Hier worden we ook geleefd en is "ons samen" idd een serie kijken en elkaar een bak koffie geven. Breekt er echter ergens de pl..r.s uit (de kinderen, een van onze ouders) dan staat er een georganiseerd mini legertje. We zijn echt een geweldig calamiteiten team. Het zit hier in de mini dingen. Die bak koffie, een lekker broodje, zn favoriete eten, "joh ga ff lekker in bad", zal ik G meenemen naar [xx]? Als ik versleten ben een paar brede armen om me heen voor gewoon een knuffel of een dekentje wat wordt gebracht. Of een pukkie die afgaat en dat hij een keer loopt in de nacht en mij laat slapen (terwijl ik de nachten bewaak normaliter). Verliefd? Niet zoals het vroeguh was. Maar met alle plussen en minnen (die ik net zo goed heb) nog zeer tevreden. Zou m niet in willen ruilen, alleen af en toe achter t behang plakken, maar dat mag. Samen G in de maling nemen is overigens wel teamsport.
Verliefd zoals in het begin heeft niemand meer na een X-aantal jaren. Dat kan helemaal niet en heel eerlijk gezegd vind ik het ook flauw om dat zo te zeggen. 1) zie hierboven. 2) je kwetst de ander er enorm mee, wetende dat hij/zij er helemaal niks mee kan. Nu lees ik wel dat je man niet helemaal lekker in zijn vel zit, dat zal ook meespelen. Ik lees ook dat jij heel erg je best doet. Dat is goed maar het zou fijn zijn als het van 2 kanten komt, anders voelt het zo trekken aan een dood paard. Maar ja, kom je weer op jouw vraag: hoe doe je dat? Ik ken eigenlijk niets dat zo hard werken is als een relatie. Een relatie is een werkwoord, geen zelfstandig naamwoord. En zeker met (kleine) kinderen is het zo makkelijk om elkaar als stel/partners/minnaars te verliezen. Je wordt geleefd, er wordt aan je gehangen, je blijft bezig. Probeer dan ook nog maar eens tijd voor elkaar te vinden; ik kan me voorstellen dat het mandje met koek een keertje leeg is of zelfs alleen kruimels bevat. Toch is juist dat mandje (waarvan jullie beiden de hengsels vast hebben; ieder eentje), de basis van jullie bestaan. En het is altijd makkelijker om er een koekje uit te nemen in plaats van een nieuwe te bakken. Toch zou het fijn zijn als het wel zo zou gaan; door allebei. Ik denk dat de sleutel praten met elkaar is, begrijpen wat de ander bedoelde of zei, hoe spreken jullie met elkaar en nog belangrijker; hoe wil jij of je man dat er met je gepraat wordt? Beetje wat @KleineLai bedoelde met ‘taal’. Dat was een mooie. Leuke dingen doen is altijd een goed idee. Uit eten of bios, mits je het kan betalen, ook. Helemaal zoals in het begin wordt het niet meer en dat kun je ook niet willen. Laatste tip en het is hierboven al genoemd: seks verbindt. Letterlijk maar ook in je hoofd. Ik vind het vaak een ondergewaardeerd iets. Zeker als je niet in een broer-zus relatie wil vertoeven. Als je dat wel wil: ook prima natuurlijk, maar ik zou die rol, als dat speelt bij jullie, toch iets groter maken. Maar goed, ik ben een wandelend wipje zoals velen wel weten hier dus… Heel veel sterkte en plezier ❤️
Ik ben niet zo lichamelijk ingesteld en ik kan mij voorstellen dat hij met cluster hoofdpijn en/of voorhoofdsholte ontsteking daar ook niet op zit te wachten. Kan je uitleggen waarom je nu behoefte hebt aan lichamelijk contact, terwijl dat normaal niet zo is? En de app communicatie, is dat iets van de laatste tijd? En doet hij dat ook als jullie in dezelfde ruimte zitten? Ik zou zelf inderdaad meer tijd proberen te steken in quality time. Echt even echt aandacht voor elkaar, waarom vonden jullie elkaar ook alweer leuk? En ik zou antwoord willen krijgen op de vraag van @Spectre - wil hij er nog voor gaan?
Ik ben een enorme voorstander van relatietherapie. Zou iedere relatie wat mij betreft mogen krijgen, zeker met kleine kinderen in het spel. Wat je ziet rond deze leeftijd, als kinderen wat ouder en zelfstandiger worden, dat je in een nieuwe fase komt als gezin en daardoor de rol als ouder anders wordt. Waar je eerst opgeslokt werd door zorg voor hen, wordt dit nu ergens minder. De tropen jaren zijn voorbij. Jullie moeten herontdekken wie jullie zijn zonder kinderen ; en dan bedoel ik niet in de letterlijke zin, want ze zijn er nog steeds, maar wel zijn je kinderen zich steeds meer los aan het maken van jullie als ouders. Het klinkt misschien stom. Maar relaties gaan volgens de systeemtherapie door ontwikkelingsfases. In iedere fase hebben de systeemleden andere rollen die ze moeten vervullen. De eerste fase is dat je als relatie bij elkaar komt, zonder kinderen. Het is je taak om een relatie te krijgen, je te verbinden. Lief te hebben. Je hebt de rol als partner. De tweede fase is de fase van babies en peuters. Je rol in de relatie verandert; je wordt naast partner ook ouder. De gezinsdynamiek verandert. Er komen veel verantwoordelijkheden bij, tijdrovende dingen die de relatie opslokt. Relaties gaan vaak stuk in deze fase (1 op de 3!). Daarna krijg je de 3e fase, die van basisschool leeftijd kinderen (6-11 jaar). De rol die jou als ouder al een aantal jaren opslokt, verandert. Je kind wordt zelfstandiger. De wereld buiten het gezin wordt steeds belangrijker; school, vriendjes, hobby. Als ouders merk je dat de wind gaat liggen en dat je dan opeens soms ook weer met elkaar bent. Je krijgt opeens je rol als partner terug. Maar hoe doe je dat ook alweer?!? In de overgangen van de fases ontstaan de meeste relatie crisissen. Dit komt omdat de systeemleden dan moeite krijgen met de nieuwe rol. In jullie geval moet ik dan denken; elkaar weer vinden. De rol van partner nemen. Dat is nu jullie taak in het gezin, jezelf als ouder én partner herontdekken. Ga leuke dingen doen, praat met elkaar maar ook; wees dus bewust dat wat je nu voelt dood normaal is.
tsja…. Geen idee? Haha we Communiceren nog wel gewoon. Ondernemen nog wel eens wat in bijzijn vd kids. Werken samen in bepaalde klussen in/rondom huis. Kijken geregeld samen filmpjes/series, knuffelen. En thats it? maar moet ook eerlijk bekennen… dat ik totaal niet bijv aan andere man moet denken ofzo. Brrrr ik denk dat ik momenteel volledig op ga in onze jonge kids en alle drukte.. dat ik voor de rest geen zin meer heb aan gepluk aan m’n lijf etc … Soms ontploft er echt een mega bom! En meld ik dat ik er met klaar mee ben bla bla. Maar daadwerkelijk uit elkaar gaan? Nee.. in eerste instantie niet voor/om de kinderen. Het idee dat ik ze dan nog maar parttime zou hebben doet me verschrikkelijk zeer! mee zijn het er over eens dat het wel weer goed komt… Hetzij en word gewoon hard werken…
Vaak wel positief hoor. Leuk dat je daar de tijd en moeite in steekt om er een inhoudelijk coherent verhaal van te maken!
Als er een mega bom ontploft heb je al tijden niet meer goed gepraat met elkaar alle ergernissen stapelen op en dat ontploft er een bom. Probeer dat ook te voorkomen. Denk er over na waarom ben je verliefd op je partner geworden, zie die eigenschappen weer. En verder is idd hard werken samen.
Herkenbaar hoor. Hier 23 jaar samen met mijn man. In 2018 barstte voor mij de bom. Zat al een hele tijd niet lekker in mijn vel, maar kon er de vinger niet op leggen. Toen een mindfulnesstraining gedaan, en dat heeft zoveel bloot gelegd voor me. Onze relatie was volledig scheef gegroeid. Enige wat ik deed was pleasen en conflict vermijden en ging al jaaaren aan mezelf en mijn gevoel voorbij. Lekker voorbeeld voor mijn dochters ook.....not. In 2018 op het randje van scheiden gestaan, maar na veel praten, reflecteren en vooral in de praktijk veel veranderen (bijv. veel meer dingen voor mezelf doen, eigen bankrekening waarop we maandelijks geld storten voor onszelf, etc.) zijn we eruit gekomen. Ik heb mezelf opnieuw 'uitgevonden' en leren kennen en tot de dag van vandaag gaat dat met vallen en opstaan. Mijn man en ik zijn allebei geen praters, dus het blijft altijd weer een uitdaging om elkaar te blijven vinden. In maart van dit jaar nog een keer diep moeten gaan samen. Bepaalde patronen steken dan weer de kop op, bij ons allebei. Maar onze dochters zijn steeds weer de drijfveer om er maximaal voor te gaan. De liefde zit er, dat sowieso. Maar ook liefde heeft aandacht nodig . Als dat er bij jullie ook nog is, dan is communicatie en zelfreflectie het voornaamste in mijn ogen. Sleur heeft iedereen in een lange relatie. Ga bij jezelf na wat je mist, wat je graag anders zou zien en praat erover met je man. En wat bij ons werkt is intimiteit op vaste momenten in de week... Dat zal vast niet voor iedereen werken . Maar ik ervaar het als heel prettig. Zeker om te voorkomen dat je elkaar weer voorbij gaat.
dat kan dan wel gevonden worden, maar het is zoals het is.. We zijn allemaal maar mensen hè! maar waarschijnlijk zijn wij als stel wel een vd weinigen die wél bij elkaar blijven… Ipv die vele die uit elkaar gaan… Ieder stel gaat er weer op zijn eigen manier mee om denk ik?
Geen idee. En wat je zegt ieder voor zich. Maar bij elkaar blijven is niet altijd het beste als je toch uit elkaar wil en elkaar nare verwensingen naar het hoofd gooit. Maar goed mijn vriend en ik hebben allebei een schrift hekel aan ruzie maken. Dus wellicht voor mij makkelijke praten. Ik heb als stelregel: voor je relatie moet je werken, je gevoel voor elkaar moet vanzelfsprekend zijn. Die twee dingen staan los van elkaar. Dus als je van elkaar houd ( niet per-see verliefd, houden van kan prima zonder verliefdheid) dan doe je je best om het de ander naar de zin te maken en rekening met elkaar te houden. Dat is soms werken.
@Celien22 Misschien lees ik er overheen. Maar hebben jullie wel eens een dagje of avond oppas zodat jullie samen even partners kunnen zijn ipv pappa en mamma. Met alle stres die daarbij komt kijken?
Ik snap/geloof sowieso niet dat mensen jaren verliefd kunnen blijven. Het nieuwe/spannende is er na een tijdje toch vanaf? Daar komen heel andere gevoelens voor in de plaats (liefde, vriendschap etc). Bij mij zijn de kriebels altijd wel na een paar maanden verdwenen. Juist dat ik dan daarna graag bij iemand ben/blijf zegt mij dat het goed zit. En met bepaalde momenten komen die kriebels wel eens kort terug, en voelt de liefde weer extra sterk. Dat zijn de momenten dat we samen of als gezin mooie momenten hebben. Zoek de balans op, zowel apart van elkaar als samen. Plan samen fijne dingen. Leg er even geen druk op dat er van alles moet (zoals intiem zijn oid). Dat volgt dan vanzelf wel weer. Ik lees dat hij zich niet lekker voelt/voelde. Dan is het niet zo gek dat je hoofd naar andere dingen staat.. Geef hem ruimte, wees eerlijk naar elkaar en probeer samen kleine fijne momenten te creëren.
Hier maak ik mij wel eens schuldig aan. Wat maakt het pijnlijk en manipulerend? Ik ben dan niet klaar met hem, of met ons, maar een bepaalde situatie die duidelijk moet veranderen.
Omdat je daarmee een veilige bubbel doorprikt. Eigenlijk heb je dan ook al wat stationnetjes gepasseerd waar je wel normaal met elkaar kan praten. overigens niks zo lastig dan communiceren samen. Dat is voor veel mensen iets dat ze moeten leren.