Goede nacht! Ik weet niet helemaal of ik het hier op de juiste plek zet maar ik ben op zoek naar tips, hoe om te gaan met een lieve maar moeilijke schoonvader . Laat ik het zo brengen. Ik word echt gek van de man! 5 weken geleden ben ik bevallen, en zit dus nog in mijn verlof. Mijn schoonvader is oprecht een hele lieve (oude en alleenstaande) man die een serieus moeilijk leven heeft gehad, zonder ouders. Een band met hem opbouwen is redelijk moeilijk omdat hij niemand echt vertrouwd. Ook met mijn man heeft hij ruim 10 jaar ruzie gehad, na een vechtscheiding. Ik heb altijd een supergoede band met hem gehad, wetende dat hij een gebruiksaanwijzing heeft,en hij geeft ook altijd aan dat hij mij enorm waardeerd. Toen hij hoorde dat ik zwanger was, was hij een en al stress. Kwam het goed met ons? Hadden we financiële steun van hem nodig? Konden we dit aan etc. Daar kan hij nachten van wakker liggen. Hij vond het idee dan ook maar niets,het gaf teveel zorgen. Maar toen me dochter eenmaal geboren was, jeetje wat een lieve opa. Niemand had het gedacht. Dat betekende voor mij dat hij elke dag, of misschien om de dag ongevraagd langs kwam! En dan kon hij een uur lang dezelfde verhalen vertellen, bijna elke dag opnieuw. Vreselijk! Van die onzin verhalen over wat pietje van de buurman voor riet van de flat had gekocht, terwijl hij op z'n geld moest letten ... En dat dan elke dga opnieuw, zelfde 3 verhalen. Ik durfde er niets van te zeggen, want ik weet dus hoe gevoelig die man is, en geloof me, het komt bij hem uit zo'n goed hart en hij probeert zo erg z'n best te doen. Maar elke dag ongevraagd langskomen... Het moest stoppen. Subtiel hinten, of gewoon mijn eigen ding gaan doen werkte niet. Eergisteren heeft m'n man gezegd dat hij het echt kan waarderen als hij beltb van te voren, omdat we nog opzoek zijn naar ritme in ons leven. Dit is misschien verkeerd gekozen, via de app gegaan. Het was overigens wel een berichtje waarin we zeiden dat dat niet alleen voor hem gold en dat we blij waren met zijn betrokkenheid. Desondanks begrijp ik dat face to face handiger was geweest. We kregen een beledigd berichtje terug dat hij niet meer kwam omdat hij echt niet ging smeken om ons te kunnen zien. (hij is eigenlijk altijd welkom, maaar jullie begrijpen vast dat je gewoon wilt weten als iemand komt). De man is eigenlijk gewoon eenzaam en hobbyloos (op dit laatste is hij trots, "nee nooit een hobby gehad, met een brede lach erachter)" Ik waardeer deze man. Op zijn manier probeert hij heel erg er te zijn. Ook voor mijn man. Hij doet zo zijn best. Hij heeft alleen niet door dat wij een leven naast hem hebben. Normaal zou ik dit uitzitten, maar m'n dochter is nu 5 weken en zou 't zo zonde voor m'n schoonvader vinden als die door z'n eigenwijsheid de eerste weken van zn kleindochter mist, want ik weet dat dit hem pijn doet. Dat draai je nooit meer terug. Ik dacht erover om maandag gewoon langs te gaan met m'n meisje of dinsdag. Maar m'n man zegt ook dat ik niet te snel moet toegeven, en dat we niets raars hebben gevraagd. Ik kan er nu dus niet van slapen. Wat zouden jullie doen? Ik geef veel om deze man ook juist omdat ik weet dat hij niet boos is maar heel erg verdrietig en zich niet welkom voelt bij ons meer. Maar terug naar af wil ik ook niet! Gouden tips? Er zijn vast meer gevoelige (schoon) ouders.. Long story short Hoe ga ik met deze niet boze maar eigenlijk verdrietige man om,zonder dat ik weer terug bij af ben
Gewoon vandaag even langs gaan en z'n kleindochter in z'n armen leggen. Dan laat je zien dat je hem enorm waardeert. En dan rustig tijdens een bakkie koffie het appje proberen te bespreken. Geef vooral aan dat je hem zo enorm waardeert en dat je het geweldig vind om hem als opa te zien met je dochter. Maar geef daarnaast ook voorzichtig je grenzen aan. Die mogen er ook gewoon zijn!
Bedenk vantevoren even goed hoe jij het zou willen. Bijv. 2 vaste dagen p.w. of dat spontaan goed is als ie maar belt (maar ik verwacht dat ie daar te trots voor is en als ie het wel doet durf jij waarschijnlijk geen nee te zeggen ?) of dat jij belt om te vragen of ie langskomt of wat voor jou dan ook de beste "omgangsregeling" zou zijn, ook na je verlof. En dan zou ik vandaag ook even langsgaan en dat communiceren op een voorzichtige manier...
Wat ben jij een lieve schoondochter. Echt, je bericht is zo warm. Ik ben het eens met de vorige dames. Ga inderdaad gewoon langs met de kleine en bespreek het nog eens.
Ja denk idd dat ik dit ga doen. Ik ben normaal altijd heel erg direct maar tegelijkertijd altijd bang iemand te kwetsen. Meestal heb ik er wat minder moeite mee. Bellen gaat hij niet doen, weet ik bijna zeker, hij ziet het kennelijk als smeken, wat k niet begrijp, maar dat heb ik ook gezegd. Buiten mijn verlof kwam hij meestal ook onaangekondigd maar waren mijn man en ik niet thus of het was zondag avond... Ook niet Altijd fijn maar dan verwachte je hem meestal al. Nu is het echt elk moment van elke dag... Ga ik zo maar doen ben wel nieuwsgierig hoe 't loopt. Haha ja het bedankt, het is ook geen boeman alleen jammer dat hij niet zo goed begrijpt dat ik soms even alleen thuis wil zijn, wil slapen of gewoon een andere planning heb
Wat mooi geschreven, ik voel de warmte van jouw kant. Is het een idee dat je vaste bezoekmomenten afspreekt? Bijvoorbeeld maandag tussen zo en zo laat kan hij binnenwippen en donderdag tussen zo en zo laat. En dat je dan zelf in het weekend nog een uurtje langsgaat wanneer het jullie uitkomt.
Ik zou ook vaste afspraken maken. Bijv twee per week. En dat je evt extra afspraken uit eigen initiatief doet. Ik zou die spontane afspraken juist niet inkaderen. Dan kan hij denken dat je op dat moment geen zin hebt in hem. Ik zou dus alleen de echte afspraken maken. En niks van tevoren afspreken over extra afspraken.
Inderdaad gewoon even naar hem toe gaan! En vaste afspraken opleggen zou ik denk ik niet doen, dan is alle spontaniteit ook weg. Hoop dat je duidelijk kunt maken dat even een appje of belletje vooraf gewenst is, als het dan niet uitkomt, komt hij niet voor niets!
Ik ben gewoon echt even ontroerd in hoe je over je schoonvader schrijft. Wat lief dat je hem gewoon neemt zoals hij is. Prachtig. Jouw grenzen mogen er ook zijn. Ik zou ook langs gaan en benoemenndst je het vreselijk vind als je hem hebt gekwetst of beledigd. Dat je uitkijkt naar zijn bezoekjes en hij heel erg welkom is en dat het voor jullie net even wat beter inpassen is als hij even contact heeft om langs te komen. Ivm.slaapjes Van de kleine. Etc. Want Dan kan hij misschien ook eens een flesje geven, of er zijn als kindje wakker is etc. Dus niet belang voor jullie maar vooral die van de baby benadrukken en het positieve daar van ook voor hem.
Ik zou met zn allen op de koffie gaan met lekkere koekjes oid en zeggen; Pa, we hebben het gevoel dat er sprake is van een misverstand. En dat komt door ons, want via de app krijg je dat al gauw, sorry. Wat we bedoelden te zeggen is dat ons leven nu een totaal ander ritme heeft dan voor de baby en dat is even wennen. Het zou het ons makkelijker maken en iedereen zou ons enorm helpen als we van iedereen van tevoren een belletje krijgen of het uitkomt, want er zijn momenten dat we juist even rust nodig hebben voor ons of de baby en dan vinden we het vervelend om mensen al eerder de deur te moeten wijzen als het niet uitkomt. We vinden het juist leuk als je er bent, want we zien nu al de band die je hebt met je kleinkind. Dat willen we ook graag zo houden, maar soms komt het echt even niet uit. Zullen anders nu al kijken wanneer je weer langskomt? Wat dacht je van ..... weetje, het is voor jullie allemaal wennen. Het is hoe dan ook een stressvollere tijd dan voor de baby. En als hij een verleden heeft dan zal hij misschien ook niet weten wat hij moet doen.
Nou ik hoefde niet langs te gaan. Hij stond hier huilend voor de deur. Dus natuurlijk binnen gelaten en koffie aangeboden (was natuurlijk dat ik net bezig was met dingen) Hij heeft mij uitgelegd dat hij nooit van te voren zal gaan bellen. In plaats daarvan moet ik elke dag als het niet uitkomt een app sturen.. En 't liefst ook als schoonmoeder langskomt (zijn ex) Dat hij niet mot komen Heb gezegd dat dat echt niet kan. (ja schoonpa, ik ga nu douchen, mocht je langs willen komen pas over half uur, zie je het al voor je elke dag van het jaar) Dus nu zegt hij dat ik hem altijd weg mag sturen. Nou ben ik daar heel slecht in, en wil ik dan ook niet soms 5x per week hoeven doen de komende tijd in m'n verlof. Daar voel ik me slecht bij. Is kennelijk niet zijn probleem... Al met al ben ik maar nu naar boven gegaan en zit hij nu beneden nog in huis. Ik vind dit zo lastig. Zeker omdat hij echt weigert te bellen.l, bang km afgewezen te worden. Weet zeker dat m'n man als hij dit straks hoort een stuk bozer is (hij negeert gewoon onze makkelijke wens....) maar ik wil dit niet. Me schoonpa staat niet voor niets zo huilend voor de deur en kwetsbaar. Ik heb al helemaal uitgelegd dat ik hem nooit zomaar zou weigeren en dat het juist is dat ik dan juist met hem kan zitten en koffie drinken. Ipv de was doen en me storen dat hij er zit. Maar hij snapt het echt niet. Normaal zou ik boos worden maar dan weet ik dat hij gekwetst is en echt niet meer komt. Waaaaaaaaaaaaaaaa
Je praat ongelofelijk liefdevol over hem, besef je wel dat jou aanpak in deze situatie geen zode aan de dijk zet? Als jij wilt dat er gebeld word dan word er van te voren gewoon even gebeld vooral omdat het een dagelijks probleem is. Misschien moet je maar gewoon niet open doen als hij ongelegen aanbelt of open doen en gelijk zeggen dat het niet uitkomt.
Zeker besef ik me dit hoor! Weet dat er nu niets veranderd is! Over vaste dagen... Dat hadden we op zondag middag. Na mijn verlof zal het daarna terug gaan. Nu komt hij langs op z'n terugweg naar huis en dat verschilt per dag dus dat ziet hij niet zitten. Voor m'n gevoel kan ik 2 dingen doen. Of met m'n man een x langsgaan, als ik alvorens met hem duidelijke afspraken heb gemaakt over wat we willen (dat was nu natuurlijk niet zo) En wat m'n schoonvader zei: ik heb liever dat je me 365x wegstuur dan dat ik 1x hoef te bellen. Dus sleutels in de deur en niet open doen of direct wegsturen. Dus dat gaan we dan maar doen. Normaal ben ik echt direct direct tegen iemand. Tot het lompe toe. Bij sommige mensen kan ik dit niet! Hebben andere dit ook of ligt dit echt aan mij? Mijn schoonmoeder heeft al een paar x de volle laag van me gehad. Zo raar dat ik dat bij hem niet kan! Denk omdat hij echt verdrietig wordt ipv boos. Dat haat ik!
Kun je niet gewoon 1x per week op zondagavond ofzo een bericht sturen met alle dagen erop en dan deze dagen ben je wel/niet welkom. Zodat hij zelf een soort schema kan maken wat hij op andere dagen kan doen. Lijkt er ook een beetje op alsof hij eenzaam is