! Ik snap dat het moeilijk is het een plekje te geven, je had het graag anders gezien , en ik voor jou ook. Maar het is niet anders gelopen, dus je moet het een plaatsje geven en lekker genieten van je kleintje, wat je ongetwijfeld doet. Het is wel gebeurd, ik vind zelf dat je het niet weg moet drukken en er niets mee doen. Het doet duidelijk nog iets met je,,, begrijpelijk. Praat er wel over met je mannetje, wat je vast ook wel doet. Je moet er niet alleen mee gaan zitten meissie...! De bevalling is achter de rug, je kleintje is gezond....... wees daar blij om ( ben je vast ook wel )...!!!
Wat naar zeg! Kan me volledig voorstellen dat je onwijs geschrokken bent! Ik herken me wel in het moeilijk verwerken van de bevalling, heeft bij mij ook veel tijd gekost. Na verloop van tijd wordt het wel beter, maar ja daar heb je nu niets aan Het helpt om er veel over te praten (evt met de gyn of de vk) zodat je dingen voor jezelf op een rijtje krijgt. Opschrijven helpt ook. Verder zou je kunnen overwegen met een psycholoog te praten, misschien is 1 keer al genoeg misschien heb je meer gesprekken nodig. Dat is wel wat mij zelf het meeste geholpen heeft. Hoe kijkt je vriend er tegen aan? Kun je wel met hem praten?
ahg meis.. wat een ellende... kan me voorstellen dat je daar moeilijk mee om kunt gaan... ik heb niet hetzelfde meegemaakt maar wel een bevalling van 68 uur waarbij het laatste uur al mijn grenzen zijn overschreden en ik heel veel bloed ben verloren... bijna alle mogelijke complicaties gehad... in het begin kon ik er allen maar om huilen maar later bleef het ook door mijn gedachten spoken als ik wilde gaan rusten of slapen.... vooral in het zh ben ik heel slecht begeleid... ook na de bevalling. mijn eigen verloskundige vertelde dat het goed is om er veel over te praten met mensen en er komt een na evaluatie in het zh met mij erbij... misschien kun je daar ook om vragen.. dan kun je het afsluiten... of in ieder geval beter een plekje geven.. het is nu 6 weken verder en nu pas durfde ik de foto,s van de bevalling te bekijken.. en dat is nog steeds moeilijk. mijn advies is huilen ,praten en van je hart geen moordkuil maken.. als jij het gevoel hebt dat er in het zh dingen zijn gebeurd die niet goed waren of heel erg schokkend of onprettig dan moet je ze dat laten weten.... xxxx en sterkte jose
hoi allereerst van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje! zo te lezen had je je er niet op voorbereid dat er iets mis kon zijn met je kindje, bij ons was dat wel anders. Ik was juist opgelucht toen hij was geboren, ik was bang voor een doodgeboren/ zwaar gehandicapt kindje en ik zag dat hij leefde. gelukkig is hetgene dat mis was verholpen, en is je kindje gezond en wel thuis. Natuurlijk was het spannend om mee te maken, en ook wel onkundig van de verloskundige om vanalles te roepen/ gissen wat het was waar jullie bij zijn. ze had zich wat professioneler op kunnen stellen. Je zegt dat je moest vragen of het een jongen of meisje was, maar zo te lezen waren de dokters ook verward door het verdraaide knietje, en dan zijn ze niet met jou bezig, maar met de baby. Ik begrijp wel dat ze daar niet aan hebben gedacht om het jou te vertellen omdat zij met iets heel anders bezig waren, namelijk de gezondheid van je kindje. ik kreeg zes weken na de bevalling een gesprek met de gynacoloog die bij de bevalling aanwezig was. misschien kun jij ook zo`n gesprek krijgen, en dan om uitleg vragen en aangeven dat jij er problemen mee hebt hoe men gereageerd heeft. groetjes
Allereerst van harte gefeliciteerd met jullie dochter!!! Ik heb zelf geen nare ervaring bij mijn bevalling gehad, maar ik weet wel dat je evt een na-evaluatie in het ziekenhuis kan krijgen. Misschien is dat iets voor je? Als je in het ziekenhuis je verhaal kwijt bent, kan je het misschien zelf ook een beter plekje geven? Als je dat niet ziet zitten, kan je misschien ook een schriftelijke klacht indienen? Geniet lekker van jullie meisje!!!