Hoi dames, Ik heb een erg vervelende bevalling gehad, zal het even samenvatten: na 24 uur weeen pas 2 cm ontsluiting en doodop dus aan de opwekkers en ruggeprik op advies van gyn en vk. Ruggeprik vond ik onvoldoende werken want de weeen deden steeds meer pijn, dit werd niet serieus genomen en zeiden dat ik pas voorweeen had. Toen in een uur tijd in wat volgens mij een weeenstorm was naar volledige ontsluiting (hoezo voorweeen?) Persen moest snel want ondertussen dipte hartslag kleine dus vacuum erbij. Dit ging nog niet snel genoeg want klein hield zijn hoofd scheef dus uiteindelijk spoedkeizersnede. Hier nogmaals aangegeven dat ruggeprik onvoldoende werkte maar omdat in mijn gegevens stond dat deze goed zat spoten ze hem op en begonnnen ze. Op het opensnijden na alles gevoeld (wat een pijn!). Hij was er ook nog zo maar niet want hij zat al een stukje in het geboortekanaal (vast). Waar ik nu mee zit is dat voor mijn gevoel een volgend kind mij is afgenomen, want ik durf dit nooit meer. Ik vraag mij dus af of er dames zijn die een traumatische bevalling hebben gehad en toch nog voor een tweede, derde etc. zijn gegaan? Ging dit beter?
Jeetje, jij hebt zeker een hel van een bevalling meegemaakt. Ik heb geen ervaring, maar mijn vriendin heeft ook zo'n hel meegemaakt en zij is alsnog van een tweede kindje bevallen. Ze zegt zelfs tegen mij: als ik de bevalling van je kon overnemen, zou ik dat meteen doen. Dus zij heeft alsnog een hele goede ervaring overgehouden aan bevallen..
Pfoeh wat een ervaring! Ik zou je adviseren te kijken naar een hypnobirthing cursus bij jou in de buurt. Je mag me gerust pben
Jeetje wat een verhaal... Mijn eerste bevalling was ook een hel. Ik zal je alle details besparen, maar ook bij mij werkte de ruggenprik niet en ik heb wel 100x tegen mijn man gezegd; dit doe ik NOOIT meer! Ik was ook alle vertrouwen in het zkh kwijt. 2,5 jaar later een superfijne en snelle thuisbevalling gehad! Ik had bij gesprekken bij de vk al mijn angsten besproken. Zij hebben dit echt super opgepikt! Ik had vertrouwen in mezelf en de vk en kon ook heel ontspannen de bevalling ingaan... Ik hoop van harte dat dit bij jou ook zo mag gaan gebeuren!,
bij de eerste een hel van een bevalling gehad. totaal 18 uur, waarvan 1,5 uur persen. ruggenprik werkte nog maar voor de helft en werd aan het eind gewoon uit gezet zodat ik de weeen voelde. kwam in een hel van pijn. geknipt, vacuumpomp, 4x los geschoten, hartslag wat dipte, compleet uitgescheurd en geopereerd op OK, kleine op andere afdeling omdat het niet goed ging. blaasschade door fout van verpleegkundige, tijd catheter, hierdoor langer ziekenhuis enz. ik heb dus ook gezegt, NOOIT meer was echt als de dood voor een 2e bevalling. vlos heeft me gerust gesteld. een 2e bevalling hoeft natuurlijk niet ook zo te lopen. samen geboorteplan opgesteld met mn wensen/"" eisen". bij de 2e was het totaal anders. lekker thuis met behulp van een geboorte tens. super ding. plakkers op je rug en een afstandsbediening waarmee je jezelf "stroompjes" kan geven tijdens weeen. dit werkt pijnstillend en rustgevend. doordat je de controle hebt, ben je al rustiger en hierdoor komen je eigen endorfines vrij welke pijnstillend en rustgevend werken en daarnaast stimuleerd dat ding die ook. het leid af van de pijn. ik kan eerlijk zeggen dat ik nauwelijks pijn gehad heb. totaal heeft het nog geen 2.5 uur geduurt waarvan 10 min persen. en toen ze eruit was heb ik meteen gezegt dat ik het zo weer zou doen heb niet gepiept, niet gekreund of geschreeuwd en nog geen au gezegt. tot ieders verbazing. het kan dus ook anders en deze bevalling heeft de 1e een beetje doen vergeten en een hoop goed gemaakt.
Hoi dames, wat fijn om te lezen dat een tweede bevalling heel positief kan zijn. Geeft een beetje moed. Al zou ik een volgende keer dus in het ziekenhuis moeten bevallen waar ik niet heel gerust op ben aangezien ik gewoon niet serieus genomen ben in het ziekenhuis met vervelende gevolgen. Ik heb overigens een hypnobirthing cursus gevolgd, en de eerste 24 uur (thuis en een klein stukje ziekenhuis) waren best fijn. Erg jammer dus dat de ontsluiting alsnog niet vorderde. Ik had ook een tens die ik gebruikte toen de weeen iets pitiger werden wat ook goed werkte bij mij. Alleen deze moest uit toen de ruggeprik gezet ging worden. Ik heb op het gegeven moment toen ik aan de opwekkers lag nog gevraagd of de ruggeprik weer weg kon en ik mijn tens terug mocht aangezien die voor mij meer deed tegen de pijn dan de ruggeprik. Dit kon helaas niet. Overigens is met mijn kindje alles in orde en ik kan echt genieten van het moeder-zijn ondanks dat ik het af en toe nog moeilijk heb (een roze regenwolk hihi)
Is er een ander zkh waar je terecht kunt? Wij kunnen uit twee zkh kiezen die nog even ver van ons huis af liggen.
Ik herken je gevoel heel erg. Vreselijk dat jij dit ook hebt meegemaakt. Hoe lang is het geleden? Ik heb een soortgelijke ervaring. Geplande ks ivm stuitligging, ruggenprik raakte halverwege de ingreep uitgewerkt, heb het hechten gevoeld. Achteraf had de anesthesist mij onder narcose moeten brengen, maar dat is achteraf-praat. Ook het verblijf op de kraamafdeling was dramatisch, er zijn veel fouten gemaakt. Ik ben vrij snel (op mijn verzoek) bij een klinisch psycholoog beland waar ik EMDR therapie heb gehad. Dat is misschien ook wel iets voor jou, kijk maar eens op Google voor meer informatie. Ik heb altijd geroepen 'Dit nooit weer', tot we begin dit jaar vals alarm hadden. Dit heeft tot vele gesprekken tussen mijn man en mij geleid. We hebben toen besloten om onze cryo's op te maken (bevroren embryo's na ivf) en het daarna aan de natuur over te laten. Wonder boven wonder ben ik zwanger geraakt na de terugplaatsing van de eerste cryo, op mijn zoon hebben we 5 jaar gewacht. Ik vind het ergens wel wat spannend, maar tot nu toe ben ik, tot grote verbazing van mezelf, eigenlijk heel relaxed. Ik ga wel naar een ander zh, waar ik ook al een gesprek heb gehad met een gyn. Ik ben aangemeld bij het popp team, waardoor ik binnenkort een gesprek heb met een psycholoog in het 'nieuwe' ziekenhuis. Mocht je nog iets willen weten mag je me altijd een pb sturen! Veel sterkte met beslissen!
Ik herken het ook. Mijn bevalling liep wel volgens het boekje, maar de ruggenprik werkte niet en ik kon de pijn niet aan waardoor ik urenlang in paniek ben geweest, hyperventileerde, schreeuwde en ik werd ook totaal niet serieus genomen omdat de weeen niet zichtbaar waren op de CTG en de ruggenprik bij de 2e keer zetten volgens hun goed zat. Voor mij was het dus ook traumatisch. Ik heb gezegd dat ik het nooit meer ging doen, maar nu ben ik toch weer zwanger. Ik kijk dus nu al enorm op tegen de bevalling, durf er nog niet eens over na te denken. Zal ook sowieso weer in het ziekenhuis moeten bevallen. Ik weet iig dat ik het níet meer wil zoals toen, dus nu geen ruggenprik zodat ik rond kan blijven lopen. En ik wil deze keer een doula zodat ik hopelijk deze keer gekalmeerd kan worden als ik weer in paniek raak. Mijn tip zou dus zijn, als je het weer aandurft, bedenkt heel goed wat je wel en niet wil. Voor jou werkte de geboortetens wel en de ruggenprik niet, dus kies voor de geboortetens! En hou je vast aan het idee dat elke bevalling anders is...
Wat knap dat jullie het een 2e jeer aandurven! Voorlopig is het voor mij nog niet aan de orde want het is pas een maand geleden, maar als ik naar mijn kleintje kijk en mijzelf bedenk dat ik dit waarschijnlijk nooit meer meemaak omdat ik dat niet meer durf dan breekt mijn hart. Ik vind het prachtig zo'n klein levend wezentje. Ik zit daar dus best mee. Ik heb overigens een gesprek gehad met een psycholoog en ze vond dat ik alles goed op een rijtje had en maakte zich geen zorgen. Dus dat was dat, vond het niet erg helpen. Dat van die ctg die nietgoed registreerde herken ik ook. Terwijl ik aangaf dat de ruggenprik niet goed werkte en het toch erg pittig werd keken ze op de monitor met de mededeling : mw dit zijn pas voorweeen. En gooiden daarbij de opwekkers nog maar even omhoog. Terwijl ze dat meldde zat ik voor mijn gevoel in een storm en ben ik dus in een uur tijd van 2cm naar volledige ontsluiting gegaan. Volgens mij kan dat niet eens met voorweeen. Ze dachten waarschijnlijk dat ik mij aanstelde en namen dus ook mijn klacht over de ruggeprik niet serieus, en hebben dit dus niet gemeld aan het operatieteam/ in het dossier
Dat is helemaal erg! Echt belachelijk dat ze ons niet serieus namen. Hier ook weeenopwekkers erbij gekregen. Ik geloof ook echt niet dat dat voorweeen waren bij jou hoor! Ik zit ook nog steeds met hoe alles is gegaan, ook al is mijn bevalling niet zo extreem verlopen als die van jou. Die verschrikkelijke pijn en het gevoel van hulpeloosheid vergeet ik nooit meer! En daarbij nog het gevoel dat niemand je serieus neemt... en ze me gewoon uren in paniek hebben laten liggen zonder iets te doen (me proberen te kalmeren bijv). Oh je zit pas een maand na je bevalling. Toen wist ik ook nog zeker dat ik het nooit meer wilde, ondanks dat ik stapeldol ben op m'n ventje. Mijn ervaring is dat de tijd er toch voor kan zorgen dat je het langzaam weer aan gaat durven. Ik ben meer gaan denken: wat is nou een paar dagen helse pijn voor een leven lang plezier van een kindje? Daardoor durf ik het weer aan, maar doodeng vind ik het wel.
Klinkt voor een groot deel als mijn verhaal, ruggeprik zat er niet helemaal goed in tijdens weeen waardoor ik ze gewoon voelde, daarna zat het tijdelijk wel goed, uiteindelijk stagnatie van de weeen enzo op 8 cm ontsluiting en toen ook spoedkeizersnee, wat een drama was dat, ook veel pijn gevoelt omdat de kleine al zo diep was ingedaalt en vast lag ze moesten hem er echt uit duwen en trekken, heb gillend op de ok tafel gelegen. Maar nu alweer 36 weken zwanger van nummer 2 (nummer 1 is nu ruim 2 jaar) en kijk positief tegen de bevalling aan. Wil denk ik voor een geplande ks gaan deze keer, zodat ze fatsoenlijk kunnen verdoven, en de kleine nog niet helemaal vast ligt enzo. Bij mij heeft het goed geholpen om er veel over te praten, ook met een maatschappelijk werker, sommige hier doen een emdr therapie waardoor je de heftige bevalling een plaats kunt geven! Ook tijd heelt wonden! Succes met de verwerking!!
Mijn tweede bevalling was een regelrechte nachtmerrie. De eerste eindigde ook in een spoedkeizersnede maar dat liep redelijk vlekkeloos. De tweede lijkt op jouw verhaal. Door urenlange persweeën zat mijn dochter muurvast. Spoedkeizersnede waarbij de ruggeprik niet goed werkte. Ik heb alles gevoeld. Omdat ze zo vast zat hebben ze enorm aan haar moeten trekken. Daardoor scheurde er een groot vat bij mijn baarmoeder. Door groot bloedverlies dreigde ik in shock te raken. Toen hebben ze me onder narcose gebracht omdat ik niet stil lag. Nee vind je het gek denk ik dan. Ook hier werden mijn pijnklachten niet serieus genomen. Ik had al veel eerder onder narcose gebracht moeten worden. Ik heb jarenlang met de psychische gevolgen van deze bevalling rond gelopen. Bij mij eindigde het in een paniekstoornis. Ik heb EMDR traumatherapie gevolgd en toen was het klaar. En prompt werd ik zwanger van de derde. Heb een geplande keizersnede gehad waarbij ik zowel met de gynaecoloog als de anaesthesist zeer duidelijke afspraken heb gemaakt over hoe het zou gaan. Daar hadden ze alle begrip voor. en het was wederom een heftige keizersnede ook weer met veel bloedverlies. Maar het grote verschil was dat zodra ik wat aangaf de anaesthesist klaar stond met spuiten,poeders en pufjes. Geweldig. Ik voelde me veilig en gehoord. En dat maakte een wereld van verschil.
@ Niandra; het gevoel van hulpeloosheid herken ik. Het gevoel dat er niet naar mij geluisterd werd en de artsen maar gewoon aan de slag gingen geeft me een heel vervelend gevoel. Terwijl als ze naar mij hadden geluisterd het ergste (extreme pijn voelen tijdens ks) voorkomen had kunnen worden. Ook de dagen erna niemand van de teams meer gezien om te kijken hoe het ging @mamameer: pfff ja bij mij zat hij ook al heel ver vanwege het persen en de pomp. Dat duwen en trekken was vreselijk. Ook ik heb flink liggen schreeuwen, had daar geen controle meer over. Toen gaven ze mij iets waar ik onwijs stoned van werd maar nog steeds voelde ik het. @ mommyplus; oh wat een drama dan ook nog een gescheurde baarmoeder erbij. Wel fijn dat je bij de volgende goede afspraken hebt kunnen maken en dat ze voor je klaar stonden, dat lijkt mij een wereld van verschil maken. Baalden jullie ook zo dat het net op het allerlaatste stukje niet lukte? Ze hadden mij tijdens het persen al verteld dat de baby haar had dus voor mijn gevoel was ik er echt bijna
hallo wat heftiggg zeg! Ik vond mijn eerste bevalling ook traumatisch. wou nooooit meer een kind. Echt nooit werd ook echt depressief de eerste maand. daarna zat ik ook niet lekker inmijnvel maar had ik mijn gevoelens onder controle. daarna heb ik dmv veel praten en gebed dit kunnen verwerken en werd het verlangen naar een tweede groter dan de angst en de tweede bevalling was vergeleken metde eerste goed te doen blijft heftig maar ik kon het aan. verschil is ook dat je nu weet wat je ervoor terug krijgt..succes