"Over het slaapgedrag stellen de voorstanders van met name de strakke methodes van inbakeren (Blom, Pacco) dat het kind zichzelf wakker houdt, doordat het wakker schrikt als het zijn armpjes en beentjes beweegt. Men lijkt hiermee te stellen dat de baby moe is en slaap nodig heeft, maar vervolgens met opzet met zijn armpjes gaat zwaaien om wakker te blijven. Het lijkt alsof men denkt: hij is wel moe en zou moeten slapen, maar hij WIL niet slapen" Een artikel waar dit soort dingen in staat, kan ik niet serieus nemen. Iedere moeder is expert, namelijk in het begrijpen en kennen van haar eigen kind. Amber
Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die denken dat hun kind zichzelf met opzet wakker houdt. Dit artiekel is geschreven van uit het oogpunt dat er klakkeloos overgegaan wordt tot bakeren, bij bakeren iedereen standaard zijn kind lang alleen laat huilen, dat het slecht is voor de borstvoeding kortom allemaal dingen die in de ogen van de schrijfster niet kunnen. De schrijfster van het artikel heeft veel verstand van borstvoeding, dat is een feit, ze is lactatiekundige. Maar ze betrekt haar eigen kijk op hoe men om zou moeten gaan met kinderen naar mijn mening te veel in haar publikaties. Ik ben blij dat ik uiteindelijk (na 8 weken aan modderen) de stap heb gezet onze jongste in te gaan bakeren, (zonder te laten huilen, zonder strak schema oid) zodat het kind eindelijk eens de kracht kreeg fatsoendelijk uit de borst te drinken. Het heeft hier de borstvoeding gered ipv omzeep geholpen. Het is zo jammer dat alle het bakeren over 1 kam wordt geschoren, er is zoveel meer dan Ria Blom. En er is ook zoveel meer dan attachment parenting, de grondslag van de links waat Dirksmama aan refereert. Hoe wel ik me zelf behoorlijk kan vinden in het ap en door veel mensen als ap-er betiteld zal worden, is het geen theorie die ik 1 op 1 toepas, ik pik eruit waarvan ik denk dat is zinvol en past bij ons zoals ik dat met alles doe. Dat is ook wat ik altijd geleerd heb op de opleidigen (pedagogiek en verpleegkunde) die ik gedaan heb, je krijgt tich theorieen aangeboden, pik eruit wat bij je past en handel daar dan na. Het strak vasthouden aan 1 theorie is onrealistisch omdat niemand de 100% waarheid in pacht heeft.
Ja dat is wat ik ook probeerde aan te geven in mijn eerste stukje. Hoewel ook ik me in veel dingen van AP kan vinden, volg ik niet alles. Ik kijk of het bij mijn zoontje past. Zo slaapt hij niet meer bij ons op de kamer, hij sliep er niet meer zo goed van. Op zijn eigen kamertje slaapt hij nu veel beter... Verder snap ik de in reactie op Dirksmama niet goed. Ik weet niet hoe het anderen vergaan is, maar hier hebben we de eerste tijd regelmatig met de handen in het haar gezeten, 'wat bedoelt ie nou?'. Wij hebben hem echt moeten leren kennen en nu nog leer ik elke dag weer nieuwe dingen.
Ik doe ook geen dingen 'omdat ze AP' zijn, ik weet niet eens of ik wel AP BEN. Ik pas dingen toe waarvan ik merk dat ze werken en waar ik met mijn verstand en mijn gevoel ook achter kan staan. Mijn kinderen hadden ook een flinke huilroutine kunnen ontwikkelen als ik met aan de CB methodes gehouden had. Maar met veel dragen en op verzoek voeden waren ze lief en rustig. Inbakeren is iets waar ik met mijn verstand en mijn gevoel niet achtersta. Ik zal het dan ook zelf niet kunnen doen, en zal het ook niet als eerste optie aanraden, alhoewel ik ook wel weet dat het als noodgreep een goed middel is om uit een vicieuze cirkel te raken.
Om heel eerlijk te zijn, ken ik mijn zoontje nog steeds niet echt goed. Wel herken ik twee huiltjes, jammeren en echt flink boos zijn..bij de andere geluidjes gok ik altijd op honger Misschien ben ik een van de weinigen hierin, maar ik heb echt tijd nodig om mijn kind te leren kennen. Maar dat leren herkennen is hier gelukt door te gaan bakeren. Daarvoor krijsde hij alleen maar, aan een stuk door, in mijn armen of niet. Gelukkig heb ik nu (vijf weken later) de bakerdoek bijna niet meer nodig en lukt het hem zelf om in slaap te vallen en is hij na het slapen helemaal vrolijk.