Hallo, Na ruim 6,5 maand zwangerschap is op 18 december 2006 ons zoontje Sven geboren, helaas kon hij door een afstervende placenta niet meer groeien en geen vruchtwater meer aanmaken. Sven woog bij de geboorte slecht 340 gram. Nu is mijn kinderwens zeer groot en dat van mijn man ook maar hij durft een nieuwe zwangerschap (nog) niet aan. Hij wil niet dat ik er over begin en maakt allerlei (kinderloze) plannen voor de komende tijd. Praten over wat er gebeurt is kan hij overigens wel heel goed dus dat is het probleem niet. Wie herkent dit? groetjes, miek
Lieve Miek, Wat vreselijk voor jou en je partner. Wij wilden juist gelijk weer een kindje, maar dat is natuurlijk niet voor iedereen gelijk. Misschien moet je je partner even de tijd geven? Over een paar maanden denkt hij er mogelijk anders over. Wellicht helpt het als de doktoren onderzoeken wat er mis is gegaan en kunnen inschatten hoe groot de kans op herhaling is. Als die kans klein is, kan dit een geruststelling zijn voor je man. Natuurlijk blijft een nieuwe zwangerschap erg spannend voor jullie beiden. Het kan helpen om met een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis te praten met zijn tweeën. Want jullie kinderwens mag natuurlijk niet tussen jullie komen. Mijn ervaring is, dat mijn kinderwens alleen maar groter is geworden sinds ik zwanger ben geweest van Sterre. Ik heb eraan geroken, ik heb Sterre voelen bewegen, ik weet nu wat het is. Ik ben ook 32 jaar en ik wil beslist niet meer wachten met proberen. Daarom kan ik me voorstellen dat jij je ook zo voelt. Maar natuurlijk moet je ook rekening houden met de gevoelens van je man.
Miek wat erg dat je man en jij hierin verschillen. Ik kan me de angst van je man best voorstellen, maar wat hier op het forum wel duidelijk wordt is dat wij moeders eigenlijk allemaal (toch?) wel weer snel zwanger willen raken. Het lijkt me heel moeilijk dat jouw partner daar anders over denkt. Wat Aquilegia ook aangeeft is dat jullie moeten proberen informatie te zien winnen wat jullie kansen voor de toekomst zijn. Hopelijk kan dat uiteindelijk je man op andere gedachten brengen. In ieder geval veel sterkte en hopelijk komen jullie hier samen goed uit.
miek, alsnog gcondoleerd met het verlies van jullie zoontje. wat ontzettend vervelend dat jij en je man niet op een lijn ligen wat betreft de kinderwens. Waarschijnlijk is je man gewoon heel erg bang voor herhaling. Misschien is het een idee om met de artsen te gaan praten over hoeveel jullie kans is op een goed verlopende zwangerschap. Ik zou zoiezo je man voorlopig nog even de tijd geven die hij nodig heeft. sterkte!
Hi meis, ik herken het niet want gelukkig willen wij allebei weer heel snel zwanger worden. Ook ik ben 32 jaar en ik zou er niet aan moeten denken als ik nog langer moest wachten! Het lijkt me wel heel erg moeilijk voor je want ik als vrouw weet als geen ander hoe jij je moet voelen als je graag een kindje wilt. Het is tuurlijk ook wel te begrijpen dat je man bang is geworden(zijn we zelf ook toch). Wat zegt je man ervan als jij erover begint? Ik hoop echt dat jullie er samen uit komen! Heel veel sterkte... Liefs D.. -x-
hoi Miek, wat erg dat Sven* niet gezond en wel bij jullie mocht komen Hopelijk vind je hier steun en troost bij de andere vlindermama's. Ik kan niet meepraten over jouw probleem want ik ben alleen. Maar ik herken enorm jouw gevoel dat je weer zwanger wil worden (net als meerdere vlindermama's). Ik hoop echt dat jullie er goed over praten en en samen uitkomen. liefs, loopy
Hallo Meiden, Dank je voor jullie reacties. Gelukkig kennen jullie dit probleem niet alhoewel probleem een heel groot woord is. Tis lastig en een gevoelig onderwerp maar gelukkig is onze relatie daar tegen bestand en vormt het geen probleem. Wel ben ik wat teleurgesteld en misschien soms ongeduldig. De artsen hebben aangegeven dat de kans op herhaling klein is maar zeker aanwezig, we zullen dan ook vanaf het moment dat we weer zwanger willen raken onder controle moeten en ik aan de medicatie om hoge bloeddruk te voorkomen. Dat zou ongeveer betekenen vanaf dat moment om de week naar het UMC utrecht. De kinderwens van mijn man is zeker net zo groot als dat van mij maar ik denk ook dat hij het wel even gehad heeft met het ziekenhuis en al die onderzoeken en spanningen, hij wil weer even een "gewoon" leven. Hij is daarnaast ook bang voor herhaling en wil dit wat we hebben meegemaakt niet nog een keer meemaken. (wie wel..) Jullie weten allemaal hoe zwaar die tijd is en in wat voor een gekke wereld je terecht komt. We zullen hopelijk vast nog wel een kans krijgen en ik moet gewoon nog wat geduld hebben, zeker niet forceren want dat werkt averechts. Maar ik wil zoooooo graaaaaaaaaaaaaaaaag! Miek
hoi miek, volgens mij heb jij net als ik 'rammelende eierstokken'. ik zou het liefst VANDAAG NOG zwanger worden
Hey Miek Mijn man is ook een tijdje heel bang geweest voor een volgende zwangerschap, en het idee dat het nog een keer kan gebeuren. Vooral de eerste weken heeft hij het moeilijk gehad met het verlies van Lindy*. Naarmate we er meer over aan het praten waren, draaide hij bij. Ook de gesprekken met de gyn. hebben ons geholpen. Nu wil hij net zo graag als mij een volgende zwangerschap. We moeten nu alleen nog wachten op een vervolg gesprek met een andere gyn. (ivm bloedverdunners die ik moet gaan gebruiken vanaf het begin van de zwangerschap). Mag nu dus nog even niet zwanger raken; moeilijk hoor dat wachten! Ik wil heel snel weer zwanger raken.
Hoi Miranda, Hoe lang is het geleden dat het bij jullie is foutgegaan? is dat ook gekomen door de hoge bloeddruk en het afsterven van de placenta? Fijn om te horen dat jouw man het nu wel weer aandurft. Wanneer is dat gesprek met die andere gyn?
Hoi Miek. Het is nu 8 weken geleden dat ik ben bevallen van Lindy*, ik was toen 28 weken zwanger. Bij mij is de placenta acuut gestopt met werken door een bloedprop. Die bloedprop is ontstaan door een te snelle bloedstolling in het bloed van de placenta. Daarom moet ik een volgende zwangerschap bloedverdunners gebruiken, om herhaling proberen te voorkomen. We zitten te wachten op de oproep van het ziekenhuis. Ben 2 weken geleden bij mijn eigen gyn. geweest. Deze zou zorgen dat ik binnen een maand opgeroepen zou worden in Acad. ziekenhuis Groningen. Duurt wel lang hoor die weken.
Ja hoi Daisy, Dat stond er nog van toen ik zwanger was, sinds december hier niet meer geweest vandaar, heb hem nu aangepast in verdrietig..... sluit beter aan denk ik. Dank je dat je me er attent op maakte, stond zeker een beetje raar
Miranda, Wat vervelend ze en ook zo acuut dan. Bij mij ging het heel geleidelijk, Sven* groeide heel slecht en bleef steeds verder achter qua grootte. Mij placenta ging steeds slechter werken maar deed het nog wel tot op het laatst, toen werkte hij nog maar voor minder dan 1/3. Sven* was zowiezo te klein en zou het niet redden, hij zou overlijden in mijn buik en dat zou misschien nog maar 2 weken duren. Vanwege mijn bloeddruk moesten we toen besluiten om hem te halen waarbij hij zou overlijden tijdens de eerste weeen (dat is ook gebeurt) Hij zelf was helemaal gezond met alles erop en eraan zo mooi mannetje, maar helaas geen schijn van kans. Ik moet dus vanaf dag 1 aan de bloeddruk verlagers en asperine volgens mij ook voor bloedverdunning zodat de placenta beter kan werken. Wachten duurt altijd lang, hopelijk ban je snel weer zwanger en gaat alles goed. Ik vind jullie heel erg dapper!