hmm dit klinkt veel te bekend voor mij....meis bezin je op hoe verder want dit is VERRE van hoe hij zich zou moeten gedragen als hij echt inzag hoe fout het gaat. Zelfs al wil je NU nog niet echt weg....kijk alvast hoe en wat voor als die tijd er eventueel toch komt. Hoe beter geïnformeerd jij bent hoe minder stressvol het zal zijn EN hoe sneller/vlotter het kan. En nu de nood nog niet aan de man is is het 10x makkelijker uitvissen hoe en wat. Sterkte meid
@Lizab: ik ben hulpverlener en zie nogal wat mensen met allerlei verschillende diagnoses langskomen in mijn werk. Als ik jouw verhaal over je man hoor, gaan er een aantal alarmbellen rinkelen, zeker na zijn agressieve explosie, en zou ik je dringen willen adviseren om ervoor te zorgen dat hij een psychologisch onderzoek krijgt. Als er namelijk een psychische stoornis achter zijn gedag zit, kun je relatie-therapieen wat je wilt, maar bereik je nooit wat je wilt bereiken, als hij geen behandeling voor zichzelf krijgt.
Als mijn vriend zo wantrouwend is zou ik hem verlaten zou helemaal gek worden. oke we hebben ook ups en downs maar dat betekend niet dat ie als een speurhond achter me aan zit te kijken wat ik steeds doe. Krijg er de kribbels al van als ik er aan denk...... Ik denk als iemand zo wantrouwend is zelf in therapie moet gaan om te ontdekken wat zijn probleem nu is. mischien is ooit een ex vreemd gegaan?
Heel goed dat je even je hele verhaal doet en goed zeg dat jullie naar relatie therapie gaan. Jij hebt je grenzen en verwachtingen en hij ook. En de makkelijkste weg is commentaar hebben op een ander. Hij wil van alles van jou (als ik even deze oppervlakkige conclusie mag trekken) maar kijkt niet verder dan zijn neus lang is. Ik zeg wel eens tegen mijn vriend "het leven overkomt je, je leeft het niet" (gelukkig kan hij daar dan over nadenken en echt dingen weer op gaan pakken) Een relatie is hard werken en therapie kan daarbij helpen. Het is juist goed dat alles eruit komt. Zet hem op, je relatie je gezin is het waard. Je moet altijd schipperen, maar hou je grenzen goed in de gaten. Ik sluit me erbij aan dat er bij je man iets meer aan de hand is dan gewoon een "dominante man" en misschien is het ook handig als hij alleen in therapie gaat. Ik heb inderdaad ook een vriend gehad die me wel eens een blauwe plek bezorgde. Niet omdat hij dat zo graag wilde maar thuis was hem niet geleerd ruzie te maken en ik was verbaal veel te sterk voor hem en dan als we dan ruzie kregen.. ja..... Natuurlijk moet je dat niet pikken, maar nu jullie in therapie zijn heeft hij misschien het gevoel dat hij de grip over je verliest. Niet zijn excusses was belangrijk voor me die wilde ik niet eens horen, wel waarom? en wat doe je dan de volgende keer anders? Een stop woord bijvoorbeeld.. Maar niks om het recht te praten, hij zit fout, hij wil je beheersen en heeft dondersgoed door dat jij door zijn vingers glijd. En maak gelijk bij de volgende therapie sessie de afspraak dat hij je niet meer mag smsen als je weg bent. Hoe moet jij dan in de vredesnaam op adem komen!!!
Dit soort dingen zit 'm doorgaans meer in een negatief zelfbeeld dan die ene ex die ooit is vreemd gegaan. Dat laatste is vaak niet helpend, maar zelden de oorzaak voor zulke heftige jaloezie als TS haar partner... In hun geval is er denk ik alleen wel veeeeel meer aan de hand dan een negatief zelfbeeld.
Heb je berichtjes gelezen en na de eerste paar dacht ik: Ze gaan er wat aan doen. Maar na je laatste berichtje denk ik maar 1 ding: wegwezen! Aan je relatie werken kan ook op een afstandje. Nu is het de kerstversiering, straks jij en dan..... Hij gaat steeds een stapje verder en zal echt geen stap terug doen!
pff wat een verhaal. Dit is geen gezonde relatie en al helemaal geen basis voor opgroeiende kinderen. Misschien moet je eens wat afstand van hem nemen. Als het zo doorgaat zit jij er ook helemaal doorheen. Waar moet je kind dan op terug vallen? Op een vader die bij het minste door het lint gaat of een moeder die emotioneel aan de grond zit. Is er niet iets/iemand waar je (tijdelijk) heen kunt? Zo kan jij eens goed nadenken en je gedachten op orde zetten. Ook kan je man dan aan zichzelf werken ipv zijn aandacht op jou richten. Sterkte
Jeetje meid, wat een verhaal. Eerlijk gezegd schrik ik een beetje van het aantal mensen dat hier direct zegt dat je weg moet wezen! Je bent met elkaar getrouwd, je hebt elkaar een belofte gedaan (tenminste, als je om die reden met elkaar getrouwd bent), dan ren je niet zomaar weg als het niet goed gaat. 'in voor- en tegenspoed' is het toch? Nu snap ik dat je blijkbaar al jaren in deze situatie zit, dat vind ik heel erg voor je. Ik vind het knap van je dat je/jullie de stap hebt gezet om professionele hulp te zoeken! En natuurlijk helpt dat niet binnen een week... Misschien duurt het wel een jaar, misschien wel 2 jaar voordat je echt verschil gaat merken. Het is een complete basis die veranderd moet worden. Misschien zou het voor je man ook goed zijn om in zijn eentje gesprekken te voeren met een professional, over waarom hij doet zoals hij doet. Jaloers ben je niet zomaar. Wat voor verleden heeft hij? Is hij bedonderd door een vrouw? Is hij zelf wel eens vreemd gegaan (zo een waard is vertrouwd hij zijn gasten!)? Zijn er vertrouwensproblemen in zijn familie? Ik vind het nogal kort door de bocht om te zeggen dat je bij hem weg zou moeten gaan. Ik vind het juist goed van je dat je ervoor wilt knokken. En misschien blijkt uiteindelijk dat uit elkaar gaan wel het beste is voor jullie kindjes en jullie zelf, maar het is heel goed om samen uit te zoeken wat jullie samen kunnen doen om de situatie te verbeteren. Heel veel sterkte meid!
@Juultje: heb je gelijk in, maar ik ben van mening, dat de stap van de kerstspullen, naar wat er maar voor handen is.....heeeeeel klein is! Daarom zeg ik: wegwezen...
Gekke vraag: Hoe kwam het daarna weer goed? Doordat je hem gelijk hebt gegeven? Of kwam hij zelf tot bedaren? Meid, dit is echt niet oke!
lizab, wat naar om dit zo te lezen...pfff...meid dnek aan je zelf hoor, een hele dikke knuffel...weet niet echt goed wat ik je kan zeggen!
Joh, meid, wat een vervelende situatie! Vooral die uitbarsting, ik zou niet weten hoe ik het zou hebben Allereerst: ik vind het knap dat je zelfs nog therapie overweegt na alles wat je in de OP schrijft. Met die totale controle en jaloezie had ik niet (zo lang!) kunnen leven. Sterk dat je er tóch nog wat van wilde maken. Ja, ik zeg wilde, want na de uitbarsting die je hier beschreef, zou voor mij de koek wel op zijn. Iemand die zó jaloers is en niet zijn woede in controle kan houden, zou ik niet om mij én mijn kinderen willen hebben. Meid, mijn advies: kies voor jezelf en je kinderen. Wegwezen daar! Heeeeeeel veel sterkte!
geen idee mijn moeder had ook een vriend die zo was hij was manisch,shizofreen en had bordeline een erg vervelende combi hij heeft 3 keer zelfmoord proberen te plegen waarvan 2 keer ik getuige was dat hij nu nog steeds invloed probeert te hebben op ons en als mijn moeder ooit weer met zo'n figuur in huis komt ik hem er uit trap leterlijk. want door hem heb ik mijn moeder moeten missen en is ze totaal niet in staat voor zich zelf te denken
hey getver wat een situatie zeg, ik zou het echt niet trekken! en ja een relatietherapeut is een idee maar om heeel erg eerlijk te zijn denk ik dat het maar voor een korte tijd zal helpen en dat de problemen zich vroeg of laat toch weer aandienen. ik was er gauw klaar mee geweest in ieder geval
pfff meid wat een verhaal. Klinkt niet echt gezellig zo en ik heb respect voor je dat je nu ook relatietherapie probeert en alles toch probeerd te redden voor je kids. Knap hoor! Bij mij is het niet zo heftig op dit moment maar ook ik twijfel nu sterk aan mijn relatie....alleen staat het niet zoals bij jou zo heftig in de schoenen en kan ik het over de feestdagen tillen om een definitieve beslissing te nemen. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen en succes met alles wat je besluit.
Inderdaad ik dacht dat ik de enige was die er zo over dacht. Het is hard werken voor zowel haar man als zijzelf. Je bent niet van de een op de andere dag een ander mens. Het is een proces waarbij de relatie therapeut probeert te helpen.
Ik denk alleen dat het probleem erin zit dat manlief zeer waarschijnlijk niet open staat voor welke soort therapie dan ook. Zal een hele kluif worden hem daarvan te overtuigen en zolang dat niet gebeurt, wordt het een moeilijk verhaal denk ik. Ik kreeg het gevoel dat hij wel meeging naar de relatietherapie maar er niet echt actief aan wil werken.
Zou het misschien geen idee zijn om tijdelijk ergens anders te verblijven? Rust voor jezelf, je kinderen maar misschien ook voor hem? Ik ben het eens met de dames die zeggen dat een huwelijk hard werken is, maar je moet op een gegeven moment ook aan jezelf, en aan je eigen/kinders veiligheid denken. Het gaat tot zover, en niet verder natuurlijk...