Ik heb sinds een tijdje een nieuwe buurvrouw die bij ons op de galerij is komen wonen, ze woont 2 deuren bij ons vandaan. Nu is het zo dat zij een verstandelijk gehandicapte dochter heeft die bij haar thuis woont en overdag niet naar een activiteitencentrum oid gaat. Ze is dus altijd thuis, er komt een begeleidster aan huis als de moeder naar haar werk gaat. Nu hebben wij vanaf dag 1 dat ze hier wonen echt zo ontzettend veel last van haar dochter, ze heeft de tik dat ze constant schreeuwt (en HARD ), dus ook op de galerij. Ze woont dus 2 deuren verder, maar wij horen haar de hele dag en avond alsof ze bij ons in de gang staat te schreeuwen, zo hard. Mijn dochter slaapt er niet door, al helemaal niet wanneer ze over de galerij loopt en daar aan het schreeuwen is (alle slaapkamers grenzen aan de galerij helaas..) Ze bonkt met haar hoofd ook constant tegen haar woonkamermuren, wat wij dus ook (2 deuren verder....) constant luid en duidelijk horen. Kan je nagaan hoe gek de buren die tussen ons inzitten ervan worden, ook hun zoon slaapt er niet door. Nu weet ik echt niet wat ik hieraan kan doen. Ik kan er niks aan doen uiteraard, maar wat ik moet doen in het algemeen. Tot nu toe hebben we het altijd "gerespecteerd" en er niks over gezegd, maar nu begin ik toch wel te denken dat er ook grenzen zijn voor omstanders, we hebben er letterlijk de hele dag en avond last van en en het stoort gewoon enorm. Ik vind het heel egr lastig omdat die vrouw nu eenmaal niks aan haar beperking kan doen, haar moeder ook niet. Maar wij trekken het niet veel langer meer en ik vind ook dat mijn dochter hier niet de dupe van mag worden, ze heeft af en toe echt enorm slaaptekort door haar. Wat zouden jullie doen?
Gesprek aan gaan met de moeder en evt de begeleider erbij. Waarom gaat ze niet naar de dagopvangen? Is dat niet een optie
Poeh dat is een lastige situatie want je wil ook niemand kwetsen en dat die vrouw gehandicapt is, is natuurlijk verschrikkelijk voor haar en haar moeder. Ik denk dat als de buren en jullie er zoveel last van hebben dat er toch een gesprek aangegaan moet worden, ik weet niet of jullie gehuurd zitten? Anders dit ook eens aankaarten bij de woningbouwvereniging? Ik vind dat iedereen overal moet kunnen wonen maar in zo'n situatie dan weet je gewoon dat het problemen gaat geven als mensen zo dicht bij elkaar wonen en die vrouw toch gehandicapt is en erg luidruchtig is, dat geeft gewoon overlast en frustratie ook al wil je het graag allemaal accepteren. Ik hoop dat jullie snel een goede oplossing voor iedereen kunnen vinden.
In gesprek gaan met de moeder en begeleider zou mijn eerste stap zijn. Ik zou aangeven waar ik tegenaan loop en dan samen tot een oplossing proberen te komen (dagbesteding is wel een mooie oplossing). Mocht dit geen resultaat hebben en het is een huurhuis dan schakel ik de woningstichting in. Het is toch niet de bedoeling dat je zoveel last van je buren hebt. Mocht het een koopappartement betreffen dan kun je eventueel buurtbemiddeling of de wijkagent inschakelen. Sterkte.
wel eens met drieka, maar het is zo dubbel. jeetje wat is dat lastig.... Iedereen mag overal wonen...Je kunt ze moeilijk dwingen om een vrijstaand huis in de bossen te kopen. Ik heb ook veel geluidsoverlast hier dus weet hoe het is. Al zal het niet zo erg zijn als bij jullie zo te lezen. Wij gaan uiteindelijk zelf verhuizen zodra we kunnen, ben die geluiden van elkaar erg beu. Je kunt wel met de buren gaan praten maar het zal vast niet lukken dat meisje dr mind te laten houden. Ze heeft het waarschijnlijk niet onder controle. Dat ze niet naar dagopvang gaat is hun eigen keus. Net als dat jij waarschijnlijk altijd of heel veel thuis bent overdag. Je kunt dochter niet dwingen naar dagopvang te doen, net zo min als ze jou kunnen dwingen om fulltime te gaan werken
Dat vind ik niet kunnen. Als moeder begeleiding aan huis nou fijn vindt? Hoeveel ouders willen hun kinderen niet naar het kinderdagverblijf sturen maar gewoon lkkr thuis houden? Omdat ze gehandicapt is en anderen er last van hebben moet ze maar naar de dagopvang? Mensen hebben er hele dagen last van omdat ze zelf ook hele dagen thuis zijn. En al zou het meisje naar dagopvang gaan dan heb je het probleem 's avonds en 's nachts nog. Maar het is erg moeilijk want ook als je fulltime werkt snak je juist 's avonds en in het wjnd zo naar je rust. Maar die vrouw moet ook ergens kunnen wonen... Maar dan eigenlijk niet in zulke gehorige huizen...
Mijn vriend (werkt in de gehandicapte zorg) zegt: aanbellen en situatie uitleggen. Zolang zij niet weten dat het gillen storend is kunnen ze er ook niets mee.
Moeilijke situatie, maar ik zou een gesprek aan gaan met de moeder. Hartstikke leuk het idee van gehandicapten in de wijk te laten wonen ipv van alle gehandicapten over 1 kam te scheren en in de bossen weg te stoppen. En voor heel veel mensen met een beperking werkt het wonen in een woonwijk ook hartstikke goed. Maar als ik zo veel herrie zou maken als dat jij beschrijft dat deze dochter doet, dan komen mijn buren ook klagen. Het hebben van een beperking is geen vrijbrief om legaal buren tot last te gaan zijn. Wat ik mij afvraag: maakt de dochter deze herrie alleen overdag als de moeder aan het werk is? Wie weet weet de moeder niet eens dat de dochter dit gedrag laat zien als zij niet thuis is en zou de begeleiding wat specifieker gemaakt kunnen worden. Mijn advies (ik heb voorheen gewerkt met mensen met een verstandelijke beperking die in een woonwijk woonden) is in gesprek met de ouders te gaan. Leg jouw probleem uit zonder zelf direct met oplossingen zoals dagbesteding te komen. Want het is niet aan jou hoe het opgelost moet worden. Dat is aan de moeder en door met oplossingen te komen heb je kans dat de moeder zich aangetast voelt in haar autonomie als moeder. En grote kans dat ze al genoeg te maken heeft gehad met mensen die het 'wel ff beter weten dat zij' en daardoor zou je kans hebben dat je als vervelend wordt gezien. Terwijl zij ongetwijfeld hetzelfde wil als jij: dat haar dochter zich prettiger zal voelen en niet steeds haar hoofd tegen de muur aan bonkt. Sterkte met deze situatie.
Ik deel je verhaal, maar dan van de andere kant. Hier een gehandicapte zoon inclusief vaak hard gillen. Nu is het zo dat wij in een super geisoleerd huis wonen. Ik en mn man zeggen al vaak tegen elkaar; Stel je voor dat we in een appartement zouden wonen. Ik zou toch niet willen dat iemand last van mijn zoon zou hebben en zou het ook begrijpen als er dan geklaagd wordt. Het kan zijn dat de moeder het inmiddels niet zo meer hoort (je leert jezelf er meer voor afsluiten) en niet weet hoe erg het geluid doordreunt bij de buren. Ik zou dit dan zelf graag willen weten. Er is natuurlijk niet 1,2,3 een oplossing, maar voor bijvoorbeeld bonken zijn wel weer bepaalde helmen in de markt. Alles zou hier bespreekbaar zijn met buren en ik raad je dan ook zeker aan gewoon een vriendelijk gesprek aan te gaan. Informeer naar haar dochter, toon interesse en ik weet bijna zeker dat ze hard voor een oplossing zullen denken. Het kan misschien ook net de druppel zijn voor dagbesteding uit huis. Vaak wordt dit toch niet gedaan uit schuldgevoel van de ouders naar het kind toe, terwijl het ouders veel rust kan bezorgen. Met het idee dat het 'ook voor de buren' beter is, kan het een doorslag geven. Succes.
Bedankt voor alle snelle reacties en tips! Ik heb zojuist al mijn moed bij elkaar geraapt en ben naar de betreffende buurvrouw gegaan, haar dochter was alweer een tijdje "bezig". Aangebeld, vriendelijk gegroet en toen ik mijn eerste zin wilde beginnen, snauwde ze: "Ik kan er niks aan doen", en gooit zo de deur recht in mn gezicht dicht! Nog een paar keer aangebeld maar ze deed de deur niet meer open. Ik heb maar gelijk de woningbouw een mail gestuurd en de situatie uitgelegd en daarbij benadrukt dat dit absoluut niet als klacht opgevat moet worden maar dat ik wel graag "bemiddeling" wil van hun kant, aangezien er dus geen persoonlijk contact met de betreffende buuf mogelijk is en wij er wel al zoveel maanden echt last van hebben. Nog voor mij het belangrijkste: mijn dochter wordt zó vaak gestoord in haar slaap door haar dat ik met een kind thuis zit die helemaal uit dr ritme is. Ik denk dat die vrouw zich misschien ook wel erg schaamt en misschien alle klachten die ze misschien al eerder gehad heeft zat is, maar om zo te reageren tegenover je buren die gewoon vriendelijk voor je deur staan vind ik niet kunnen. Of je dochter nou gehandicapt is of niet. Ben erg benieuwd wat voor staartje dit verhaal gaat krijgen zeg, pfff. Ik ben inderdaad momenteel nog fulltime thuis, dus hoor haar extra vaak. Maar het gaat op alle mogelijke en onmogelijke tijdstippen door..
Wauw, wat een reactie van de moeder zeg. Ik hoop dat de woningstichting je hierin verder kan helpen. Nogmaals veel sterkte.
wat erg! Waarschijnlijk is het haar ook te veel en kon ze niet normaal iemand te woord staan zonder bijv emotioneel te worden. Zeker als je elkaar niet kent. Hoop dat iemand snel kan bemiddelen! Voor je dochter is dit ook vreselijk zo...
Ik begrijp allebei de kanten. Misschien was je wel klager nr 4 van de avond en dan de stress die dochterlief haar al geeft. Lastig hoor! Snap deze moeder ook zo goed in dat ze zelf voor haar kind wil zorgen. Want een instelling is niet zomaar iets. Hoop zelf nooit voor deze keuze te komen staan. Maar het kan ook niet zo zijn dat deze situatie voor meerdere mensen onleefbaar wordt.
Oei oei, ja de moeder zal het wellicht ook niet leuk vinden, en wellicht was je al de zoveelste klager, maar het probleem is dat als je dochter zoveel lawaai maakt en je weet het je toch even de moeite moet doen om de omgeving te woord te staan. Wellicht helpt het als je een brief schrijft en door de bus stopt, zodat je ook de tijd krijgt te laten zien dat je geen hatelijke klager bent, maar gewoon een buuf met een kind dat ook moet slapen.
Ik snap jullie situatie maar ik zou het van beide kanten bekijken. In een appartement heb je nou eenmaal hele gehorige huizen. En als je daar leeft met kleine kinderen en/of gehandicapten is het heel lastig om werkelijk iets te doen aan het geluidsoverlast. Ik bedoel: stel je voor dat jouw kind een ernstige huilbaby was, hoe zou je het vinden als de buren kwamen klagen en vragen of je kind niet overdag beter weg kan zijn? En jouw dochter kan leren om door geluiden heen te slapen.
Het is inderdaad echt een hele lastige situatie, ik besef me heel goed dat dochter dat schreeuwen en bonken niet onder controle heeft en moeder er verder ook weinig aan kan doen. Ik heb maanden mijn mond gehouden, maar het wordt nu gewoon echt heel storend en niet eens omdat ik momenteel niet werk, want ik ben overdag veel van huis met mijn dochter. Het probleem is ook niet dat de dochter niet naar een dagopvang gaat, dat wil ik er ook niet mee bereiken, de moeder zal daar vast haar redenen voor hebben. Ik wil gewoon kijken of er op de een of andere manier gekeken kan worden naar een oplossing, bijv door de woningbouw haar huis te laten isoleren ofzo? Mijn dochter kan inderdaad leren om door geluiden heen te slapen Adi, maar dit is zo vreselijk hard dat ik me niet kan voorstellen dat hier ook maar iemand doorheen kan slapen. Het is alsof ze hier in de gang keihard staat te schreeuwen. Als ik een huilbaby had zou ik heel goed snappen als hier buren aan de deur zouden komen, want ik zou daar zelf ook gek van worden. Al zou er misschien geen oplossing voor zijn, zou ik zeker de deur niet dichtsmijten en ze in hun sopje gaar laten koken. Ik zou ze in ieder geval normaal te woord staan dat ik begrijp dat ze er last van hebben maar ik verder ook niet weet wat ik eraan kan doen. Ik vind dat mensen moeten kunnen wonen waar ze willen, maar je moet er ook rekening mee houden dat je hiermee veel overlast veroorzaakt bij de buren. Wij hebben hier erg hoge huurprijzen, voor dat geld kun je makkelijk een eengezinswoning huren dat misschien wat minder gehorig is, maar wie ben ik om te beslissen of zij aan een galerij wil wonen of in een eengezinswoning.. Wij hopen zelf binnen een jaar te kunnen verhuizen dus tot die tijd maar gewoon even "volhouden"..
gesprek aan gaan met de begeleider of moeder, niet aanvallen in het gesprek maar bespreken hoe jullie met zijn alle er mee kunnen leven. Misschien wilt de de moeder wel ergens anders wonen waar het minder gehorig is maar is daar het geld er niet voor en werkt ze hard om net de begeleiding te betalen en verzorging , aan de andere kant er is duidelijk overlast die ander hun leef omgeving en rust verstoord , beetje een en en situatie en lastig maar denk met ene goed gesprek dat er wel uit is zien te komen
Heel lastig. Je kan je kinderen ook niet altijd onder controle houden. Maar een huil baby , dat gaat ook over, en als je kinderen schreeuwen zeg je daar wat van, dat zal bij je gehandicapte buurmeisje moeilijker gaan. Ben wel van mening, handicap of niet dat niet de hele buurt last van je hoort te hebben, hoe rot dat ook klinkt. Ik vind ook dat als jij met ze gaat praten ze zullen moeten meewerken aan een oplossing en ik hoop ook echt dat ze dit zullen doen. Dus gewoon aanbellen en uitleggen. Suc6
aaa lees nu dat je al bent langs geweest en niet goed is gegaan , dan moet er een bemiddelaar tussen komen van de woning stichting ..
Dat is enerzijds ook zo, je zult ook dingen van elkaar moeten kunnen verdragen. Maar anderzijds, een (huil)baby produceert natuurlijk véél minder decibel dan een (lichamelijk) volwassen vrouw die 'on the top of her longs' staat te schreeuwen dag in dat uit. Het is waarschijnlijk zo dat omdat het een gehandicapte vrouw is, het eigenlijk 'not done' is om erover te klagen. Want zij kan er niks aan doen. Maar dat is eigenlijk ook een beetje raar. Want ze zorgt wel voor veel overlast. De reden doet er niet toe. En aangezien moeder niet voor rede vatbaar is, zal de woningbouw het inderdaad moeten oplossen.