Voor ik ben bevallen hadden we wel af en toe een kleine "ruzie".Dat was niet eens echt ruzie te noemen, meestal was ik emotioneel en reageerde dat af op mijn vriend tot hij reactie gaf. Dan ging ik keihard huilen en zeiden we sorry en was het over. Ik wist toen ook dat het aan de hormonen lag en dat ik onredelijk was dus het is nooit groot geworden. Nu ben ik 5,5 week geleden bevallen. Mijn vriend was de eerste 2,5 week vrij en toen ging het echt perfect. Toen mijn vriend weer ging werken werd het minder. Hij is een moeilijke slaper. Hij kan slecht tegen geluid en licht want daar wordt hij waker van en als hij wakker is duurt het minimaal een uur voor hij weer slaapt. Ik ben de hele dag vrij nu door mn verlof en doe dus vanaf begin af aan de voedingen (+verschonen) ook 's nachts. Mijn vriend is om 11.00 weg en om 20.00 thuis en doet dan alleen de 20.30 onze zoon verzorgen. Mijn vriend kan absoluut niet tegen gehuil van de baby. Bij de eerste de beste huil gaat hij al zuchten, negeert het en hoopt dat ik er maar iets mee doe. Als hij dan toch uit bed moet of op moet staan is het met een hoop gezucht en een lang gezeur. Als die kleine naar hem lacht en geluidjes maakt en aandacht wil terwijl hij op schoot ligt negeert mijn vriend het. Als hij knoeit met de fles weer een zucht en wordt kortaf met een doek het mondje schoon gemaakt. Als ik zeg het Jes, hij zoekt je aandacht waarom speel je niet even met hem. Zegt hij: ja ik zit nu serie te kijken, ik kroel straks nog wel met hem. De baby is voor hem dus alleen "leuk" als hij niet huilt of gevoed hoeft te worden en als mijn vriend dan zelf ook zin heeft. Wanneer er vrienden of familie zijn is hij wel opeens een goede vader en trots en wil hij wel de fles geven en troosten en zodra we alleen zijn is hij weer voor mij. De laatste tijd heb ik enorm behoefte aan af en toe tijd buiten het huis voor mezelf. Ik zit al 5 weken bijna elke dag thuis (gelukkig wel vaak met bezoek). We hebben geen auto en de kinderwagen moet dus altijd mee dus ik kom alleen in de winkelstraten achter ons huis, bij mijn broer/vriendinnen en af en toe in het park, altijd met onze baby. Ik wil heel graag weer een uurtje per dag (3x p week) sporten en eens een keer naar de kapper of shoppen maar wil mijn zoon niet bij mijn vriend achter laten. Vriend laat zoon soms namelijk ook gewoon een half uur lang huilen in bed. Ik heb het al meerdere keren aangekaart, maar dan is zijn reactie: ja ik werk 5 dagen en ik kan niet doen alsof ik het dan niet erg vindt om voor de baby te zorgen als ik thuis ben. We praten nu dus over 1x fles en luier per dag en in het weekend afwisselend. Ik ben nu op het punt dat ik het fijner vind als mijn vriend niet thuis is. Of hij nou thuis is of niet, ik zorg toch voor onze zoon. Alleen als hij huilt en mijn vriend is thuis is de sfeer dus gellijk K.*.t. en als mijn vriend niet thuis is is de sfeer wel oke. Gister zaten we net te eten en die kleine ging huilen, niet denken dat mijn vriend even opstaat want hij heeft zelf honger na een dag werken. Na het eten zetten we een serie op, zitten we net te kijken, weer gehuil, ik ben degene die het moet oplossen. Ik heb nu 2x tegen hem gezegd dat ik onze relatie op deze manier niet zie zitten, dat alleen maar bezig ben hem te pletsen door te zorgen voor avondeten, schoon huis en kleding, boodschappen en dat ik nu zelfs maar altijd de baby troost omdat ik niet wil dat vriend sacherijnig gaat doen. Ik stel hem boven mijzelf en boven mijn zoon en zo hoort het absoluut niet. Hier schrikt hij dan van en dan doet hij 1x extra de kleine en biedt me een ontbijtje aan maar de dag erna is het weer voorbij. Na 4 dagen non-stop gehuil van die kleine was ik het ook even zat. Dus gister zei ik: ja ik zou het echt heerlijk vinden even een dagje te werken, gewoon de metro nemen, muziekje aan en lekker een dag met collega's aan het werk. Nou, kwam me gelijk een relaas uit dat het echt niet niks is om 5 dagen in de week te werken. Nee, 5 dagen vanaf 6uur op zijn tot 23.30 met als hoogtepunt van de dag de supermarkt is top. We hebben zelfs het geluk dat we snachts kunnen doorslapen tot 6uur. Ik heb het allemaal over voor mijn zoon hoor, hij is superlief en ik geniet echt 100% van hem. Maar mijn vriend denkt dat ik een luizenleven heb zo heel de dag thuis en ik voel me zwaar ondergewaardeerd. Vriend is als hij thuis is ook altijd moe terwijl hij van 23.00 tot 10.00 in bed ligt en dan krijg ik amper reactie op wat ik zeg of vraag. We hebben al een aantal keer een oppas gehad zodat we tijd voor ons samen hebben en dan is het super, hij is gelijk weer vrolijk maar zode de baby terug is is het weer voorbij. Ik vraag me af of dit nog steeds mn hormonen zijn of niet maar op dit moment zijn de (positieve) gevoelens over mn vriend even ver te zoeken en begin ik te twijfelen of het niet makkelijker is zonder hem.
Oei, moeilijke situatie LW85... Persoonlijk vind ik dat je vriend wel wat meer mag "vaderen". Mn het huilen en lachjes negeren. Ik snap je zorgen. Mijn vriend werkt ook 5 dagen, maar wij doen de nachten altijd om de beurt. Ene nacht hij de nachtflessen, andere nacht ik. Als hij vrij is dan zorgt en tuttelt hij net zoveel met Fender als ik. Enige verschil is dat hij, als Fender hard huilt, hij oordoppen in doet omdat hij zegt hoofdpijn te krijgen en ik dan bij hem ga zitten om hem te troosten. Ik hoor wel vaak dat mannen baby's pas leuk gaan vinden als ze al wat meer kunnen. Maar als jouw vriend zo weinig met de baby bezig is, dan bouwt hij ook geen vertrouwensband op met hem lijkt mij. En dan kom je later misschien ook in een rare situatie terecht als papa een soort "onbekende" is. Is hij daar dan niet bang voor?
Dat vind ik dus het ergste.. Hij onderschat hoe belangrijk deze emolumenten met de kleine zijn... Ik vind het niet eens zo erg om elke ochtend eruit te moeten en veel voor de baby te zorgen maar het doet me echt pijn om te zien dat hij niet doorheeft hoe belangrijk het contact is. En inderdaad die oordoppen.. Een baby huilt niet voor niks, al kan je zijn krampjes niet wegnemen oid een beetje met de benen bewegen zodat kindje minde rijn heeft en een beetje afgeleid is kan wel.E als hij dan eindelijk vrolijk is en contact zoekt en lacht wordt hij door z'n vader genegeert, dat breekt echt mn hart. Vanavond maar eens goed het gesprek aangaan..
Hmm je hormonen zullen vast een rol spelen maar als je verhaal zo is als je schrijft vind ik dat je vriend totaal geen verantwoordelijkheid neemt. Waarom wilde hij een kindje? Had hij van te voren niet ingeschat dat er wel wat zou gaan veranderen? Erg onvolwassen van hem. Zou goed in gesprek gaan, en vragen waarom hij zich zo gedraagt.
Ja die eerste maanden zijn pittig. Mijn man kan ook niet zo goed tegen gehuil ik denk dat je vriend de verzorging wat onderschat, jij bent immers 24/7 met de kleine bezig. Je kunt samen een schema maken wie wanneer thuis is zodat de ander kan sporten/ naar vrienden etc. Het wordt echt relaxter en gemakkelijker met de tijd. Vergeet niet dat jouw leven enorm is veranderd en dat kun je onbewust ook afreageren natuurlijk. Misschien moet je vriend ook wennen aan de veranderingen. Veel sterkte in ieder geval.
Pfoew wat een tweestrijd! Enerzijds wil je dat hij meer vadert, anderzijds voel je je niet prettig bij de manier waarop. Ik begrijp je zorgen en het zou mij ook erg frustreren. Lekker makkelijk gezegd natuurlijk, maar is het niet een idee om gelijk tgengas te geven als hij zucht kreunt of steunt? Hij vind het wel makkelijk zo, terwijl een baby en een huishouden meer dan een fulltime baan op zich is. Sterkte meid! Bijt maar van je af hoor!
pff mijn man kan ook zo doen. Onze kleine slaapt dus niet door, dus ik draai gewoon 5 dagen pw 24 uurs diensten hij zorgt dan voor hem van vrijdag op zaterdag en zaterdag op zondag slaapt de kleine vaak bij mn moeder zodat er ook nog wat tijd is voor een relatie. Maar vandaag na het eten zei ik tegen mn man; zo nu is hij even een avondje voor jou. En het eerste wat hij zei was; pffff ik ben moe. Nee ik niet, want ik zit tenslotte de hele dag thuis..... Tja ik probeer het te negeren of er veel over te praten want we zullen dit samen moeten doen
Ik weet echt niet wat ik lees! Mijn vriend werkt zelfs 6 dagen en wij doen de verzorging van de kids echt samen. Ik ben 2 weken geleden bevallen dmv een keizersnede, dus sowieso kan ik ook nog lang niet alles. Hij heeft nog nooit geklaagd en doet alles met veel liefde en plezier. Ik vind het echt raar dat je man zo doet, jullie wilden toch allebei kinderen neem ik aan?? Hoe wil je dat straks dan doen als je weer moet werken? Dan kan je toch ook niet alles alleen doen?? Dit heeft niks met hormonen te maken hoor. Overigens vind ik oordoppen in doen als je kind huilt ook best raar hoor! Sorry, ik wil niemand beledigen ofzo, misschien heb ik het wel gewoon heel erg getroffen met mijn vent. Maar eigenlijk vind ik gewoon dat het zo hoort.
De oordoppen is het enige dat ik hem ooit heb zien wat ik zelf niet zou doen. Verder is mijn vriend ook enorm betrokken bij de zorg voor onze zoon, terwijl hij fulltime werkt in wisselende diensten. Hij deed dat ook pas nadat we alles waren nagegaan waardoor onze zoon zo huilde en niets konden ontdekken. Ik heb het ook getroffen met mijn vriend, vind ik zelf.
Je hebt samen een kind, dus ook samen de zorg ervoor. Bij ons was het ook vaak zo, vooral tijdens mijn verlof dat ik ook 's nachts er het vaakst uitging aangezien manlief weer aan het werk was, maar daarnaast is het gewoon fiftyfifty (meestal). Wat ik wel herken is dat mannen volgens mij het huishouden en zorgen voor een kind de hele dag enorm onderschatten. Want ja, de hele dag thuis met kind is echt niet hetzelfde als de hele dag niks doen.... Want zodra de kleine in bed ligt moet je nog stoffen, stofzuigen, dweilen, vaatwasser in- of uitruimen, eten maken, wassen etc. Het is niet zo dat dit maar doorgaat als je het niet doet. Ik vind het wel zorgelijk dat je vriend weinig aandacht aan de baby besteed. Tuurlijk is hij moe van het werken, maar jij ook van een dag zorgen. Ik raad je aan om gewoon tijd voor jezelf in te plannen. Zeg hem maar dat jij woensdagavond gaat sporten of wat dan ook en dat hij dan voor de baby zorgt. Daarnaast liggen volgens mij jullie zorgverwachtingen niet op 1 lijn; laat je de baby even huilen, zo ja, hoe lang etc. Wellicht is het verstandig om dit te bespreken en wat grondregels te bepalen. Op die manier ga jij misschien ook wat geruster even weg. Het geeft natuurlijk niks als jullie verschillende opvattingen hierover hebben, maar over sommige dingen zul je een compromis moeten sluiten. Kom voor jezelf op meid, laat hem maar ervaren dat voor een baby zorgen best pittig kan zijn, hopelijk komt er dan wat meer begrip. Succes!
Hmm, als ik je verhaal lees zit ik verschillende dingen te bedenken.... Een daarvan is dat je hormonen ook nog wel een beetje een rol kunnen spelen en e.e.a. wat 'zwart-witter' maken dan in werkelijkheid. Tenminste, zoiets denk ik in je verhaal wat te herkennen. Je zult in ieder geval met je man afspraken moeten maken. Jullie leven is met de komst van de kleine fors veranderd en dat vergt aanpassingen van jullie beide...... Dat jij nu nog verlof hebt betekent misschien dat jij wel iets meer kan doen dan je man, maar uiteindelijk moet jij ook weer werken en zullen jullie het samen moeten doen. Het is dan ook niet handig dat hij nu zo 'went' aan hoe weinig hij zich met jullie kindje bezig hoeft te houden. Snap je wat ik bedoel? Wat ik tevens denk te herkennen is jou behoefte nu die intense weken met je baby om even iets anders te doen en iemand anders te zijn dan alleen maar 'mama'. Die tijd voor jezelf heb je ook echt nodig en bespreek dat met je partner!!! Ik herken dat zo... ' jou hoogtepunt van de dag een boodschapje in de buurtsuper'. Enige wat ik kan adviseren om in overleg momenten voor jezelf te plannen! Tenslotte mag je partner ook gewoon echt wel meer zijn handjes uit de mouwen steken in de verzorging van jullie kind! Het is absoluut belangrijk dat hij ook een goede band opbouwd en ook leert hoe hij in de behoeften van zijn kleintje kan voorzien. Wanneer heeft hij honger, wanneer is hij moe, wanneer heeft hij behoefte aan knuffelen, wanneer wil hij spelen en aandacht. Dat zal hij zelf moeten leren....... Kort om, tijd voor een goed gesprek!
LW85, ik begrijp je volledig. Mijn vriend deed ook zo in het begin. Hij was moe, op van het werk, wou 's avonds ook zijn ding kunnen doen (eten, tv kijken, ontspannen, slapen) en had ook niet zo veel met een kleine baby. Hij vond ook dat ik veel geluk had want ik moest na een korte nacht er niet uit om te gaan werken. En ik kon volgens hem overdag slapen als de kleine sliep. Jaja, ahum. Niet dus. Dus kwam er ook ruzie van. En erge ruzies. Echter nu is dat voorbij. Nu is hij een topvader. Hij speelt met onze zoon van 's ochtends tot 's avonds bij wijze van spreken. Hij is heel betrokken. De voedingen geven doet hij niet zo graag maar daarentegen als ik dan wat tijd voor mezelf wil gaat hij ermee op pad dus dat is ook lekker. Weet je, sommige mannen hebben gewoon niets aan dat "platte" babietje, ze weten niet hoe er mee om te gaan. Hij is waarschijnlijk ook doodop en denkt net als mijn vriend dat zo oppassen op een baby toch een makkie is. Bij ons is de omslag er gekomen toen ik begon met werken. Toen had hij dat excuus niet meer. Toen heb ik hem uitgedaagd: jij zorgt er op zaterdag voor en ik op zondag. Na zo 1 volledige zaterdag van 's ochtends 6u tot 's avonds 23u bezig te zijn met verschonen, flesjes geven, wiegen, baden, in slaap krijgen, etc. wist hij wel wat het inhield. Je zal je kleintje toch eens een moment aan je vriend moeten geven. Zo leert hij ook. Anders verschuif je het probleem maar.