Na effe te hebben getwijfeld hebben we besloten dat we voor een tweede kindje willen gaan!! Nu was ik erg benieuwd hoe jullie kindje op de komst van het nieuwe gezinslid reageerde en hoe oud was jullie kindje? Begreep de oudste tijdens de zwangerschap dat er een broertje of zusje kwam?? Ben erg benieuwd!!
Ik ben nu zwanger van de tweede. Milan is 21 maanden nu, maar ik heb niet 't idee dat 'ie 't al echt snapt. Als ik vraag waar de baby is wijst ie wel naar mijn buik (en dan daarna naar z'n eigen buik en papa's buik). En als je vraag of ie een zusje wil, zegt ie standaard; nee, appel. Bij een broertje hetzelfde (hij krijgt overigens een zusje). En als ik vraag wat er in m'n buik zit zegt 'ie: paard. Hij heeft dus blijkbaar liever een appel of een paard . Ben ook wel heel benieuwd hoe hij gaat reageren als ik ben bevallen.
Onze oudste was 2 jaar en 10 maanden en ik vond dat voor ons net goed te doen. De oudste kon ik uitleggen als ik eventjes geen tijd voo rhem had omdat de baby wilde eten of een schone broek nodig had. Ook was hij redelijk zelfstandig (zelf gaan plassen en zich met een klein beetje hulp aan en uitkleden) dat hij ook een tijdje alleen kon spelen en begreep hij de regeltjes in huis goed dus niet het peuteropvoeden en een baby in tegelijk. Tijdens de zwangerschap wist hij wel dat er een baby in mijn buik zat maar hij zag het gevolg nog totaal niet. Dat een baby ook geboren wordt en dat je dan ineens een krijsmensje in huis hebt waarmee je de aandacht moet verdelen enzo. Nu is onze oudste voor zijn leeftijd erg wijs en zelfstandig (is inmiddels 8 maar in vergelijking met zijn leeftijdsgenootjes toen) maar het had niks voor mij geweest om eerder een tweede te krijgen. Met een jaar is alles zo leuk maar als ze iets ouder zijn gaat het echte opvoeden beginnen en ik had dat persoonlijk niet met een baby kunnen combineren.
mijn dochter wordt in augustus 2 jaar, tijdens mijn zwangerschap was het continu kusjes aan mijn buik geven,toen we wisten wat het werd spraken we met haar over een broertje en sprak zij op een gegeven moment ook over een broertje maar dat deed ze alleen thuis waren we ergens anders dan zei ze er geen woord over tot week 30 was er niks aan de hand toen kwam ik in het ziekenhuis te liggen en moest ze niks meer van me buik hebben op het laatst kwam dat weer een beetje terug MAAAR nu (wil jullie niet angstig maken hoor) ze kan heel lief zijn voor haar broertje maar ze kan ook erg gemeen en jaloers reageren ik kan haar geen minuut alleen laten met hem omdat ze dan of aan zijn handje trekt, er in wil bijten,knijpen enzz,, ik moet haar continu waarschuwen noa nee, noa niet doen ,noa luister nou is nou ligt het ook een beetje aan haar leeftijd maar ook aan dat ze ontzettend moeite heeft de aandacht te delen met haar broertje aan haar broertje heb ik geen kind die is zo makkelijk maar daarintegen doet noa dingen voor 2 kinderen en eist de aandacht op zo dit is mijn rampsenario
Tja, Noah was 20 maanden toen Lucas werd geboren en tijdens de zwschap had ik niet echt het idee dat hij het snapte.. hij zei wel dat er baby in de buik zat maar verder. Nu is hij er en gaat het meestal super goed. Hij doet met Lucas kroelen en kusjes geven, maar trekt meestal zn eigen plan. Lucas kan nog niet zoveel dus is nog niet zo interessant. Hij is weleens jaloers maar dat reageert zich naar mij of zn vader toe en nooit naar Lucas.. hij zal m nooit slaan ofzo, maar moet zeggen dat doet hij bij andere kindjes ook niet. Wel laat ik m vanaf begin helpen. dus doekjes pakken als we luier gaan verschonen, helpen met fruithapje geven, en Noah wl dan ook ineens fruithapje, enzo.. dat lijkt hier wel te helpen!! hier geen problemen met nr 2 erbij in elk geval..
Demi was 20 mnd toen dr broertje kwam. Tijdens de zwangerschap wist ze wel dat er een broertje in mama's buik zat en zijn kamertje vond ze ook wel leuk. Nu hij er is is er niks veranderd. Zelfs als ikhem aan het voeden ben komt ze er gezellig bijzitten ipv jaloers te worden. Vanmiddag kwam ze stik chagrijnig uit bed en Justin lag nog in ons bed te slapen. Ik ga met haat naar Justin toe en de bui was gelijk over! Ze was gelijk vrolijk. Zegt continue 'kusje Justin!' en Dam geeft ze hem heel voorzichtig een kusje en zegt dam heel trots 'kusje op je neusje!' of 'kusje op je hoofdje!' ze grijpt wel dr kans om uit te dagen als je je handen vol hebt maar dat hoort ook bij de leeftijd. Ze was heel erg aanhankelijk de 2 dgn voor de bevalling en dat ik ineens weg was was wel even eng voor haar. (ziekenhuis bevalling) je merkte in de kraamweek echt dat telkens als ze thuiskwam uit de speeltuin met papa ofzo dat ze een beetje paniekerig mama zocht. Als ze zag dat ik thuis was was het weer goed. Dus hier geen rampscenario maar juist positief !! En de tweede gaat veel makkelijker in het ritme mee dus wij vinden het nog minder zwaar dan de eerste... Oké behalve de nachten, ik was even vergeten hoe zwaar die waren
Als ik dit zo lees, hangt het er dus heel erg vanaf wat voor type je oudste kind is. En hoe ouder, hoe makkelijker... Nou, dan houd ik mijn hart vast. Ik heb namelijk nogal een ondernemend mannetje, en die kan ook wel eens - als hij bijvoorbeeld chagrijnig is doordat hij niet naar buiten kan - andere kinderen slaan... En sowieso, ook als hij in opperbeste stemming is en lief doet naar andere kinderen, is hij ook nogal hardhandig... Nog maar even wachten dus, denk ik.
Toen mijn dochter geboren werd wat mijn zoon 20 maanden. Ik denk niet dat hij echt begrepen heeft dat er een baby in mijn buik zat hoor. Hij gaf wel eens een kusje en zei baby in buik maar daar bleef het bij. Toen mijn dochter geboren was ging grote broer daar heel goed mee om. Hij is erg zorgzaam voor haar en helemaal verlieft op zijn zusje. Natuurlijk is hij wel vaak erg hardhandig wat niet altijd zo leuk is voor zijn zusje maar dat hoort er denk ik bij. Hij bedoeld het goed iig. Succes iig met zwanger worden!
De oudste was bijna 2 jaar toen broertje kwam. Nu is zij altijd al een pittige tante en had dus ook het meeste met haar te doen. Heb vaak gedacht: waarom wilde ik in godsnaam zo snel een tweede kind?! Van 2 tot 3 is een lastige leeftijd (bij ons) en nu wordt ze echt makkelijker. Ze heeft het hem heel moeilijk gemaakt door jaloezie met bijten slaan en duwen en zelfs 1x naar spoedpost geweest door de ellenboog die ze uit te kom had getrokken. Maar goed..de jongste is nu alweer 9 maanden en nu gaat het heel goed, en kunnen ze ook heel lief samen 'spelen'
Mijn oudste was 13 maanden toen haar zusje kwam en doordat zij zo jong was weet ze gewoon niet beter en is altijd lief voor haar. Ik moet wel zeggen dat ze altijd een gemoedelijk makkelijk kind is geweest en haar zusje is ook al rustig en goedlachs
Hier zit er iets minder dan 2 jaar tussen. Ik heb tijdens de zwangerschap niet zoveel gezegd, alleen dat er een baby in mijn buik zat. Mijn buik kreeg veel kusjes en ze kwam ook af en toe met appeltjes enzo aanzetten die ze op mijn buik legde, voor de baby om te eten. Toen haar broertje eenmaal geboren is, heeft ze het nooit meer of de baby in de buik gehad, dus volgens mij begreep ze dat wel. De eerste maanden vond ze er niet zoveel aan, omdat hij niet zoveel deed, maar sinds hij een maand of 5 is, trekt ze veel meer naar hem toe, nu hebben ze samen een hoop lol. Vooral hoe wilder hoe beter, samen in bad met de voeten spetteren of in het speelhuisje net zo lang heen en weer wiebelen tot hij omkiept en dan hoor je toch een hoop gelach er uit komen! Leuk om te zien.
Ik ben nu ook zwanger van onze tweede meid en dochter zal nog net geen 2 jaar oud zijn... Ze geeft kusjes op mijn buik en zegt zusje, maar omdat wij haar dit geleerd hebben natuurlijk. Echt iets ervan bergijpen doet ze niet maar daar is ze ook veels te jong voor...
kindjes tussen de 2 en de 4 komen vroeg of laat allemaal in de peuterpuberteit en dan krijg je in grotere of kleinere maat te maken met vervelend gedrag of jaloers gedrag of een terug val in het gedrag of het kunnen (van het oudste kindje). als je geluk hebt begint dat nog niet meteen maar na een tijdje. maar dat die tijd komt is onvermijdelijk. en oudste kind is ineens enig kind af en moet ook nog groeien in zijn/haar eigen ontwikkeling en de ouders hebben de zorg erbij voor een klein kindje en willen doen geloven dat het andere kind al zo "groot" is. dat kan voor het oudste kind erg bedreigend en verwarrend zijn. ze moeten ook zelf nog zoveel leren, willen ook bij mama liggen, hebben ook nog sprongetjes al lijken ze al zo groot, krijgen ook nog tandjes waardoor ze zich zwaar ellendig voelen en vooral komen in de onvermijdelijke peuterpuberteit. en die is voor ouder én kind zeer vermoeiend, zeer frustrerend, én verwarrend. tel daarbij op een baby die de veilige wereld van een 2 jarige omver gooit en, wallah... als je je daar van te voren goed van bewust bent en je erop voorbereid dan is dat alleen maar beter. je kan van een 2 jarige ook geen begrip voor de nieuwe situatie verwachten. dat kan hij rationeel gezien helemaal niet. je zult dus ten alle tijden erbij moeten blijven of de kleine niet te hardhandig behandeld wordt. het is niet mijn bedoeling om een rampsenario te schetsen maar enkel om het van een andere kant te bekijken. de kant van de 2 jarige wiens hele wereld uit zijn verband gerukt wordt. niks is meer hetzelfde dus zijn veiligheid is weg én zijn positie is veranderd. wees daar terdege van doordrongen, dat wil alleen maar zeggen.
jelle en hendrik verschillen precies 1 jaar en 9 maand jelle snapte niet dat er een baby in mem haar buik zat, toen hendrik eenmaal was geboren vond jelle het erg leuk en is tot nu toe (afkloppen) niet jaloers hendrik hoort gewoon bij jelle net of er niets anders voor hendrik was jelle is erg trots en blij met zijn broertje, en zorgzaam hendrik hoeft maar een kik te geven en jelle sprint op hem af en plop de speen er weer in of zegt "rustig maar hinke, elle is er"en zingt dan een liedje ze hebben samen veel lol lacht hendrik dan lacht jelle even hart mee en andersom dus hier was het geen probleem, groot voordeel vond ik tijdens mijn zwangerschap dat jelle op bed ging ging ik mee en zo kwam ook ik aan mijn rust en na de bavalling ook en jelle zit nog niet in de jaloerse fase dus vind ik het lekker gaan met twee kids (natuurlijk ook spits uren), en soms ook wel even zwaar/druk met twee jongens maar dat is normaal toch??????
Heb nog geen 2e, maar meermaals al gehoord dat ze het eerste kind een pop of beertje geven met luier en al om te schetsen wat er komende is
Mijn dochter was 15,5 maand toen ik bevallen ben van mijn zoontje. Ze is ontzettend lief voor hem, en geeft vaak kusjes ed. Ook als ik met haar alleen ff weg ben, roept ze: baby? Ze weet dat hij erbij hoort, en is ook totaal niet jaloers.
Hier een succesverhaal hoor! (tot nu toe in ieder geval) Eva is echt een heel makkelijk meisje. Peuterpuberen doet ze wel, maar het mag echt geen naam hebben. Ipv héél erg makkelijk is ze nu heel makkelijk zeg maar . Toen Lisa geboren werd was Eva 2 jaar en 3 maanden. Toen ik zwanger was snapte ze heel goed dat er een baby, een meisje, zusje, in mijn buik zat. Ze had het er ook telkens over dat de baby eruit moest, maar dat die nog moest groeien. Toen Lisa geboren was vond ze het ook allemaal prima, leuke was dat Lisa een cadeautje had meegenomen voor Eva , daar heeft Eva het nog steeds over Eva is erg lief voor Lisa, kusjes geven, aaien, vragen waar Lisa is en van alles vertellen aan Lisa. Ik vind het helemaal geweldig natuurlijk hoe het gaat, maar ik snap er geen bal van . Lisa heeft echt heel veel aandacht nodig gehad ivm reflux, maar het maakt Eva niets uit, die gaat gewoon haar gang en is absoluut niet jaloers. Voordeel is wel dat Eva erg goed praat en bijdehand is, dus ik kan Eva goed vermaken door met haar te praten.