Hey, Ik zal zo goed als ik kan uitleggen wat ik nu bedoel en hoe het voelt. 2x icsi met mijn mans zaad, 7x IUI-D 1 vmk in Dusseldorf. een hsg en 4x IUI-D in arnhem. Na mijn hsg hadden we besloten om t nog 3x te proberen en dan te stoppen met de mmm en kinderloos verder te gaan. Poging 2 na de hsg was ik zwanger. Precies 4 jaar 4 maanden en 19 dagen na het stoppen met de pil was ik zwanger. Ik was 6 weken zwanger toen ik begon met overgeven...heb 4x in het ziekenhuis gelegen waarvan de langste x 2,5 week. sondevoeding moest eraan te pas komen want ik raakte ondervoed. Deze spuugde ik ook uit, en ging verder met leven op droge beschuitjes (had al medicijnen gehad tegen t spugen, emesafene, primperan, zofran) maar niets hielp, Ik ben doof geworden aan 1 oor, waarschijnlijk door alle druk van t spugen, ik lag met kerst in het ziekenhuis....met 20 weken gaven ze me Haloperdol (haldol) nou echt! de dag erna kon ik weer wat eten zonder het uit te spugen (inmiddels 15 kilo lichter) ik mocht naar huis. Het ging beter! wel nog sommige dagen spugen en misselijk, maar ik kon weer eten. Ik kreeg last van mijn bekken, kon in de avond niet meer lopen, en mijn man moest me zelfs naar de wc helpen en de trap op. fysio volgde en had flinke bekkeninstabiliteit. Dit heeft tot t einde van de zwangerschap aangehouden. Ondertussen kon ik nog steeds niet genieten van t feit dat ik zwanger was, wou het liefst dat het zo snel mogelijk voorbij was. Ik wou niet meer zwanger zijn. ik bereikte de 34 weken, en toen kwam de gyn erachter dat ik zwangerschapssuiker had, moest insuline gaan spuiten en 3x in de week komen voor controle en ctg. Ik was zo verdrietig, vond het niet eerlijk, al zo lang gedaan over t zwanger worden.. en dan zo'n zwangerschap erachteraan. Met 38 weken werd ik ingeleid.. EINDELIJK hoefde ik niet meer zwanger te zijn. de bevalling verliep vlotjes, vanaf de eerste wee tot aan de geboorte was 8 uurtjes. (had katheter gehad ivm ruggenprik) ik kreeg mijn kleintje op mijn buik, was blij.. maar dat was t ook wel.. de kraamweek volgde, we moesten 24 uur in het ziekenhuis blijven ivm de suiker, en na die 24 uur zouden we naar huis mogen, helaas ging dit niet door, want ik kon niet zelf plassen. er werd weer een katheter geplaatst (dit deed verschrikkelijk veel zeer omdat ik nogal wat hechtingen had) de dag erna heb ik gesmeekt of ik naar huis mocht, ik wist zeker dat ik thuis wel kon plassen (ik ben iemand die moeilijk op vreemde plaatsten kan) uiteindelijk haalde ze de katheter eruit, en mocht ik onder 1 voorwaarde naar huis. De voorwaarde was dat de vk in de middag en in de avond kwam katheteriseren om te kijken wat er nog in mijn blaas achter bleef. nou ik kom thuis, en ik plas! jeej ik wist het wel, de vk kwam en er zat nog erg veel in mijn blaas. de vk besloot dat ik terug naar het ziekenhuis moest.. nou wij met ons kleintje in de auto,terug naar het ziekenhuis, en daar werd weer voor de 3e keer een katheter geplaatst. deze moest blijven zitten en mocht weer naar huis. 3 dagen heeft deze gezeten. eindelijk mocht die eruit maar t plassen ging maar moeizaam bleek dat ik een dikke blaasontsteking had (1e x voor mij) Ik kon zelf nog vrij weinig, mijn hele lichaam deed zeer, en ik kon niet eens zelf in en uit bed. Mijn man heeft de 1e week alles gedaan, luiers verschoond, badje.. flesjes, alles. nou dit was mijn kraamweek... even tussendoor, ik ben erg dankbaaar voor het feit dat we nu een kleintje hebben, en ze is zo mooi, lief en geweldig En nu.....toen ik in de mmm zat was ik op een gegeven moment zo jaloers op alles en iedereen die zwanger was, en/of een kleintje had. werd verdrietig ervan... Ik loop nu bij een psych om mijn zwangerschap te verwerken ik dacht zelf een depressie te hebben, maar het blijkt gewoon een trauma te zijn. maar mijn gevoel is helemaal terug, net als toen ik in de mmm zat, ik zie overal zwangere, ben stik jaloers zo erg zelfs dat ik t gewoon mensen ook niet gun Ik wil mijn zwangerschap terug, als ik kon kiezen zou ik mijn zwangerschap over willen doen, en ondanks dat het zo vervelend was er toch meer van proberen te genieten. mijn grootste wensen waren, een zwangerschap, een bevalling meemaken en een kindje.. voor mijn gevoel is 2 van de 3 gelukt. maar heb t gevoel een zwangerschap gemist te hebben. Ik wil mijn dikke buik terug en ik wil de schopjes weer voelen. Ik mis het zo erg, dat ik niet zonder me verdrietig te voelen naar mijn buikfoto's kan kijken... stel ik me aan? ben ik nu ondankbaar? Ik weet dat ik blij moet zijn met wat ik nu heb, en dat ben ik ook, ben zo ontzettend blij met mijn mooie meisje. maar mijn verdrietige gevoel blijft. Het is net alsof ik nog in de mmm zit.. gaat dit gevoel ooit weg? weet niet precies wat ik wil bereiken met dit topic... herkenning misschien? Ik moest t ook gewoon even van me afschrijven, maar ben ook echt zo bang dat ik nooit meer van dit gevoel afkom.. bedankt voor t lezen.. t is nogal een lang verhaal geworden geloof ik... liefs DA
Ondanks dat mijn verhaal heel anders is, herken ik je gevoel absoluut. Ook hier lange weg, zware zwangerschap en nog zwaardere periode naderhand. Het heeft bij mij wel een jaar geduurd voordat ik alles los kon laten en 'verder' kon. Ook ik was getraumatiseerd van onze hele situatie. Neem ruim de tijd, alles moet bezinken en je moet weer tot jezelf komen. Voor mij hielp het goed alles uitgebreid op te schrijven en te lezen, herlezen en nog eens herlezen en dan gewoon lekker te huilen. Het gekke is: wij zitten dus nu toch weer in de mmm. Ik was er opeens wel weer aan toe, en wilde het idd nog een keer meemaken, ondanks alles. Hopelijk dit keer wel een gezonde, fitte en leuke zwangerschap. Maar vind het heel heel spannend. En vooralsnog is het niet gelukt nog een keer zwanger te worden. Sterkte en houd moed. Op een dag ligt het echt achter je Liefs
hoop voor je dat je het nog een keer mee mag maken, en dat het beter gaat verlopen allemaal. Mijn man zegt continue nee absoluut niet nog een 2e kindje.. hij wilt wel een 2e kindje maar niet nog een keer zo'n zwangerschap... zelf kan ik zo'n zwangerschap niet nog een keer aan. maar de kans is erg groot dat alles weer terug komt met een eventuele 2e zwangerschap.
Ik vind absoluut niet dat je je aanstelt. Als je dit zo voelt dan voel je het zo, punt. Ik snap ook heel goed dat je graag van je zwangerschap had willen genieten en dat dat eigenlijk niet goed gelukt is. Ik weet niet of het gevoel ooit helemaal weggaat. Ik heb momenteel ook weer al die gevoelens die jij hebt, maar wij willen nu ook héél graag een tweede, dus dat is misschien niet helemaal hetzelfde. Maar ook als je nog geen sterke wens voor een tweede hebt, kan ik me voorstellen dat je die mmm gevoelens nooit helemaal meer kwijt raakt. Iemand hier op het forum zei het ooit heel mooi 'je kunt het meisje wel uit de mmm-halen, maar de mmm niet uit het meisje'. Zo voel ik het ook een beetje. Die wens en al die gevoelens hebben zo lang deel uitgemaakt van hoe jij je voelde en wie je was, dat gaat zomaar niet weg. En helemaal niet als je zwangerschap ook niet helemaal was wat je gewenst had en die wens daarom nooit helemaal vervuld is. Ik hoop dat je je toch binnen niet al te lange tijd wat rustiger en prettiger gaat voelen. Sterkte!
OP het overgeven na lijkt mijn zw wel ene beetje op de jouwe: Jaaaaren duurde het eer ik goed zwanger was (jaar ervoor eindelijk via adoptie mama mogen worden) via donorzaad, vanaf week 11 erge BI die nog altijd opspeelt, vanaf weeek 20 smiddags plat ivm harde buiken, vanaf week 24 zw diabetes inc 4 maal daags insuline, vanaf week 30 bijna continu in het ziekenhuis opgenomen met hoge vliesscheur en weeen dus remmers en longrijpers en dat volgehouden met weeen telkens tot week 38.1 tot de inleiding. Kon me niet meer bewegen van de bekkenpijn, mocht het bed niet meer uit alleen voor was en plas dat was ook niet goed voor mijn bekken, zw suiker plus die insuline...ik kwam 35 kilo aan was echt levensbedreigend dik geworden door alles. (ben er nu 40 kwijt na een jaar)...bloeddruk na de bevalling erg hoog, onderdruk tegen de 100 dus elke dag controles en medicatie hiervoor. Een bevalling die heftig was, na de bevalling werd ik ziek, kreeg ontstoken knip/hechtingen en was echt ziek door koorts. Nu ruim een jaar verder ben ik wel zover dat ik het verwerkt heb, dat zal wel want we gaan voor een brusje voor mijn zoontjes. Ik heb mijn verhaal heel vaak opgeschreven hier, en verteld in mijn omgeving, denk dat dat ook wel meehelpt aan het eem plekje te geve. En ik bem zoooooooooooo intens gelukkig gewoon met mijn zoontjes dat ik zo zw nog wel een keer aan durf. AL hoop ik dat ik niet meer zoveel aankom!
Ben blij dat wat ik voel normaal is. En dat het gewoon ook echt tijd nodig heeft. nana: Dat is idd een mooi zinnetje, en ik ben er ook echt van overtuigt dat de mmm altijd een onderdeel van je leven zal blijven. twoboys: Ik kan me jou topic nog wel herinneren dat je in het ziekenhuis lag. (onder een andere naam??) Ik hoop echt dat het nog een keer is weggelegd voor je en dat je nog een mooi kindje mag verwelkomen in jullie gezinnetje.
Ook ik heb jaaaaaren in de MMM gezeten: niet leuk en ik dacht dat ik kinderloos zou blijven (heb 1 terugplaatsing gehad uit 3 behandelingen,ik heb POF en man heeft zeer slechte zwemmers) ik werd dus toch zwanger! Na de eerste blijdschap kwamen er zwarte wolken bovendrijven...ik had een prenatale depressie en ik ben bekend met OCD. Heb intensieve therapie gehad tijdens de zwangerschap. Ik was heeeeel erg bang, vooral voor de komst van mijn baby. Het werd zelfs zo erg, dat ik extra gemonitord werd ivm hoog risico kraambed psychose. Dit is gelukkig niet gebeurd, maar heeft wel diepe sporen bij mij achtergelaten. Bevalling was ook al niet zo leuk, voorhoofdsligging, daarop volgend KS, toen kreeg ik een hoog blok tijdens de ok en was ik van top tot teen verlamd. M'n zoontje bleek kiss syndroom te hebben en. Huilde verschrikkelijk veel. Nu zitten we in rustig vaarwater en nu wil ik het dolgraag allemaal nog een keer meemaken, maar ik heb af en toe wel twijfels, we gaan niet meer de MMM in, althans de komende jaar(en) niet. We laten de natuur zijn gang gaan en dat brengt wel rust bij ons. Digiknuffel van mijn kant!