Hoi allemaal! Na de geboorte van ons dochtertje ging het tussen mijn vriend en mij beter dan ooit, we waren helemaal verliefd op haar en elkaar en hadden meer seks dan ooit. Sinds een paar weken is onze dochter een beetje veranderd in een huilbaby, ze heeft reflux en slaapt daardoor heel slecht en is heel afhankelijk van mij. Natuurlijk brengt dit de nodige spanning met zich mee. Vooral voor mij, want ik zorg 24/7 voor ons kind en volg daarnaast een studie. Er zijn dagen (lees: bijna iedere dag) dat ik niet eens aan douchen toe kom, heel vervelend dus. Het gaat steeds beter, maar tussen mijn partner en ik gaat het steeds slechter. Hij is kapot na het werken (eigen bedrijf), en wil als hij thuis is relaxen. Dat begrijp ik volkomen, maar dat wil ik ook! Ik wil ook eventjes met de benen omhoog, maar al mijn vrije tijd gaat naar het schoonmaken van het huis en mijn studie. Mijn vriend geeft steeds aan dat ik zoveel geduld met onze dochter heb, en dat hij dat zo knap vind en ga zo maar door. Maar dat is geen vrijbrief om dan maar 'niks' te doen. Als hij thuis komt van het werk, gaat hij eerst douchen en daarna even slapen. Ik vind het prima, hij werkt hard en wil even uitrusten, maar als mijn dochter daarna 5 minuten huilt is hij meteen geïrriteerd, terwijl ik daar de hele dag in zit en niet eens een moment even tot rust kan komen. Met andere woorden krijg ik het gevoel dat het allemaal op mij aankomt en dat hij het allemaal wel prima vind. Als onze dochter onrustig is, mama lost het wel op. Heeft ze een poepluier? Mama lost het wel op. We hebben vorig weekend haar een nachtje bij mijn moeder laten slapen om zelf even op adem te komen, maar het heeft echt niets geholpen. Net kwam hij wat eerder thuis van zijn werk en ik stelde voor om samen wat te gaan doen, nu ligt hij al vanaf 3 uur te slapen en ik ben natuurlijk op z'n zachts gezegd not amused. Draai ik nou door? Ben ik gek aan het worden? Zijn het de hormonen? Ik weet niet wat ik met dit topic wil bereiken, want ik weet zelf ook wel dat het straks vast weer beter gaat, maar ik moest het gewoon even van me afschrijven.
Nee, je draait niet door en je wordt niet gek. Maar dat wordt je wel als het zo door blijft gaan. Ik weet hoe het voelt wanneer alles op jou terecht lijkt te komen. Een goed gesprek met je vriend lijkt mij zeker op zijn plaats. En verder, zou jullie dochter misschien binnenkort naar de opvang/oppas oma o.i.d. kunnen voor 2 halve dagen ofzo? Dat jij je die momenten niet op alles tegelijk hoeft te concentreren.
Bedankt voor je reactie! Ze gaat na de zomervakantie naar een gastouder voor 2 dagen in de week, dus dat is echt heel erg fijn. Ik denk dat al een beetje aan het doordraaien ben haha, maar hopelijk komt het weer goed tussen ons. Er zijn momenten dat ik zelfs denk om de relatie te beëindigen, terwijl dat echt het aller allerlaatste is wat ik zou willen, maar soms zie ik dat op de een of andere manier als enige uitweg, wat nergens op slaat, dat weet ik..
Ik weet niet hoe oud je dochtertje nu is, maar ik herken t eerst helemaal vol met verliefdheid en adrenaline maar de nachten gaan je na een tijdje opbreken en weg is de roze wolk. We zaten op mekaar te vitten dat de ander te weinig deed voor de baby. Allebei kapot van vermoeidheid, hij van het werken en ik van de hele dag babyverzorging. En eigenlijk wil je allebei uitrusten maar dat kan niet. En de dag erna weer niet.. Want de baby is er 24/7. Zo is t leven een beetje met een jonge baby en dat is echt wennen. Het zet je relatie echt even onder spanning. We zijn nu 2 maanden verder en praten er over. We zijn gewoon heel prikkelbaar, van het minste geringste zitten we bovenop de kast maar nu spreken we het naar mekaar uit. "Sorry, ik doe zo omdat ik moe ben" of iets dergelijks. Dat helpt wel. Van ruzie maken word t namelijk alleen maar erger Ik ergerde me ook als mn vriend thuiskwam van t werk en doodop was. Dan dacht ik; ja maar ik ook! En ik kan me heel goed voorstellen dat jij je ook irriteert als ie ligt te slapen. Maar gun elkaar die rust (hij jou dus ook!!) De ene keer laat ik mijn vriend een paar uurtjes bijslapen en de andere keer hij mij de verdeling is helemaal niet erg, ik doe haast alle poepluiers en verzorging, maar hij brengt t meeste geld binnen en dat is ook heel belangrijk. Zolang je het maar samen blijft doen en erover blijft praten. En uiteindelijk komt t idd goed. Ons meisje slaapt nu de nachten door en we zijn beter uitgerust. Dat pept de relatie echt weer op
Ons meisje is bijna 13 weken. Ik snap heel goed wat je zegt hoor, en dat is ook zeker een van de oorzaken! Je bent moe, dat breekt je op een gegeven moment gewoon op. Maar meneer wordt net wakker en merkt natuurlijk dat ik er best van baal. Begint mij meteen te verwijten 'dat hij niet eens mag slapen' en ga zo maar door. Ik schrik er gewoon van dat hij denkt dat ik zo in elkaar steek, hij had mij beloofd om met z'n drietjes even wat leuks te doen voor de eerste keer deze week, en dan gaat hij leuk lopen slapen. Ik snap dat hij moe is, maar moet je dan 3 uur gaan slapen? Ik legde hem ook uit dat ik het ook wel fijn zou vinden om even lekker te slapen of om wat voor mezelf te doen, net zoals ik hem dat iedere dag gun. Krijg ik meteen als antwoord dat ik ook had kunnen slapen net en dergelijke, maar mijn dochtertje werd steeds wakker, dus dat had niet eens gekund. Daar gaat het verder ook allemaal niet om, maar hij vind om het even plat te zeggen dat hij genoeg doet (in de zin van geld verdienen) en dat ik gewoon niet moet zeiken. En er zit natuurlijk een kern van waarheid in, hij zorgt voor brood op de plank en ik voor het gezin, maar het is voor mij ook allemaal nieuw en wennen, ik moet een huishouden runnen, mijn kindje verzorgen, bezig met mijn studie en daarnaast zou het prettig zijn als ik ook nog een beetje een sociaal leven blijf houden. Het is niet zozeer dat ik alles alleen moet doen, het is meer dat ik misschien wel hunker naar de waardering/respect van mijn vriend. En dat hij gewoon eens even de fles bij wijze van uit zichzelf aan onze dochter geeft, zonder meteen een compromis te willen sluiten ('laat jij haar dan zo een boertje?' Met andere woorden: ik geef de fles en daarna doe jij alles maar weer.) Ik ga wel proberen mijn frustraties nogmaals aan te kaarten, maar ik heb niet echt het idee dat het doordringt. Ik heb ook al vaker aangegeven soms niet aardig te doen tegen hem omdat ik ook gewoon kapot ben en dat mij ook opbreekt, maar vervolgens doet hij er niks mee. Ik heb zwangerschapsvergiftiging gehad en de laatste weken van mijn zwangerschap in het ziekenhuis gelegen met allerlei infusen en draden aan mij, en mijn dochter is daardoor ook te vroeg geboren. Toen ik eenmaal thuis was, heb ik denk ik, onder gezag van de kraamzorg haha, 2x geslapen en voor de rest altijd voor mijn dochter gezorgd.. Misschien ligt de oplossing wel bij dat ze straks inderdaad 2 dagen in de week even naar de gastouder gaat, maar dat lost de problemen tussen ons niet op.
Tja bij ons ging t dus ook een beetje zo. In de kraamweek sliep hij trouwens en was ik wakker om dingetjes te leren van de kraamhulp. vond iedereen ook heel bijzonder hij was namelijk moe van de bevalling. Nu heb ik me er maar een beetje bij neergelegd. Hij vind ook dat ie genoeg doet dmv geld binnenbrengen voor ons. En dat is ook wel zo. Maar een kindje weet nog niks van geld en moet ook genoeg tijd doorbrengen met papa. Maar 3 uur slapen is inderdaad wat overdreven. Krijg t idee dat jouw vriend na t werk echt niks meer wil doen, daar zou k ook niet blij mee zijn. Ik heb gewoon gezegd tegen vl dat hij ook af en toe een fles moet geven en als ze een keer poept als hij ook thuis is druk ik haar gewoon in zijn handen: doe jij maar. Je hebt samen een kindje toch, en wij als mama hebben ook rust nodig. Tijdens mn verlof zat k weliswaar thuis maar t is toch (onbetaald ) hard werken met zo'n kleintje
Hier een iets oudere baby en hetzelfde gehad hoor! Wat hij doet, zou jij eigenlijk ook moeten doen, maar dat wordt je niet gegund, of gun je het jezelf niet? Dat heb ik heel erg. Ben ik jaloers op hem, terwijl ik het zelf ook zou moeten doen. Of kun je het niet, ik kan niet n dutje doen als baby bijna kan gaan huilen, dan heb ik teveel stress. Ik heb het hier uitgelegd dat we een team zijn. Als hij iets voor zichzelf doet, tijd pakt, gaat dat ten koste van mij. Dat kan toch ook niet de bedoeling zijn, vond ik. Alleen werkt dit niet als het in verwijtende sfeer wordt gezegd- weet ik uit ervaring. Ik heb andere nare ervaringen gehad aan het einde van de zwangerschap, maar dat hakt er idd zwaar in. Ook het slaapgebrek doet ons beiden geen goed, terwijl onze baby behoorlijk doorslaapt. Zet in op extra slapen, iedere week baby een keer logeren? Het wordt makkelijker, echt waar. De ultieme tip heb ik niet, blijf in gesprek met elkaar. Oja, probeer je in te denken dat het 2 jaar verder is, hoe zou je dan terug kijken? Dat helpt wel te relativeren. Edit: ervan uitgaand dat ie van goeie wil is. Zoals uit bovenstaand bericht blijkt, hoeft dat helaas niet altijd te zijn...
Nee je draait niet door. Het hebben van een kindje is niet altijd rozegeur en maneschijn. En als het kindje op welke manier dan ook niet makkelijk is, dan is het rete zwaar. En dat geeft natuurlijk ook zijn weerslag op elkaar. Kinderen het volledig. Na de geboorte van de tweede had ik al snel door dat er iets niet goed was. KMA en reflux waren het probleem, maar we werden niet gehoord. Na een lang traject en vreselijke nachten was ik helemaal op. Het ging ietsje beter met dochter maar ik kon niet meer. Ik kreeg een burn out en laten we over onze relatie maar helemaal niet praten. Nu is ze net drie en het gaat goed met haar. Ze slaapt sinds een paar maandjes eindelijk door en mijn burn out is wel zo goed als weg.nze relatie zijn we nog altijd mee bezig en na zo nu en dan flinke dips, komen we steeds weer stapjes vooruit. Veel praten, dingen samen doen, maar ook zeker dingen los van elkaar doen is erg belangrijk. Je gevoel, wensen en verwachtingen beiden uiten en kijken of je vaste afspraken kan maken voor nu wie wat doet. En zeker niet te snel opgeven, want de eerste 3 jaar van een kindje zijn gewoon een beetje de tropenjaren. Sterkte!!