Ik snap hem niet! Ik weet niet of het de hormonen zijn, maar sinds ik zwanger ben, snap ik mijn vriend echt niet meer. Ik weet niet of iemand dit herkent, maar ik wil graag in ieder geval even van me afschrijven. Al meer dan 3 maanden ben ik nu (gewenst en samen gepland) zwanger, maar mijn vriend doet alsof er niets gaat veranderen straks. Ik wil graag ruimte maken in onze logeerkamer, om er een kinderkamer van te maken, maar van hem mag ik absoluut niets weg doen. Elk papiertje lijkt een drama te worden. We hebben afgesproken dat hij, net als ik, 4 dagen gaat werken, maar tot nu toe heeft hij op zijn werk niemand zelfs nog verteld dat ik zwanger ben. Maar als ik kinderopvang aan wil vragen, moet ik wel opgeven hoeveel en welke dagen. Dat interesseert hem niet, hij zegt alleen maar "ach, dat komt wel goed." Al voor ik zwanger werd, hadden we bedacht te gaan verbouwen. Dat zou eigenlijk komend voorjaar worden, maar dat is niet handig, omdat ik in april uitgerekend ben. We hebben het erover gehad en ik heb heel duidelijk aangegeven dat ik het niet zie zitten om hoog zwanger of met een pasgeboren kind in een verbouwing te zitten. Maar ook dat lijkt hem niets doen, in zijn gesprekken met aannemers geeft hij nog steeds aan dat we in het voorjaar willen verbouwen. En laatst vroeg ik hem welke namen hij mooi vindt. Toen zei hij dat hij geen zin had om nu al over dat soort bijzaken (?!) na te moeten denken. Ik snap echt niet wat er gebeurd is. Normaal is mijn vriend echt absoluut niet zo. Normaal gesproken is hij echt lief, nu vindt hij ineens dat ik me aanstel als ik moe of misselijk ben. Waarom ineens die omslag? Als ik hem er naar vraag, kom ik nergens, hij heeft geen zin om erover te praten. Ik heb het gevoel dat ik alles alleen moet doen. Dat ik alles in mijn eentje moet regelen en daarbij ook nog wordt tegengewerkt door mijn eigen vriend. En daar word ik echt heel erg moe van.
he bah dat is echt klote zo op deze manier... ik zou eens met m praten dat dit JOU echt dwarszit en dat je NU wilt weten of er wat aan de hand is, en zo niet of hij ff wat entiousiaster kan zijn naar jou toe vooral.
wat ontzettend vervelend dat het zo loopt op het moment, das echt niet fijn! mssn komt het wel doordat hij bang is voor wat komen gaat en zit ie nog behoorlijk in de ontkenning. dat maakt het natuurlijk niet minder vervelend, maar mssn iets begrijpelijker... je moet inderdaad duidelijk aangeven wat het met je doet, en mssn kan hij wel uitleggen waarom hij zo doet? ik denk dat je er vooral met hem over moet praten, anders lopen de irritaties alleen maar op en wordt het ook niet echt beter, denk ik... ik hoop dat jullie er over kunnen praten en dat jullie eruit komen, want juist in deze emotionele periode kan je je vriend goed gebruiken! en juist het samen ernaar toe leven is zo mooi! sterkte en ik hoop dat het lukt er samen van te genieten!
Ik begrijp heel goed dat je je zo voelt.. Maar aan de andere kant denk ik dat dit zijn (kloterige) manier van wennen aan het idee is. Zelf zou ik zoiezo nog eens met hem gaan praten en dan serieus zonder verwijten; hoe hij er in staat enzo.. heel veel sterkte en succes!
Het is erg vervelend voor je, dat begrijp ik goed. Alleen denk ik ook dat het een soort van ontkenning is of dat hij er nog aan moet wennen. Dat hij de naam van het kindje nog onbelangrijk vindt, is naar mijn mening een soort van vooruit schuiven. Natuurlijk zal hij het belangrijk vinden, alleen misschien is hij benauwd geworden van het feit dat het nu echt zo ver is. Praat met hem, maar ik zou wel vermijden om hem continue aan te vallen. Dan stoot je hem misschien verder af. Of ben ik nu te 'lief'? Mijn vriend en ik waren al meer dan twee jaar van de anticonceptie af, maar toen ik hem vertelde dat hij vader wordt, schrok hij zó erg. Dat had hij gewoon niet verwacht. We waren er ook niet zo bewust mee bezig namelijk. Hij moet nog steeds aan het idee wennen. Naar mijn mening mag hij soms ook meer betrokken zijn, maar dat hebben vele vrouwen hoor die hun eerste kindje verwachten. De vrouwen zijn er toch meer mee bezig, dat is ook logisch, want zij dragen het kindje.
Pfff, ik vind het dus wel erg lullig.. Hoezo moet hij nu opeens zo aan het idee wennen, als jullie het allebei al wilden en het gepland is.. Dan HEEFT hij er toch al over nagedacht? Ik vind het heel erg vervelend meid! Waarom moet een man altijd "langer wennen" en word het gedrag van hen daar altijd opgegooid. Wij zijn toch ook zwanger, voor ons is het toch ook nieuw? Maar omdat je het zo graag wilt ben je toch juist blij enzo? Ik vind die "ontkenningsfase" maar raar en stom.. Ik hoop echt dat hij ondertussen bijtrekt en normaal gaat doen, en anders vind IK dus dat je hem er best op mag wijzen, dat hij toch net zo goed een kinderwens had, waarom die dan nou zo doet.. Hij hoort je te steunen, nu jij je ook nog es beroerd en zo moe voelt! In jou lichaam veranderd ook nog es van alles... Heel veel sterkte en succes, en ik hoop echt dat je me niet te boos vind klinken ofzo, maar dit is mijn mening! Liefs en laat je weten als het beter gaat? Groetjes
Wat lastig voor je meid... Helemaal nu je je vriend in deze periode zo nodig hebt! Ben het eerlijk gezegd wel een beetje met kussiexx eens; jullie hebben er samen voor gekozen om een kindje te krijgen, dus zou hij wel voorbereid moeten zijn. Al wordt het er ineens wel heel anders op als het plotsling zo ver is. Ik herken je verhaal wel een klein beetje hoor, persoonlijk denk ik dat mannen altijd wat minder betrokken zijn bij de zwangerschap dan dat je zelf bent. Tenslotte ben jij degene die het kindje bij je draagt en voelt bewegen, maar dit neemt niet weg dat je je er samen op kunt voorbereiden en van kan genieten! Hopelijk trekt hij snel bij, heel veel sterkte er mee hoor!
Wat moeilijk! Maar ik denk ook dat hij een soort "cold feet" heeft maar wel vervelend dat het zich zo uit dan!!! Ik hoop echt dat jullie eruit gaan komen met praten e.d. Het is wel zo fijn als je man naast je staat en er net zo enthousiast over is en met je meedenkt. Alles last minute regelen wordt wel heel erg krapjes en ik denk dat het voor jou ook fijner is om een aantal dingen al samen geregeld te hebben. Ga je een stuk rustiger je zwangerschap door. Blijven praten meid al helpt t geen haar....gewoon blijven proberen. Uiteindelijk zal hij moet vertellen wat er is. Want hij wordt hoe dan ook papa. Heel veel succes en sterkte en hou ons op de hoogte! liefs!x
Hallo allemaal, Bedankt voor al jullie reacties! Ik ben er inmiddels achter dat het een veel voorkomend probleem is Ik heb voor mijn vriend een leuk boekje gekocht: de 9 maanden gids voor mannen. Hierin staat per maand uitgelegd wat hij kan verwachten (wat er gebeurt met de baby, met mij, met hem, wat er geregeld moet worden etc.) En weet je wat een van de puntjes bij maand 3 was: "Ze vindt dat je niet genoeg meeleeft en/of dat je geen rekening houdt met 'alles' wat er nog gedaan moet worden." Ik heb erg hard moeten lachen toen ik dat las en heb meteen de rest van het boekje ook gelezen. Erg grappig om te lezen, die vrouwelijke hormoonuitbarstingen gezien vanuit de man. Maar erg herkenbaar en het helpt mij in ieder geval om alles weer een beetje in het juiste perspectief te zien.
Ja denk persoonlijk dat het gewoon een manier van wennen en accepteren is... Hoe rot ook. Bij ons was het juist een beetje andersom. Hij had meteen zoiets van joehoeee. En was al heel raar vanaf het begin gewend aan het idee. Als hij zei nou van mij mag het gisteren al geboren zijn schrok ik me helemaal dood... En soms als hij erover begon kon ik gewoon niet echt lekker erover praten vond het zo big thing...Innneen een beebee samen. Wel fantatstisch super leuk hoor maar moest er gewoon langzamer aan wennen dan hem. En ben nu zo beetje op het punt aan het aankomen dat ik echt 100% denk joehoeee ik word mamaaa we zijn straks met zn drietjes Geef hem gewoon wat tijd en probeer niet te veel te pushen hij komt vanzelf. Het is niet voor niks negen maanden. Enjoy!