Gisteravond zat ik via de babyfoon naar onze zoon te luisteren terwijl hij weer eens in gesprek was met zijn lievelingsknuffel. (Een hondje) het gesprek ging er weer over dat de hond zijn mama kwijt is. Hij heef ook aan ons al een paar keer gevraagd waar de mama van zijn hond is. We hebben uitgelegd dat zijn hondje geen mama hoeft, omdat hij altijd met onze zoon speelt en knuffelt. Maar het blijft hem blijkbaar bezig houden. Hij is dan trouwens wel heel lief en zorgzaam hoor. Hij zit dan echt z'n knuffel te te troosten. Maar ik had toch altijd meer het idee dat het andersom hoort te zijn, dat de knuffel het kind troost. Vanochtend vertelde ik dat we vanavond pannenkoeken gaan eten in een restaurant. Zoonlief was gelijk enthousiast, tot ik vertelde dat het een speciaal restaurant is. Het is namelijk een boot, dus we gaan lekker eten en varen tegelijk. Niet goed: als die boot gaat varen, dan gaan we knoeien. (Alsof we er ooit een probleem van maken als hij knoeit, maar dat terzijde.) Het is al bijna een jaar geleden dat hij op een boot zat, dus misschien dat het varen weer even wat nieuw en spannend voor hem is, maar dat hij dan gelijk de linkl legt tussen varen - (golven?) - knoeien vind ik dan wel weer bijzonder. Eerste reactie toen we vertelden dat ik zwanger was: dat is zielig voor de baby. Hoezo dan? Nou, omdat die baby dan in de buik zit. Die moet eruit. Zo heeft onze zoon wel vaker van die 'zorgen' dat ik me wel eens afvraag: wat gebeurd er toch allemaal in zo'n peuterhoofdje dat ze zich daar zo bezorgd over kunnen maken? Terwijl ze verder nog zo'n heerlijk makkelijk onbezorgd leven hebben! Hebben jullie peuters ook wel eens van dat soort aparte doordenkers?
hahah ja wel. hier wel. mijn zoon had een adver gezien bij een park en papa heeft t voor hem gelezen. (dat wilde hij dus zelf) hij was nog geen 2,5 jaar oud. t duurde echt weken.elke keer als hij daaraan dacht, huilde. elke dag. het was dat n kat kwijt was.n vermiste kat. elke avond moest ik hem van alles uitleggen over die ad. het stopte toen ik hem op n dag vertelde dat de kat weer terecht was dat ik dat op zo een ad gelezen hebt.(ik heb goed nieuws!) Om een voorbeeld te noemen...hahaha.
Hmm zo vinden wij ooit een dooie kat... Met kokertje dus ik heb het kokertje van de poes gehaald en de eigenaar gebeld. Maar ik mocht het kokertje NIET terugbrengen zonder dochterlief. Ze vond het zoooooo erg voor die mensen. En ook regelmatig komt de oma ter sprake waarvan de bijbehorende opa alweer 403 jaar geleden is overleden. Dat het zo zielig is dat ze dan alleen thuis is elke dag
Eergisteren maakte ze zich zorgen over of de vogels haar nog lief zouden vinden. Ze had namelijk eerder die dag tegen ze gezegd dat ze dat gefluit en flapperen beu was Huilende baby's is hier ook zo'n "dingetje". Ze vraagt zich dan steeds af of de mama de baby wel een kusje ging geven :') Want dan gaat het over..
Wij hebben hier ook knuffels die continu hun mama kwijt zijn! We gaan dan heel het huis doorzoeken naar de mama's van alle beesten. Maar dat komt ook een beetje door dat prentenboekje van "mama kwijt". Huilende babies is ook een issue hier, op het kdv gaat mijn zoontje de leidsters waarschuwen als er een kindje huilt en als ze niet snel meekomen wordt hij boos op ze. Tja, het is een gevoelig kind denk ik, maar hij wordt zich ook nu bewust van emoties bij anderen en hoe hij die kan beïnvloeden. Verder denk ik dat hij ons maar het topje van de ijsberg vertelt en dat er nog veel meer in dat koppie omgaat dan wij eigenlijk zien. Of hij echt gebukt gaat onder de zorgen denk ik eigenlijk niet .. het is iets wat hij nu aan het leren is en waar hij hopelijk ooit beter mee om leert gaan.
Ik heb me als peuter nachtenlang druk gemaakt over mensen en dieren die dood kunnen gaan. Opeens had ik het door, dat er zoiets als doodgaan is. En dat leek me zó erg. Ik was erg druk met vragen als "waar ga je dan heen?", "wat doe je daar" etc. En ik vond het heel zielig voor de mensen die dan achterbleven. Ik kan me dit nog goed herinneren. En mijn ouders ook. Denk dat ik tussen de 2 en de 3 was. Denk dat het opzich normaal is dat je kindje zich druk kan maken over dat soort dingen. Maar let wel op dat het geen obsessie wordt.
@sophie: typisch genoeg maakt ze zich hier niet echt zorgen over degene die dood is... Maar vooral over de achterblijvers. Ze heeft ook avonden lang met de overleden opa gepraat die het best fijn vond dat hij dood was. (Iets met heel veel pijn en kanker.. Waar hij geen last meer van had en hij kon ook weer normaal denken en praten dus wat dat betreft associeert ze het met positief. )
Die van mij is vooral heel erg bezig met het bij elkaar houden van de familie. "Maar als memmie en zusje dan weggaan en heitie gaat naar boven, dan ben ik helemaal alleen..." Of "als ik niet in jullie bed slaap, dan ben ik helemaal alleen"
Mijn dochter kan zich ook overal zorgen over maken. Vooral over zielige mensen en dieren. Ze wil ook overal een oplossing voor bedenken, ze heeft geen rust tot ze een oplossing heeft gevonden... Zo kwam er laatst een nieuw kindje op de psz, ze vond het zooo zielig dat die niemand kende dat ze gelijk ging vragen of ze met haar in de poppenhoek wilde spelen. Liefje
Hmm elke keer als ik "heitie" lees moet ik zachtjes lachen. Wij komen niet uit het noorden maar hebben daar wel vrienden. Dochterlief noemt daar de man des huizes al jaren "heitie". Geeft soms vreemde blikken kan ik melden... Zeker bij mensen die weten dat hij precies 1 dochter heeft en geen 2 Heb het d'r weleens uitgelegd maar ze blijft hem heitie noemen. Mij noemt ze weleens memmie na een weekendje Friesland.. Maar er is maar 1 heitie en dat is dus duidelijk niet haar vader