Relatie..

Ja daar heb je helemaal gelijk in

Maar idd het maakt het niet makkelijker.... Je maag draait er van om ...

 

Ik ken dat gevoel wel wat je bedoelt.
Ik ben 11 jaar samen geweest met mijn ex waarvan 6 jaar getrouwd.
De liefde was al 3 jaren over maar ik bleef bij hem omdat ik bang was voor de stap te zetten gewoon omdat ik niet alleen wilde zijn en het gewoon onbekend voor me was.
Het gevoel was helemaal over en als hij een dag vrij had dan plande ik dingen zodat ik van huis weg was omdat ik hem niet meer om me heen kon verdragen.

Uiteindelijk heeft hij me het laatste jaar bedrogen wat voor mij heel erg moeilijk was maar anders was ik ook nooit bij hem weg gegaan.
Die scheiding is het beste wat me overkomen is eerlijk gezegd.
Toen ik alleen was en de dingen op rij had toen leefde ik weer helemaal op!
Heb nu al weer ruim 2 jaar een nieuwe relatie waar ik me veel beter in voel.

Ik had met mijn ex geen kind dus dat is ook heel anders want ik ben nu echt 100% van hem af en dat kan bij jou niet omdat jullie de kleine nog hebben.
Maar ik adviseer je om niet te lang aan te sukkelen want als het gevoel weg is dan komt het niet meer terug, dan krijg je steeds meer ergernissen en ruzie's daar schiet niemand wat mee op.

Ik zou als ik jou was rond de tafel met je ouders gaan zitten, kijken wat zij voor je kunnen betekenen.
Dan UWV bellen, de situatie uitleggen en kijken hoe je aan een uitkering kan komen, daar heb je gewoon recht op ook als je samenwoont!
Als laatste natuurlijk met je vriend rond de tafel gaan zitten en de dingen bespreken zeker omtrent de kleine, dat zal toch officieel op papier gezet moeten worden.

Gewoon stap voor stap doen dan komt het zeker wel goed!
Sterkte!

 

Zoals ik het lees meis... kun je idd net zo goed zo snel mogelijk de stap maken.

Ergens hoop ik dat jullie er misschien samen aan willen werken... maar als je niet happy bent, kies dan voor jezelf en regel t goed voor je zoontje

 

Misschien eens met een relatietherapeut gaat praten? Wij zaten in een heeeel heeeel diep dal en het gaat echt na elk gesprek al stukken beter!

 

Ik zou gelijk een ouderschapsplan opstellen met een mediator...
Want als er uit eindelijk een ander in t zicht komt of er kom toch ruzie van dan heb je je afspraken nog altijd.
Dit is puur uit bescherming voor je zoontje en jezelf. T scheelt stress als jullie niet door 1 deur kunnen.

Heb er helaas heel veel ervaring mee....

 

Zoals je zelf al omschrijft: het gaat om drie levens.
De stap naar een relatietherapeut zou in mijn ogen dan ook de meest logische zijn. Misschien een beetje kort door de bocht...maar zoals je het omschrijft dat het voor jou echt op is...er zijn nog twee levens waarmee je te maken hebt.
In elk geval veel sterkte. Het lijkt me een rot situatie!

 

Heb je er al alles aan gedaan? Echt alles? Weet je vriend wel echt hoe jij je voelt? Heb je naar hem uitgesproken dat je erover denkt alleen verder te willen?

Jullie hebben een kind samen! Je bent het aan je kind verschuldigd om keihard te werken aan je relatie.
Het is nooit te laat voor relatietherapie!

En bedenk na dit alles nog eens: heb je er echt alles aan gedaan om bij elkaar te blijven?

 

Wat weg is hoeft niet definitief weg te zijn toch? Als je dingen mist in je relatie en je erin opgesloten voelt dan kan dat iets zijn waar een relatietherapeut jullie inzichten kunnen verbeteren. Soms zie je het gewoon niet meer en zij kunnen binnen een relatie samen met jullie dingen weer terug laten komen. En mocht je dan toch tot de conclusie komen dat het het niet is, dan heb je het in ieder geval geprobeerd.

Uit elkaar gaan iets heftig, soms is het nodig, maar buit wel de mogelijkheden uit om er nog iets aan te doen. Een persoonlijke therapeut kijkt naar jou maar praat niet met je partner, een relatietherapeut wel. Geef het een kans..

 

Ja dat moet je echt goed vast laten leggen met een Mediator.
Nu gaan jullie misschien nog als vrienden uit elkaar maar je weet niet hoe dat over een paar jaren is.
Gewoon voor je zoon alle dingen goed regelen. Dat is erg belangrijk.
Dat je niet een, twee, drie over kan gaan lijkt me logisch maar je moet je nu gewoon goed in de mogelijkheden verdiepen.

 

Als jij het gevoel hebt dat je er alles aan gedaan hebt en toch niet verder wil met elkaar dan moet je de volgende stap (uit elkaar gaan) ook niet langer uitstellen.

Ga met je ouders praten over eventuele opvang van jou en je zoontje zodat je niet voor onverwachte situaties komt te staan.

Ga op zoek naar een baan en opvang voor je zoontje zodat je zelf geld kan verdienen en dus uiteindelijk weer op eigen benen kan staan.

Sta je al ingeschreven bij de woningbouw voor een huurhuisje?

Ga een langs bij de gemeente om na te gaan op welke bijdrage je recht hebt.

En vooral wees eerlijk naar jezelf en naar jou partner.

 

werk gaan zoeken? en anders de relatie beeindingen maar vragen of je mag blijven tot dat je werk heb en een eigen woning gevonden heb...

 

Denk niet dat ze nog trek heeft in een relatie terapeut als ze dat al gehad heb en al vaak gevraagd heeft om te verbeteren en het lukt niet of hij wil het niet dan ga je er zelf onder kapot.
Ik had dan niet een lange relatie 2 jaar en geen kind maar ik kom ook uit een relatie dat geen kant klopte, ikzelf was mezelf niet meer kon niets meer niet eens me kledingstyle aanpakken.
Vaak kansen gegeven niets werkte zelfs terapie voor hem weigerde hij.
Toch even goed gepraat en uit mekaar gegaan.
Denk dat je het idd eerst even met je ouders moet gaan praten en dan goed gesprekje met je vriend.
Langer wachten betekend instorten. En dat kan je met een kind echt niet hebben

 

Ik ken je situatie niet maar ik kan me ook voorstellen dat het leven met een kind erbij heel wat verandering en beperkte vrijheid met zich meebrengt. Je schrijft dat je niet werkt. Hoe ziet je dag eruit? Wat doe je voor jezelf? Kun je het voor jezelf leuker maken door bv wel te gaan werken, op sport te gaan of avonden/dagjes weg? Is dat niet wat er ontbreekt?

Volgens mij loop je in iedere relatie tegen zo'n punt aan. Zou je dit in een andere relatie niet ook hebben? Hoe ging dat in vorige relaties?

Als je echt ontevreden en ongelukkig bent en het klikt niet meer tussen jullie dan moet je de beslissing nemen. Denk maar zo; je woont in Nederland. Er zijn sociale vangnetten genoeg. Je redt het dus echt! Mijn tip; zorg in ieder geval dat je zonder ruzie uit elkaar gaat. Als je deze beslissing doorzet geef dan je man tijd om te wennen aan de situatie. Jij bent al begonnen met het verwerken door er over na te denken en het komt van jou uit. Je zit je hele leven aan hem vast dus maak goede afspraken en leg alles vast. Dat hoeft niet perse met een advocaat of zo maar het kan ook samen of met een goede vriend erbij.

Het kan ook helpen om met een goede vriendin te praten. door het hardop te zeggen en zo te verwoorden merk je zelf al hoe een beslissing voelt. Heel veel sterkte en succes!

 

Heftig meis! Het is alleen een beslissing die alleen jij kunt maken.

Ik weet niet of het je helpt maar ik heb jaren geleden ook deze beslissing gemaakt. Het was niet makkelijk! Maar uiteindelijk heb ik nu al weer jaren wel het geluk gevonden.

Succes!

 

Meid,

Wat een vervelende situatie! Wat goed dat je vanavond met je moeder kan praten.

Het belangrijkste is dat je gelukkig bent in deze relatie en je geeft aan dit niet te zijn en je sowieso al een jaar aansukkelt.
Het lijkt me dan ook een wijs besluit alleen verder te gaan met je zoontje en gelukkig te worden.

Denk dat je op dit moment (als het lukt en kan) het beste bij je ouders kan gaan wonen tot je weer inkomen hebt. Als je een uitkering hebt kun je natuurlijk altijd terecht bij de gemeente. Misschien heb je toch nog ergens recht op en kun je wat gaan huren ?
Verder zal je alles op papier moeten zetten met je (ex)vriend. Je kunt ermee naar een mediator, maar dit is behoorlijk prijzig. Misschien kunnen jullie het samen rond krijgen en er allebei een handtekening onderzetten.

Ik snap dat je het moeilijk vind en ook voor je partner, maar meid probeer aan jezelf te denken. Je zoontje wil ook alleen maar dat jij gelukkig bent..

Heel veel succes! En dikke knuffel voor jouw!

 

wat heftig!

hier ook dezelfde situatie,alleen was bij ons beide de liefde op, bij ons barste de bom en toen besloten dat we niet verder wilden samen helaas, heel moeilijk vooral omdat je een kind hebt samen.

ook ik woon tijdelijk bij mijn ouders, werk nu wel weer en krijg een aanvullende uitkering. krijg wel minder omdat ik inwoon, sta ingeschreven voor een huurwoning maar dat kan nog even duren.

voorderest wil ik je heel veel sterkte wensen!!