Hoe tegenover bevalling staan 2e kindje?

Hoi Chantal,

Ik kan het me wel voorstellen. Het grappige is alleen dat ik het net andersom had. Bij de eerste bevalling was ik zenuwachtig en zat ik er tegenop en kon me niet goed ontspannen waardoor de ontsluiting erg traag vorderde en ik uiteindelijk ben bevallen in het ziekenhuis met een vacuum pomp.
Met mijn tweede bevalling was ik erg rustig en heb ik alleen maar ontspanning opgezocht. Ik ben heerlijk gaan badderen en douchen en ving zo de weeen op en wilde ze ook graag.
Die bevalling liep echt voorspoedig en toen ben ik thuis bevallen.

Ga er maar vanuit dat bij een tweede bevalling het nog sneller kan gaan en probeer lekker te ontspannen. Het komt echt wel goed en je wordt gedurende je zwangerschap goed nagekeken dus als er eventuele complicaties verwacht worden dan is dat ook op tijd.

Geniet van je zwangerschap!!

Groetjes Lycke

mama van Joris ( 13 november 2007 ) en Sophie ( 16 april 2010 )

 

Aan de ene kant kijk ik nu al uit naar de bevalling, gewoon omdat ik het zo'n bijzondere, prachtige ervaring vond. Aan de andere kant...ik heb bij Ayla een hele makkelijke thuisbevalling gehad (ok, alleen het persen wilde niet zo vlotten zonder persweeën, meer dan een uur geperst en uiteindelijk met knip en wat buik-duwwerk van de kvz geboren) dat ik nu ook wel eens denk "hm, als het bij deze 2e maar net zo lekker gaat". Ik denk daar dus wel meer over na, maar ik zie het allemaal wel met vertrouwen tegemoet. De vk vertelde dat het vaker voorkomt dat de persweeën bij een eerste wegvallen, maar dat ze bij een 2e vaak goed aanwezig zijn. Dus als dat zo is en de rest verloopt zo'n btje gelijk aan de 1e bevalling dat komt t allemaal goed .

 

Herkenbaar!!

Bij de bevalling van Lucas had ik zoiets van: kom maar op met die weeën en die baby!
Dat ging niet echt van een leien dakje, het is me toen behoorlijk tegengevallen. Combinatie van een vrij grote baby met een groot hoofd, niet vorderende ontsluiting, gebrek aan persdrang en vacuumpomp met veel bloedverlies.

Nu sta ik er ook voor de 2e keer voor en heb ik wel zoiets van: het zou zo fijn zijn als het nu wél goed zou gaan. Hoeft écht niet binnen 3 uurtjes ofzo, maar gewoon normaal vorderende ontsluiting, weeën die goed op te vangen zijn (uiteraard alsnog heftig, maar goed, dat hoort erbij), 'normaal' aanwezige persdrang en echt zelf de baby op de wereld kunnen zetten...

Maar ja, inmiddels weten we dat dit kindje (en met name het bolleke) nu alweer voorloopt op groei, dus ik huiver wel een klein beetje eerlijk gezegd...
Ik heb vanwege de vacuumpomp en mijn ruggenprik van de vorige keer het gevoel dat ik het niet zelf gedaan heb, en dat zou ik nu wel graag willen (stom, ik weet het, maar zo voelt het!)

Aan de andere kant weet ik juist nu dondersgoed dat ik het 'gewoon' over me heen moet laten komen...

 

Voor mij heel herkenbaar! Dit had ik ook. En ik had ook een ideale eerste bevalling. En dat was maar goed ook want als ik mn 2e bevalling als eerste had gehad weet ik niet of ik het nog een keer had gewilt!

Ondanks dat mn eerste bevalling gewoon goed was heb ik wel meer zenuwen gehad op het laatst omdat ik me steeds meer begon te herinneren hoe pijn het ook alweer deed haha.

 

Mijn eerste bevalling was echt geen pretje (geen enkele bevalling denk ik) Ik liet het allemaal over me heen komen maar wat een DRAMA!!!

Nu kijk ik er zelfs naar uit... De vorige keer heb ik maar de helft meegekregen en ik hoop nu echt wat ontspannender te zijn omdat ik weet dat ik het kan. Zo hoop ik er dus ook mee van mee te krijgen.

We zullen zien, hopelijk duurt het niet lang meer.

 

Ik heb er nu eigenlijk ook meer zenuwen voor dan de vorige keer. Niet dat ik er heel erg tegenop zie maar wel dat ik me meer dingen afvraag.
Vorige keer liet ik het ook maar over me heen komen. Die instelling had ik vantevoren ook. Had er zelfs wel zin in!
Weeen ook goed op kunnen vangen. Maar ivm niet vorderende ontsluiting naar ziekenhuis moeten gaan met 8-9cm en daar uiteindelijk een keizersnee gekregen. Daar duurde het best lang eer ik zoonlief aan kon leggen.

Nu hoop ik echt heel erg dat het een gewone bevalling gaat worden. Maar je hebt wel meer kans dat het op een ks uitloopt. Daarnaast wil ik dit kindje echt heel graag snel aan kunnen leggen zodat bv deze keer wel gaat lukken.
Maar nu heb ik ook al heel veel last van pijnlijke voorweeen die nog niet zo heel veel hebben gedaan (bleek bij inwendig onderzoek) terwijl bij de eerste die 8-9cm ontsluiting binnen 5 uurtjes gepiept waren.

Nou ja veel invloed heb ik er toch niet op dus "geduldig" afwachten maar. En ondertussen maar bevallingsverhalen van anderen lezen.

 

Ook ik mag binnenkort voor de tweede keer en kijk er wel anders tegen aan. Ben niet echt heel bang ofzo maar ineens besef ik weer wat er allemaal mis kan gaan. Bij de vorige ben ik 2,5 liter bloed verloren en moet om die reden ook in het ziekenhuis bevallen.
Ben bang dat ik te laat bel en alleen met mijn dochtertje thuis ben.

 

Hier ook binnenkort een bevalling van de 2e.
Nu ben ik bang dat mijn vliezen ergens buiten breken
Verder ben ik niet bang voor de bevalling alleen hoop ik niet dat hetzelfde zal zijn als met mijn dochtertje. 27 uur gebroken vliezen waardoor de vk niet wilde toucheren ivm infectiegevaar. Ik had rugweeen en natuurlijk geeft CTG die niet aan totdat ik het na een paar uur niet meer volhield en ze uiteindelijk kwamen toucheren bleek ik al 9,5 cm ontsluiting te hebben. De vk vond mij nogal rustig tussen de weeen. Tja de 1 gilt het uit van de pijn en een ander kan het nog trekken Daarnaast veel bloed verloren en placenta die niet volledig loskwam.

Al met al laat ik het op me afkomen, en hopelijk geen narigheid dit keer. Wil meteen van mijn beebje genieten ipv meteen door naar de OK.

Alleen die angst dat mijn vliezen buitenshuis breken dat zit er nog in en nu helemaal nu de kleine in stuit zit.

 

Ik zag er wel een beetje tegenop, maar was ook een beetje bang gemaakt door de vk. Mijn eerste bevalling verliep namelijk vrij snel en was 2 weken voor de uitgerekende datum, dus ze had me gezegd dat deze nog wel sneller zou gaan en ook dat ze niet dacht dat ik de 38 weken zou halen. Ik had ook uitleg gekregen over wat ik moest doen als de baby kwam zonder hulp enzo.

Uiteindelijk viel het nogal mee. Baby kwam 1,5 week te laat, dus ik heb eindeloos lang lopen wachten. Bij de eerste had ik niet gelijk door dat de bevalling begonnen was, dus ik was er nogal op gefocussed om geen weeën over het hoofd te zien. En deze bevalling was nog sneller dan de eerste, maar omdat ik er zo op lette, had ik wel bij de eerste wee al door dat het begonnen was en kwam de vk ruim op tijd.

Ik was wel helemaal vergeten hoeveel pijn het deed (of misschien was de eerste wel minder pijnlijk). Kan me nog herinneren dat ik puffend en zuchtend tegen mijn man heb gezegd dat hij dit goed moest onthouden en mij er aan moest herinneren als ik ooit over een derde kind zou beginnen, haha. En ik heb me ook hardop afgevraagd waarom ik zo tegen pijnstilling was vantevoren. Maar goed, uiteindelijk ging het allemaal lekker vlot en snel en was het ook zo weer voorbij. Ik heb hooguit een uur echt pijn gehad, met een continue weeënstorm en 1 enorme perswee, dus dat is nog te overzien he.

 

Je gevoel is voor mij heel herkenbaar; de tweede keer stond ik er ook minder onbevangen in.
Mijn advies: probeer je eerste bevalling los te laten in je gedachten. Het kan zó anders verlopen, en juist een zekere onbevangenheid (laat het over je heen komen) kan je helpen. Ik hield toch steeds die eerste ervaring in gedachten en omdat het nu zo anders liep, liep ik steeds achter de feiten aan.

Voorbeeldjes: de weeën kwamen veel eerder regelmatig (iedere 3 minuten) en deden veel eerder heftig pijn. Maar ze waren heel kort (20-40 sec). Ik kon maar moeilijk plaatsen waar ik nou eigenlijk zat in het proces, omdat ik het de eerste keer niet zo heb gevoeld. Ook probeerde ik dezelfde dingen om te ontspannen (op een kruk onder de douche bijvoorbeeld) maar het hielp me nu niet.
Ook heb ik de vk gevraagd afstand te houden, zodat m'n vriend en ik het met z'n tweeën konden doen (had ik de eerste keer zo fijn gevonden), wat ze ook heel goed heeft gedaan, maar nu heeft zij niet goed genoeg kunnen volgen hoe het met mij ging en kon ik ook niet aangeven dat ik eigenlijk meer behoefte aan begeleiding van haar had gehad.

Ik heb echt het idee dat ik mezelf in de weg heb gezeten, omdat ik steeds maar op zoek ging naar herkenning. Daardoor kon ik de weeën veel minder goed opvangen. Misschien was dit veel beter gegaan als ik wat opener had gestaan voor hoe het nú ging.

Uiteindelijk ging het hartstikke goed hoor, mijn dochter is gezond geboren en ik heb helemaal geen complicaties gehad. Omdat de bevalling een stuk sneller ging, verliep het herstel ook veel sneller. Toch heb ik de eerste weken echt gedacht: allemensen, wat ben ik blij dat ik dit nóóóit meer hoef te doen... (ons gezin is compleet).

Kortom: probeer het los te laten, en probeer heel open te ervaren hoe de bevalling nu verloopt en waar jij behoefte aan hebt. Dat kán heel anders zijn dan bij je eerste keer.



Tweede bevalling is vaak sneller; dat betekent niet dat hij éérder komt, maar wel dat de ontsluiting en vooral de uitdrijving vlotter gaan.

 

Bij mijn eerste bevalling wist ik niet wat me te wachten stond, dus ik heb het allemaal over me heen laten komen. Toen ik moest bevallen was ik al in het ziekenhuis ivm overgeven en hoge bloeddruk. Ze de bevalling toen ook opgewekt met 37 weken en een 1 dag. Werd dus goed in de gaten gehouden.

Nu bij de 2e vraag ik me juist meer af hoe het zal zijn en waar ik zal zijn. Heb nu ook een niet al te beste zwangerschap, dus wie weet zit ik weer in hetzelfde schuitje of ik ben thuis en moet de vk bellen. We hebben al geklokt hoe lang het duurt om naar het ziekenhuis te rijden en waar we onze dochter van 2 laten als het zover is.

Het is nu nog niet zo erg, maar ik denk zodra ik de 35 weken passeer ik me er meer druk om ga maken dan nu.

Ik maak me dus meer druk om dit soort dingen dan de bevalling zelf .

 

Ik had mij bij m'n dochtertje ingesteld op een bevalling tussen de 8-12 uur en dat ik pijnbestrijding nodig zou hebben, dus de ruggenprik was van tevoren afgesproken.

Het werd een bevalling van 3 uurtjes, heel heftig, maar pijnbestrijding bleek ik niet nodig te hebben, buikweeën vielen mee en het ging uiteindelijk veel te snel voor een ruggenprik.

Dus voor een 2de heb ik eigenlijk zoiets van "kom maar op".
Ik weet natuurlijk wel dat het bij een 2de niet per definitie sneller gaat, maar die kans is wel erg groot en daar ben ik wel een beetje angstig voor.. dat ik dan helemaal alleen thuis ben met m'n kleine meisje en hulp te laat zal zijn.

 

Bij mijn oudste dochter ben ik ingeleid maar zelfs toen liet ik het over me heenkomen. Mijn verlos had namelijk gezegd dat een bevalling NOOIT precies zo loopt als je zou denken en dat had ik me in mijn oren geknoopt

Ik vind het nu wel spannend dat het misschien uit zichzelf kan beginnen maar ik weet dat het dus best weer een inleiding kan worden. Het enige verschil is dat er al een kleine is en dat ik me dus wel bezig moet houden met opvang voor haar als de bevalling begint; wie bel ik wanneer enzo...

 

Dat was nou precies waarover ik me dit keer heel erg druk maakte. Ik kon me ook pas echt aan de bevalling overgeven op het moment dat de oudste de deur uit was.
Tijdens de bevalling van de tweede was ik me er trouwens op een gegeven moment wel heel erg van bewust dat het, toen ik rond de 5 cm zat en ik in gedachte smeekte om een morfineshot, nog veel meer pijn ging doen . Overigens mag ik niet klagen, de eerste kwam in 6 uur en 45 minuten persen, de tweede in 4 uur en 9 minuten persen.

 

Allereerst gefeliciteerd met de (snelle!) geboorte van je kersverse dochter!

Wat je zegt over dat overgeven aan, daar denk ik idd ook wel aan. Ik wil dan wel in het zh bevallen, maar in de eerste instantie vang je de weeën toch eerst thuis op en daar heb ik dus sowieso geen ervaring mee. Maar als dat 's nachts is, dan is mijn dochter dus thuis en degene die op haar gaat passen: mijn moeder/ouders of een vriendin. Hopelijk slaapt de kleine er gewoon lekker doorheen en mijn moeder is eigen dus niet erg en die vriendin is arts dus ook niet erg . Maar of ik de aanwezigheid van anderen dan mijn man echt los kan laten..... Ik ben erg benieuwd!

En ik hoop op ook een niet al te lange bevalling, maar gebaseerd op de vorige keer....

 

Bij mijn eerste zwangerschap was ik vooral ongerust over de bevalling zelf. Deze keer meer over de weken/maanden erna. Na mijn vorige bevalling ben ik door een autoimuunreactie op mijn zwangerschap anderhalf jaar verlamd geweest en ook al zegt de neuroloog dat het risico op hervallen klein is, ga ik pas gerust zijn als de bevalling enige tijd achter de rug is zonder dat er weer zo iets gebeurd.

 

Voor deze bevalijg ben ik wel bang. Maar komt ook omdat mij eerst bevaling een hel is geweest die me bijna me zoef koste dus dat ia waar toch wel angst bij komt kijken

Probeer me er nu totaal niet mee bezig tr houden en hou me de hele tijd voor we zien wel en bij 36 wk moet ik naar de gyn dan gaan we het bespreken maar. Denk er soms wel aan en dan beangstigt het me

 

Ik heb een normale bevalling doorgemaakt. Vanaf 6 uur s ochtens regelmatige weëen, rond 10 uur half 11 in het ziekenhuis, toen had ik 4 a 5 cm ontsluiting. Prima op schema voor een eerste. Heb ongeveer 12 uur weëen gehad in totaal, vanaf 18 uur mocht ik gaan persen... en dat lukte dus minder goed. Na anderhalf uur persen is uiteindelijk de gyn erbij gekomen met vacuum en knip. Toen was ze er met een kwartiertje ofzo.
Was ook heel erg nuchter vooraf hoor.

NU??? Eigenlijk nog steeds erg nuchter, ga wederom in het ziekenhuis bevallen al zal het nu wel in Duitsland zijn, dus hoop dat de gyn/vk daar enigszins op de hoogte is van de nederlandse taal
Al spreek ik een aardig woordje duits, in het heetst van de strijd zal ik best wel wat gaan vergeten