Tja... hoe moet ik de titel anders verwoorden. Sommige dingen lijken te moeten gebeuren, lijken voorbestemd. Wij hebben een vreselijk jaar achter de rug, maar ineens voel ik me erdoor gezegend. Ik wil het even van me af gooien hier We hebben ons huis te koop staan vanaf oktober 2012. Vanaf september 2013 kwam onze koper in het zicht. In januari werd een soort van voorlopige koopovereenkomst gesloten (geldt in Duitsland echter niet echt). In januari kochten wij onder voorbehoud een nieuw huis. Echter onze koper kreeg maar geen hypotheek. Uiteindelijk toch wel en eind mei gingen we naar de notaris om te tekenen. Wat denk je? We komen weer buiten en er was niets getekend. Er zat een verkeerd formulier bij van de gemeente waar niet goed uit bleek dat ons huis een woonhuis was. Hup... op naar de gemeente waar de koper iets over zijn honden vroeg en bam... alles lag plat. Want wat hij wilde kon zomaar niet, daar moest hij vergunningen voor aanvragen. Uiteindelijk hebben wij in juli de koop van ons andere huis moeten laten ontbinden en dat huis werd snel aan iemand anders verkocht helaas. De vergunningen die onze koper aanvroeg was pas eind december rond (zou 3 maanden duren ahum) ivm wetsvwijzigingen en andere moeilijke zaken. Na nog wat moeilijkheden gaan we dan eindelijk komende woensdag tekenen om ons huis kwijt te raken! Er kwam namelijk een andere serieuze koper om de hoek en daardoor hebben we druk kunnen zetten. Duimen dat het nu wel door gaat! Wij vroegen ons al die tijd af waar we dit aan verdienden, het gedoe rondom het huis gaf veel stress! Onzekerheid maakt je gek! Vaak gingen we van 'ja verkocht', naar 'we raken het nooit meer kwijt, we zitten gevangen in Duitsland' (ivm rare wetten, natuurgebied e.d. zou ons huis onverkoopbaar worden). Nu wonen we sinds december alvast in bij onze schoonouders zodat ons leven in elk geval al verder kan (kleine naar de peuterspeelzaal e.d.), het zijn op twee gangetjes na twee aparte woonhuizen. En nu wil het zo zijn dat op de dag dat we hoorden dat we naar de notaris gingen de pleuris uitbrak op het werk bij mijn schoonvader. Hij heeft inmiddels een soort van oneervol ontslag gekregen (hij is er in geluisd, 6-7 anderen staan ook op non actief en krijgen misschien ook ontslag) en hij gaat geen uitkering of niets krijgen. Onzekere tijden voor hen dus en veel uit te zoeken qua ander werk, evt mogelijkheden voor toch bijstand vanuit de gemeente. Mijn schoonouders hebben ons veel geholpen met ons eigen huis te verbouwen e.d. en nu kunnen we dan wat terug doen. Als ons eigen huis verkocht is, kopen wij voorlopig even geen ander huis en helpen we onze schoonouders. Om te voorkomen dat hun huis halsoverkop verkocht moet worden. Wij hebben dadelijk geen hypotheek meer, wel onderdak en dus kunnen we ons geld op de juiste manier besteden om hen te helpen. Dat geeft hen meer licht en speelruimte om de toekomst goed te overdenken. En dan zien we wel hoe de toekomst verder gaat. Alles komt goed, rechts- of linksom. Hoe een vloek in een zegen kan veranderen...
Het komt wel "handig "uit nu dat je schoonouders zo lastig zitten. Misschien is het inderdaad wel zo voorbestemd...en heeft het zo moeten zijn. Zo hadden wij dit met werk. Ik werd na de bevalling ( ongeveer 8 weken daarna) erg misselijk en moest de hele nacht spugen. Mijn man moest toen thuisblijven van zijn werk want ik was echt gesloopt en dan met een pasgeboren baby en peuter was het niet te doen. Mijn man zijn baas ( wat al niet goed liep) heeft hem toen ontslagen ( mocht niet...) Achteraf het beste wat ons ooit is overkomen. Nu heeft hij namelijk zijn droombaan gevonden...anders was dat misschien nooit gebeurd. Alsof het zo moest zijn.
Ik geloof zeker dat sommige dingen zo moeten zijn. Bijvoorbeeld, Toen ik zwanger was van onze oudste, raakte mijn vriend zijn baan kwijt. Hij was al eerder voor zich zelf begonnen, maar durfde de stap niet te nemen om echt zelfstandig te gaan ondernemen. En nu werd die keus voor hem gemaakt. We zouden z'n vorige werkgever eigenlijk een fles champagne moeten sturen, want we hebben nu 2 (!) goed lopende bedrijven Natuurlijk was het schrikken dat hij z'n baan verloor, maar uiteindelijk zijn wij er alleen maar beter door geworden.
Sommigen dingen moeten zo zijn.. Toen ik 26 weken in verwachting was van ons zoontje kwamen we allebei thuis te zitten. In de kraamweek mocht mijn man voor 3 weekjes aan de slag ergens.. 2 maand later kreeg hij te horen dat hij mocht blijven. Volgende week mag hij weer een jaarcontract ondertekenen en doet hij inmiddels verschillende opleidingen. Hij is dol gelukkig met zijn baan. Als hij bij zijn oude werkgever had kunnen blijven had ik ook opzoek gemoeten naar een baan, nu kan ik er 24/7 zijn voor onze kinderen.. Soms denk ik dus ook: het had echt zo moeten zijn!
Wat vreselijk balen dat het zo gelopen is met jullie huis. Maar soms moeten dingen zo zijn lijkt wel. Het lot... Ach dat weet ik zo net nog niet. Maar ik denk ook vaak dat veel dingen met een reden gebeuren. Al snap je er soms helemaal niets van. Denk eens aan veel leed dat mensen door moeten maken.
Ik denk ook dat veel dingen met een reden gebeuren.. alleen sommige dingen zijn zo moeilijk om de rede erachter te vinden
Of dingen met een reden gebeuren of voorbestemd zijn geloof ik niet zo. Maar ik denk wel dat van achter de wolken altijd weer een keer de zon tevoorschijn komt.
Ik geloof er ook wel in dat alles een reden heeft. Vorig jaar in mei een miskraam gehad met 11 weken. was echt een hele verdrietige periode. In september kwam ons leven ineens op z'n kop te staan doordat mijn man en ik beide gevraagd werden voor onze droombaan waarbij we ook moesten verhuizen. Ik zou 2 december uitgerekend zijn.. 1 december sliepen we voor het eerst in ons nieuwe huis. Ik denk niet dat als de zwangerschap goed was gegaan deze kans er was gekomen. Heel dubbel maar we zijn ontzettend gelukkig met onze droombaan en ons nieuwe huis. En natuurlijk ben ik er nog best wel eens verdrietig over. Ons tweede kindje had er nu al kunnen zijn. Op dit moment is het zelfs zo dat we niet eens met een tweede bezig zijn en ook nog niet weten of dat nog wel in ons leven gaat passen. Misschien ooit... maar voor nu is het goed zo met ons drietjes. Wel heel bijzonder hoe het leven soms zo kan verlopen.
Alles gebeurd met een reden. Ik werd onverwacht zwanger van de oudste, de planning was nog minstens een jaar te wachten. Maar goed dat ik zwanger ben geraakt want binnen 2 maanden na de bevalling bleek mijn vader ernstig ziek te zijn en weer 9 maanden overleed hij. Als we onze 'planning' aan hadden gehouden, had hij haar nooit gezien. Daarna een moeilijk jaar gehad waarin ik mezelf heb gesloten voor de mensen om me heen. Op het punt gestaan veel kwijt te raken maar op het goede moment tot inzicht gekomen dat ik me open moest stellen en verdriet best getoond mag worden. Ik ben hierdoor sterker geworden en heb het idee dat ik een heel sterk netwerk om me heen heb. En ook dat ga ik nu weer nodig hebben. Ik ben nu 26 weken zwanger en begin vorige week hebben we gehoord dat mijn moeder nog maar een half jaar te leven heeft. Natuurlijk ben ik onwijs boos en verdrietig maar ik voel me ook sterk, vol vertrouwen dat er voor mij weer goede, mooie dagen gaan komen. In mei vorig jaar ben ik geopereerd aan een bbz, en nu heb ik dit mooie jongetje in mijn buik. Hij is er niet voor niets, hij is er om ons lichtpuntje te zijn in deze tijd. Om elke dag te laten zien dat, hoe donker de dagen soms zijn, er altijd iets is om dankbaar voor te zijn. Wat de ziekte en het komende overlijden van mijn moeder ons gaat leren, in de tijd die we juist dit keer zo graag eens 'onbezorgd' hadden willen meemaken, met alleen de zorgen die elke normale aanstaande ouders hebben, ik weet het nog niet maar het wordt vast nog wel duidelijk dat het weer niet voor niks gebeurd...