Onze lieve kleine Mika Levi is geboren!

Wat er aan vooraf ging:
Met 32 weken werd tijdens een groeiecho een groeiachterstand geconstateerd door een slechte doorbloeding in de navelstreng. Wat erop volgde waren spannende weken en in totaal 9 weken volledige bedrust. Door die bedrust kreeg ik enorm last van mijn bekken, rug en schaambeen. Maar doordat ik wist dat die bedrust hielp en de kleine voldoende groeide (nog wel steeds te klein) hield ik het vol. Rond de uitgerekende datum begonnen de voorweeën. Elke avond begon het en elke nacht stopte het weer. Met 40+6 had ik controle bij de gyn en zij heeft mij gestript, had toen 1 cm ontsluiting. 's Avonds begonnen de weeën goed door te zetten en vertrokken we richting zh. Aan de CTG waren de weeën te zien. Ik kreeg wat slaapmedicatie en de volgende ochtend had ik 2 cm ontsluiting. Omdat de kleine wel ingedaald was maar niet vast lag met zijn hoofdje durfde de vk niet zelf de vliezen te breken, maar moest de gyn dat doen. De gyn wilde echter niet meewerken, zij wilde de natuur haar gang laten gaan. Ik was boos, verdrietig en teleurgesteld. Was verdorie al 41 weken, was het helemaal zal. Beeb was af, ik was op. We werden weer naar huis gestuurd. De volgende ochtend rond 8 uur hadden we een afspraak in het zh voor toucheren en CTG, om te kijken of er verdere ontsluiting was. De gehele zaterdag heb ik last gehad van weeën.

De bevalling
Toen we zondagochtend aankwamen in het zh eerst aan het CTG gelegen en daarna toucheren. Ik had nog steeds 2 cm ontsluiting, maar de gyn die die dag dienst had (en andere dan zaterdag) wilde dit keer wèl de vliezen breken en infuus geven met weeënopwekkers. Dus met heel veel pijn en moeite zijn de vliezen gebroken (omdat Mika niet vast lag met zijn hoofdje en steeds naar boven schoot bij iedere aanraking was het heel moeilijk om ze te breken. Marc moest zelfs bovenin mijn buik drukken om die kleine beneden te houden)). Er zat een klein gaatje in de vliezen, dus ik verloor bijna geen vruchtwater. Er wordt besloten om heel even af te wachten wat de weeën gaan doen. Ze komen iets sneller achter elkaar nu, maar toch krijg ik rond 11 uur een infuus met weeënopwekkers. Tot al die tijd heb ik aan het &^%&(*%$%-CTG gelegen. Infuus wordt elke 20 minuten verhoogd qua dosis. Weeën komen snel, heftig, pijnlijk en trekken door naar mijn rug. Omdat ik nog steeds aan het CTG lig heb ik niet veel bewegingsvrijheid. Rond 12 uur werd ik weer getoucheerd (nog steeds 3 cm) en tijdens dat toucheren zijn de vliezen compleet gebroken en had ik een Big Splash down there. Ondertussen word nog steeds elke 20 minuten het infuus verhoogd. Ik mag godzijdank even van de CTG af en probeer staand mijn weeën op te vangen. Maar het vruchtwater loopt er steeds in straaltjes uit, evenals mijn urine die ik gewoon niet meer op kan houden. Ben ook nog eens supermisselijk en zit net tegen het punt van overgeven aan. Zo rond half 3 heb ik nog steeds 3 cm, zelfs de vk was teleurgesteld. Ik raak overstuur, kan alleen maar huilen. Puffen kan ik ook niet goed meer (soort van paniek, hyperventileren?) waardoor ik elke keer bijna flauwval. Ik kan de weeën niet meer aan, ze zijn tè pijnlijk en ze volgen elkaar tè snel op. De vk gaat overleggen met de gyn over pijnstilling. Van de gyn mag ik een pethidine-injectie. Voordat ik die krijg wordt er eerst een elektrode op het hoofdje van Mika geplaatst. Ook dat kost wat moeite, ik heb zelf steeds op het kontje gedrukt om het hoofdje op zijn plaats te houden. Nadat de elektrode gezet is, verhuis ik naar de stoel naast het bed. Ik blijf daar vervolgens 2 uur doodstil in liggen. Elke beweging die ik maar doe veroorzaakt een hele heftige wee. Zolang ik maar doodstil blijf liggen, mij concentreer op 5x puffen tijdens 1 wee kan ik het net aan. Pethidine zorgde er bij mij alleen voor dat ik heel erg duf wordt, qua pijnstilling hielp het geen bal. Om 17 uur wordt ik weer getoucheerd en blijk ik nog steeds 3 cm te hebben. Ik knak helemaal. Zoveel pijn en al zo lang bezig en maar 1 cm erbij, ik trek dit niet meer. Ook blijkt dat Mika zijn hartslag steeds moeilijker uit een wee komt. Gyn besluit toestemming te geven voor een ruggeprik. Dus is het wachten totdat zij en de anestesist komen, wat 3 kwartier duurt. Ondertussen wordt het infuus met weeën opwekkend middel nog een paar keer hoger gezet, zit nu ver over de hoogste dosis heen.

Vlak voor de ruggeprik gezet wordt blijk ik ineens 5 a 6 cm ontsluiting te hebben. Ik vreesde nog dat ik nu geen ruggeprik meer mocht hebben, maar omdat ik er zo doorheen zat krijg ik hem wel, en ook nog eens tot ik volledige ontsluiting heb. Rond half 8 wordt de ruggeprik gezet. Rechts werkt hij 100% en links 60% (dat is raar joh, maar een halve wee voelen ), maar ik kan de pijn nu aan. Infuus wordt tijdelijk even stopgezet, maar krijg er wel een kathether voor terug hihi. Rond 21 uur gaat het infuus weer aan, en ik begin dat te merken. Weeën worden weer heftiger, ga ze steeds beter door de prik heen voelen, maar door die tijdelijke rust kan ik ze weer aan. Net op het moment dat ik me af ga vragen hoe ik persweeën moet voelen door de prik heen (ze zeiden dat je die gewoon voelt) krijg ik een pijnlijke wee. Ik twijfel of dat een perswee was. Na 2 weeën weet ik het zeker, heb persweeën! Na 5 persweeën weet ik het helemaal zeker, ik moet NU persen! Het was half 11 op dat moment. Ik kan de persdrang niet meer tegenhouden, de oerkracht neemt het over. Omdat de vk bezig is met een andere bevalling moet ik wachten totdat ze daarmee klaar is. Ze moet me toucheren namelijk om te kijken of ik volledige ontsluiting heb. Na 10 minuten is ze er nog niet en ik kan ze niet meer tegenhouden. Een verpleegkundige stelt dan voor om maar gewoon naar de verloskamers te gaan en mee te gaan persen en dan te zien wat er gebeurt. Op dat moment komt de vk net binnen en toucheert snel, ik heb volledige ontsluiting! Mika besluit op dat moment om nog even in het vruchtwater te poepen, hij vindt het kennelijk niet meer zo heel erg leuk en wil er snel uit. Vk gaat gauw weer terug naar die andere bevalling. Een vk die net aan haar avonddienst begint wordt uit het overleg gerukt en bij mij in de verloskamer geplant. De ruggeprik wordt uitgezet. Ik mag al mee gaan persen, maar helemaal volledig kan ik dat nog niet vanwege die ruggeprik. Door die ruggeprik slaapt mijn rechterbeen, ik heb daar geen controle over. Omdat die steeds maar heen en weer zwabbert en zelfs een keer van het bed afschoot wordt die in de beugel gelegd.

Om 23.10 gaan we voor het echt persen. Na 5 minuten moet ik op mijn zij gaan liggen, omdat de hartslag van Mika steeds slechter herstelt na een wee. Ik raak een beetje in paniek en ben bang dat het hier op dit punt alsnog mis gaat. Gelukkig weten vk en Marc me te kalmeren. Ik heb een kwartier op mijn zij liggen persen, daarna mocht ik weer op mijn rug. En om 23.39uur, na 29 minuten persen, heb ik mijn mooie zoon Mika Levi zelf aangepakt!! Het eerste wat ik zei was "wat ben jij klein!". Hij huilde amper, keek meteen om zich heen met grote mooie ogen. Ik was terplekke verliefd..... We hebben hem meteen aangelegd omdat de placenta niet wilde komen, en meneer dronk meteen! Tot ieders verbazing woog Mika 3190 gram en was 51 cm lang! En hij bleek ook nog eens een sterrekijkertje te zijn.

We weten nu ook de reden dat hij kleiner is (want ondanks zijn 3190 gram is hij best wel klein). De placenta woog 650 gram, maar de navelstreng, die in het midden aangehecht hoort te zitten, zat helemaal aan de rand van de placenta, bijna op de vliezen. Ook was de navelstreng erg dun. De placenta had allemaal lobjes. Was verder niet verkalkt en zag er goed uit. Het was dus echt puur een aanlegfout!

De nasleep
Dinsdag mochten Mika en ik naar huis. Mika had wat opstartproblemen met drinken maar drinkt nu goed. Hij ziet gelig en heeft last van uraten (afvalstoffen) in zijn urine, maar dat laatste is inmiddels weggetrokken. Ook ziet hij minder geel nu.
Maandag kwamen de kraamtranen al en zijn helaas nog niet pleite. Ik heb nu een vorm van bekkeninstabiliteit door de bevalling. Ik heb veel last van mijn schaambeen en bekken. Kan mijn benen bijna niet bewegen als ik lig, als ik opsta kan ik mijn ene been niet voor mijn andere zetten en bijvoorbeeld zelf mijn sokken uitdoen kan ik ook wel vergeten. Doordat ik dit nu heb ben ik emotioneel gezien ook wat minder. Had zo gehoopt dat alle pijn en kwaaltjes weg zouden zijn en dat ik snel lichamelijk weer op orde zou zijn, maar helaas. Vrijdagmiddag tijdens het voeden kreeg ik ineens last van buikpijn rechts. Tijdens het avondeten trok dit door naar linksonder. 's Avonds kon ik niet meer lopen van de pijn, elke beweging deed zo'n godsgruwelijk zeer! We hadden de vk gebeld (die doen de controles tijdens de kraamweek), zij adviseerde om de huisartsenpost te bellen. De huisarts vreesde voor een blindedarmontsteking dus moesten we naar het ziekenhuis. Mika werd ingepakt, babyfoon voor de oudste bij de buren geplant en naar het zh gegaan. Na diverse onderzoeken bleek dat ik wel ontstekingscellen in mijn bloed had, maar volgens de arts-assistent was dat normaal als je pas bevallen was. Hij dacht dat het aan mijn baarmoeder lag. Dus werd de gyn erbij gehaald (helaas dezelfde die die ene zaterdag ook dienst had en mij niet verder wilde helpen). Zij heeft over de telefoon een conclusie getrokken, het zouden heftige naweeën zijn. Werd weer naar huis gestuurd met het advies 4x daags 2 paracetamolletjes. Bij toename klachten en koorts weer terug. Heb nog steeds last van mijn buik (bovenin, onderin en rechts) maar kan wel weer lopen, dus qua heftigheid minder. Door mijn bekkenproblemen en dat gedoe met mijn buik heb ik vandaag te horen gekregen dat mijn kraamperiode met 2 dagen verlengd wordt.

Deze tweede zwangerschap, bevalling en kraamperiode was veel en veel heftiger en zwaarder dan mijn eerste. Maar wat ze zeggen is waar, ik heb er iets ongelooflijk moois voor terug gekregen: