Hier is dit precies zo. Voordat de kleintjes er waren moest ik al overal om vragen... Had gehoopt dat hij na de komst van de kinderen wat volwassener zou worden hierin, maar helaas. Wat het huishouden betreft heb ik moeten leren om sommige dingen gewoon te accepteren zoals ze zijn. En dat is dat ik altijd zal moeten vragen of hij even wil stofzuigen, moppen etc. Wat hij wel altijd doet is het speelgoed van onze oudste opruimen en afruimen na het avondeten. Moet ik 9 van de 10 keer nog wel een doekje over het aanrecht halen, maar ok, geen zin meer in die discussie daarover. Het is vaak ook geen onwil, het is ook 'gewoon' een man en sommige zien het gewoon echt niet. Aan de andere kant is hij wel echt fantastisch met de kinderen, hij draait nergens z'n hand voor om en doet op dat vlak wel alles uit zichzelf. Inclusief elke nacht er uit voor onze oudste die wakker wordt. Dus tja, mijn motto in deze is pick your battles. Maar dag van om 11 uur jou wakker maken wn alles overhandigen zou ik heeeeel snel de kop indrukken. Of er rustig over praten, of inderdaad op het moment zelf zeggen dat hij dat mooi zelf mag doen en mij dan omdraaien.
Heel herkenbaar idd. Bij onze eerste hadden wij dit probleem ook. Veel geruzie over het huishouden. We werken allebei fulltime dus het is niet makkelijk. Mijn tip: Vasthouden aan bepaalde dingen maar ook water bij de wijn doen. Zo doet bijvoorbeeld mijn vriend de tuin. Daar hield ik geen rekening mee in het begin. Wij hebben het nu zo geregeld: Hij geeft ons dochtertje af en toe op mijn vraag een flesje 's avonds. Hij stofzuigt op zaterdag het hele huis. Hij ruimt de tafel af en zet het in de vaatwasser. Kindjes verschonen doen we om de beurt. Ik ga er 's ochtends als eerste uit als er eentje wakker is. Maar in ruil daarvoor moet hij er 's nachts uit als er eentje huilt... De rest van het huishouden (het grootste deel) komt op mijn schouders terecht maar in ruil daarvoor doet hij dan weer de tuin, auto wassen, administratieve zaken. En als hij klaagt dat de vloer niet schoon is of de was niet gedaan is dan antwoord ik hem steevast dat hij weet hoe de wasmachine werkt en dat de mop daar staat. Het is nu eenmaal niet mogelijk fulltime te werken en je huishouden piekfijn in orde te hebben met 2 kindjes.
Ik ben begonnen wat duidelijker te worden richting hem, maar als ik t ook maar een beetje loslaat dan doet ie niets...heel frustrerend... Beepz komt snachts nog 1 keertje en slaapt dan door tot 7 uur sochtends. Ik doe altijd de ochtendfles, en ik had mn man zover dat hij de eind van de avond/nachtfles deed (hij is namelijk dan altijd wakker). Ik maakte beepz voorheen altijd wakker voor het nachtflesje rond een uur of 11, zodat ik (en Beepz) kon doorslapen. Mijn man deed dit ook 3 keer en zei toen; misschien moeten we Beepz laten doorslapen en kijken wanneer ze uit zichzelf komt, misschien slaapt ze wel de hele nacht door! Ik vond dat wel een goed plan. Maar toen kwam t; Beepz sliep door tot 3 uur snachts....En toen lag meneer net in bed, en mocht ik er weer uit! Althans, ik word wakker van de babyfoon (hij niet) en dus ga ik er maar uit, en geef uiteindelijk Beeps en de fles aan hem. Maar ik kan eigenlijk toch niet slapen tot Beepz weer slaapt dus....ik slaap gewoon niet. Na 2 keer wakker worden om 3 uur wil meneer ook niet meer de babyfoon bij zich hebben beneden, want 'Beepz komt toch pas als ik slaap'. Ik heb meteen op mn strepen gestaan en de babyfoon toch beneden gezet. En toen kwam ze inderdaad om 12 uur. (zal je altijd zien ) Zucht....Het lijkt gewoon alsof hij zijn baan belangrijker vindt dan die van mij, want als hij werkt vindt hij dat hij niets hoeft te doen snachts....hij heeft geen idee dat ik elke dag (of ik nou werk of niet) een uur eerder opsta om Beepz te voeden en snachts altijd er even uit moet om haar dr speentje te geven....Nou ja, ik vertel hem dat wel, maar dat blijft blijkbaar niet hangen.... Het blijft dus erg lastig allemaal. Want nog meer op mn strepen staan en in bed blijven liggen als Beepz in de nacht wakker wordt en hem aanporren om te gaan dat kan ik gewoon niet...ik wil dan zo graag dat ze geholpen wordt met wat ze dan nodig heeft, dan doe ik t liever zelf even snel. (is waarschijnlijk ook sneller dan dat ik hem uit bed moet sleuren) En ik kan nauwelijks boos worden want hij kan er ook niets aan doen dat hij niet wakker wordt van de babyfoon. Maar tot zover het 'samen' zorgen dus... Moet gewoon nog erg wennen aan t feit dat t 'samen zorgen' zoals hij me dat ooit voorspiegelde totaal niet het geval is.
Hier waren we ook de eerste paar weken goed begonnen. Vriendlief moest daarna ook weer gaan werken en liet LM aan mij over. Hij deed ook echt niets meer zelfs niet spelen met LM. Ik ben hier op een gegeven moment heel erg kwaad over geworden en ik heb hem er maar even aan herinnerd dat hij zelf altijd zei dat hij een vader wilde zijn en niet de man die op zondag het vlees snijd. Uiteindelijk komt het er op neer dat ik nu eens in de maand een keer heel boos op hem moet worden voordat er ook echt iets gebeurd. Gelukkig werkt het nu zo al zou ik het liever anders zien.
Hier een fulltime tbm en fulltime werkende papa, en we verdelen de taken waar mogelijk. Ik wil nl ook vrije tijd, en het feit dat we een kid hebben gekregen betekent niet dat ik er een 2e, volwassen kind, bij hoef. Hij klaagt ook wel 's, en dan wijs ik hem erop wat hij allemaal zou mogen doen als ik besluit weer te gaan werken, en wie er dan voor dl en hond moet zorgen. Doordat ik niet werk, zit iedereen hier in een superluxe relaxte positie eigenlijk.
Herkenbaar.. wij werken allebei evenveel (bijna fulltime) en ik had tijdens mn zwangerschap veel bekkenklachten. Ik merk dat hoe meer je uit handen neemt, hoe minder hij doet. Toen ik weinig kon deed hij meestal de boodschappen, koken, keuken opruimen, stofzuigen en de was. Nu ik weer mobieler ben en verlof heb laat hij het heel makkelijk aan mij over (incl de zorg voor de kids) en zie ik hem vooral liggend op de bank. Zo ging het ook een beetje nadat y geboren was. Wat toen hielp was open praten over de verdeling en elk de klussen doen die je het liefst doet (zo vond hij het prima om de was te doen en op te hangen, maar had hij een hekel aan opvouwen, dus dat doe ik). Koken verdelen we nu, evenals de boodschappen. Voor ons helpt het om elk onze eigen verantwoordelijkheden te hebben en ik laat 'zijn' taken dus ook lekker liggen voor hem. Voor de klussen die we allebei liever niet doen hebben we nu elke 2 weken een paar uur huishoudelijke hulp, zodat het in elk geval regelmatig goed gedaan wordt en we het tussendoor alleen een beetje bijhouden. Ook hebben we nu tijd voor minder urgente klussen waar we anders geen tijd voor hadden omdat de badkamer nog gepoetst moest worden. Ik doe nu in mijn verlof wel meer, maar als ik weer aan het werk ga zullen we toch wel weee ff goed om de tafel gaan zitten.
Heel veel herkenning. Helaas weinig tips. Het is hier namelijk al een vrij lange fase voor zo'n drie jaar. Manlief wil wel vanalles, maar wel moet ik eerst vragen. Ik vind het weer heel vervelend altijd alles te moeten vragen. Daarnaast vindt hij dat hij wat moet doen als ik iets in het huishouden doe. Echter ik moet het dan instrueren en de kinderen worden dan mijn zorg (waar ik mee bezig was lukt dan niet of moeizaam). Mijn man heeft ook eigenlijk nooit geleerd hoe je het huishouden hoort te doen. Het is mijn fout geweest om in de periode voor de kinderen eigenlijk alleen het huishouden te doen. Op soms stofzuigen, eten koken en de vaatwasser leeghalen na. Ik werkte toen 4 dagen en hij vijf. Ik gebruikte de ene dag dan voor het huishouden, de grote dingen en deed de rest tussendoor. Toen ik zwanger was wilde mijn man niet dat ik minder ging werken, maar hij wilde een dag minder werken, zodat hij er ook meer voor de kinderen zou zijn. Ik heb toen gedacht dat het huishouden ook wat meer verdeeld zouden worden, maar dat patroon blijkt moeilijk te veranderen. Daar zitten we dus nu een beetje in vast helaas. Persoonlijk vind ik het wel pittig. Vier dagen werken, bijna het volledige huishouden en samen de zorg voor de kinderen. Mijn man wil daarnaast ook nog graag drie keer per week sporten, dus komt ook het gehele avondritueel met de kinderen voor die dagen op mij neer. Tja, ik ben ook grotendeels zelf schuldig aan de situatie. Mijn advies zou dus zijn om nu echt te proberen duidelijke afspraken te maken, voordat er een vast patroon zo vastgesleten is dat het verdomd moeilijk is dat te veranderen.