Hoe voel(de) jij je...

Ik begrijp goed dat je je zo voelt.
Ik kon ook niet echt blij zijn als ik hoorde dat anderen zwanger waren. En dat komt niet omdat je het ze niet gunt, maar omdat je zelf ook graag een kindje wilt.
Ik merkte wel dat ik de eerste dagen na de miskraam het liefst voorlopig niet meer zwanger wilde zijn, maar een poosje daarna juist wel weer heel graag. Ik denk dat je gewoon de tijd moet nemen om het te verwerken. Je mag verdrietig zijn nadat het fout is gegaan. En als het al een paar keer fout is gegaan is dat gewoon super moeilijk.
Ik wil je heel veel sterkte en geluk wensen!

 

Oh, wat een verdriet! Ik herken je gevoel.

Bij mij was het zoooo dubbel: ik wilde zo graag weer zwanger worden, maar tegelijkertijd moest ik er niet aan denken. Ik wilde een gezond kindje in mijn buik, maar tegelijkertijd wilde ik het kindje wat ik kwijtgeraakt was ook niet zomaar "inwisselen". Ik was meer dan verdrietig. Dat uitte zich niet in zomaar huilen, maar ik merkte ook dat ik intuitief op zoek ging naar mijn kleintje. In mijn dromen, in mijn dagelijks leven, overal droeg ik het leed van het verlies bij me. Het was ook niets voor mij om een "slachtoffer'te zijn, maar ik merkte aan alles dat ik niet anders kon dan met het verdriet bezig zijn. Ik herkende mezelf daar ook niet in: waar was die optimistische ik gebleven? Die sterke ik, die nooit bij de pakken neer ging zitten. Waarom "misgunde"ik anderen hun geluk nu, en waarom zag ik het zonnige niet meer in?

Het kostte tijd. Duidelijk aangedaan kwam ik tot de conclusie dat het "misgunnen"niet misgunnen was, maar gewoon een manier om mezelf te beschermen tegen het schrille contrast waar ik mee te maken kreeg zodra ik hoorde over nieuwe zwangerschappen, nieuw leven, leuke gebeurtenissen. Heel langzaam begon het geluk ook weer een beetje door te dringen in mijn eigen leven, en daarmee vond ik ook mezelf steeds meer terug. Ik kwam tot rust, kreeg weer vertrouwen in de toekomst, en had er gewoon weer zin in.

Ofwel: geef het tijd. Ben geduldig en veroordeel jezelf niet. Het is volkomen logisch dat je echt even "van je pad gemept bent". Het is ook niet niets! De tijd zal de wonden niet helen, maar wel oplossingen bieden en het verdriet milder maken. Mensen pogen te zeggen dat het allemaal "wel een reden "zal hebben, maar daarmee mag je nog niet het idee krijgen dat het allemaal niet zo erg is. Wat je overkomen is is erg, en daar is tijd en rust voor nodig.

Sterkte.

 

Ik snap precies hoe je je voelt.
Al maanden voel ik me ongelukkig en boos, ik ben mezelf ook niet meer. Dit doet mijn relatie ook niet echt ten goede moet ik zeggen.
Dat iedereen om mij heen wel net bevallen of zwanger is, valt ook niet mee. Hopelijk lukt het ons ook een keer, wij blijven proberen, hoe moeilijk het ook is.

Sterkte!

 

Heel begrijpelijk hoe je je voelt... Ik begrijp het volledig!

Ik heb zelf een mk met 6.4wk gehad en een MA met 11.3wk die via curretage verwijderd moest worden.

Hoe ik me voelde...
Zeer zwaar KL*TE.... vooral na de 2e keer aangezien we daarna nog maar 2 kansen hadden mbt zwanger worden (ICSI traject).
Ik was boos, verdrietig en depressief...
Ik herkende mezelf gewoonweg niet meer en heb toen zelf hulp gezocht in de vorm van een verwijzing naar een psycholoog via de huisarts.
Dit heeft mij toen erg geholpen dingen te relativeren en te accepteren hoe de situatie was op dat moment.

Gelukkig zijn we precies een jaar na de MA weer zwanger geraakt van een cryo die wel wilde blijven plakken en door groeien.

Ik hoop uit t diepste van mn hart dat je dit ook mee mag maken... de zwangerschap die ik heb is geen rozengeur en maneschijn maar dat mag de pret niet drukken om eerlijk te zijn.

Je hebt een hoop mee gemaakt zo te zien in je handtekening en het geluk moet toch een keer jullie kant op komen!

Heel veel suc6 en besef je dat de gevoelens die je hebt er ook mogen zijn!

 

Ik heb me het afgelopen jaar vaak alleen gevoeld. Mensen waren er wel voor me, maar het voelde niet zo. Ik had het gevoel dat het aan mij lag de drie keren en werd regelmatig boos van machteloosheid.
Na een tijdje werd ik boos op me zelf en moe van het machteloos zijn. Daarna ging het weer beter. Maar dat duurde nooit lang helaas en dan begon het weer op nieuw.

Nu 9 weken zwanger en nog steeds denk ik dit gaat weer mis. Vaak ook ineens het gevoel van leuk leuk, maar dan ineens komt er domper gevoel als een zak cement en besef ik weer hoe kwetsbaar het nog is en ik beter kan wachten met blij zijn.
Natuurlijk weet ik dat ik ook moet genieten maar de angst is te groot. Misschien als ik de beruchte 13 weken van de eerste zwangerschap voorbij zijn. Ik hoop het.

 

Fraxiparine ga ik de volgende keer gebruiken, het recept ligt al klaar. Wat balen dat het bij jou niet geholpen heeft!
Afgelopen keer heb ik Utrogestan gebruikt, dit heeft dus ook niets gedaan helaas.

Het weefsel is de laatste keer ook onderzocht, maar het onderzoek was helaas mislukt, dus nu weten we nog niets. Alle bloedonderzoeken zijn goed en bij jou?

 

Hallo dames,

Ik kan mij helemaal aansluiten bij Floor32. Je ontzettend eenzaam voelen. Uiteindelijk moet je het ook zelf doen. Ik kan de dag wel vullen met praten hoe (naar) ik mij voel, dat ik het nog steeds niet kan begrijpen en dan weer huilen. Dat zit ook deels in mijn karakter, ik ben heel gevoelig en snel emotioneel.

Aan de andere kant kan ik mijn omgeving niet vragen dat ze 24/7 er voor mij zijn. Zij hebben ook nog een eigen leven. Mijn twee beste vriendinnen zijn nu hoogzwanger (van de tweede) en binnenkort geven zij een babyshower. Ik kan daar heel erg van genieten omdat ik dan deels ervaar hoe het ook kan zijn. Op zo'n dag ga ik het natuurlijk ook niet over mijzelf hebben, om de sfeer niet te verpesten, maar ik kan soms wel bot reageren als iemand vraagt of het bij ons niet kriebelt om voor een kindje te gaan.

Ik voel mij op dit moment heel eenzaam omdat zij in een hele andere (gelukkige) fase zitten en ik weet ook wel dat niemand dan op mijn 'gehuil' zit te wachten. Heel lastig...