Hey allemaal! Ik heb een vraagje, namelijk wanneer is een baby een "pittige" baby? Ik heb een heeeekeeel aan die beschrijving, maar weet niet zo goed hoe ik het noemen moet. Mijn eerste zoontje, was op de eerste 3 maanden na easy. Sliep op de klok, at op de klok, en huilde zeer zelden. Ook bij de gastouder en oma zelfde schema, zelfde temperament. Pas als peuter werd hij "pittiger" als in dat hij gewoon leuker peuterpubert. De jongste man, van nu 7 maanden, is ook de eerste 3 a 4 maanden heel heftig geweest. Bijna continue huilen... Nouja goed, hou maar op, lang geleden. Alleen ergens wacht ik nog steeds op het moment dat het beter gaat. En heel veel dingen gaan beter, maar hij is voor mijn gevoel zo ongedurig. Overdag, thuis! Slaapt hij zijn slaapjes goed. Ik wek hem tegenwoordig op schema van een coach, omdat hij de nachten anders elk half uur kwam. En dat zes maanden lang. Niet overdreven. Dat gaat nu iets beter. Een slechte nacht is 3 x, een goede nacht niet. Dus winst. Echter bij oma en gastouder slaapt hij bar en bar slecht, ze doen alles hetzelfde. Echt alles. En het lukt niet. Over het algemeen is het best een vrolijke baby, hij lacht veel, echt veel. Maar hij huilt en jebgelt net zo veel. Op zijn rug liggen is al gauw niet goed. In de wipstoel al gauw niet meer goed. En buik idem dito. Hij rolt nu het hele huis door, inclusief jengelende sirene. Want het verveelt 'm gauw. Speelgoed is even leuk, en dan jengelen. Eten ..... Zucht. De eerste was zo easy, ik kwakte a la rapley alles zo op zijn blad en we aten met zijn 3en zo gezellig. Deze lieverd? Boos. Kreunen. Grommen. Ik ben gestopt met rapley, en geef nu prak. Alles smaakt 'm, dat wel. Maar hij blijft grommen, jengelen, kreunen net zo lang tot hij vol zit en dan houdt het even op. Honger heeft hij niet, hij is een beetje te veel baby dus echt niet haha. Ik denk ergens dat het gewoon een beetje zijn aard is, en dat vind ik wel lastig. Van de eerste heb ik zo genoten na een tijd. En ik geniet nu ook, maar sommige momenten zijn zo stressen met het brullen en jengelen. Ik mis de relaxte momentjes boekjes lezen, kan bij deze drol niet. Gillen. Fles geven is trappen, doen, kreunen, draaien. Medisch is echt alles uitgesloten, lang verhaal, maar believe me. Zou het gewoon kunnen dat deze man geen baby wilt zijn? Hij kijkt soms in mijn gevoel zo verlangend naar zijn grote broer die om hem heen danst. Dan lijkt hij gewoon boos dat hij niet mee kan doen. Of is dat gewoon iets wat ik er graag aan wil plakken? Herkent iemand dit? Hoe ging je er mee om?
Dat is exact hoe mijn oudste was Ongelooflijk moeilijke baby. En het werd makkelijker met elke stap die ze zelfstandiger werd. Rollen, kruipen, stappen, lopen, praten... Bij elke nieuwe vaardigheid werd er iets minder boos en gefrustreerd. Dus ja, wij hebben ook altijd het gevoel gehad dat zij gewoon geen baby wou zijn. Maar gelukkig was het onze oudste, dus wij hadden geen vergelijkingsmateriaal. Wij hebben nooit anders geweten, want eigenlijk was de tweede net zo
Ja mijn oudste was ook zo, niet goed in baby zijn. Ontzettend vermoeiend. Heb em zelfs wat eerder bij het kdv laten wennen, ik dacht dit kan nooit goed gaan daar... en ik had zelf ook soms even wat lucht nodig. Werd er helemaal gestoord van, de hele dag dat gejengel. Brrrr nu is hij 3 en nog steeds pittig, maar gewoon communiceren met em en hij kan veel zelf, wereld van verschil! houdt moed tis echt PITTIG
Herkenbaar, dat eerste bij onze jongste! Met als verschil dat ik eerst een (na de eerste 4 huilmaanden) makkelijke baby had wat eten, spelen, slapen betreft. De tweede is ook echt pas nu ze bijna 2 wordt en dus steeds beter kan praten, goed kan lopen etc. een wat relaxter kind aan het worden! Dus even uitzingen TS
Dit klinkt gewoon als een kind van mij haha. Ik dacht dat dit normaal was altijd.. Vooral mijn oudste was een peuter in ren babylichaam. En blijkt nu ASS te hebben.
Ah wat fijn dat die herkenning er is! Ik heb nooit van die makkelijke weg leg, slaap direct, geven nooit een kik en kan je overal mee naartoe baby's gehad. En ik vond de eerste wel makkelijk, mits ik zijn lekkere schema aanhield. Dan was meneer happy en relaxt. En ik ook. Bij deze donder is de gebruiksaanwijzing kwijt en schema's scheurt hij eigenhandig kapot Hopelijk heeft hij het extreme kwebbel talent van zijn broer, die liep zodanig voor met taal (nog) dat hij met een jaar wel wist te vertellen hoe of wat. Heel handig! Hebben jullie, misschien stomme vraag, tips hoe hier mee om te gaan? Want soms bereik ik het kookpunt na 2 uur jengelen van baby, en 2 uur drammen van peuter. Dan ben ik in staat om zelf een potje te gaan gillen.
Tja ermee omgaan. Onze baby was nooit tevreden, wilde altijd iets anders. Hem vermaken was / is een uitdaging. Mijn man gaf hem elke 3 sec nieuw speelgoed, 10 speeltuinen op een dag enz. Om hem maar blij te krijgen. Het is super lastig, mijn man is nu oververmoeid (ook door huilbaby nummer 2). Maar je moet er een soort ritme in krijgen. En de tijd uitzitten.
Jezelf voorhouden dat hij het niet doet om jou te pesten? Tv aanzetten en de kinderen even hersenloos laten staren. Je man erbij betrekken. Veel erop uit gaan. Lucht en zuurstof voor iedereen. En op tijd wegwandelen, nadat je je kinderen ergens veilig hebt gelegd of gezet. En dan even op adem komen.
Ennnn: vooral tijd blijven besteden aan jezelf!! Zooooo belangrijk. Lekker eventjes je haar laten doen ofzo. Met vriendinnen afspreken. Wat jij wilt. Maar hou jezelf ook happy
Ohja, zo hebben wij er ook eentje. Bleek lactoseintolerantie te hebben, had ik nou maar gelijk frisolac gehaald dat had zooooveel gescheeld aan gehuil. Deze kleine meid hebben we aangeraden de optie personal coach voor fitness of drillmeester te worden. Madame werd wakker en die fles had er al in moeten zitten gevalletje. Man man man. Papa en mama op hun tandvlees maar we werden weer de trap op gejaagd, zo voelde t serieus. Nu kijken we er met een grijns op terug, vraag me niet hoe we er doorheen zijn gekomen, dat vraag ik me nog steeds af namelijk. Dus fitness coach dat paste vast wel, alsjeblieft nooit manager dan zou ze geen personeel meer overhouden. Ontzettend temperamentje, alles moet ook maar in 1x kunnen anders is t een driftbui (vooral tussen 2 en 2.5 heftig). Ze is nu net 3 en ik vind dr nu echt leuk, ik ben overigens niet zo van t kleine grut, samen knutselen etc. haar in de maling nemen maar net zodanig dat je eerst de twijfel ziet en dan aan dr oogjes kan zien dat ze t doorkrijgt en vervolgens half gespeeld beledigd "mamaaaaa" roept (en exact hetzelfde terug probeert te doen). Ze is nu zooooo leuk (tussen de behang momenten door). Baby zijn vond zij ook niks, ze had al snel iets in dr hoofd en dr lijf kon dat nog niet bijbenen. Wat werd ze dan boos...poeh! Lukte het plannetje wel, ooooh wat een trots en enthousiasme, die groeide spontaan een paar cm leek wel. Toen ze beter met dr woordjes leerde om te gaan werd het stukken beter. Beste vooruitgang was dat ze boos kon gebaren (soms met grote lach op dr gezicht maar goed). Zelf doen is echt belangrijk voor dr. Veel heeft ze zelf uitgeprutst, met ondersteuning lopen weigerde ze bijv ook. Sommige dingen wilde ze ook leren en accepteerde ze wel hulp (boterham smeren, later bijv zelf aankleden etc). Ik probeer hier montessori stijl met haar uit, dat bevalt eigenlijk heel goed. "leer mij het zelf te kunnen". Nu is het ook wel een hsp'er zoals we t zien dat speelt ook heftig mee, vaste structuren (bepaalde handelingen) hielpen haar enorm. Uiteindelijk wen je er aan, bij ons is t de eerste dus tja geen vergelijkingsmateriaal. Ze blijven energievretertjes (hier in elk geval wel). Aan de andere kant als het je eerste is en je ziet een evenoud kindje die super rustig is dan vraag je je af of je niet beter de huisarts moet gaan bellen als de jouwe dat zou doen. Zo groot is t verschil soms.
Jep, hier ook 3 die zo waren als baby, wij wisten dus ook niet beter, waren alleen altijd stomverbaasd als we van die rustige baby's zagen.
Ja zelf ook echt ervaren als tijd uitzitten helaas. Vond het gewoon super zwaar toen ze baby waren. Vind het nu veel leuker.
Precies. Ik lachte me altijd ziek als mensen klaagden over de peuterpuberteit. Niet dat dat zo prettig was, maar het was een eitje vergeleken met hoe de oudste als baby was. Met een peuter kan je tenminste nog een gesprek hebben...
Haha ik ook maar vind vooral erg dat mensen totaal niet doorhebben hoe je echt KAPOT kunt zijn vd kinderen. Gewoon doodmoe. Als je kinderen hebt die geen boe of bah zeggen (of alleen keertje zo met de peuterpuberteit) dan maak je amper wat mee als ouders. Makkelijk voor ze
Ja ik krijg ook veel reacties hoor hierover. Oh ik deed alles met m'n 2 kids, ik ging daarheen en daarheen en mijn huis was altijd aan kant. Echt hoor.... Stik lekker. Ik ben blij als ik een dag overleef. Een goede dag is fijn, maar druk. Een slechte dag is 200 uur lang. Vandaag dus. Peuter komt met een bloed humeur uit bed, continue aandacht zuigen. Mama mama mama Mama. Als het op de goede manier niet lukt, dan maar slecht. Baby heeft aan 1 stuk door gejengelt, moest laatste half uur op schoot anders brullen. Wilde 'm niet eerder op bed leggen, anders is het vannacht weer 300 x eruit. Ik ben dus al helemaal, maar dan ook echt helemaal gesloopt. Ben zelf wat prikkelgevoelig, dus 2 herrie makers, speelgoed en vermoeid gaat bij mij heel slecht in mijn hoofd. Heftig.
Oh ik herken het volledig Mijn schoonzus zei destijds, toen ze haar eerste (doodbrave en ook een beetje doodsaaie) kind kreeg, een jaar na de geboorte van mijn oudste: «Echt, Shakes, ik snap niet waar jij altijd zo'n drama van maakt. Een baby slaapt altijd, dat is toch makkelijk?». Nu zijn we vier jaar later en haar tweede neigt iets meer naar een normale baby (nog lang niet zoals die van mij), en nu moet plots de hele familie meeleven omdat zij zogezegd een onhandelbare baby heeft. Echt. En dan boos op mij als ik niet onder de indruk ben...
Schoonfamilie is hier ook nauwelijks in beeld, mede door bemoeienissen met mijn eerste. Eigen familie ook. Die lag op schema op bed, dan was hij tevree. En daar kreeg ik zoveel gezeik over, ik was stug, neurotisch etc.
Hier ook hoor. Oudste van nu 2.5 vond ik toen heel moeilijk. Half jaar bij psycholoog gezeten. Wist niet wat ik er mee aan moest. Maar nu..... nu hebben we nr 2 van nu 11 weken... En nu besef ij hoe enorm MAKKELIJK onze eerste was. Haha. Die kon je inderdaad overal mee naartoe slepen. Overdag enorm MAKKELIJK. Alleen hij maakte er snachts een potje van. Onze 2e is omgekeerde wereld. Slaapt snachts prima. Ergens tussen de 6 a 8 uur aan een stuk. Maar overdag... Ja een strak schema kwa flessen en slapen lijkt te helpen. Maar kan hem bijvoorbeeld nog niet echt wakker wegleggen. En voesibgssignalen heeft hij nooit van gehoord. Dat is ogen open en gillen. NU die fles. Hij huilt ook niet normaal. Nee het gilt. Echt tot suizende oren aan Toe. En nu is hij ook nog goed verkouden. Dus t wordt er niet beter van. Ach ja. We blijven positief. Zo is de aard van t beestje. Die verkoudheid is tijdelijk. Nog niet zelf in slaap vallen? Tja. Dan nog maar even bij mama. Tja. En even 2 minuten huilen omdat zijn fles nog niet klaar is, gaat hij ook niet dood van. Huishouden komt wel. Kan wel ergens een uurtje vinden op een dag. Tips? Ehm.. wat mij helpt is focussen op wat goed gaat ipv wat noet goed gaat. Zet je energie in het positieve. Bedenk elke ochtend waar je dankbaar voor bent en start zo je dag. Een stofje meer of minder in huis.. Tja. Is dan even niet anders. Begrijp me niet verkeerd. Ik haat een rommelig huis. Maar kinderen herinneren zich later echt niet hoe schoon het was thuis, maar ze herinneren wel of papa en mama aandacht voor hen hadden. Ja. Het is pittig. Ja het is slopend. Maar ze zijn zo snel groot. En het is maar tijdelijk. En hoewel tijdelijk lang kan duren.. het gaat over. Zoek naar een positieve mindset. Dat helpt mij enorm. Zo zat ik dus met de eerste 'makkelijke' baby bij de psycholoog en rooi ik het met dit intense mannetje in mn eentje. (Ja met mijn man dan).
Haha ja mijn schoonzus ook. De oudste sliep alleen maar. Haar man zag de baby nooit, lag hele dag in bed haha. Maar het begrip dat een baby al meteen echt een karakter kan hebben dat snappen mensen niet. Het is niet een pop die je naar je hand kunt zetten. Vanaf dag 1 heeft het een volledig eigen wil.