hoi meiden, Zijn er hier meer meiden waarbij de relatie is veranderd na de komst van jullie kindje? Ik hoor van veel mensen dat ze meer van elkaar zijn gaan houden etc, maar hier lijkt het juist andersom. Ik kan steeds minder begrip opbrengen voor de levenswijze van mijn man, en daar komen steeds meer ruzies uit voort. Al snel na de geboorte van ons meisje ging mijn man weer werken, sporten, bij vrienden langs, moter rijden etc. En dan zat ik alleen thuis met een kleine baby. Als ik er wat van zei, kreeg ik de opmerking dat ik maar weer moest gaan werken, had ik ook weer wat om handen. Al met al ben ik 14 weken thuis geweest. Vond ie te lang. Is er een verjaardag moet ik oppas regelen, anders gaat ie er van uit dat ik thuis blijf, want ik wilde geen oppas regelen!?!? En wil ik een keer even weg, zegt ie dat ie wel op wil passen (op zijn eigen kind?) Nu ga ik bijna nooit weg, want onze tijd samen is me zo kostbaar, aangezien mijn man al zo weinig thuis is. Eigen schuld krijg ik dan te horen als ik soms aangeef mijn oude leventje stiekem soms te missen. Moet ik maar meer weg gaan ( wat voor mij dan betekend, meer oppas regelen!) Nu ben ik vandaag weer gaan werken, na het werk kind gehaald, was er in, eten gekookt, kind in bad, was er uit. Meneer komt uit zijn werk, schuift aan tafel, en gaat daarna tv kijken. Niet even helpen of zo. Tja, het nadeel van moeder zijn noemde hij het! Ik ben het echt helemaal zat! En kan het niet meer hebben. Ik sta er al zo lang alleen voor, dat ik af en toe het gevoel krijg dat ik het dan ook maar alleen moet doen. Wordt ik ook niet steeds teleurgesteld... Al met al een lang verhaal, maar ik moest het ergens kwijt!
Oei melisa... het klinkt wel of je man er niet erg zin in heeft om voor jullie kleintje te zorgen. Het lijkt me toch dat het verdeeld moet zijn; hij een avondje weg dat jij thuis bent, en jij een avondje weg dat hij dan thuis is. Hier gaat dat in elk geval wel zo. Mijn man is blij als hij thuiskomt dat hij zijn dochter weer kan zien en verzorgen. Vind je man het niet leuk? Misschien als hij een hele dag thuis is met jullie kindje en jij een dagje wegbent hij gaat begrijpen hoeveel energie het kost om een kindje de hele dag te verzorgen!
Hmm... zonder te veel op de details in te gaan (anders wordt t mijn frusti-verhaal in plaats van dat van jou...) herkenbaar!! Soms denk ik ook (als ik weer eens alles alleen moet doen) "is een goede oefening voor als ik straks alleenstaande mama ben". Auw.... Maar hier is het wel zo dat manlief helemaal weg kan smelten bij iets nieuws wat de kleine doet en heel vertederend met dr kan knuffelen... en dan wil ik dat weer absoluut niet missen!! Heb je wel het idee dat je man blij is met de kleine?? Misschien moet ie ook gewoon even wennen aan zn nieuwe plaats in het gezin (die van mij zei een maand geleden ineens: het is echt nieuw voor me om niet meer zelf op de eerste plaats te staan... ik heb maar niet gevraagd waar ik de afgelopen 4 jaar gebivakkeerd heb hahaha). Op opmerkingen als "da's het nadeel van moeder zijn" zou ik m trouwens wel even op zn plek zetten (hoe moeilijk dat misschien ook is) het is OOK ZIJN KIND!!
Een echt man dus grrrr. Is heel normaal hoor bij mannen komt dat moedergevoel later als bij ons ( niet bij allemaal uiteraard). Misschien zit er ook wel angst achter dat hij denk dat hij het niet kan. Vaak vinden mannen het naarmate ze groter worden ook leuker worden. Ik zou gewoon eens proberen te praten en als dat niks word. Moet je gewoon een avondje weg plannen, dan voelt hij vanzelf wat er allemaal bij komen kijken. En je doet het harstikke goed hoor, is hier ook echt over gegaan.
Vind dit écht niet normaal van je man hoor! Jullie hebben SAMEN een kind en dat is ook zijn verantwoordelijkheid. Ik herken wel iets in jouw verhaal, mijn vriend was in het begin ook zo. Zijn 'oude' leventje ging weer lekker verder en ik moest het zelf maar zien te redden. Ik heb hem toen goed duidelijk gemaakt dat ik ook af en toe tijd voor mezelf nodig had en dat hij dan bij de kleine moest blijven. Nu begrijpt hij dat wel en helpt ook uit zichzelf met afruimen enzo. Wat ik dus wil zeggen: praat met hem! Doe dit als jullie dochter op bed ligt en vertel hem hoe jij erover denkt. Maak afspraken met hem, want het is net zo goed zijn kindje en ik vind dat hij toch écht meer rekening met jou moet houden. Veel succes in ieder geval!
Oei, vind ik ook niet bepaald lekker klinken. Mijn man is ook vaak weg, voetbal, werk ed, maar doet als hij thuis is zoveel als hij kan. De oudste in bed, koken, opruimen. Je man mag wel wat meer gaan doen zeg, het is niet alleen jouw kindje he, dat is het nadeel van vader zijn zeg je toch gewoon..
@melisa; wat vreselijk voor je, op deze manier kan je toch niet genieten? mijn man doet ook niks in het huishouden, maar speelt wel na het avondeten een uur met zijn zoon zodat ik even kan doen wat er moet gebeuren. als ik het vraag doet hij trouwens wel klusjes hoor. en wij zijn juist heel close geworden, echt samen. het oppas regelen is ook wel mijn taak geworden, maar dat vind ik niet erg. als ik het allemaal even zat ben, of de kleine blijft maar huilen dan helpt hij me zonder te vragen. lijkt me vreselijk zwaar voor je! een dikke knuffel voor jou!!!
meid, ik snap dat mannen ook heel erg aan hun nieuwe leventje moeten wennen.. en dat dit bij hun anders gaat dan bij ons.. maar ik vind de jouwe het wel heel bont maken! je kunt nou eenmaal niet op precies dezelfde manier doorleven als voor de kleine er was. mijn vriend doet heel veel thuis, maar ik moet wel zeggen dat hij het nu veel makkelijker uit zichzelf doet omdat ons zoontje wat ouder is en hij er dus meer mee kan. geef het nog wat tijd, maar maak hem wel duidelijk dat jullie dit samen doen en niet jij alleen! succes.
De woorden van je man :"dan pas ik wel op" als jij weg wilt/gaat...pfffff, ik heb dat nooit begrepen (ik heb ze veel vaker gehoord in de kennissenkring). Het IS inderdaad ook zijn kind en als mannen dat zien als oppassen, dan krijg ik het gevoel dat ze niet het idee hebben dat het hun eigen kind is. Ik kan dat niet bevatten. Alsof ze niet blij zijn met hun kind, het liever niet hadden gewild ofzo? En de zin:"dat is het nadeel van moeder zijn"....mijn haren gaan recht overeind staan. Hij praat alsof hij geen vader is, maar gewoon nog die jongen die hij altijd was, alsof er niks veranderd is. Doet je man wel leuke dingen met jullie kindje? Als het mijn man was zou er wel een heel heftig gesprek plaats vinden....Hij mag best wel even helpen in huis, allebei werken=allebei huishouden doen!
Het is niet dat hij niet van zijn dochter houdt, want als hij er is doet ie alles met haar. Maar ik kan hem niet aan het verstand peuteren dat ik 14 weken thuis ben geweest om onze dochter een goede basis mee te geven voor als ik weer ga werken. Dat ik niet thuis zat omdat ik te lui was om te werken. Ik kreeg zelfs laatst het verwijt dat ik haar voor mezelf wil hebben en daarom geen sociaal leven meer heb. Nu heeft hij het weekend een papa-weekend want dan moet ik werken. Baalt ie dat ik de auto mee heb want dan kan ie geen kant op. Dat heb ik 14 weken gehad. Zondag komt zijn moeder oppassen want dan moet hij voetballen. Dus is hij ook al niet thuis. Ik zit er echt even helemaal doorheen. Ik wil een goede papa voor mijn dochter, maar ook een goede man voor mij. We hebben hier al zo veel ruzies over gehad, dat ik geen energie meer heb. Ook ik heb af en toe het gevoel "ik doe het liever echt helemaal alleen, weet ik waar ik aan toe ben". Maar zo ver wil ik het niet laten komen.
Poeh, dat klinkt niet erg goed meid.... Moet eerlijk zeggen dat als mijn man dit zou doen ik woest zou zijn. Ik neem aan dat jullie samen voor een kindje hebben gekozen en niet alleen jij. "Nadeel van moeder zijn"??? Kom op, we leven toch niet meer in de middeleeuwen.. Ik zou je man erop aanspreken dat je het op deze manier net zo goed alleen kan doen want je hebt toch niks aan hem.. Ik wil je sowieso heel veel sterkte wensen in je situatie meid, lijkt me erg moeilijk en zwaar!!
misschien een beetje een rare vraag maar is je man een moederskindje? die zijn vaak giga verwent en gaan er dus al vanuit dat de vrouw "mama" alles voor ze doet en oplost, mijn man was ook zo en dat is nog een heel gedoe geweest om hem aan het verstand te krijgen dat ik niet zijn moeder was maar zijn vrouw en dus zijn gelijke! nu gaat het hartstikke goed hoor vooral ook omdat de moeder van je man zondag komt oppassen zodat haar zoontje lekker kan voetballen, daarom vroeg ik dat eigenlijk.
Je bedoeld toch gewoon het zwangerschaps-en bevallingsverlof? Wat denkt hij wel niet dan? Dat een kind er vanzelf uitkomt? Dat het geen energie kost om je kindje te leren kennen en om weer in een fatsoenlijk ritme te komen van huishouden, zorg voor een baby en een sociaal leven. Vind echt dat je goed met hem moet gaan praten, zonder ruzie, komen jullie daar niet uit dan zou ik samen eens gaan praten met een onafhankelijk iemand. Misschien dat zijn ogen dan eens open gaan.
Ja hij is zeker een mama's kindje! Ook daar over zijn al vele ruzies geweest (ouders zijn bemoeizuchtig etc), zijn moeder vind dat hij wel een leven moet blijven hebben nu onze dochter er is, en meld dat ook steeds. De relatie tussen mij en mijn schoonouders is helaas ook zeer gespannen. Larissa: ja ik bedoel gewoon mijn verlof, en ik had daarna nog 3 weken vakantie. Helaas zat ik met 31 weken zwangerschap al thuis ivm een bloeding. Mijn man heeft het ook steeds over mijn half jaar niets doen.... Meiden, hoe meer ik typ hoe bozer ik word, en besef hoe verdrietig deze situatie is.
hey melisa.. nou hier precies het zelfde verhaal hoor..ik werk niet ben gewoon thuis bij me kindje maar verwacht soms ook hulp van hem..maar krijg het niet echt en als ik het krijg is het voor een kwartiertje en dan zegt die ja ik heb gewerkt ben moe..hij ziet nie in dat hij na die 8uurtjes werken gewoon thuis is en kan rusten en ik ben de hele dag bezig met mij kindje..maar dat is dan nei zo veel werk voor hemm..bij ons komt het ook vooral door onze cultuur denk ik maar ik vind het niks zo..maar ik begrijp jou gevoelens heel goed, en vooral als je er ook nog eens bij werkt dan heb je het dubbel zwaar..ik wens jou in ieder geval veel succes ermee ( en mij zelf ook)
melisa, dat je man dingen zegt zoals een half jaar niks doen en dat het het nadeel is van moeder zijn getuigt echt niet van respect voor jou... Dit is echt heel erg en ik hoop dat het tot hem door gaat dringen wat een lieve vrouw en goede moeder hij in huis heeft. Meis, ik hoop dat je met hem kunt praten en vertellen wat je voelt...
Heftig meiden. Als jullie er niet met jullie man over kunnen praten (of hij begrijpt het echt niet, hoe duidelijk je je teleurstelling ook uitspreekt; je zou toch zeggen als je een keer het woord alleenstaand moeder noemt dat hij dan wel schrikt): zorg dat je er met iemand anders over kan praten! Ik kan me voorstellen dat je dit niet met iedereen wilt bepraten, maar ga desnoods naar je huisarts ofzo. Anders raak je compleet gefrustreerd en verdrietig (en als je het niet voor jezelf doet, je kindje voelt het haarfijn aan, dus doe het dan voor je kind). Ook ik heb af en toe wel het gevoel er alleen voor te staan, maar totaal niet op de manier zoals jullie beschrijven. En ik vind het al lastig soms. Dus doe er iets mee meiden, praat met die mannen, laat het neit slepen. Hoe langer het voortduurt hoe lastiger het nog om te buigen is. En bovenal: heel veel sterkte!!
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind je man maar een lompe z*k Ik zeg niet dat het hier allemaal zo geweldig gaat..ook hier ergernisjes over 'tijd voor jezelf', maar als mijn man zo over mij zou praten na de bevalling had hij allang een schop onder zijn r**t gehad Tijd voor een goed gesprek zou ik zeggen.