Afgelopen week was ik met mijn twee kinderen (4 en 7) een dagje uit. We gingen met de trein naar Amsterdam en moesten overstappen op schiphol. In de chaos bedacht ik me hoeveel je moet balanceren wanneer je zonder partner met je twee kinderen op pad bent; eten, navigeren, ruzie... Alles om het leuk te houden. Tijdens het uitstappen zei een andere reiziger: “you’ve got your hands full, doing great”, een kleine opmerking maar ik voelde me gezien. Op de terugweg vroeg iemand luid of ik hulp nodig had met mijn tas, zelfde intentie, maar het voelde anders, alsof ik gered moest worden. Het zette me aan het denken; wat betekent het eigenlijk om gesteund te worden wanneer je met je kinderen op pad bent? Is het iemand die je fysiek helpt? Is het gezien worden? Of is het helemaal niet opgemerkt worden? Ben benieuwd naar de mening van andere moeders!
Ik ga ontzettend vaak op pad met de kinderen naar familie op 1,5 uur treinen. Meestal ga ik dan alleen, zonder man. Zeker met kleintjes is het een hele onderneming (met de jongste van 5, die kan echt niet stilzitten, of stil zijn) met de oudste 3 van 10, 14 en 17 vind ik het juist heerlijk om in de trein gezellig te kletsen. Maar zei waren net zo “lastig” toen ze klein waren, natuurlijk. Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik gezien of gesteund moest worden in de trein. Ik hoop wel dat niemand zich aan m’n kinderen gestoord heeft, als alle spelletjes, kleurboeken etc niet meer voor genoeg afleiding zorgde.
Zonder man doe ik ook vanalles met de kinderen. van een dagje naar een museum, tot 2 weken op vakantie... Als we met het OV gaan vind ik het altijd wel leuk, al toen ze nog klein waren. lekker naar buiten kijken. een boekje voorlezen. soms heb je idd even wat gedoe om in of uit te stappen. maar eigenlijk vind ik het altijd wel prima. nu hebben we gezellige gesprekjes, vragen ze dingen. hebben we het over het museum o.i.d. wat we gaan bezoeken. Fysiek helpen kan ik wel waarderen, als iemand even een tas voor je uit de trein tilt o.i.d. gezien worden, als je even snel een blik van herkenning bij iemand treft, of een knikje van begrip. kan ik dat wel waarderen, maar iemand hoeft van mij niet te zeggen, wow wat doe je dat allemaal goed in je eentje, wat ben je een lieve moeder, wat leuk dat je dat zelf onderneemt. Voor mij zijn dat geen dingen waarvoor ik van vreemden een opmerking nodig heb. Dus ik denk dat ik het prima vind om onopgemerkt te blijven.
Ik ben toen mijn kids 2 en 4 waren in mijn eentje met het vliegtuig naar Noorwegen geweest, inclusief overstap op Oslo… Ik had eigenlijk wel verwacht dat mensen een helpende hand zouden uitreiken toen ik met een trap het vliegtuig in zou moeten met de handbagage en kinderen, helaas geen slurf deze keer. Ik zou het zelf wel aangeboden hebben, maar serieus iedereen liep zo voorbij. Ik heb het evengoed voor elkaar gekregen allemaal en ik ben ook wel heel zelfstandig, maar ik had het op dat moment wel prettig gevonden als iemand had aangeboden te helpen. (Net als dat het in mijn ogen normaal is om iemand even te helpen een buggy de bus in te tillen of iets)
Ik ga sinds de jongste 2 is en oudste 4 alleen met ze op reis, zeer regelmatig lamgere ritten met het OV ook. De eerste keer moesten we meteen omreizen vanwege werkzaamheden, reis van 5,5 uur, ik had opzettelijk zeer minimalistisch ingepakt ook, dus geen koffers of grote tassen. Dat scheelt al. Jongste zat een groot deel van de reis heerlijk te kletsen met een oudere mevrouw, zij vertelde vanalles over haar kleinkinderen en dochter wou alles weten. Trein erna zaten we bij een vader met twee zoontjes en hebben we met z’n allen kwartet gespeeld Qua hulp lette die oudere mevrouw even op onze spulletjes toen jongste naar de wc moest (2 jaar en net zindelijk, dus wachten tot de volgende overstap zat er niet in), dat was fijn. Verder geen hulp nodig gehad.
Mijn kinderen zijn nu alledrie grote mensen (18,15 en 14) maar waren klein toen ik ging scheiden (9 jaar geleden). Ik heb altijd veel met ze gereisd. En hulp is altijd fijn als je alleen met kleine kinderen op pad bent.