mijn bijna 4 jarig dochtertje is ontzettend afstandelijk geworden in plaats van aanhankelijk. ze is nu alleen maar het liefst bij PAPA en zoekt totaal geen contact ben net lucht. terwijl ze hiervoor juist totaal anders was. moest ze niks van papa weten. en ging ze overal waar ik ook ging. hoe moet ik hiermee omgaan?? het breekt mijn hart
k word er boos van. het lijkt echt alsof ze me niet meer aardig vind. ze zoekt totaal geen toenadering
Zal een fase zijn. En ze voelt jouw frustraties misschien ook? Weet je onze zoon hangt met periodes alleen aan mij, en nu is het papa voor en na....prima! Goed toch..Ik vind dat echt niet erg. Hij draait vanzelf weer bij.
Trek het je zeer zeker niet persoonlijk aan, want dat doe je nu. Kinderen denken echt niet zo hoor. Ze is nu gewoon meer met papa bezig, wacht gewoon af totdat jij weer in beeld komt. Nogmaals, dit is echt niets persoonlijks..ms last van je hormonen? Ik voel me soms ook zo verdrietig onbegrepen en zielig..
Denk je zelf dat het met jouw zwangerschap te maken heeft of kan het gewoon een fase zijn? Op haar leeftijd zijn ze echt hun eigen ik aan het ontwikkelen. En hebben ze soms zulke periodes. Ik zou het niet als een persoonlijke afwijzing zien hoor. Al voelt het vaak wel zo.
Hihi ja idd. Ik denk ook dat het een fase is en dat je dit echt niet persoonlijk moet opvatten. Zelf vind k het wel weer even fijn dat hij nou zo aan papa hangt, kan ik tenminste weer even alleen naar de wc Kinderen op deze leeftijd negeren echt niet bewust een ouder. Daar zijn ze veel te jong voor. Gewoon laten doen,niet pushen, niet teveel je best doen, ze houdt echt heel veel van je, alleen is papa nu eventjes op de voorgrond.
Ik denk dat het een fase is. Dat heeft de jongste hier ook wel is. Ik begrijp je gevoel maar het draait echt weer om!
Niet boos om worden je dochter doet het niet expres en al helemaal niet op die leeftijd. Is ze ook zo als je man er niet is? Als jullie met zijn 2tjes zijn bijvoorbeeld, hoe gaat het dan?
Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase maar het is niet leuk...
als we gewoon met zn 2en zijn, is er niks aan de hand.. die gaat r gangetje wel. t voelt wel alsof ze wat meer afstand houd dan anders. maar bijv ook als ze eerst altijd dol graag met mij in bad wou, gaat ze nu met papa douchen. als ze wakker word roept ze altijd mij en nu papa. zou indd n fase kunnen zijn.. en met mn hormonen erbij vind het allemaal iets erger het verbaast me ook zo dat ik zoveel hoor over kinderen die juist aanhankelijk worden als je zwanger bent.. ze praat ook helemaal niet over de baby, soms herinner ik haar er wel aan.. ben bang dat ze t vergeet! terwijl ik had verwacht dat ze het meteen aan iedereen zou gaan vertellen
Niet alle kindjes worden aanhankelijker als hun moeder zwanger is, de meeste kinderen gaan dan juist even flink testen en vervelend doen omdat ze heel goed aanvoelen dat mama even de puf niet heeft om consequent te zijn. Zoek maar eens op die topics, die zijn er heel veel
Bijna zeker is het een fase. Het past echt bij een 4-jarig meisje om meer naar papa toe te trekken en minder naar mama (oedipale fase, google maar eens). Het zijn ontwikkelingsfasen die een kind moet doorlopen. Je dochter wordt zich erg bewust van het feit dat ze een meisje is en dat jij van hetzelfde geslacht bent en haar vader juist niet. Ze voelt je soms als een soort "concurrent", kan de strijd aangaan om de aandacht van je partner, terwijl ze tegelijkertijd ook dol op jou is en bang is dat je boos op haar zult worden om hoe ze zich voelt en gedraagt. dat is erg ingewikkeld voor zo'n kleintje. Maar het is ook normaal en ook echt gewenst voor haar ontwikkeling. Belangrijk is dat jij het niet persoonlijk opvat, ze worstelt zelf meer met haar gevoelens dan jij. Je kunt haar helpen door het gewoon te accepteren en te proberen "erboven" te staan. Vooral haar niet afwijzen. Best heel lastig als je emo bent door je zwangerschap. Succes!