En even ontopic.. Ik vind ook dat je man niet zo veel respect heeft voor het feit dat jij jullie kindje gedragen hebt.. in spanning hebt gezeten omdat je met 31 weken bloedingen had.. Je kindje gebaard hebt.. Je kindje allerlei dingen geleerd hebt, je het huishouden etc er nog bij gedaan hebt en dan zegt hij.. Dat is het nadeel van moeder zijn..:x Ik ontplof als ik het hoor.. En dat oma komt zodat manlief lekker kan voetballen.. Ja, dat is het nadeel van vader zijn.. Jij pland toch ook niet op de dagen dat je man aan het werk is dagjes uit voor jezelf in. Dan staat de zorg voor je dochter etc ook op 1.. Hartig woordje spreken met die vent van je.. En schoonmams ook even duidelijk maken dat als jij het weekend werkt je man gewoon zelf voor de kleine kan zorgen!
hey meid mss idd es praten met je man? er zijn idd dingen diehij zegt die ik niet vind kunnen en als het dan nog geen zier uithaalt, of hij hervalt opnieuw, jah, dan moet jij een keuze maken; aanvaard je het of niet xxx
dat "oppassen" zeg ik ook wel eens tegen mijn vent hoor! Zo voelt het voor mij wel een beetje.. dat ie oppast dan haha.. ik denk dat het vaak voorkomt, aardig wat relaties lopen spaak als er kinderen komen.. oooh wat hebben wij veel trammelant gehad om dezelfde reden.. maar ik was ook zo moe dat ik de leuke dingen van mijn vent niet meer zag.. ik heb hier met een vriendin over gepraat die wat langer terug bevallen was en die had precies hetzelfde.. die zei ook dat ze eigenlijk na een maand of 6/7 weer naar haar vent kon kijken en liefde kon voelen.. het is gewoon anders voor mannen, wij hebben onze uk in ons gedragen en al 9mnd kunnen wennen aan het idee, voor een vent is het allemaal pas echt als de kleine er is en dan komt het wennen pas.. krop je frusatraties niet op, praat erover met je vent.. en ik probeer niet meer zo vaak boos te worden, want ik moet bekennen dat ik na mijn bevalling ook een tijdje een kort lontje had.. en ik klaag ook lekker tegen mijn zus en moeder dat werkt ook.. haha.. ervaringen van luie mannen uitwisselen! x
Hey Melisa Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees en je ziet dat er meer meiden zijn die het herkennen. Ik ga niet zeggen dat je man geen respect voor je heeft, want daar weet ik niks van af, hij is echter wel erg ontactisch en bot. Ik heb maanden lang ruzie gehad met mijn partner, ook gedacht dat ik hem het huis uit zou schoppen. Ook hij is een mama's kindje en mijn band met zijn ouders is gespannen. Wat bij mij erg hielp was hem continu herinneren aan het feit dat ik niet alleen mama ben, maar ook zijn vriendin en een jonge vrouw..ofwel een persoon! Zodra hij een rot opmerking maakte of besloot weg te gaan zonder overleg of weer in zijn bed bleef ronken terwijl ik geen dag kan uitslapen gaf ik hem gelijk de wind van voren. Hoppa, alle frustratie er in 1 keer uit. Ik heb hem af en toe flink laten schrikken en ook gezegd, "als je nu niet normaal gaat doen en mij blijft behandelen als je werkster schop ik je naar je moeder." Ik heb heel veel gehuild. Dit heeft maanden geduurd en de liefde was ver te zoeken. Ook dat heb ik hem eerlijk verteld. "Lieverd, ik ben even niet meer verliefd. "Je laat me echt schrikken met je huidige gedrag" Zo was je niet toen ik je ontmoette." Uiteindelijk was de spanning er af en zag ik dat hij zijn best ging doen. Toen ben ik ook mijn best gaan doen om niet meer van alles een punt te maken. We gaan nu elke zondag wandelen en ik merk dat onze relatie hier door opbloeit. We praten weer meer met elkaar. Ik wilde dit met je delen omdat het zonde zou zijn als de situatie erger en erger gaat worden. Je moet samen met hem hier uit zien te komen met ruzie, praten en wederzijds respect. Ik heb hulp gehad van mijn tweelingzus en beste vriendin. Zij gaven mij tips en steun waardoor ik niet daadwerkelijk de knoop heb doorgehakt. Ik hoop dat je de kracht nog hebt om hier uit te komen. En meid, vergeet niet dat jij ook alle geluk verdiend. Vertel hem dat je op deze manier niet gelukkig bent. Hij moet woord voor woord horen wat je voelt, anders begrijpt hij er niks van en zit je alleen te zeiken... Heel veel sterkte! Ik hoop echt voor je dat het allemaal goed komt! Liefs Ellenore
Dank je wel, en ik hoop echt dat we er uit komen. Ooit waren we toch echt gelukkig... anders was onze dochter er niet geweest.
Zo herkenbaar. Al is het hier niet zo erg als jij het beschrijft. Ik denk dat je is goed moet praten met je man. Dat heeft hier ook erg geholpen. Ik heb hem ook uitgelegd dat ik tijd voor mezelf nodig heb en dat ik niet alles alleen kan doen. Hij was ook makkelijk als hij thuis kwam. Ging hij achter de computer zitten en als onze zoon huilde dan zette hij hem bij mij neer zo van red je er maar mee. Heb hem uitgelegd dat als ik de hele dag met hem bezig ben geweest hij er 's avonds wel wat meer aandacht aan mag geven. Als hij ligt te slapen is de computer weer belangrijk. We doen hem nu om de avond in bed en ik geef ook dingen wat meer aan, want mijn man ziet het soms gewoon niet. Ik deed ook altijd het huishouden, omdat ik dat leuk vond, maar nu moet ik dingen wel uit handen geven, omdat het anders te veel wordt. Mijn man doet het graag, maar ziet het gewoon niet, dus geven we allebei dingen aan.
Hey Melisa, Ik herken heel veel in je verhaal. Het oppassen, het toch wel dol op zijn kind, het feit dat als hij een keer de verantwoordelijkheid heeft zijn moeder het overneemt. En vooral het vanzelfsprekend aannemen dat moeder zijn consequenties heeft en vader zijn veel minder. Als je verder je verhaal kwijt wil dan moet je me maar pb-en. Bij mij is de relatie uiteindelijk echter wel overgegaan en ik ben alleen met zijn zoontje.
Mijn man help mij veder goed en ik heb niks te klaagen maar ik wilde ff zeggen dat wij 1 vaste familie dag hebben en dat we dan lekker thuis blijfen met zn 3e of wat leuks gaan doen met zn 3e dat is altijd op zondag en dan plannen wij veder ook niks voor ons zelf. Mischien een goeie tip !
Tja praten. We doen niet anders sinds de geboorte. Maar als je steeds te horen krijgt dat het een beetje je eigen schuld is, stop je er een x mee. Op dat punt ben ik nu beland. Ik wil niet steeds moeten uitleggen dat een kind krijgen geen feestje is... (de opmerking "je had een makkelijke bevaling zo met die ruggenprik" doet nog steeds zeer! Heb er 25 uur over gedaan?) Hoe leg je een man met een bord voor zijn kop uit, dat het zo niet in elkaar steekt? Begrijp me niet verkeerd, ik wil er echt uitkomen samen, maar zie even geen lichtpuntje...............................
lieve melisa *knufffffffffffffff* ik begrijp echt wat je bedoelt.. hier is het ook al aan de gang... ik er maar over willen praten en dan uitleggen dat Hij ook vader is, en dat Ik ook wel eens 2 tellen tijd voor mezelf wil, en dat Ik niet heel de toko in mn eentje wil dragen.. Ik zou het ook echt niet pikken dat als jij een weekend moet werken, hij dan zn moeder laat komen zodat ie zondag kan gaan voetballen...(iets wat mijn vent w.s. ook wel zou zou willen regelen dan) en dan zegt die van mij ook ja dan ga jij toch ook een x savond weg, maar ik denk dan jeetje ik wil jou toch ook nog een x zien, ik wil ook nog wel eens als gezin samen zijn.!? ik snap dus echt wat je bedoelt, en weet ook niet goed wat je er aan kan doen, tsja praten praten maar ik snap dat je daar ook wel een x mee ophoud, je blijft toch niet alles voor hem voorkouwen over hoe het zit, je wilt dat hij het zelf snapt en zelf inziet of niet?? ik hoop echt dat jullie er uit komen, misschien moet je anders eens een brief schrijven waar je al je frustratie's in opschrijft, en hoe het volges jou wel zou moeten gaan, dan kun je die hem geven en laten lezen, dan ruzie je teminste zelf even niet, kijken hoe hij het dan opvat en wat hij er dan van vind. of gewoon eens vragen van hoe hij vind dat het gaat tussen jullie of wat hij zou willen veranderen, en dan dat jij zegt wat jij anders zou willen? nou meid nogmaals, ik hoop dat je er uit komt, hoop ook dat het hier een beetje over waait, heel veel suc6 en hele hele dikke knuff!!
Heb je al eens met je huisarts gepraat? Dat kan soms echt werken. Wel aan de assistente aangeven dat je een gesprek wilt, dus een dubbele consult anders sta je met 5 min weer op straat. Hij/zij kan je helpen door adviezen te geven of je door te sturen naar een therapeut. Als je echt wil vechten voor je relatie en je ziet nu geen lichtpuntje meer is dit denk ik de beste stap. Je vriend is erg denigrerend, nog 1 zo'n opmerkingen en hij kan een vuist verwachten!
Ik moet helaas zo werken, maar vanavond wordt er nogmaals gepraat. Hij heeft net een sms van me gekregen dat ik het niet langer kan. Heb vanmorgen ook alles op papier gezet, dat ligt voor hem klaar om te lezen. Misschien dringt het nu eens tot hem door?
Goed dat je nu je grenzen duidelijk gaat aangeven.. Hopenlijk pikt hij dit op en gaat er wat veranderen!
@melisa, ik hoop dat jullie vanavond een goed gesprek hebben meis en dat hij gaat inzien dat het zo niet langer kan!
Zelfs met ruggenprik had je waarschijnlijk meer pijn dan hij ooit in zn leven heeft ervaren! (ik weet niet hoe is het om te bevallen met een ruggeprik maar kom op zeg!!) Wat ongelofelijk respectloos en lomp zeg de uitspraken die hij doet! Hier heb ik gelukkig de ervaring niet, manlief helpt zo goed als het kan mee maar natuurlijk wordt van alle vermoeidheid je relatie niet soepeler! Volgens mij hebben jullie samen voor een kindje gekozen en moeten jullie daarom ook samen zorgen! Onzin dat jij meer moet doen als moeder, hij is net zo goed haar vader en die hoort ook te zorgen! Ik zou het hem goed duidelijk maken want hier ga je zelf onderdoor terwijl hij gewoon zn eigen ding doet! Edit - goed dat je het duidelijk gaat aangeven! Probeer het zonder ruziemaken te doen want anders komt het misschien minder goed over. Ik hoop dat hij er ook voor open staat!
jeetje, heb echt met verbazing je verhaal gelezen! het is echt niet normaal hoor, mijn vriend heeft me vanaf de eerste allereerste minuut supergoed geholpen en doet dat nog steeds. hij is nooit te beroerd om voor Ties te zorgen zodat ik weg kan en doet zat in het huishouden. (wat niet wil zeggen dat ie perfect is en we nooit woorden hebben, want dat is natuurlijk niet zo) misschien eens een weekje weggaan? kan hij jouw taken verrichten. het is wel lastig want je wilt het natuurlijk niet laten escaleren maar hij mag wel een beetje respect voor jou tonen...
Gisteravond hebben we nog even met elkaar gesproken over alles wat me dwars zat. Hij heeft zijn excuus aangeboden over hoe hij over me praat. Het waren van zijn kant uit meer geintjes, maar zo kwamen ze echt niet over bij mij. Hij zal er op gaan letten. Heb aangegeven dat de afgelopen maanden voor mij echt geen vakantie waren, maar hard werken! En ook dat ik dat soort opmerkingen nooit meer wil horen, want dan ben ik weg. Ik heb hem op de man af gevraagd of hij ons als gezin wel leuk vond, en hij moest toegeven dat het anders was dan hij ooit had voor kunnen stellen. De regelmaat die een baby vraagt vind hij moeilijk mee om te gaan. Daarnaast ben ik mezelf niet meer, en daar baalt hij van. Hij had gedacht dat na 3 weken alles weer gewoon zou zijn, alleen dan met een kind er bij. Hoe hij dat had bedacht weet ik ook niet maar goed... Hij vroeg mij of ik er nog voor wilde gaan. En dat wil ik wel, maar alles moet vanaf nu dan wel echt veranderen. Want ik kan niet volmondig zeggen dat ik op dit moment stapelgek ben op mijn man. Helaas.
Hey melisa, wat goed dat jullie gepraat hebben en dat hij wel het een en ander begrijpt. Hopelijk kunnen jullie samen je weg vinden. Als alles een beetje regelmaat heeft komt het gevoel voor je man hopelijk weer terug. Veel succes.