Ik weet het niet meer

Sorry voor het zoveelste topic over relatieproblemen. Ik wil het toch eens ergens neerschrijven. Hij zal dit ook lezen, zoals hij alles leest wat ik hier op zp zet. Vind dat niet erg, want dit is een openbaar forum en ik lees ook alles wat er in zijn familiechat wordt gezet.

Het gaat erom dat ik van alles naar mijn hoofd geslingerd krijg en moet opletten op alles wat ik zeg, maar dat ik een zaag ben als ik eens een opmerking geef. Zo klaagt hij als ik eens een dag of 2 de hondenpoep uit de tuin niet opkuis (want dat is niet de afspraak). Maar ik moet wel elke dag mijn mond houden als hij zijn handdoek in een hoopje smijt, vuile was niet in de wasmand smijt, zijn afval en vuile vaat niet opruimt, ... We hadden een druk weekend (trouw en verjaardagsfeestje op 1 dag) en had zaterdag al veel last van bekken (bekkeninstabiliteit) en mijn buik deed ook pijn vanonder. Hij wilde vandaag graag naar de fandag van zijn favoriete voetbalploeg waar hij al enkele jaren een abonnement heeft. We hebben ongeveer 1,5u in de brandende zon gelopen/gestaan, toen ik even wilde zitten. We hadden beiden een drankje vast (hij een pint), en E. wilde wat rondlopen. Hij begon direct te klagen: zo gaat dat toch niet! Ik ging rechtstaan en was bij haar, maar ze struikelde over zijn voet en viel en toen werd hij boos. Er is wat onenigheid gekomen (kindjes vallen nu eenmaal, zo erg is dat niet), hij wilde niet dat E. rondliep, want het was te druk, terwijl dat niet het geval was. Ik ben met E. even uit zijn buurt gegaan, mijn drankje opgedronken en dan E. in de kinderwagen gezet. Zonder nog een woord te zeggen, zijn we naar huis gegaan. Toen we thuiskwamen is hij onmiddellijk naar boven gegaan en laat nu al meer dan 2u de zorg voor E. aan mij alleen over.

Ik weiger hem weer zijn gelijk te geven en laat hem dan boven maar afkoelen. Zo is er iedere keer wel iets, precies of ik weer een boeman ben, terwijl ik toch wel de indruk heb dat ik veel voor hem doe. Ik heb er al veel met hem over gepraat, maar dan komt er nog ergere ruzie van. Ik kan echt wel gelukkig zijn met hem en is ook goed met E. Maar soms heb ik gewoon het gevoel dat ik hier maar rondloop om het huishouden te doen en zijn boksbal te zijn als hij zich slecht voelt. Zoals nu loopt het weer te hoog op en kan ik nergens terecht met mijn frustraties en heb dan weer de neiging om alle schuld bij mezelf te leggen. Zo'n domme dingen die weer in een drama moeten eindigen. Het zuigt me leeg, energie die wegvloeit terwijl ik die energie heel goed kan gebruiken voor E. Uiteindelijk eindigt het altijd ik die met hangende pootjes terug kom en sorry zeg. Mentaal en fysiek kan ik het op dit moment niet aan. Ben ik zo'n slecht mens?

 

Nee, zo bedoel ik het niet. Ik ben dan zijn mentale boksbal, kortaf zijn, boos reageren, ruzie willen uitlokken. Als ik zeg dat ik daarvoor niet dien, zegt hij dat ik dan maar iemand moet zoeken die wél altijd goedgezind door het leven gaat. Dat hoeft voor mij niet, maar 5/7 dagen gefrustreerd rondlopen hoef ik toch niet te pikken ?

 

Sorry, bedoel daar niet mee dat hij fysiek geweld gebruikt, verkeerde woordkeuze, maar zo benoem ik het altijd in mijn hoofd.

 

Hij vindt dus dat ik hem moet accepteren zoals hij is. Staat het me niet aan? Zoek dan iemand anders. Laatste keer dat hij dit zei, heb ik gezegd dat het gedaan zou zijn tussen ons als hij dit nog 1x aanhaalde. Weer typisch dat zo'n leuk weekend zo moet eindigen en dan nog om zo'n domme domme domme reden.

 

Ja, mentaal krijg ik wel wat te verduren. Bij mijn vader was ik ook een boksbal voor zijn vrouw, op mentaal én fysiek vlak. Dus daarom dat ik die woordkeuze gebruik. Ik ga niet beweren dat ik een heilig boontje ben, maar ik werk hard aan mezelf. Heb meestal wel een goed humeur. Erover praten met professionele hulp gaat hij nooit never doen, zijn gedachten zijn nog beter bewaakt dan een gevangenis en volgens hem moet hij niet veranderen.

 

Zaterdagochtend trouwceremonie van de peettante van E., smiddags verjaardagsfeestje van zijn neefje, savonds dan het trouwfeest. Vandaag die fandag. Als ik niet zou meegaan, zou hij niet gaan. Hij blijft liever thuis dan dat hij iets alleen gaat doen.

Ik zie hem graag en hij is de reden dat ik nog leef zeg maar. Hij ziet mij ook graag, dat voel ik. 11 jaar samen is niet niets. Denk dat ik maar eens echt een goed gesprek moet aangaan voor duidelijkheid als ik E. in bed heb gestoken.

 

@RoGiJuLi hij is altijd al makkelijk neerslachtig geweest. Drinkende en mishandelende moeder, ouders die beschaamd waren voor hem, laag zelfbeeld. Hoe hij dit naar mij ging uiten is zo met de jaren gegroeid.

 

Het klinkt alsof jullie beide geen gemakkelijke jeugd gehad hebben. En helaas, dit werkt door én geef je door als je niets onderneemt!

Wellicht moet je de insteek nemen vanuit het gezichtsveld van jullie kinderen: wat wil je jouw kinderen meegeven? Wat moeten hun normen, waarden worden? Wat voor voorbeeld hebben zij nodig? En wat is er voor nodig om dat te regelen/de huidige situatie te doorbreken?

Het huidige voorbeeld in ieder geval niet... en als jij niets doet, houd je in stand wat je niet wilt. Je kunt hem niet veranderen, alleen jezelf. Zoek hulp (ook als hij niet wil, dan voor jezelf!) en houd voor ogen dat je voor je kinderen een ander leven en andere toekomst wilt dan voor jezelf.

 

Ga zo met hem praten. Ik denk wel dat hij hulp moet zoeken. Het is oké als hij niet echt met mij kan praten over waarom hij zo doet/is, maar dan moet hij het wel eens met iemand anders doen. Dit voorbeeld én een labiele gezinssituatie wil ik inderdaad niet voor onze kinderen. Ik was er zo mee bezig dat E. een andere jeugd zou krijgen als die van mij, dat ik niet zag dat we nu de jeugd van mijn vriend aan het creëren zijn. Die is misschien minder messed up, maar mijn vriend is er alsnog gehavend uitgekomen, dus dat is dan ook.de uitkomst voor mijn kinderen. Het is nu duidelijk dat de zet aan mij is om deze hele situatie om te draaien. Wat de uitkomst ook is, ik zal de consequenties ervan dragen en mijn kinderen hun belang staan nu prioritair.

 

Praten heeft weeral geen zin. Het ligt aan mij. Ben weggestormd en gedreigd dat ik en E. hier morgenavond misschien niet zullen zijn. En nu probeert hij mij een schuldgevoel te geven dat onze dochter een mama's meisje is. Ik heb hier geen energie meer voor.

Ik zeg het altijd als ik pijn krijg/heb, maar denk.niet dat hij het altijd even serieus neemt. Zo zei hij daarjuist: "als je straks geen zin hebt om deze weg naar de auto te wandelen, kom ik je straks hier ophalen", misschien goed bedoeld, maar voor mij komt het over dat ik mijn klachten fake of dat ik overdrijf. En hard gezegd, maar hij heeft maar 1 vriend die hij 2 á 3 keer per jaar ziet, die heeft helemaal geen interesse in voetbal. Buiten mij heeft hij eigenlijk niemand waar hij dingen mee gaat ondernemen. Enkel nog zijn broer en vader waarmee hij naar het voetbal gaat kijken.