Kan dit? Sinds een tijdje gaat onze dochter van dik 3 jaar vreselijk huilen als we haar naar school of de gastouder brengen. Dit was eerder nooit zo. Nu zit er wel een verhaaltje aan vast. Ze gingen eerst naar een gastouder maar dat klikte niet zo, ze kreeg totaal geen liefde/aandacht als ze het nodig was. Ik heb het idee dat het sinds die tijd is begonnen. Nu hebben we een andere gastouder voor de kids. Ze is er nu 2 x geweest, het is maar voor 2 uurtjes, en steeds als ik wegging was het vreselijk huilen. Vind dit zelf vreselijk om te zien en doet mee erg veel pijn . Wel zegt de gastouder dat ze na een klein kwartiertje te hebben gehuild, lekker gaat spelen. En we merken aan haar, bij het ophalen, dat ze het er wel leuk vind. Dit was bij de eerste gastouder niet zo en zat ze bij het ophalen al voor ons aan in de auto. Maar toen ik haar vanmorgen naar de psz bracht begon ze ook vreselijk te huilen. Heb net gebeld en ze is nu heerlijk aan het spelen. Wat kan ik hier aan doen en/of hebben jullie tips?
mijn zoontje heeft nu de laatste tijd ook weer last van verlatingsangst bij de gastouder.. hij wil gewoon niet dat ik weg ga.. dus we proberen m af te leiden met wat leuks.. en dan is het ineens wel goed dat mamma weer weg gaat.. bas heeft het ook prima naar zn zin bij de gastouder.. dus daar ligt het niet aan.. denk dat het een fase is
Misschien heeft ze gewoon wat moeite met de overgang. Mijn jochie heeft daar ook lang last van gehad. En af en toe komt het nog wel terug. Dan moet hij echt even een kwartiertje acclimatiseren op het KDV. Terwijl hij er toch al 2 jaar heengaat. Gelukkig kennen de leidsters hem, en geven hem even de ruimte voor zichzelf, om hem na een kwartiertje gezellig bij het spel te betrekken. De laatste maanden gaat het wel weer goed. Dus ik zou het gewoon even aankijken. Misschien een fase, misschien een kwestie van wennen. Zolang ze na dat kwartier maar wel het naar haar zin heeft.
Als ze er pas 2 keer is geweest, vind ik het niet zo gek dat ze nog moet wennen. Geef het tijd. Maak het afscheid niet te lang, blijf niet plakken, want dat maakt het alleen maar moeilijker. Wees duidelijk over het ritueel. Bijvoorbeeld: ik moet nu naar mijn werk (zeg waar je naartoe gaat, 'weg' kan een eng begrip zijn), en jij gaat nu even hier spelen bij .... Vanmiddag kom ik je weer ophalen en dan gaan wij samen eten koken (of iets anders). Daaaag! En dan gaan. Even zwaaien, omdraaien en weglopen. Het kan helpen als je kind dan even wordt afgeleid door de gastouder, maar misschien zit ze liever even met een vertrouwde knuffel op de bank. Zelf vind ik het ook belangrijk dat je haar gevoel erkent. "Ik snap dat je verdrietig bent als mama naar haar werk gaat. Maar je bent niet alleen, ... is bij je. En ik kom je vanmiddag weer ophalen." Het komt vast en zeker goed, als dit een lieve gastouder is. Maar dat kán even duren. Succes!
Ik weet dat ze het naar haar zin heeft want na een kwartiertje gaat ze lekker spelen en is het huilen over. Bij de gastouder snap ik maar ze gaat al een jaar naar de psz en dit heeft ze nog nooit gedaan. Ben blij dat er meer zijn die dit erkennen!
Misschien vindt ze het bij de psz ook even moeilijk, omdat ze net van g.o. gewisseld is? Die fases herken ik wel hoor. Zoonlief heeft er bijna nooit problemen mee, maar ineens kan het zomaar huilen zijn bij het wegbrengen. Gaat gelukkig altijd weer snel over!