De laatste weken trekt onze meid heel erg naar haar vader toe. Als ik s ochtends haar kamertje binnen kom krijg ik een klein gilletje van plezier, komt papa haar kamertje binnen dan vallen je oren er bijna af; zo hard gillen van blijdschap. Als papa haar vast heeft en ik ga weg en wil haar een kus geven dan draait ze soms haar hoofd weg. Als ik haar vast heb dan wil ze wel een dikke zoen van haar vader. Als ik haar op kom halen bij oma na een oppasdag dan krijg ik een flauw lachje, later wel een grote, maar het moet even op gang komen. Als ik met haar samen ben dan hebben we de grootste lol samen, knuffelen wat af, maar zodra papa erbij is... ben ik het vijfde wiel aan de wagen. Nu vind ik het niet heel erg hoor, maar mijn man gaat me er nu een beetje mee pesten (als een grapje hoor) maar ik ga het nu toch niet meer zo leuk vinden. Doe ik iets verkeerd ofzo of vind mijn dochtertje me niet zo leuk? Ga een beetje twijfelen aan mezelf Iemand die dit herkent? Groetjes shampoo
Ze zeggen dat dochters vaak naar hun vader toetrekken, en zoons naar hun moeder. Dat klopt hier precies overigens. En ze zeggen ook dat het weer voorbij gaat. Dus trek het je niet aan, ze zal het echt niet persoonlijk bedoelen. En de andere kant - een kind dat alleen maar aan jou hangt en je volledig claimt - lijkt me toch ook erg vermoeiend. Groetjes, Wendy
hier precies hetzelfde! ons zoontje van 8 maanden leeft echt helemaal op als mijn vriend thuis komt. als ik hem zn laatste fles geef, zit ie constant naar de deuropening te turen om te kijken of papa ook binnenkomt en doet dingen ook veel sneller als papa hem helpt. ( bijv. met eten geven, niet piepen tijdens omkleden enz.) hij is dus echt een papa's kindje. ik vind het juist heel lief en aandoenlijk en aangezien ik al de hele dag bij hem ben, gun ik mn vriend het ook zo erg dat jamie zooooooo gek op hem is. plus dat ik wel denk dat ze ons minder duidelijk maken dat ze gek van ons zijn omdat wij die bevestiging niet zo nodig hebben, die band is er toch vanaf de geboorte. vaders moeten gewoon ff iets meer overtuigd worden
hier ook hoor... ( eigenlijk al vanaf dat hij 8 maand is en bewust begint met spelen) ik ben echt de hele dag bij hem, de hele dag vind hij het leuk met mij... maar als papa dat terug kmt van zijn werk....ja dan ben ik niet goed genoeg meer ik geniet er juist erg van om te zien hoe gek zoonlief is met zijn papa, en papa natuurlijk met zoonlief, wanneer hij zich niet lekker voelt of pijn heeft komt hij wel altijd naar mij toe inplaats van naar papa,
Tjah, meisjes en vaders.. Onze meid van nog geen jaar weet ook precies hoe ze papa moet bespelen. Als ze 's ochtends wakker wordt, dan is het 9 van de 10 keer.. 'Papa..!'. En anders begint ze gewoon te brabbelen. Papa krijgt ook altijd een big smile. En als mijn vriend haar naar het kdv brengt, dan gaat ze ook regelmatig huilen als hij weggaat. Doet ze bij mij werkelijk nooit. Dus dan heeft papa weer een schuldgevoel. Volgens mij doet ze het daarom, papa is daar lekker gevoelig voor, ze vindt het juist geweldig op het kdv. Ik vind het wel lief eigenlijk, ik heb zelf ook altijd een speciale band gehad met mijn vader. En onze dochter heeft een een tijdje gehad dat ze niet zoveel moest weten van papa, dus dan is dit veel leuker! Maar of het ooit weer veranderd..
Hier ook precies hetzelfde.Als papa erbij is ziet ij mij niet meer staan.Ik hoorde van een collega met wat oudere kinderen dat dat bij zijn kinderen vroeger precies hetzelfde was maar nu ze een jaar of 8 zijn precies andersom is.....
Hier ook! En ik heb nog wel een jongen, die zou dus meer naar mij toe "moeten" trekken. Ach het is een papa-kindje, maar de laatste tijd vindt hij mij ook steeds interessanter (16 maanden).
Hier nog zo`n papafan! Hoewel het nu stukken minder is dan eerst. Maar als papa boven is en zij beneden bij mij staat ze 9/10 keer voor de deur te roepen dat ze ook mee wil. Ik kan wel in mijn eentje naar boven, hoewel ze tegenwoordig ook na mij wil komen kijken. Bij dochter is het ook rond de 10 mnd begonnen, maar ik vond het ook nooit zo erg want papa ziet ze alleen `s avonds en in het weekend en mij de rest van de tijd. En het heeft ook voordelen hoor! Zo kan ik overdag gerust eens een keer met een boek op de bank liggen lezen. Man mag dat niet die moet meespelen! En op vakantie had ik het ook rustig terwijl papa steeds mee moest rondlopen.
We merken het hier héél erg bij opa en oma... En dat vind oma ook weleens moeilijk. Als opa er is en oma wil wat leuks met haar doen, wordt er altijd éérst naar opa gewezen; dan wil ze dat wel doen, maar wél met opa! Bij opa blijft ze lekker op schoot knuffelen, bij oma heeft ze geen tijd... tja, het is niet anders. Nu hebben veel kindjes op deze leeftijd (1,5 / 2 jaar) altijd wel 'iets' met m'n vader gehad, maar toch
Dat is wel normaal. Hier ging dat ook zo, in fases. Ons jochie trok ook regelmatig een paar weken meer naar zijn vader toe. Maar dat was ook weleens beter.. We gaven er in ieder geval niet teveel aan toe. Dus gewoon eten, troosten, de luier etc van mij, als hij dat normaal ook van mij zou krijgen. Natuurlijk zijn er dan genoeg momenten dat hij naar mijn man trok.
Justin heeft dat ook wel gehad, maar een maand later was het dan weer andersom. Bovendien klopt t inderdaad wat ik al vaker las, ze ziet jou vaker en als papa er dan is moet het even ingehaald worden... Mijn oudste is momenteel jaloers op de jongste, waardoor ik de hele dag geslagen word en er dingen naar mn hoofd vliegen... Dus zoo kan het ook nog.... Wat ik dus wil zeggen, maak je er niet te druk om. Het komt wel goed, is heus niet omdat ze jou niet leuk vind!
Hier ook een meissie die meer met haar vader heeft dan met mij. Ik ben goed voor de fles, knuffelen of als ze moeite heeft met slapen. Papa is om mee te lachen, spelen, knuffelen. Papa krijgt ook de grootste lach en is de held in huis. Ik ben maar opgehouden me er schuldig over te voelen. Ze is de grootste schat van de wereld en ik weet dat net zo zielsveel van mij houdt als ik van haar.