Deze quote is mooi, maar staat hier natuurlijk niet helemaal in verhouding tot de situatie. Top als je alleen bent, maar TS heeft voor haar man en kinderen gekozen. Kinderen vragen er niet om om geboren te worden, dan kan je zeggen je moet alles er uit halen wat erin zit, maar je hebt wel een verantwoordelijkheid naar je kinderen toe om voor hen de beste situatie creëren.
Dat is denk ik heel slim. Je wil denk ik ook niet in de situatie komen van eerst nieuwe schoenen voor je de oude weggooit.
@Huismuisie dat kwam uit een film he, geen afspiegeling van de werkelijkheid Als Brad Pitt mij kwam halen zou ik ook twijfelen
Oh absoluut, ben ik helemaal met je eens. Was meer een aanvulling op een eerdere post. Maar je krijgt maar een leven. En om die in een liefdeloos huwelijk te investeren is ook zonde.
Dan ben ik misschien heel hard, maar dat had ze dan voor het huwelijk moeten bedenken. Toen was Kees ook al in beeld. Nu heb je de verantwoordelijkheid voor 3 kleine kids en als ik het goed begrijp heeft ze ook echt geen slechte man..
Ik heb zeker geen slechte man. Stabiel. Veilig. Doet wat er moet gebeuren, is er het zoveel voor de kids als ik.. dat plaatje klopt helemaal. Alleen het gevoel is er niet
Maar Kees wees haar toen af. Dus ik snap wel dat ze het er nu moeilijk mee heeft. Haar man is eigenlijk haar tweede keus. Wel vervelend voor haar man overigens. Want die heeft natuurlijk wel vol overgaven voor haar gekozen.
Ik ben van mening dat gevoelens bedrieglijk en veranderlijk kunnen zijn en in bepaalde mate stuurbaar. Sterk aangetrokken voelen tot Kees betekent niet automatisch dat je ook op de lange termijn een goede relatie zou hebben en een goed team zou vormen, wat je wel zegt te zijn nu met Stan. Je vraagt je af, wat als je 80 bent en je hebt verkeerd gekozen. Tja, we weten helaas nooit zeker wat onze keuzes aan het eind van ons leven zullen betekenen. Maar je hebt al gekozen, je bent getrouwd en hebt 3 kinderen. Je hebt nu niet alleen de verantwoordelijkheid voor je eigen geluk, maar ook voor je kinderen, om te kiezen wat voor hun leven het beste is. Het lijkt me nogal een enorm risico, je gevoel achterna gaan. Misschien werkt het niet uit met Kees, is het gevoel na een paar jaar ook weg, of gaat hij op een gegeven moment er vandoor. Je blijft met lege handen achter, geen Stan, geen Kees, kinderen klap van de scheiding, omgangsregeling... Als je berichten blijft sturen naar Kees, voed je die verliefdheid, wordt het groter. Als je contact verbreekt, zullen die gevoelens op den duur zwakker worden. Als je investeert in je huwelijk, tijd samen doorbrengt, goede gesprekken voert, leuke dingen samen doet, evt therapie, kan je gevoel voor Stan groeien. Ik denk dat je een verantwoordelijkheid hebt naar je man en kinderen, om in ieder geval alles gedaan te hebben om je huwelijk wel te laten werken. Maar het gras aan de overkant is altijd groener. Als je altijd naar dat gras aan de overkant blijft staren in plaats van je eigen gras, zal je denk ik altijd in bepaalde mate ongelukkig en ontevreden zijn.
is geen slechte man voldoende om een leven lang voor te kiezen? Ik denk dat je meer voor jezelf mag willen.
Helemaal eens met bovenstaande van Hanneke. Ik zit min of meer in hetzelfde schuitje, in mijn geval iemand die ik tijdens mijn relatie ben tegengekomen op het moment dat die relatie niet goed meer zat. Hij is "niet beschikbaar" en ik ben ervan overtuigd dat zelfs als dat anders zou geweest zijn, dat het met die persoon nooit echt iets voor altijd zou worden. De gevoelens zijn er wel. Het contact met hem is intussen minimaal door omstandigheden (hij wilde vrienden blijven toen ik het met hem besprak, ik wou het contact verbreken) en de gevoelens zijn een stuk minder hevig nu. Heeft dit mijn relatie geholpen? In mijn geval niet echt. Maar mijn relatie was al niet goed om te beginnen, anders waren de omstandigheden ook nooit zo geweest dat ik hem tegengekomen had. Wat het wél met me doet, is dat ik me kan openstellen voor nieuwe mensen op mijn pad ipv in mijn hoofd en hart bezig te blijven met iemand waarmee het nooit iets zal worden. Het Kees/Stan verhaal van topicstarter speelt al langer dan de relatie met haar Stan, maar ik zou dus inderdaad aanraden om beide los van elkaar te bekijken. Deel 1: wil je met Stan verder en zo ja, welke dingen wil je anders doen naar de toekomst toe? Kan jouw Stan daarin meegaan en indien niet, is het een wens of een breekpunt voor je relatie met Stan? Indien dit leidt tot de conclusie dat topicstarter en Stan echt niet meer als koppel verder kunnen, dan pas deel 2: wat betekent Kees voor jou en kan je met Kees een toekomst opbouwen? Indien beide mannen in dit verhaal op lange termijn niet bij topicstarter passen, dan is topicstarter vrij om te kijken naar anderen die dat wel zijn. Maar inderdaad, de relatie met Stan analyseren zou, zeker met kinderen in het spel, de eerste stap moeten zijn.
Ik bedoelde het eigenlijk in het algemeen, niet specifiek op de situatie van TS. Maar ook als je kinderen hebt...Mag je dan niet voor jezelf kiezen? Is het goed voor kinderen als hun moeder eigenlijk niet gelukkig is? Mijn vriendinnetje ligt in scheiding Haar man is geen slechte man, ergo, hij is een topper, een schat, en een geweldige vader. Maar de koek is op. Ze heeft geen gevoel meer voor hem, alleen maar vriendschappelijk. Relatie therapie gedaan. Het hielp niet. En dus kiest ze nu voor zichzelf. Een gelukkige mama is een betere mama.
Precies dit. Ik ken meerdere van dit soort situaties, en in een aantal bleek de nieuwe partner toch minder leuk toen ze elkaar beter en langer kenden waardoor de vrouw (in deze gevallen) degene was die uiteindelijk toch weer alleen was en in sommige gevallen toen ook weer terug wilde naar haar ex-man, die haar niet meer moest (logisch ook vind ik). Het app-contact met Kees zal je keuze er niet makkelijker op maken. Is je man daarvan op de hoogte, het contact met Kees? Ik heb eerlijk gezegd een beetje medelijden met je man, op mij komt het over alsof hij 15 jaar van zijn leven heeft geïnvesteerd in iemand die niet écht met hem wil zijn maar liever met Kees was geweest.
En nu is to Kees zn 2e keus als het ware, want in eerste instantie was ze niet leuk genoeg voor hem om een relatie aan te gaan. Zou ik geen genoegen mee nemen. Ik zie dit nog wel als een bevlieging eerlijk gezegd, maar een bevlieging waar nooit ruimte voor is gegeven. Dus de spanning heeft jarenlang gesluimerd. Had je er toen wat mee kunnen doen, was Kees nu een vage herinnering geweest. Denk ik. Maar ja, je was niet goed genoeg voor Kees. Nu deze gevoelens weer opspelen ga je de minder leuke kanten van je man onder een vergrootglas leggen. Daarnaast is de afgewezen jij van toen superblij dat je nu toch goed genoeg bent. En romantiseer je de hele boel. Zo zie ik het.
Deze pak ik er even uit: Kees zijn hart heeft niet altijd bij jou gelegen. Verder weet ik niet wat je er mee moet of je er wel iets mee moet. In een relatie gaan die enorme gevoelens ook over in iets diepers, soms ook niet.
Dit kon mijn verhaal wel zijn. Ik ben mijn jeugdliefde uit oog verloren Wel in elkaars gedachten gebleven altijd en 10 jaar later zijn we elkaar tegen gekomen. Beide al een gezin en een partner. Wij hebben de sprong gemaakt en zijn nu vier jaar verder. Beide twee kinderen uit vorige relatie Samen 1 dochter en nu zwanger. Ik heb geen moment spijt gehad maar dit komt denk ik ook omdat mijn vorige relaties op was. Hier door zijn mijn ex man en huidige man ook vrienden geworden. Heb ik een prima co ouderschap waarin we met mijn huidige, ex man en alle kids vaak ook nog dingen ondernemen. Echter heeft mijn man zijn ex vrouw er alles aan gedaan om het hem moeilijk te maken hier door is contact met zijn dochters ook sterk verwaterd. Hun relatie was voor haar op dat moment niet klaar en het verdriet zette om in haat. Ik zeg niet dat je de sprong moet wagen want het is en blijft een groot risico. Maar het kan dus wel goed gaan.
Wat ik me dan oprecht afvraag, waarom ben je dan ooit begonnen aan kinderen? Zoals ik het nu lees zijn er nooit echte liefdesgevoelens geweest. Waarom dan drie kinderen? Ik bedoel het zeker niet aanvallend maar het is wel iets wat ik me dan oprecht afvraag,