Anoniem account, ik ben hier al een behoorlijke tijd actief. Wil nu mijn verhaal kwijt en jullie meningen/input vragen. Situatie is als volgt. Ex en ik waren lang samen maar nooit een top relatie, het was gewoon oké. Twee kinderen gekregen. Op dit moment een kleuter en een baby. Ex had een medicatieverslaving die alleen maar erger werd vlak voor de geboorte van onze jongste, daarna is het nog erger geworden. Ik kon dit niet meer aan. Heb hem vele kansen gegeven om te stoppen, hulp geboden etc. Niks mocht baten. Uiteindelijk is de situatie tussen ons geëscaleerd en is hij tijdelijk vertrokken. Ik redde mij prima met de kinderen in die tijd en voelde mij best goed. Hij bleef mij lastig vallen. Appte elke dag nare dingen, belde en zei nare dingen. Tussendoor probeerde hij ook weer lief te doen maar daar kon ik niks mee. Hij heeft mij laten volgen, geprobeerd te chanteren, probeert mij nog dagelijks te manipuleren, ik ben bang geweest voor hem, hij heeft dreigementen geuit richting een vriend van mij waar je U tegen zegt en zegt dat hij zich met duistere zaken heeft opgehouden toen hij weg was. Was... want inmiddels zit hij hier weer in huis en wil niet zomaar vertrekken. Zijn aanwezigheid zuigt mijn energie uit mij. Het stuk waar ik fout ben geweest: toen ex mij al een tijdje naar behandelde en weg was heb ik iets te leuk contact via de app gehad met een vriend van mij. Ex is hier achter gekomen door mijn telefoon 's nachts onder mijn kussen vandaan te halen en door te kijken. Overigens probeert hij mij momenteel nog steeds te controleren. En toch blijf ik denken of ik het niet voor de kinderen nog eens moet proberen, wat doe ik de kinderen aan? De jongste is nog zo klein. Kan ik niet zelf meer moeite doen? Ik ben ook fout geweest, is het wel eerlijk om de relatie te beëindigen etc. Hij probeert nu ook zijn best voor de kinderen wel te doen en zelfs voor mij. Wel op een ongewenste manier en dit moet ik dus steeds aangeven. Nu ik dit terug lees denk ik alleen maar: wegwezen. Dus voor de forumsters met ervaring: blijf je jezelf deze dingen afvragen?
Als iemand je zo slecht behandeld, doe je je kinderen alleen maar een plezier door die situatie te stoppen. Wat doet hij weer thuis? Als de sodemieter wegwezen daar, hij of jullie!
Persoonlijk denk ik niet dat je het voor je kinderen moet blijven proberen, maar juist dat je voor je kinderen een punt moet zetten achter deze situatie. Een verslaafde, manipulerende en controlerende vader lijkt mij niet niet bepaald een gezonde gezinssituatie..... En tsja niet handig dat je met een vriend bent gaan appen, maar ik kan het me in deze situatie eigenlijk wel heel goed voorstellen.... dus voel jezelf daar verder niet schuldig over, je bent ook maar een mens hè. Sterkte
Heel vervelend deze situatie. Maar helaas moet je voor jezelf en je kinderen kiezen. Want je kan niet tegen de verslaving op. Zet de medicatie maar eens neer en jullie. Kijken voor wie hij kiest! Dat hij je naar behandeld komt ook natuurlijk allemaal door de verslaving. Helaas maar waar. Ik denk dat je ook niet schuldig hoeft te voelen over het contact via de app met die vriend. Op dat moment had jij de behoefte aan aandacht, die jouw man niet voor jou had. Er zijn denk ik drie opties: - of hij laat zich behandelen en komt van de troep af en je geeft je relatie een kans - of je gaat bij hem weg - of je blijft bij hem en moet de consequenties onder ogen zien. Ik hoop echt dat het allemaal goed komt. Linksom of rechtsom.
Ik denk omdat ex voor nu net zo goed recht heeft op de woning en zich helaas niet zomaar laat verjagen. TS, wat een nare situatie. Ik zou er ook voor kiezen de relatie echt te beëindigen. Ik hoop dat er gauw rust komt voor jou en je twee kinderen. Sterkte!
Dat kan inderdaad ook nog. Dan zou ik zsm op zoek gaan naar een andere woning. Zijn gedrag is niet gezond en je kinderen zullen er niet gelukkiger van worden.
Het beste besluit wat mijn ouders ooit hebben genomen, is om te scheiden. Ik ben ze er nog steeds dankbaar voor. Samen blijven is niet altijd de beste keuze voor je kinderen. Je wilt graag het beste voor je kinderen. Vraag je af wat echt het beste is voor je kinderen? Vergeet daarin ook jezelf niet. Wat is het beste voor jou en waar word jij gelukkig van? Het is een enorm cliché, maar een gelukkig moeder draagt ook bij aan het geluk van je kind. Volgens mij weet je zelf al heel goed wat je moet doen, maar knaagt er nog een (onterecht) schuldgevoel richting de kinderen aan je. Misschien is het ook het idee dat je afscheid moet nemen van het ideale beeld van papa en mama samen. De realiteit is nu eenmaal dat dit niet altijd ideaal is. In tegendeel in sommige situaties wordt iedereen gelukkiger als ze apart leven. Sterkte en wijsheid gewenst met wat je gaat besluiten.
Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten, en ja, dat gaat over! Sterker nog, als de eerste heftige emoties en praktische zaken voorbij zijn en er wat meer rust komt zal je inzien dat het echt de juiste keuze is en er geen seconde spijt van hebben. Wat voor mij hielp was het realiseren dat die emoties niks meer te maken hadden met liefde voor hem, maar vooral uit angst voor het grote onbekende. Ik was er zo aan gewend om in die situatie te zitten dat ik me niet meer kon voorstellen hoe het was om gelukkig te zijn. Maar naarmate je gewend raakt aan de nieuwe situatie leer je ook op een andere manier terug te kijken en te zien dat je echt zo veel beter verdient. Je moet er alleen even doorheen, maar je krijgt er zo veel voor terug! Veel sterkte
'Fijn' dat de antwoorden kloppen met wat ik had verwacht. Ik merk dat ik erg op zoek ben naar de bevestiging dat ik mijn kinderen niet iets ergs aandoe door dit door te zetten. Als ik het bekijk alsof dit het verhaal van iemand anders is dan zou ik gelijk hetzelfde zeggen als jullie. Ex en ik zijn beide huurder van de woning. Een week of 2 geleden heb ik namens hem online een eenzijdige huuropzegging gedaan en daarnaast vorige week bij de gemeente aangegeven dat hij vertrokken was en een adresonderzoek laten opstarten (ivm financiën) omdat hij zich niet ergens anders in wilde schrijven. Dit deed ik nadat hij mij dit 5x via de app had gezegd en telefonisch ook een aantal keer. Dit heeft hij allemaal terug weten te draaien door te doen alsof hij van niks wist en ik hem erin geluisd had. Daarna is hij dus terug gekomen in huis. Hij zegt afgekickt te zijn van zijn verslaving. Ik weet niet of het waar is. Hij is vrij weinig veranderd in zijn gedrag, iets wat ik juist wel zou verwachten bij het afkicken. Ook zegt hij dat hij mij altijd voor zijn verslaving heeft gezet maar dit is natuurlijk niet zo. Omdat hij afgekickt zegt te zijn vraag ik mij ook af of ik hem een kans moet geven. Tegelijkertijd is er de afgelopen tijd zoveel gebeurd dat ik mij niet voor kan stellen dat ik nog gelukkig kan zijn met iemand waarvoor ik echt bang was. Waarvoor ik zelfs contact heb gehad met bepaalde hulpverleningsinstanties omdat ik niet meer wist wat ik moest doen en mijn opties wilde weten. Wat ik wel weet is dat ik gelukkig wil zijn. @In your eyes bedankt voor het delen van je ervaring. Hier heb ik echt wat aan. Goed om te lezen dat jij eruit bent gekomen en dat het je zo goed heeft gedaan.
Nog even heel kort (heb niet veel tijd sorry!), wat betreft je kinderen. Juist dat ze nog zo jong zijn is in mijn ervaring een voordeel. Ze zullen de negatieve kanten niet herinneren, groeien op met een goed voorbeeld en zullen het daardoor niet anders weten. Het lijkt mij persoonlijk lastiger wanneer ze een stuk ouder zijn, bewuster van de situatie en deze dus ook met zich mee zullen dragen.
Als ik jou was zou ik een advocaat nemen en via voorlopige voorzieningen het huis opeisen. Daarna wel de sloten veranderen. Anders komt hij zo weer binnen natuurlijk. Verder een dossier opbouwen van stalking dat hij je blijft lastig vallen. Over of het blijft; het blijft zolang jij dat toelaat. Je moet een keuze maken en daaraan vasthouden. Als je gaat twijfelen dat zal je ex dat blijven uitmelken en hij zal blijven proberen. Ik ben al 4,5 jaar uit elkaar en het laatste smekerige Whatsappje of ik hem toch echttt niet terug wilde, is welgeteld 2 maanden geleden. Terwijl mijn ex al weer 2 jaar samen woont met iemand anders. Wat zulke berichtjes aan gaat; niet op reageren. Ik negeer alle vervelende, niet relevante, ‘kom we gaan gezellig kletsen’ berichtjes van mijn ex structureel. Alleen als het een concrete vraag is over de kinderen reageer ik. Mijn ex probeerd iedere centimeter die ik hem geef uit te melken om weer dichterbij te komen. En negatieve aandacht is ook aandacht.
Juist dat de kinderen nog jong zijn is fijn. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik al op mezelf woonde. Ik wilde dat ze járen eerder die stap gezet hadden, dat had heel wat ellende gescheeld. Wat een rot situatie, ik hoop dat je snel rust vindt voor jezelf en je kindjes.
Wat een klote situatie.. Heel veel sterkte. Ik zou een mediator/advocaat regelen om met de scheiding (het uit elkaar gaan) te helpen. Als ik jou zo hoor wordt het noodzakelijk dat je heel duidelijke afspraken hebt. Mocht je toch twijfelen of je het nog een keer wilt proberen, dan zou ik de voorwaarde stellen dat hij eerst een periode (een maand bv) weer het huis uit gaat. Zodat jij rustig kan nadenken of je dat wilt, en misschien eea kan regelen, bv een eigen woonruimte als je dat zou willen. Wilt hij dat niet dan zou voor mij de beslissing duidelijk zijn.
Precies dit. Ik ben mijn moeder ook dankbaar dat ze van mijn vader is gescheiden en alles heeft gedaan om mij te beschermen en zo goed en liefdevol mogelijk op te voeden.
Jullie hebben een goed punt wat betreft dat de kinderen zo jong zijn. Mijn zorg zat meer in het feit of de jongste dan wel zal beseffen dat hij zijn vader is. Maar ik heb me een beetje ingelezen en begrijp dat het zeker bij zulke jonge kinderen wenselijk is als ze de vader bijvoorbeeld op een woensdag en een dag in het weekend zien. Daar is vast wel een vorm aan te geven. @iMoeder jeetje, jouw ex is wel erg hardleers. Ik vrees dat die van mij dit ook zou kunnen doen. Hele duidelijke afspraken maken lijkt mij inderdaad ook het beste idee @Pimpelmeesje Bedankt voor jullie input. Ik kan hier echt wat mee. Er zijn weinig mensen die alles van deze situatie weten. Alleen een lieve vriendin en die vriend van mij. Beide zijn ze een enorme steun maar het helpt mij om ook de mening van buitenstaanders te lezen.