Dag dames ik vroeg me af, hoe jullie relatie was met je man/vriend nadat jullie bevallen waren? Is er veel veranderd? Of helemaal niet? Zijn jullie dichter naar elkaar gegroeid of uit elkaar gegroeid? En in wat voor relatie zaten jullie? In een LAT relatie of samenwonend?
Hey! Hier is het wat moeilijker gelopen de eerste paar weken. Na de bevalling veel ruzie geweest (ben trouwens bevallen van de 2e). Man zat sinds begin augustus thuis met een burn out en daardoor liepen zijn emoties vantevoren al hoog op (hij kan soms heel kwaad worden om niks. Ligt gewoon aan dat rot werk maar nu was ik in de buurt, dus de dupe). Door de stress van de bevalling en de kraamweek (allemaal bezoek, oudste die opeens mega jaloers was en vervelend gedrag ging vertonen zoals broekplassen en woedebuien) waren de ruzies tussen ons redelijk frequent. Ik 1 grote hormoonbal natuurlijk want iedere keer als er een discussie was moest ik alleen maar huilen :s Nu krijgt hij hulp in de vorm van therapie en heeel veel praten tussen ons gaat het sinds een week weer oke! Weer een paar leuke momenten tussen ons samen geweest, geen ergernis over en weer (dus meer begrip) en zelfs een slaapkamer moment hehe Gaat dus de goeie kant op! Was een kwestie van ritme vinden en begrip voor elkaar. Hoef geen scheiding aan te vragen ofzo
Wij waren 1,5 jaar getrouwd en relatie bleef eigenlijk hetzelfde of misschien ietsje dochter bij elkaar. moet wel zeggen dat de relatie de eerste weken wel echt getest wordt en onder druk komt te staan met alle nieiwe dingen icm slaapgebrek maar daar hadden we wel rekening mee gehoudenm
Hier ook verschil. Positief dan. Er werd voor t eerst in tijden echt gepraat. Kraamtijd was relaxed door t kraamhotel. Hij hielp me met alles. Kon helemaal niets omdat mijn lijf kompleet uitgeput was (ik vermoed van t bloedverlies maar nooit onderzocht) en kon niet eens dochter haar luier verschonen. Hopelijk gaat dat volgende x beter. Daar had ik t moeilijk mee, alles bij de verpleging en vriendlief moeten leggen. Woonden daarvoor 7 jaar samen.
Hier zeker een verschil, vooral omdat we vaker worden geconfronteerd met de verschillen tussen ons Ik ben een kleine control freak, met weinig geduld. Mijn man is redelijk nonchalant, gelukkig voor mij met veel geduld. We hebben dus eigenlijk geen ruzie, maar hij moet me soms wel afremmen. Verder is eigenlijk alles wel hetzelfde, denk wel dat je moet oppassen dat je geen broer/zus relatie krijgt, of alleen papa en mama bent. Want dat is wel een gemakkelijke valkuil. Maar ik ben nog superhappy met mijn man
Je relatie veranderd altijd denk ik want ineens moet je samen beslissingen nemen over je kind. dat kan meningsverschillen geven, hier niet veel gelukkig. Ik was na de eerste een echte oermoeder en kon mn man niet meer lichamelijk verdragen. Is langzamerhand weggeebt maar daar hebben we onze weg in moeten vinden samen. na de tweede had ik enorm slaapgebrek bijna een jaar lang en was ik echt niet de leukste thuis.. Veel schreeuwen, huilen of iets gooien.. Vreselijk Gelukkig nu weer rustiger vaarwater. Maar ook daar zijn we samen doorgekomen, evenals met mn veranderde libido (zeg maar 0.0). Praten praten praten, echt belangrijk.
De veranderde libido herken ik helemaal. Nou ben ik nooit echt van het vele klussen geweest....... Maar nu is het ook 0,0.
Hier is er ook wel degelijk iets veranderd. We praten eigenlijk meer, we komen er eigenlijk achter dat we in heel veel hetzelfde denken. Wij hoefden aan het begin helemaal niet te wennen. Ons kleine mannetje sliep na 2 weken al door (van 23.00 - 6.00 uur) , dus hadden totaal geen problemen met slapen. We snappen allebei ook wel, dat dit pure luxe is geweest en heeft ons zeker de eerste tijd met zn drietjes heerlijk laten beleven. Dit kan wel anders zijn bij een eventuele tweede. Qua libido, aangezien sommigen dit ook vermelden :-D, ons libido is precies hetzelfde (soms nog meer) alleen we hebben dr zo bar weinig tijd voor. Als het zover komt, dan sexen we tot diep in de nacht... hahaha... Wij waren net een jaar getrouwd toen we onze zoon kregen en woonden net 2 jaar samen
O, wij waren 3 jaar samen toen de eerste kwam en nu 7,5 jaar. Daarvoor al 4 jaar verkering. Dus al lang
Wij waren 3 jaar getrouwd toen onze dl werd geboren. De eerste weken was ik enorm emotioneel en onzeker, mijn man was toen superlief en geduldig. We zijn nu ruim een jaar verder en ik vind onze relatie echt meer volwassen geworden. Meer praten, meer overleggen, taken verdelen en natuurlijk genieten van onze dochter Uiteraard zijn er ook ruzietjes over de verzorging en opvoeding van dl. Dit komt dan voornamelijk omdat ik een controlfreak ben en van een strak ritme en gewoontes houd Al met al vind ik erg mooi om samen papa en mama te zijn!
Wij woonden 2jr samen toen onze zoon geboren werd, 4 jaar een relatie. Ik moet zeggen dat het pieken en dalen heeft sinds de geboorte. Qua vader is hij super, dat voorop. Hij doet alles samen met mij qua verzorging, gaat er 's nachts ook uit, speelt leuk met onze zoon, denkt mee in oplossingen als er iets is. Maar we hebben wel wat vaker woordenwisselingen, en ook een aantal heftige ruzies gehad. Ik ben nogal onzeker als kersverse moeder en mijn vriend heeft dat niet. Hij heeft daar niet zoveel geduld mee. Ik merk dat ik daar zelf gevoeliger voor ben. Mijn eigen ouders hebben een heel heftige vechtscheiding gehad waar mijn zus en ik dichtbij en langdurig in betrokken werden. Zodra mijn vriend zijn stem verheft ben ik bang dat onze zoon daar overstuur van wordt. En vl heeft een harde stem en stemverheffing als je boos bent was bij hem thuis normaal. Hij bedoelt het dan ook niet verkeerd, maar ik wil niet dat onze zoon getuige is van ruzies, hoe klein hij ook is. Hij is een keer gaan huilen toen hij bij papa op schoot zat en die schreeuwde tegen mij. Mijn hart brak bijna... Gelukkig hebben we een makkelijke zoon die vanaf 8wk bijna iedere nacht doorslaapt van 22-6/7u en ook overdag alleen huilt als hij daar echt een reden voor heeft (bijna nooit). Dat is wel fijn, want we werken allebei fulltime dus zoveel qualitytime als gezin hebben we al niet.
Toen ons zoontje geboren werd waren we ruim 3 jaar samen, waarvan bijna 2 jaar getrouwd. Eigenlijk is er bij ons niets veranderd... we communiceren hetzelfde en evenveel als voorheen, libido hetzelfde, de manier waarop we met elkaar omgaan en overleggen enzo... Nee ik merk zelf eigenlijk geen verschil.
Bij mij was de relatie na 4 jaar samenwonen zo erg veranderd, dat we uit elkaar zijn gegaan. We zijn uit elkaar gegroeid denk ik. De gebroken nachten e.d. waren het probleem niet, maar we lagen met niks meer op een lijn. Daarvoor was het mijn beste maatje, maar helaas soms lopen dingen zo. Mijn zoon is nu bijna 6 en heeft een goede band met mij en met papa. Al 4,5 jaar een andere vriend en nu van hem zwanger van mijn tweede.. ben zeer benieuwd hoe het nu gaat lopen, al heb ik er alle vertrouwen in omdat we veel praten en goed voorbereid zijn op wat komen gaat communicatie is denk het aller belangrijkste en elkaar de tijd gunnen om te wennen aan de nieuwe situatie en de nieuwe rol die je krijgt! Ik vind het zelf heel belangrijk om daarna vooral ook man en vrouw te blijven en niet alleen papa en mama. Dit vond mijn ex niet langer interessant, waardoor het is misgelopen.
Eerste 4 weken ging het super hij was liever dan ooit daarna ging het erg mis ik stond er zowat alleen voor meer een half jaar echt goed de bom laten barsten dat hij meer moest doen en daarna ging het weer super! Zin komend jaar 10 jaar samen waarvan 5 jaar getourd en iets van 7 jaar samenwonend
Hier is het eigenlijk niet veranderd. Heel fijn met elkaar en af en toe een ruzietje. Communicatie is ook hier het sleutelwoord. Vooral nu we wat vermoeider zijn dan voor de kleine. Maar gelukkig zijn we allebei goed genoeg in praten en luisteren.
Hier een heftige periode gehad... Ondanks dat we al jaren getrouwd zijn. Maar na een vakantie met 8 maanden en helemaal ontzwangerd te zijn, zijn we nu weer net zo gelukkig als daarvoor. We hadden beide niet verwacht dat het zo'n moeilijke periode zou zijn.
Wij zijn 6 jaar samen en één jaar getrouwd (precies op onze trouwdag zoonlief geboren Wij vinden het ook een heftige periode maar ik moet zeggen dat ik vind dat wij samen juist echt super gaat. Ik ben er heel blij mee dat hij de papa is en ook tussen ons is het misschien nog wel intenser geworden!
We zijn 2 jaar getrouwd en 12 jaar samen... Doordat mijn man nog geen band voelt met ons kindje is het best lastig om daarmee om te gaan..aangezien ik helemaal weg van haar ben Ik geef bv en ben dus ook snachts in touw... hij wil vooral rust want hij kan niet goed tegen weinig slaap... dat irriteert dan weer bij mij... dus ja, de eerste weken ligt er veel druk op de relatie maar dat komt vast goed