Nee, dit is niet normaal. De mannen die fysiek worden met hun vrouw en uitschelden voor dingen die je zelf niet kunt verzinnen, en dan de vrouw de schuld geven zijn nog het ergst. De kans is echt klein dat die nog veranderen. Die beseffen niet eens dat ze fout bezig zijn! Die vinden het zelf normaal. En dan ga je idd aan jezelf twijfelen of je het niet fout ziet? Je gaat het bagataliseren en goedpraten. Wat zeggen je eigen ouders ervan als je met ze gaat praten? Die moeten toch ook zien dat dit niet goed is? Laat praktische zaken je niet tegenhouden hoor. Het zal je veel moeite kosten, maar als het echt gelukt is, kun je tenminste weer ademhalen en dan pas merk je hoe erg het eigenlijk was. Zoek een goedkoper huis en opvang voor je kids. Je angst voor verandering houdt je nu tegen. Maar geloof mij: het wordt beter! Veel beter!
Jeetje ik vind dit heel erg om te lezen.. Ik vind dat je gelukkig in een relatie moet zijn. Natuurlijk zijn er wel eens dingen, dat heeft iedereen denk ik. Maar heb jij niet heel erg het gevoel dat je op je tenen moet lopen?
Net voor het eerst weer gepraat. Vanwege de gezondheid van mijn kindje doe ik werk waarbij ik hem mee kan nemen. ik breng zo'n 800 euro binnen per maand waarvan ik mijn persoonlijke rekeningen betaal en de boodschappen en alles voor de kinderen. Hij betaalt de huur en energie en kpn. Hij vindt dat teveel. Ik zou niet weten wat ik er nog meer aan kan doen.Ik doe zo mijn uiterste best, maar hij geeft aan dat door die stress zijn gevoel minder is geworden en hij daardoor altijd weg is en thuis zo chagrijnig is. Maar hij wilt er wel voor gaan zegt hij. Ik voel me daardoor echt niet gewaardeerd. De laatste keer dat ik gelukkig was? Ik ben elke dag serieus gelukkig door mijn kinderen. Klinkt heel cliché, maar ik vind het moederschap zo vreselijk mooi. De laatste keer dat ik écht gelukkig was in onze relatie voor een langere periode is alweer ruim een jaar geleden.
En dt is 'alles' wat hij betaald? Hier betaalt vriendlief zowat alles... Soms kom Ik geld tekort voor boodschappen, hij betaald kleren voor de kleine en van alles en ng wat.. En ik verdien maar 400 in de maand... Hoe was dat het eerste jaar dan? Vond ie t toen niet erg om te betalen? En ik vind het toch wel heel verdrietig voor je dat je al een jaar niet meer gelukkg ben in je relatie.. Wat zei hij op het schelden en duwen? Of hebben jullie t daar niet over gehad?
Het eerste jaar woonden we niet samen. Dus werd ik zelf aangevuld door de gemeente.. Met samenwonen viel dat weg dus moest hij een deel opvangen. Misschien is het voor hem zwaarder omdat het niet zijn eigen kinderen zijn en hij het niet gewend was.. Maar ik heb alles van tevoren met hem besproken en toen destijds wilde hij er echt voor gaan.. Schelden en duwen hebben we het niet over gehad.. Dat hebben we al zovaak gedaan, en dat blijft een discussiepunt..
Het hoort gewn discussie punt te zijn... Hij moet het gewoon niet doen klaar.. Weet je wat me opvalt... Het lijkt alsof je allemaal excuses probeert te verzinnen.. En dat bedoel ik niet lullig hoor.. Maar lees nog eens een keer je berichten het merendeel bestaat uit het zoeken van excuses en het 'goed proberen te praten' " ik ben ook niet aardig in ruzies" "hij heeft het Zwaar" "het word hem allemaal een beetje veel" Er zijn gewoon GEEN excuses voor En hooguit 1x dat je het echt niet vind kunnen... Lijkt een beetje alsof je al langzaam jezelf aan t kwijt raken ben..
Op de vraag wanneer je voor het laatst gelukkig was in je relatie gaf je aan dat dat meer dan een jaar geleden was. Dus je bent al niet meer gelukkig sinds jullie samenwonen. Hij ook niet, als ik dit zo lees. Ik zou in ieder geval weer met de kinderen op mezelf gaan wonen als ik jou was. Dat heb je al eerder kunnen redden en red je nu ook. En dan, met wat afstand tussen elkaar, kunnen jullie bekijken of dit werkelijk is wat jullie allebei willen. Tot slot: schelden en duwen mag geen discussiepunt blijven. Het is gewoon not done, en is daarmee geen discussiepunt maar een uitgemaakte zaak. Iemand die dat niet begrijpt en die zo consequent jouw grenzen overschrijdt moet je maar even afstand van nemen, lijkt me.
Dat is echt het laatste wat ik wil! Ik probeer me voor te stellen waar het vandaan komt maar ik heb nog wel (gelukkig) het vermogen om in te zien dat dit niet is hoe het hoort.. En echt, ik met mijn grote mond.. Ik ben geen labiel, zielig vogeltje, maar een vrouw die staat voor wat ze staat, weet wie ze is, een makkelijke babbel heeft en tóch zit ik in zo'n situatie.. Ik snap het zelf niet eens! Ik schaam me dood voor het feit dat ik hier in zit en niet eens mezelf er goed uit kan trekken..
Ik ken een stel wat ook zo is... En op een gegeven moment was het zo erg dat zij me belde midden in de nacht(ba t stappen) dat ze doodsbang was of ik wou komen helpen.. Stond ik daar midden in de nacht tussen 2 mensen in.. Resultaat: hij had haar geduwd op de straat en der halve gezicht lag open.. Hoe het nu ondertussen gaat weet ik biet hb ze al lang niet meer gesproken Maar heb dit 2 jaar lang bij hun gezien en t werd alsmaar erger..
Je WAS dus een vrouw die stond waar ze voor stond... Zie je dan nu echt niet in hoe je nu bent geworden door hem..? En echt nogmaals ik bedoel dit echt niet lullig hoor... Hoop alleen zoo dat je ogen echt goed goed open gaan...
Ik begrijp je vriend geloof ik niet helemaal.... Wel zoontje erkennen, dus een vader willen zijn en een gezin vormen, maar dan gaan zitten zeuren over kosten die niet eerlijk verdeeld zijn. Daarvan krijgt hij stress en is hij chagerijnig.... Ik vind het maar een raar verhaal. Komt op mij niet helemaal eerlijk over.... Kan me wel voorstellen dat het gezinsleven heel anders is als hij zich voorgesteld had. Het is natuurlijk niet altijd even leuk en soms gewoon loodzwaar. Misschien is het een idee als hij nog een keer heel goed gaat nadenken wat hij nou eigenlijk wil..... Want van deze situatie wordt niemand gelukkig
T lijkt erop dat hij nog niet kan of wil omgaan met de verantoordelijkheden die bij een volwassen leven horen en nog meer ruimte zoekt. De onrust hierover legt hij bij jou waarmee hij jou verantwoordelijk maakt voor zijn geluk en ook voor de dingen die tussen jullie gebeuren. Zelfs het geweld legt hij bij jou terug. Ik werk zelf in een poli voor mensen met geweldadig gedrag. De eerste stap die nodig is voor verandering is dat mensen zelf verantwoordelijkheid nemen voor hun gedrag en zo gemotiveerd raken om het anders te gaan doen. Zoals ik je nu lees wil hij dat eigenlijk niet, de situatie moet veranderen, hij niet. Dan zal hij er ook niet voor willen gaan. Hij vindt dat jij meer moet werken, meer bijdrage moet leveren, terwijl jij vind dat dat niet kan. Op zich kan ik me voorstellen dat je probeert lasten te verdelen, echter soms loopt het anders. Ik weeet niet in hoeverre je niet gezonde kindje echt niet naar een opvang kan, maar eigenlijk maakt dat niet eens. Zoveel uit. Belangrijk is om mete elkaar na te gaan hoe jullie samen je huishouden vorm willen geven als je samen blijft en welke bijdrage daarin van beiden komt, financieel en ook qua zorg voor elkaAr en de kinderen. In die zin zou het slim kunnen zijn om bij elkaar te gaan zitten en te kijken binnen de mogelijkheden die er nu zijn of er verschuivingen in zorg/werk mogelijk en wenselijk zijn. Je zou inderdaad contact met Mee op kunnen nemen om te kijken of ze zorg aan je kindje kunnen geven. Vraag is echter wil je meer weg zijn bij je kinderen om meer te gaan werken. Zo niet, wat betekent dat dan voor je relatie. Het kan zijn dat je dan mekrt dat die twee zaken niet samengaan. Maar het kan wel eens handig zijn om alle ergernissen en problemen eens op een rij te zetten en te kijken of er aanpassingen in het patroon te maken zijn die zorgen voor verandering. Soms geeft dat veel lucht. Echter.....zaak bliljft dat hij verantwoording neemt voor zijn gedrag - het geweld-. Je gevoel kan vanalles zijn van boos tot verdrietig, teleurgesteld etc, echter je kiest er zelf voor om dat om te zetten in gedrag, zoals bv agressie! Hij is nl. De enige die kiest om te duwen. Als jij hem uitlokt kan hij ook besluiten weg te lopen en later terug te komen om het uit te praten of zijn ongenoegen op een andere manier mete je op te pakken. Sterktee in je situatie. Overigens je zei dat voor jullie samenwoonden je aangevuld r door de gemeente, woonde je toen ook al in dit huis?want dat zou dan toch weer kunnen als je besluit weg te gaan bij hem? Voor opvang is vaak wel een oplosiing te vinden als is dat niet eenvoudig.
Dankje wel! Dit is ook echt wat de therapeut ons vertelde.. Het geweld is er niet dagelijks hoor.. Maar in hoog opgelopen ruzies is het wel het geval. Wat betreft mijn huis.. Ik kwam hier wonen toen we nog onder de grens zaten en dus recht hadden op huursubsidie.. Toen ik alleen kwam te staan verschoven die grenzen, maar omdat ik er al woonde met subsidie kon dat zo blijven. Doordat dat nu gestopt is ivm met samenwonen krijg ik dat niet meer, omdat ik nu dus inmiddels boven de huurgrens zit..
@ laralot wat ik altijd vreemd vind... je kiest ervoor om samen te wonen. de lasten kunnen niet eerlijk verdeeld worden doordat er kinderen zijn. Hij vindt dat hij in verhouding teveel betaald... maar dan denk ik: het gaat toch allemaal op één pot? Bij ons was dat echt geen discussiepunt geweest, maar goed wij waren begin 20 en werkten beide. Weet dat het dus makkelijk gezegd is. Bij mijn schoonbroer gaat het ook zo hoor, maar wij hebben het idee dat hij haar idd niet vertrouwd en dat het ooit uit gaat tussen die twee. Is ook geen gezonde relatie naar onze mening. verder: je mag niet eens met andere manen pràten zeg je. Héél vreemd, wij gaan gewoon apart van elkaar op stap met vrienden. Man/vrouw maakt niets uit, wij vertrouwen elkaar en we hebben nog nooit redenen gehad om dat vertrouwen te verliezen. Er speelt meer tussen jullie beide..... ik denk dat jullie eens moeten kijken waar jullie beider behoeften liggen in een relatie. Alleen als aan beider behoeften voldaan kan worden kan er nog ruimte zijn voor een relatie. Maar of hij veranderd voor wat betreft zijn kenmerken die echt te ver gaan (mishandeling, overdreve jaloezie enz) vraag ik mij af. Alleen als HIJ echt wil kan dat veranderen, jij kunt daar niets aan willen helaas.
ik zal zo even verder lezen maar hier wilde ik op reageren lieve schat 2 JAAR een relatie en dan al zoveel shit en problemen, agressie, schelden, duwen, dit is geen relatie jullie zijn pas 2 jaar samen, je heb kinderen en die hoor je het juiste voorbeeld te geven, sorry maar deze relatie vind ik persoonlijk te kort om te zeggen er valt nog aan te redden, het moge duidelijk zijn dat hij het eerste jaar vooral lief en aardig was, en dat nu zijn ware aard toont. net 2 jaar samen en dan al relatie therapie moeten ondergaan, je zegt je wilt je kinderen geen pijn doen, ik denk dat jou kinderen veel meer geestelijke pijn krijgen straks als ze beseffen dat hun mama geestelijk en lichamelijk mishandelt word (want dat doet hij duwen en uitschelden is een vorm van mishandeling)
Je bent pas 2 jaar samen en dan nu al deze sh*t..... Meisje get away from him asap. Zet hem op de bank, Zeg tegen hem: luister, of je gaat je gedrag omgooien en veranderen of je pakt je spullen en hoepeld mijn huis uit. Des noods ivm zijn agressie iemand erbij op de achtergrond die in kan grijpen. Iedereen (meeste) huizen hebben een kruisje maar dit gaat nooit werken.