Dan kun je beter je verstand gebruiken, is mijn ervaring. Gevoelens vervliegen, veranderen, zijn hormonaal, hebben hun voeten niet in de realiteit. Je gevoel volgen zou ik je aanraden bij het kiezen van een vakantie. Maar voor het maken van dergelijke levens veranderende beslissingen is afstand nemen van je gevoel en de boel een beetje relativeren misschien een beter plan. ...of je baalt van je huwelijk en zoekt een soort escape. Dan zul je niet de eerste zijn die het zo aanpakt.
Bedenk eens heel goed wat jij je kinderen aandoet door hun leven zo te verwoesten (want dat doet een scheiding). Als het nu echt ellende, ruzie of ernstige problemen waren gaf ik je groot gelijk. Maar een oude vlam die weer oplaait en waarvan je niet weet hoe het gaat? En daarbij is Kees zo aantrekkelijk omdat hij vrij en ongebonden is. Waarom kan hij geen relatie behouden? En waarom heeft hij geen gezin? Op deze leeftijd zijn dat tekenen aan de wand. Zo'n man heeft geen idee wat een gezin precies is. Hoeveel tijd en energie het kost. En heeft hij echt zin om stiefvader te moeten zijn voor andermans kinderen? Die zeer waarschijnlijk niet op hem zitten te wachten? De kans dat de liefde snel zal bekoelen is zeer groot als hij opeens tussen de schreeuwende kleuters of brutale pubers (jij bent mijn vader niet!) zit. En ipv een romantische vakantie op de gezinscamping staat. Hou Kees buiten je gezin en werk aan je huwelijk.
Ik heb ook een keer gekozen voor het groenere gras daar aan de overkant. Ik was 17 jaar samen met mijn ex. We leerden elkaar kennen toen ik 15 was en zijn later getrouwd. Na ons trouwen begonnen we aan kinderen. Maar dat lukte niet. De hele MMM doorlopen en veel pogingen om een kindje te mogen krijgen en het lukte maar niet. Ik was er op een gegeven moment zo klaar mee. Wilde niet meer. Dan maar geen kinderen. Mijn ex wilde door. En toen was daar die leuke collega waar ik het al een paar jaar goed mee kon vinden en waar ik op het laatst nèt iets te vaak naar keek. We begonnen een relatie. Mensen waarschuwden me: ik zocht een uitvlucht. Ik vond het gras groener. Ik was mezelf niet na al die hormonen slikken en spuiten. Ik wist niet wat ik deed. En eerlijk? Ik wist zelf ook niet goed wat ik deed. Maar ik ging toch voor mijn collega. De koek was op met m’n ex. Niet alleen door het kindergebeuren. Daarvoor waren er ook dingen geweest die gaten hadden geslagen in onze relatie. En nu? We zijn nog steeds samen en hebben 2 kindjes. Het contact met mijn ex is redelijk en we hebben op de begrafenis van mijn vader naar elkaar uitgesproken dat we te jong waren; het duurde al te lang en we waren beiden bang om eruit te stappen. Bovenstaande is natuurlijk geen advies voor jou en jouw relatie. Eerlijk? Ik ga niet zeggen dat je bij Stan moet blijven en Kees moet loslaten. Dat is aan jou en je kunt wat doen met de tips (en veroordelingen) hier, maar je moet het zelf doen. Persoonlijk geloof ik nooit zo in vriendinnen die de opdracht krijgen om je tegen te houden als Kees in de buurt is. 1 borrel te veel en je vriendinnen hebben het nakijken. Ik wilde mijn verhaal alleen vertellen om te delen en je mee te geven dat het jouw gevoel is en jouw verstand. Met je kinderen als hoofdzaak natuurlijk. Ik had geen kinderen dus heb misschien wat makkelijker praten. Mijn man heeft wel kinderen uit zijn eerste huwelijk en ik heb gezien hoe naar dit kan zijn en wat een schuldgevoelens er de kop op kunnen steken. Ondanks dat mijn man met heel zijn hart verliefd was op mij en gevangen zat in een slecht huwelijk. Het is niet niks wat hij zijn kinderen heeft ‘aangedaan’. Sterkte ermee! Het is al niet makkelijk en aan vooroordelen van anderen heb je niets; al vind ik het voor ZP vrij mild in dit topic
Wat voor jou eigenlijk de enige vraag moet zijn is: ben ik gelukkiger met stan of ben ik gelukkiger zonder stan. In je vraagstelling moet je Kees volledig uit beeld laten, omdat je dan geen spijt kan krijgen, voor het geval dat het op niets uitloopt met Kees. Google eens naar het artikel: wanneer twijfel de liefde bedreigd. Dat kan ook goede handvatten geven.
En dat las ik tussen de regels door dus ook in dat verhaal waar ik de link hiervan heb neergezet. Pas op het moment dat het er niet meer is leer je het weer te waarderen, of kun je het ineens missen.
Die keuze heeft ze toch gemaakt? Ze heeft kinderen genomen met die man. Hij is goed voor hen, houdt van haar, ze leven fijn samen. Ze mist passie, werk daar dan aan. Je blindstaren op een jeugdliefde leidt nergens toe.
Tja, ik vind dat echt iets wat wij moderne vrouwen onszelf wijsmaken. Natuurlijk zijn kinderen beter af bij een scheiding wanneer een huwelijk bestaat uit ruzie en spanningen. Maar een mama die passie mist en verlangt naar meer spanning met een andere man, maar die verder een prima relatie heeft met een liefhebbende vader..? Het lijkt me erg sterk dat een kind in die situatie beter af is als ze uit elkaar gaan. Wij willen dat gewoon graag geloven, omdat dat een moeilijke stap makkelijker maakt. Net als de uitspraak 'ik ben een leukere/betere moeder voor mijn kinderen als ik werk'. Begrijp me niet verkeerd: ik werk ook 4 dagen en met veel plezier, zou het niet willen missen. Maar als ik heel eerlijk ben...? Natuurlijk is de ideale situatie voor mijn kinderen dat ik of mijn man er gewoon voor ze zijn. Ze krijgen er niets van dat we daar niet voor kiezen, zou financieel ook geen optie zijn, dus ik voel me prima bij onze keuze, maar ik maak mezelf niet wijs dat ik het eigenlijk maar voor hen doe.
Ja, goed gezegd. Ik pleit ervoor om ook Stan eerst buiten beschouwing te laten. Leer jezelf kennen. Het gaat over jezelf en niet zozeer wat een ander jou wel of niet kan laten voelen. Wie ben jij? Waarvoor stap jij je bed uit? Wie wil je zijn? Wat zijn jouw geluksmomenten geweest? Wat heb je daarvoor nodig? Daarna komen er pas Kezen en Stannen aan te pas. Als jij weet wat je verlangt kan je daar met Stan over praten. Succes met je zoektocht!
Ik denk toch dat je mijn reactie niet helemaal in de context ziet... Had het namelijk niet over de relatie van TS maar in het algemeen. Dat je uit een relatie mag stappen, als je niet meer gelukkig bent. Als je er alles aan hebt gedaan, om het wel te laten werken. Wat is het verschil tussen ongelukkig zijn omdat je niet meer op de juste manier van je partner kan houden, of ongelukkig zijn omdat je altijd ruzie hebt? Alsof de laatste een rechtvaardiging is om te scheiden, en de eerste niet....dan dus maar bij elkaar blijven voor de kinderen? Nee, ik ben het daar echt niet mee eens. Bij mijn vriendinnetje is er geen sprake van een andere man. Ze is gewoon al langere tijd niet meer gelukkig met haar man. Ze hebben er alles aan gedaan. Maar de koek is op. Wat moet je dan? Bij elkaar blijven in een liefdeloos huwelijk, voor de kinderen? Een andere vriendin doet dat al een tijdje (bij elkaar blijven voor de kinderen) en ook dat is geen goed voorbeeld voor kinderen. Papa en mama die nooit knuffelen. Geen affectie tonen. Die eigenlijk aparte levens hebben, tenzij er iets met de kinderen gedaan moet worden. Oh en wat werken betreft... Ik maak mezelf niets wijs.... Ik thuis blijven? Nee, ik heb mijn werk enorm nodig om op te laden. Zonder werk zou ik veel minder geduld hebben, minder energie om gezellig te zijn voor mijn kinderen. Dus nee, ik als thuisblijfmoeder....niet beter voor de kinderen
volgens mij snap je het niet helemaal, als tussenstap als je niet meer gelukkig bent, voordat je mag scheiden, moet je zorgen dat je knallende ruzie heb zodat je geoorloofd kan scheiden. dat is handig omdat je dan het laatste beetje energie uit je relatie te halen, zodat je geen energie heb voor een normale scheiding, maar dat je gewoon van ruzie overgaat naar vechtscheiding... en als je een vechtscheiding hebt, dan snappen andere mensen pas dat het beter is dat je uit elkaar bent....
Dat is natuurlijk helemaal niet wat er gezegd wordt. Ik zeg helemaal niet dat je te allen tijde koste wat het kost bij elkaar moet blijven, tenzij er sprake is van knallende ruzie. Ik zeg dat als je een keuze hebt gemaakt die ervoor zorgt dat er anderen van jou afhankelijk zijn, dat je dan niet zomaar blind iedere bevlieging kan volgen. Je bent het (vind ik) dan verplicht aan je kinderen (en man!) om ALLES te proberen om het weer te laten werken. Lukt dit niet en is het een huwelijk waarbinnen je nooit gelukkig meer zal zijn, natuurlijk is een scheiding dan de te verkiezen optie. Maar in het verhaal van TS lees ik helemaal niet dat zij ongelukkig is met Stan, of dat er van alles is gebeurd om elkaar weer te vinden. Het enige probleem lijkt de vergelijking te zijn die ze maakt tussen haar leven met Stan en wat ze zou kunnen hebben met Kees. Als Kees niet zou bestaan klinkt het alsof ze gewoon heel gelukkig zou zijn met Stan. Ik denk dat je eerst afstand moet nemen van die ‘wat als’ optie om te kunnen beoordelen wat de staat van je huwelijk is.
Ik vind TS nogal afhankelijk en passief. Op acteren van deze twee mannen richt zij haar leven in. En toevallig wilde man 1 toen weer eens niet en man 2 toevallig wel. Ga met jezelf aan de slag, het is nogal ongezond allemaal. En daarbij is de wereld ook groter dan meneer A en B.
Ik irriteer me ongelooflijk aan dit topic. Wat verwacht je te horen? "Volg je hart, ga ervoor, ga het avontuur aan!". Dat had allemaal gekund als je niet 3 kinderen te laat hiermee was gekomen. Ik mijn ogen is een stabiele thuis situatie 1 van de beste dingen die je een kind kunt geven en een scheiding 1 van de meest onzekere. Ik zal nu heus wel de moderne ik-moet-er-positieve-energie-van-krijgen-anders-ben-ik-weg dames tegen het zere been schoppen, maar zo zie ik het. En twijfel je daar serieus over vanwege je op hol geslagen hormonen? Begrijp me niet verkeerd, ik ben een jaar geleden hotel de hotel verliefd op een collega geworden. Had hem het liefst de kleren van het lijf gescheurd en hem besprongen, maar heb het contact ontweken. Hoe moeilijk ook, want het was zeker wederzijds. Uit zelf bescherming heb ik dat niet naar hem uitgesproken, dat zou het moeilijker maken. Je hebt het jezelf al moeilijker gemaakt dan nodig. In mijn opinie ben je nu al verkeerd bezig met jullie contact, je wist dat je een zwak voor hem had.. Dus ik snap niet dat je het weer opzoekt. En draai je doem gedachten eens om en denk op je 80e gewoon; wat een rijkdom met een lieve man en leuke kinderen. Hoe zou het met Kees geweest zijn? Toch bijzonder om van afstand die passie te mogen voelen. Wie zegt dat als je ervoor gaat je niet denkt tegen die tijd: alles opgegeven voor zo'n flierefluiter die mij snel zat was toen hij achter de praktijk van een moeder met 3 kinderen kwam?
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien vertel ik nu overbodige dingen. Maar mijn advies is: ga het gesprek met Stan aan en vertel hem over Kees en je gevoelens. En ga vervolgens met je huidige partner onderzoeken wat jullie nog voor elkaar voelen en hoe jullie verder willen. Maak die keuze los van Kees. Want je weet niet wat je aan Kees hebt en hoe die relatie zal zijn, je huidige partner verlaten voor een andere liefde is mijn inziens een risicovolle redenatie, omdat het kan zijn dat er andere dingen spelen die maken dat je dit nu voelt. Ga met je huidige partner in relatietherapie. Mijn vriend en ik hebben elkaar ontmoet toen hij nog in een huwelijk zat. Hij heeft haar direct over onze ontmoeting verteld en zij zijn daarna in relatietherapie gegaan. Uiteindelijk is hun relatie verbroken terwijl ik in een andere relatie zat (die ik kreeg nadat ik hem ontmoet had), 1,5 jaar nadat we elkaar ontmoet hadden. Nu zijn we dus wel samen, maar onze relaties zijn echt verbroken omdat de relatie zelf niet werkte, niet vanwege onze gevoelens voor elkaar.