@ zaterdag: het is inderdaad het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Een baby van net aan 10 maanden en een (ex)vriend die een huis heeft gekocht voor zichzelf. Naar mijn idee was alles prima, natuurlijk waren er 'barstjes' maar niet zo zorgwekkend, dacht ik. In juli waren we nog fijn op vakantie en in augustus kocht hij dat huis. 'leuk' detail is dat hij eigenlijk geen huis kon kopen (geen hypotheek gekregen) en zijn ouders het bedrag persoonlijk aan hem hebben geleend. Ik weet ook meteen hoe mijn schoonouders over ons (mij) dachten. Maar goed daar draait dit topic niet om. Het gaat erom dat je aan je relatie moet werken, en dat het voor een vrouw die pas bevallen is héél moeilijk kan zijn om dingen normaal te zien. Voor haar man, of vriend, is het misschien nog lastiger omdat hij de 'pispaal' wordt in een situatie die op zichzelf al lastig zat is. Mij is het niet gelukt, mijn vriend ook niet. Jammerlijk gefaald en ik voel me ontzettend gedumpt, alleen en genaaid. Mijn tip is, zodra je voelt dat het weleens de verkeerde kant op kan gaan (dus echt vaak denkt van djeez wil ik dit wel) praat erover en ga desnoods in relatietherapie. Doe álles om het te redden. Serieus er is niets erger als je het gevoel hebt dat je het niet samen geprobeerd hebt, zoals ik.
Hier na de geboorte van de eerste ook vaak ruzie. Bij ons (mij) kwam het doordat ik het gevoel had er vaak alleen voor te staan, mijn man stapte rustig de deur uit zonder te overleggen.. En daar zat ik weer met een huilbaby (waar ik onwijs veel van hielt (hou), maar die ook ontzetten vermoeiend was) Hij snapte niet dat ik me daar druk om maakte, wat mij nog kwaader maakte! Het is een heel nieuw ritme waar je beide erg aan moet wennen! Geef het wat tijd, maar blijf praten over wat je dwars zit! Sterkte ermee
hier ging het tijdens de zwangerschap echt niet lekker tussen ons, ik was echt een hormonenbom wat nog veel erger werd toen ik al vroeg bekken en rugklachten kreeg.. kon de deur amper uit want alles lag vol sneeuw, bussen reden niet, fietsen durfde ik niet met de sneeuw (en dikke toeter) en lopen deed al na een paar honderd meter zeer... vriend werkte ook nog eens heel veel de laatste maanden want dat was rond de feestdagen dus ik voelde me alleen en opgesloten in huis... reageerde ook echt alles op hem af waardoor hij ook weer lekker er tegenin ging ... Toen de kleine geboren was zat ik niet lekker in mijn vel, niet door de kleine want had een supermakkelijk kind, geen gebroken nachten .. maar ik was wel doodmoe, en had ontzettend veel rug en bekkenpijn ... dus wederom voelde ik me een kluizenaar want kon niet veel... na een maandje of 5 heeft het hier echt op springen gestaan dacht echt hier komen we niet meer uit.. gelukkig ging ik me een paar maanden daarna wat beter voelen en ben ik zelf ook totaal veranderd en meer gaan praten ipv te kribben en alles op hem af te reageren.. dus wat dat betreft kan ik wel zeggen dat het in positieve zin is veranderd, nu we meer praten komt het ook niet zo snel meer tot een explosieve ruzie als eerst... EN sinds ik dus gewoon vraag of hij iets wil doen (bijv kleine in de douche of eten geven oid) ipv dat ik afwacht of hij het doet en als hij het dan niet zelf doet(omdat ik denk dat snap je toch wel ) dat ik zwaar geirriteerd roep dat hij nooit wat doet.. praten is hier toch zeker wel de oplossing geweest maar goed als je zelf erg depressief bent praat je ook niet zo makkelijk over het algemeen.. maar merk wel dat dat hier toch een goede wending heeft gekregen door gewoon mijn gevoel uit te spreken ik gin ger eerst altijd maar vanuit dat hij zelf ook wel snapte dat wanneeri k de hele dag zoveel pijn had en alles alleen moest doen dat hij dan ook wel even zelf een flesje kon geven om mij te ontlasten maar zo werkt dat blijkbaar niet bij hem hahaha we zijn wel een stuk serieuzer geworden ook en hoewel er nog wel dingen zijn waarvan ik denk pfff heb je dat nou nog niet afgeleerd word eens volwassen daarin kan ik wel echt zeggen dat er heel veel in positieve zin is veranderd van beiden kanten...
huilbaby ken ik dan niet maar wel bijvoorbeeld de regeldagen dan ging het maar door met krijsen (en die dame van ons heeft echt een volume waar je u tegen zegt ..) en die dagen wou ik het liefst zodra mijn vriend thuis kwam van het werk haar in zijn handen duwen naar boven rennen en me opsluiten in de badkamer dus kan me helemaal voorstellen hoe dat moet zijn als je kindje echt heel veel huilt.. zuigt alle energie uit je en dat idd zomaar weg gaan, min of meer kwam het hier er ook eigenlijk dan op neer dat hij gewoon weg kon wanneer hij wou, hij meldde het dan als ik ben even weg, om vervolgens laat thuis te komen lekker gedronken.. maar ik kreeg daradoor echt het gevoel van en ik dan? wanneer kan ik eens weg... en dat vrat ook echt aan mij moet ik zeggen hoor..
bij ons kwam er voornamelijk afstand. Weinig gelegenheid om weer connectie te zoeken als partner zeg maar. Hadden ook nog wisselende diensten. En dat heeft een paar jaar gesluimert tot ik wakker werd en dacht zó wil ik het niet langer, er moet wat veranderen. En vanaf toen zijn we echt bewust veel meer gaan praten en weer helemaal naar elkaar toegegroeid
hier is wel gepraat, maar hij is dus nu op dit moment op onze vrije zondag toch op pad gegaan.... blijkbaar zijn wij niet leuk genoeg om een hele dag aan te spenderen. ik blijf gewoon vinden wat al door anderen is gezegd, ik zit hier ´vast´ en zijn leven gaat gewoon door. en als ik dat aangeef krijg ik gelijk en begrip en een knuffel en 2 dagen later is t t zelfde... dus vanavond maar weer eens praten.... maar dan voel ik me zo´ n zeurmiep omdat ik altijd als we dan eens samen zijn wat te bespreken heb. t zal wel goed komen.........
Onze relatie is eigenlijk steeds sterker geworden. Natuurlijk hebben we ook ruzies, irriraties gehad. En nu ook soms...maar dan gaat t om niks zeg maar..bv waarom ik onbewust de kelder deur of douchdeur niet dicht doet... dusja.. Goed met elkaar blijven praten, en ook TIJD VOOR ELKAAR maken!
Hier is onze relatie erg verbeterd door de komst van de kinderen De seks is extra fijn wanneer je de kinderen eindelijk op bed hebt en tijd voor jullie twee of gewoon heerlijk op de bank een film kijken Het heeft het voor ons allemaal veel specialer gemaakt Tuurlijk hebben wij ook gewoon onze meningsverschillen ed maar niet meer of minder Ook kunnen we nu van elkaar genieten op een heel andere manier We genieten ervan om bezig te zij met kinderen en daardoor genieten we juist weer van elkaar Ik geniet dus om hem te zien genieten van onze kinderen haha
vreselijk zeg! eigenlijk zonder waarschuwing en zonder een kans voor jou om uit je depressie te komen (waar je niks aan kan doen!) vertrokken, zwak hoor van hem, veel sterkte voor jou!
Pfff Annanas dat lijkt me ook echt een nachtmerrie. Is hij er echt vandoor of heeft hij nog wel tijd voor je zoontje? Was zijn familie altijd al tegen je? dat lijkt me helemaal erg om achter te komen. Sterkte in elk geval! hopelijk kom jij hier sterker uit!
Hier waren vooral de eerste 3-4 maanden niet heel gezellig. Er zijn hier heel wat tranen gevloeid. Ik heb het idee dat ik tegen een depressie aan zat en had erg veel last van mijn hormonen. Voelde me erg alleen en had het idee dat alles op mij afkwam. Toen ik eenmaal weer aan het werk was en er weer tijd voor mezelf kwam ( ben gek op mijn baan) werd het langzaam aan een stuk beter.. Na een jaar konden we zeggen dat we de crisis overleefd hadden. Wij vonden het echt ontzettend zwaar. Dit is ook 1 van de redenen dat we niet bewust kiezen voor een 2e kindje. En nu, we hebben een erg goede relatie waarin voor ieder tijd is voor zichzelf om dingen te doen. Ook is er voldoende ruimte om samen dingen te ondernemen ( bios, uiteten etc) in de vrije weekenden ( ik werk om het weekend) ondernemen we leuke dingen met Esmee. Er is een goede balans, we kunnen goed praten respecteren elkaar.. Ben dolgelukkig met mijn vent!
Ik heb wel gemerkt dat we erg moesten wennen aan de nieuwe situatie, dat we voortaan met z'n drieën (of vieren als stiefzoon er is) zijn. Ik heb mijn vriend 5 jaar geleden leren kennen, zijn zoontje was toen 6 en ik kende hem dus al als vader. Omdat z'n zoontje natuurlijk ook de helft van de week bij z'n moeder is (soort co-ouderschap) hadden wij ook nog redelijk veel tijd samen. Aan de ene kant was er dus die twee-eenheid en aan de andere kant het gezinnetje en die balans was prima. Toen Dennis er net was, was het soms best aanpassen, voor ons allebei omdat we niet gewend waren nooit meer met z'n tweeën te zijn. Dat resulteerde hier en daar soms in irritaties, soms onbegrip, maar op 1 heftige ruzie na in de kraamweek (de dag dat ik thuiskwam uit 't ziekenhuis na m'n ks en dus oververmoeid, vol hormonen en super-emotioneel) is het daarna heel langzaam weer de goede kant op gegaan nadat we hebben afgesproken geen gevoelens te laten 'sluimeren'. Als iets ons tegenstaat of we zijn het niet met elkaar eens, uiten we dat direct en geven precies aan wat we voelen/vinden. We moesten eigenlijk opnieuw een goede balans vinden tussen het ouderschap en het partnerschap. Ik denk dat dat voor heel veel stellen geldt overigens. Voordat Dennis er was, maakte het niet zoveel uit, hadden we wel eens een minder dagje maar het kwam altijd weer goed omdat we de gelegenheid hadden om naar elkaar te luisteren en werden onenigheden vaak met een lollige ondertoon uitgesproken. Na Dennis kwamen er serieuzere zaken aan bod en we hebben echt moeten leren om daarover op een normale manier met elkaar te praten. Toch is ook onze relatie nu veel en veel sterker dan voor Dennis uiteindelijk. Ik ben veel minder onzeker, ben ontzettend trots op ons gezinnetje en mijn vriend als papa, en dan zeker als papa van een baby want zo kende ik hem nog niet. Het uitgangspunt van onze relatie was altijd plezier hebben met elkaar en proberen van iedere dag iets goeds te maken en door Dennis is dat nog meer zo geworden.
Ik las net een stukje in jij en je kinderen over de 'taakverdeling' en het onbegrip en de onderlinge irritatie die er vaak is. Ik herkende eigenlijk veel, dus misschien heb je er wat aan. Ik tik het even snel over. Janneke en Paul zitten nog in de chaotische fase van een derde baby erbij en het vinden van een nieuwe evenwicht in hun drukke gezinsleven. Het hollen om alle bordjes in de lucht te houden, brengt stress met zich mee. Als partners is de sfeer teruggelopen en de afstemming is zoekgeraakt. Zodanig dat Janneke niet meer ziet hoe paul zijn best doet werk en prive te combineren. Voor haar is hij vooral een man die haar voortdurend in de steek laat. paul voelt niet meer dat janneke hem nodig heeft, maar ervaart haar appel op hem voornamelijk als controledrang. Alles gaat immers op haar manier; zijn regeert de BV Gezin en hij moet het niet wagen om niet de voldoen aan haar verwachtingen. Janneke heeft grote behoefte aan Pauls betrokkenheid en wil de verantwoordelijkheden waar ze het veel te zwaar mee heeft graag delen. Maar als hij niet die beweging maakt waardoor zij zich begrepen voelt in die behoefte, pakt ze de leiding. Niet echt wat ze wil, maar wel wat ze doet. Voor paul lijkt waarschijnlijk de ruimte voor zijn mening over de gang van zaken beperkt; Janneke is tenslotte zo kritisch tegenover hem... In plaats van duidelijk te zijn en zijn grenzen te stellen, laat hij het erop aankomen. Zo houden ze het patroon inderdaad samen in stand. Paul ziet soms geen mogelijkheden alle taken en rollen te combineren. Janneke voelt waarschijnlijk zijn geworstel en dat heeft op haar het stresseffect dat ze er, als het er op aankomt, alleen voor staat. Uit angst dat dingen fout kunnen lopen, durft ze niets los te laten. Haar klacht 'geen grip te hebben op paul' is tekenend voor hoe ze zich voelt. Dat is natuurlijk niet vol te houden; van pure vermoeidheid alleen al verlies je je humor en relativeringsvermogen, wat ze nu juist goed kan gebruiken. Een gezin met drie kleine kinderen draaiende houden is voortdurend plannen, aanpassen en improviseren. Als je alle dingen die op een dag moeten gebeuren zou opschrijven is het heel veel; het past allemaal net. Er hoeft dus maar iets te gebeuren en het past net niet. De vermoeidheid, frustratie en tekorten trekken een wissel op je welzijn en je relatie. Het kan vaak niet veel beter dan hoe je het al doet, dus je moet uitkijken jezelf en elkaar niet de overvragen. Probeer samen goed in contact te blijven. Janneke en Paul kunnen het beste wat extra hulp inroepen en aandacht geven aan hun relatie. Erkenning van elkaars lasten, waardering voor ieders moeite en wat minder automatische verwachtingen kunnen al zorgen voor een beter begrip. Als ze de verbondenheid met elkaar terugvinden, lukt het wellicht ook beter de strijd op te geven en zich kwetsbaarder op te stellen.
Bij ons is er niet veel veranderd, ja ik heb het drukker gekregen, is was erg moe, zat soms tegen een depressie aan, maar gelukkig was mijn man erg lief voor me en nam het soms even over. Op gebied vrijen is wel veel veranderd maar dat heeft ook andere redenen. We zijn als gezin hechter geworden, maar minder verliefd.
Wij hebben na de geboorte van onze dochter wel een periode gehad dat we wat meer discussies hadden. Maar dat hebben we altijd goed kunnen relativeren; je bent moe, het was druk, en ons leven was net totaal op z'n op gezet. Niet zo gek dat dat tijd nodig heeft! We hebben ons er dus niet te druk om gemaakt en geprobeerd om af en toe ook wat tijd voor papa&mama te nemen En met dat de hormonen wat tot rust kwamen en we weer wat meer slaap kregen namen de verhitte gesprekken ook weer af. De verliefde kriebels zijn weer helemaal terug! En op momenten dat ik het allemaal even wat minder voel dan trek ik aan de bel en is het weer tijd voor een goed gesprek. En dat helpt eigenlijk altijd!
Moeilijke vraag! Op zich zie ik m'n man nu meer als vader, maar ik vind hem nog wel steeds aantrekkelijk. Maar we hebben nu wel vaker ruzie, vaak over meningsverschillen over de opvoeding.Ik denk dat je nu anders met elkaar omgaat omdat je juist een kind hebt, en dan anders reageert dan zonder kids. Omdat je gewoon vind dat het goed moet gaan...