@Danielle/iedereen Mijn moeder heeft toen ze uit het ziekenhuis kwam al gerevalideerd, helaas door een val en de al slechte wondgenezing moest ze stoppen. Nu gaat ze een nieuw revalidatie traject in om weer te leren lopen met een prothese. De aanvraag is goedgekeurd door de verzekeraars, ze is inmiddels aangemeld en alle benodigde papieren zijn van de week de deur uit gedaan. Ze is dit keer aangemeld in Enschede.
Jeetje, wat volgen veel mensen zo'n traject! Ik lees / klets ook graag mee. Ik revalideer nu omdat ik EDS (Ehlers Danlos) heb, ook ik vind het confronterend, maar ben er wel van overtuigd dat ik nu op de juiste plek zit.
Enkel fisio is inderdaad niet in de basis verzekering, balen, gezien jouw opsomming denk ik niet dat fisio enkel je gaat helpen, heb dat zelf ook al een jaar lang geprobeerd, geen enkel resultaat, mijn fisio was ook duidelijk niet gespecifiseerd in dit soort klachten en deed vooral massage. Ik ben nu 5 weken bezig, waarvan de fisio nu 2 weken (die was de 1ste 3 weken nog op vakantie) en de fisio heeft me veel lijsten met vragen laten invullen waaronder een hyperventilatielijst, mijn score was 47 en vanaf 23 of hoger is de kans op hyperentilatie 80 procent, Ook komt er nu naar voren dat ik angsten heb, Ik heb ook een whiplashlijst in moeten vullen voor de nekpijn, die score was ook enorm hoog, alleen heb ik zo ver ik weet geen whiplash. Fijn dat er meer reageren, en ervaringen te delen.
bij mij was het leren om om te gaan met de pijn, je grenzen beter bewaken. Ik deed alles nog net zo als voor het ongeluk, wat tot steeds meet klachten leidde, maar in het ziekenhuis hadden ze gezegd dat ik de eerste weken wel wat last zou houden. Dus dan denk je niet meteen aan iets ergers. Ik heb het heel lang ontkent dat ie iets mankeer. Daar heeft de psycholoog me heel erg bij geholpen. Bij de ergo leer je om een andere houding bij bijvoorbeeld het strijken aan te nemen. Ik moest mijn strijkplank bijv 2 treden lager zetten, zodat ik mijn strijkijzer als het waren alleen maar heen en weer beweeg ipv hem ook nog te tillen. Zithoudingen aangepast, eigenlijk alles om de spanning maar zoveel mogelijk weg te nemen en daardoor ook de pijn minder te laten zijn. Het uitgangspunt was bij mij dus ook niet het wegnemen van de pijn, maar ermee leren om te gaan.
daar had ik het ook heel moeilijk mee, de knop omzetten. Ik kan niet meer tot in de late uurtjes uitgaan, want daar heb ik 2 weken extra last door. Ik heb concentratieproblemen en daardoor onthou ik veel dingen niet meteen terwijl ik hiervoor gewoon goed kon leren. Doordat ik teveel deed viel ik gewoon flauw. En ik was boos, zo ontzettend boos. Maar ik kan niet boos zijn op mijn man (hij reed), want het was een onoverzichtelijke weg en hij heeft goed gekeken. Ik kon niet boos zijn op degene die ons heeft aangereden, ook al reed hij 90 waar 50 was toegestaan. Want ik kan me niet voorstellen dat hij die ochtend dacht, kom laat ik eens ff te hard gaan rijden en iemand aan rijden. Ik ben namelijk helemaal niet iemand die snel boos is, of wraakzuchtig en ik kon met dat boze gevoel helemaal niet omgaan.
Hoi hoi, Ik zat van de week te bedenken om hier iets te plaatsen ivm een revalidatietraject. Ik ben deze week bij de reumatoloog geweest naar jaren 'vage' klachten. Deze heeft mij onderzocht en gaf aan dat ik de stempel fibromyalgie al zou krijgen, alleen al door het onderzoek op de pijnpunten (op 13 van de 15 reageerde ik) echter heb ik een hoge ANA in het bloed en deze zijn ze nu veder aan het onderzoeken om te kijken of dit door nog een andere reumatische aandoening word veroorzaakt. Ze gaf aan dat als het 'alleen' fibromyalgie was ik een revalidatietraject in zal gaan. Ik ben alleen gruwelijk eigenwijs en vraag me af of ik hier baat bij zal hebben. Er gebeurd nu zoveel, mijn hoofd loopt volledig over. Ik hoopte aan de ene kant op geen stempel maar aan de andere kant ben ik blij dat al die kleine vage klachten nu gekoppeld kunnen worden aan iets aangezien ik me door de huisarts niet serieus genomen voelde. Daarbij duim ik me rot nu dat er volgende week niks bij gezet word. Ik hoop dat die positieve ANA er gewoon zit. Vind het allemaal enorm spannend dus als een van jullie me tips kunnen geven, je bent welkom!
Ik ben ook heeel eigenwijz, en juist daarom kan het al heel goed zijn, mijn psycholoog prikt er in iedergeval fijloos doorheen, Ik hoop voor je dat de ANA test goed uitpakt, en het bij fibro blijft, dat is al lastig genoeg.
Ik ben benieuwd hoe een eventueel bezoek zou gaan verlopen. Ik ben jaren terug (toen ik nog in de zorg zat) bij een psycholoog geweest (ivm best heftige situatie die ik toen meemaakte in het werk) en deze zei doodleuk, kan niks voor je doen je bent zelf sterk zat om hiermee te handelen. Sindsdien is mijn vertrouwen in psychologen gedaald tot onder het minpunt.
oooooh kan ik heel goed begrijpen hoor, tegen mij is dat jaren gezegt door de huisarts, ik denk dat het echt mega belangrijk is dat je een psy krijgt die je aanvoeld, serieus neemt, en de juiste vragen steld, ik heb god dank die nu gevonden, maar geloof me had vooraf niet gedacht dat het zou gebeuren, dacht ook een psych wat moet ik er mee, hoort nou eenmaal bij het traject, maar langzaam brokkelt hij overal doorheen, en dat is eigelijk heel fijn, en geeft me vertrouwen en opluchting, vooral het serieus nemen.
ik heb niet alles gelezen maar heb zelf ook gervalideerd ook onder begeleiding van het boek pijn de baas. moet zeggen dat ik er toen niet super super veel aan had terwijl het effect op de langere termijn veel meer is/was. mijn klachten zijn vergelijkbaar nml; fibronyalgie, hypermobiel, chronishe polsobtsteking, ernstige bekkeninstabiliteit, mirgraine, spastisch darm syndroom uhmmm dat was het het geloof ik
Ja dat boek moet ik ook lezen heb hoofdstuk 1 uit en ben bezig met hoofdstuk 2, nog geen idee of ik er wat aan ga hebben, maar ik lees wel al veel herkenning in de eerste 2 hoofdstukken.
Nou heb de uitslagen gekregen en het zag er verder allemaal goed uit. Nu dus de diagnose fibromyalgie. Ik heb een boekje meegekregen die ik alvast kon doorlezen en moet over twee weken naar de reumaverpleegkundige om te kijken wat het vervolg zal gaan worden. Merk nu wel dat ik er behoorlijk chagrijnig van ben, gewoon door meerdere oorzaken. Ben jarenlang door de huisarts niet serieus genomen waardoor ik twijfelde aan mijzelf. Ik heb hier wat af gehuild omdat het dweilen zo enorm pijn deed of de douche ontkalken, voelde me daarin altijd een aansteller maar blijkbaar had dat wel een oorzaak.
heeel erg herkenbaar Pumbaa, ik heb 12 jaar lang ontkenning gehad van de huisarts, achteraf al zeker 12 jaar fibro, want nu zo erg is dat ik vast zit. Praat goed over je gevoelens, want dat verdriet stukje moet je ook een plekje gaan geven. Ik heb deze week weer 2 ochtenden therapie gehad, ben druk met de energie dagschemas, en ook bezig met langzaam heel langzaam conditie opbouwen, vandaag een spanningsmeter op mijn schouder gehad om me te laten zien wanneer ik wel of niet ontspan, en of ik het uberhoud nog kan, nou twas lastig. Ook maatschappelijk werk gehad van de week, zag er tegenop, op een of andere manier was de klik er niet, maar moet zeggen heb een goed gesprek met haar gehad, ze heeft nu ook meer inzicht met hoe ik in elkaar steek, en kan daar in het vervolg rekening mee houden. ze maakte zich wel zorgen, maar vond het wel goed van me dat ik me open stelde. (al vind ik dat verschrikkelijk moeilijk hoor) woensdag mag ik weer heen.
Je bent goed op weg zie ik wel. Vind het wel lastig om te zien dat er zo'n enorm traject achter zit. Heb nu al tijd te weinig en in dat beetje tijd dat ik nog af en toe heb om te ontspannen zal ik nu dus met mezelf bezig moeten zijn. Zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen!
dat is inderdaad lastig, ik zit in de ziektewet dus ik heb wel tijd genoeg er voor, het is voor mij zelfs erg prettig om weer wat regelmaat te hebben, en het fijt dat ik het huis uit moet, kan me voorstellen dat als je bv gewoon werkt het erg lastig is, want het is wel een pittig traject, maar ik leer er echt veel van. beter worden zal ik niet, maar er mee om gaan straks hoop ik wel, een gemiddeld traject duurt overgens 12 weken (waar ik zit) Bij mij staat er ong 6 maand voor.
ik heb tijdens mijn revalidatietraject het grootste gedeelte gedeeltijk gewerkt maar dat had ik achteraf beter niet kunnen doen . Verstandiger was het beter om even helemaal de ziektewet in te gaan.
Ik werk gewoon nog 25 uur en dit wil ik eigenlijk toch wel aan blijven houden, vind de afleiding wel prettig en mijn werk is gelukkig niet zo zwaar!
zolang het werk nog haalbaar is, zou ik me daar op richten, je kan bv ook enkel ercho therapie gaan doen, dat zit bij mij ook in het traject, en ik krijg vooral veel praktische tips, hoe je het het beste kan doen, alle daagse dingen. en dat kost dan niet zo veel tijd, Maar ik zou eerst eens afwachten waar de verpleegkundige mee komt, en dan heb je wat om over na te denken toch,