Ik had na de geboorte van mijn eerste kindje 4 jaar niet gereden. (Daarvoor ging het ook al nooit van harte.... ) uiteindelijk moest ik, omdat ik mijn zieke ouders naar hun doktersbezoeken wilde begeleiden. Ik heb toen lessen genomen bij een rijschool gespecialiseerd in rijangst. Ik heb 5 lessen genomen en daar kon ik eigenlijk wel mee de weg op. De rijinstructeur deed op zich niks bijzonders, maar dat was juist wel prettig. Hij gaf me het vertrouwen dat ik het toch kon. En we oefenden de ritjes die ik moest gaan maken naar het ziekenhuis. Oh ja en hij gaf me de tip om in een automaat te gaan rijden. Dat gaf zoveel rust, niet meer na hoeven denken over schakelen. Ik stap nog steeds niet graag in de auto, maar ik ga ook niet meer hyperventileren of wakkerliggen ofzo. Uiteindelijk komt het nu wel goed, weet ik diep van binnen.
Ik herken het. Ik deed alles met de auto, met aanhanger in een bus zelfs de kleine vrachtwagen van mijn zijn zaak. Tot ik 8 jaar geleden een frontale botsing kreeg (ik 80 km per uur en tegenligger die op mijn weghelft terecht kwam met 100 km per uur). Na dat ongeluk voelde ik me niet meer veilig in kleine autos. De politie heeft letterlijk gezegt wees blij dat je niet een formaat aygo, c1 enz had want dan was je plat en dood geweest. Mijn man en vader waren zo lief een grote auto voor me te kopen (kia sorento) en door hoog en groot te rijden durfde ik die auto weer in. Maar ergens in mijn achterhoofd bleef de angst dat ik wel goed kon rijden maar een ander niet. Het rijden ging beter ik wilde weer een kleine auto maar de angst werd groter. Af en toe kreeg ik een paniek aanval in de auto puur door de gedachten dat een andere weggebruiker misschien niet op zou letten. Ik ging situaties waarin een paniek aanval ontstond vermijden. Eerst de weg van het ongeluk niet meer op, daarna geen onbekende wegen meer, daarna de snelweg niet meer, toen niet meer in het donker, toen niet meer als het glad was (of eigenlijk bij alle temperaturen onder vriespunt), toen niet meer als het mistig was, toen niet meer als het regende en nu is het dus zover dat ik alleen nog in Amsterdam rijd onder goede weersomstandigheden en het liefst met de radio hard aan om me af te lijden van mijn onrealistische angstgedachtes die lijden tot paniek aanvallen en hyperventilatie. Tot nu toe belemmert het me niet omdat ik altijd wel iemand om me heen heb die mij wil rijden buiten Amsterdam of met slecht weer maar als ik er zelf echt hinder van ga ondervinden ga ik hulp zoeken. Of bij een psycholoog of in de vorm van een cursus autolessen voor mensen met rijangst zodat ik het vertrouwen in mijn medeweggebruikers terug krijg.