Aan de mama's van meiden van ongeveer 20-24 maanden oud: Hoe herkenbaar zijn de mega-über-heftige driftbuien met zo hysterisch hard schreeuwen, dat daarna het stemmetje schor is en madame bijna in slaap valt. Niets mee aan te vangen, niet aan te spreken, niet te corrigeren. Er wordt gegooid, geslagen en vooral: geschreeuwd.... Mijn zoon werd er gewoon bang van.... Ik ben me echt kapot geschrokken, want had zoiets nog nooit gezien (mijn oudste - zoon - was wel eens boos, maar zo....). En het duurde echt 20 minuten. Toen wilde ze wat drinken en na een slokje of twee kalmeerde ze wat en wilde ze weer bij me zitten snikken. En toen viel ze dus bijna in slaap.... Wij hoopten nog op eenmalig, maar vanmorgen begon het weer. Toen gelukkig minder lang... Indien herkenbaar (en ik bedoel ECHT NIET NORMAAL OVER DE TOEREN): wat doe je? En wat doe je niet? Thanks!!!!!
Volgens mij laat je haar gewoon uitrazen op een rustig plekje en ga je daarna met haar 'praten'. Je kan gewoon niet zoveel op zo'n moment. Dirigeer haar naar de gang, of zet haar in dr kamer en besteed er geen aan dacht aan. En als het ging over iets dat ze niet mag ofzo, vooral niet toegeven. Nathan is ook wel eens hysterisch boos en als hij alle redelijkheid voorbij is, dan moet ie maar op de gang gaan huilen. Daar verandert zijn hysterie in verdriet en dan kan hij getroost worden. succes ermee.
Och dat is heftig zeg! Heb bij de nanny eens gezien dat in geval van extreme driftbui het kindje in de armen word gehouden, dus samen op de grond zitten en dan stevig vasthouden en laten uitrazen. Moeilijk zeg dit en wil jullie veel succes wensen.
Ohhhh ja dat herken ik ook hoorkeano had op zijn 2e jaar ook van die driftbuien en liet hem gewoon uit razen en besteedde er geen aandacht aan...Als de bui voorbij was kwam hij naar me toe en gaf me een kusje en dan legde ik het hem uit en dan was het weer goed..Ik moet zeggen de laatste tijd heeft hij dit niet meerveel succes weet dat het niet echt leuk is maarja jet hoort erbij zullen we maar zeggen
mijn midelste deed dat. (is een jongen.) zo hard en zolang tot hij er letterlijk weleens in bleef. van de dokter geleerd zelf tot 10 te tellen om rustig te blijven en armen omhoog houden bij hem voor een vrije doorgang van de lucht. meestal begon hij bij 9 of 10 weer te ademen. ze kunnen zichzelf niks aandoen zei de dokter want voor die tijd zijn ze flauwgevallen en reguleren alle functies zich opnieuw. klein trucje van moeder natuur om de mama's te helpen. hij kon ( en kan zij het op een andere manier) heeeeeeeeeeel lang volhouden. en dan praat ik over uren als het moet. ik vind wat jij beschrijft dus eigenlijk nog meevallen. 20 minuten ik zou er voor getekend hebben.
mijn jongste begint met 21 maanden nu ook een beetje te dreinen en drammen. ik heb inmiddels geleerd dat je het gewoon moet negeren. ik weet dat we nog maar net begonnen zijn natuurlijk, maar tot nog toe werkt het redelijk. ik probeer hem te leren om nadien een kusje te geven en hem op schoot te nemen en dat we er over praten.dat praten gaat nu nog niet natuurlijk.( hij praat nog niet) maar goed ik denk dat deze fase nog wel even aanhoudt en straks zal hij wel kunnen praten. die tip van vasthouden tot het over is dat werkt meestal averechts. ze hebben gewoon even ruimte nodig om flink stoom af te blazen. stel je voor dat je dan met klemmende armen begrenst wordt. da's meestal alleen maar olie op het vuur.
Vast dank voor jullie antwoorden. Even mijn reactie: Op een rustig plekje uitrazen is niet te doen, want ze rent voortdurend door de kamer en pakt alles vast wat ze wil en gooit er mee. Als we haar in de hoek zetten (iets wat bij zoonlief goed werkte) loopt ze er gewoon meteen weer uit. In de gang ben ik bang dat ze daar nog wilder wordt. Vasthouden (omdat ze dus inderdaad mega-heftig is) werkt inderdaad averechts. 20 minuten voor een eerste keer is anders behoorlijk schrikken. Ik was me er echter al van bewust dat het wellicht nog wel langer kon duren... Help... Ik was inderdaad ook bang dat ze er in zou blijven. Mijn zoon is wel eens zo boos geweest dat hij uiteindelijk moest overgeven (en dan was die bui nog minder hevig dan die van mijn dochter). Ik was dus ook bang dat er zoiets of erger zou gebeuren. Nogmaals, het is niet mijn eerste kindje, ik weet wat driftbuien zijn, maar dit was in mijn ogen beyond driftbui... Ik werd er echt bang en moedeloos van, al probeerde ik rustig te blijven. Ik heb uiteindelijk genegeerd, maar moet wel opletten wat ze doet om geen ongelukken te krijgen. Dus kijk je toch steeds naar haar. Op mijn knieen voor haar gaan zitten met mijn armen wijd, deed haar vanmorgen naar me toe komen. Toen wilde ze ineens een knuffel. Maar gisteren was dat echt niet te doen. Meer tips blijven welkom!
Ook hier heel herkenbaar, heb 2 dochters van bijna 6 en bijna 3. Beste is naar mijn idee en ervaring: geheel negeren! Ga overdreven een emmer vol sop staan maken en iets schoon boenen, of de kast opruimen of iets deregelijks. Zo gaat de bui vanzelf over, kan inderdaad lang duren, maar ze hebben doordat ze geen aandacht krijgen er toch minder "lol" in. Mijn dochter heeft het ook flink volgehouden, ging zelfs boven op de salontafel staan om haar aandacht te krijgen.... Maar die kreeg ze dus niet, en ik had ondertussen al mooi wat schoongemaakt of opgeruimt in huis ipv me op te vreten over haar bui! Sterkte en volhouden!
Maar was je niet bang dat het gevaarlijk werd? In ieder geval dank voor de tip. Dan ben ik tenminste zelf ook afgeleid...
het is niet zo gauw gevaarlijk. ze zijn slimmer dan je denkt. ze proberen je uit waar jezelf bij staat en wat is er nu mooier dan een paniekmodus mam, aandacht in overvloed.zet haar desnoods in haar eigen kamertje waar je de meeste dingen uit weg hebt gehaald. hebben jullie beiden even de ruimte om tot jezelf te komen.
Mijn zoontje heft dinsdag een uur lang alleen maar gegild en gehuild. Niets mee aan te vangen. Uiteindelijk werkte het gedrag negeren het beste. Alle andere zaken had ik ook geprobeerd. Ik ben wel in de buurt gebleven. Ik vond het fijner om gewoon zelf rustig op de bank te zitten terwijl hij gillend heen en weer liep tussen mij en zijn stoeltje. Ik merkte dat ik elke keer als ik iets deed hem juist weer bozer maakte.
Hier blijkt negeren het toch te zijn, maar we moeten zeker niet uit het zicht zijn: 1. dan wordt zij nóg giftiger 2. dan ben ik binnen de kortste keren toch echt mijn huisraad kwijt Dus niets zeggen, nauwelijks kijken en gewoon wachten tot ze klaar is. Evt spelletje met oudste of huishoudelijk taakje. Heel moeilijk, maar werkt het beste. Vooral dat niets zeggen. Als ik dat wel probeer, wordt ze echt nóg wilder... Ik wil haar niet in haar kamer zetten, want wil die plek niet associëren met 'straf' of corrigeren. Vandaag bleef ze, na 5 keer opnieuw terugzetten, uiteindelijk een keer in de hoek (vaste time-outplek) en toen wilde ze meteen knuffelen. Toen was de bui over. Denk dat we nu de draai te pakken hebben en ik merk ook dat ik van de bui an sich niet meer zo schrik. Maar merk ook dat ik in stress schiet als ze begint tegen te stribbelen met iets. Bang dat er weer zo'n bui begint.... Dank voor jullie tips maar vooral: het luisterend oor. Moets het gewoon even kwijt, want was echt even helemaal ondersteboven na die eerste twee keer....
het is even wennen. maar je merkt nu zelf al dat je er al anders instaat nu je weet wat er komen gaat en dat jou andere reactie erop de bui beduidend korter maakt. wat niet wil zeggen dat de buien nu ineens over zijn. dat kan helaas nog wel een aantal jaartjes duren. maar rond de 2 krijgen ze door dat de wereld uit meer bestaat dan ze altijd dachten en dat zullen wij mama's weten ook. ik herken ook wel wat je zegt dat je bij strubbelingen al jezelf schrap zet voor een volgende bui. en helaas bestaat de 2 jarige leeftijd vooral uit niet willen en niet doen... wat ik verbazend vind is dat elk kindje rond dezelfde leeftijden allemaal dezelfde kuren gaan vertonen. ik zeg weleens tegen mijn vriend hoe kan het hé. hij komt niet op een kdv ofzo dus kan het niet afkijken. toch doet ie dingen die vrijwel alle kindjes van zijn leeftijd doen. echt appart vind ik dat. bij de eerste 2 bestond internet nog niet, amar nu vind ik veel herkenning in andere moeders. toen dacht ik dat het mijn schuld was dat hij driftig werd of niet wilde eten en niet wilde aankleden en ga zo maar door. ik voelde me vreselijk mislukt als moeder. inmiddels weet ik dat het gewoon een kindercomplot is.
Tis inderdaad wel zo dat alle kindjes dezelfde soort buien krijgen rond dezelfde leeftijd, maar ik merk toch een heel duidelijk verschil tussen mijn zoon en mijn dochter, mijn eerste en mijn tweede... Ik weet niet wat nu echt de oorzaak is, geslacht, tweede kindje zijn of gewoon een karakter (ws. de som van die drie), maar mijn dochter is mijn zoon in het driedubbele kwadraat hoor. Niet alleen in de bui, maar ook in de 'normale' eigenwijsheid en in de corrigeerbaarheid (luistert zooooooooo slecht...) Maar goed, wat je zegt: je draai erin vinden, beter voorbereid zijn op wat er komt.... Het helpt iig een beetje.
ik heb 3 kinderen en ze zijn niet te vergelijken. dus ik denk dat het een combi is van aanleg en karakter (en bij ons handicap) is.mijn oudste dochter lijkt in niks op mijn middelste waar we nog steeds ontzettend veel problemen hebben. hij zuigt nog steeds alle energie uit ons. en helaas niet meer met niet willen eten of aankleden, maar met veel grotere en serieuzere problemen. ik heb ze indertijd dezelfde opvoeding gegeven ik was alleen met ze dus geen invloeden van anderen waar ik geen vat op had. alleen school en dat is helaas een groot probleem soms. toch zijn ze in niks maar dan ook niks met elkaar te vergelijken. mijn jongste is gelukkig in gradatie zoiets als de oudste tot nog toe. ik ben inmiddels ookal heel wat gewend dus ik raak niet zo snel mee ontmoedigd of van mijn stuk. en vanwege oa mijn leeftijd en inmiddels 17 jaar ervaring merk ik dat ik er heel anders insta en mee omga.
Hee Juud, Herkenbaar hoor. Mees is net zo..Steijn kon ook wel is boos worden maar niet zoooo heftig als Mees dat kan. Daar is dan geen land mee te bezeilen en hij blijft altijd in zijn woede aanval hangen. Het enige dat werkt is hem weg halen uit de situatie dat hem zo boos maakte en dan negeren. Als ik hem dan na een minuut of 5 ophaal is het meestal over, of hij roept zelf al: mama het is klaar nu
Bij de simpele driftbuien helpt het idd om te negeren, maar er zijn kinderen die het niet meer lukt om zelf uit een driftbui te komen. Daar helpt het vaak wel goed bij om ze op schoot te nemen en stevig vast te houden, je geeft ze zo de veiligheid van jouw nabijheid en begrenst de ruimte voor ze. Ik werk in de kinderpsychiatrie en daar passen we deze methode regelmatig toe. Ook mijn oudste lukt het niet om zelf tot rust te komen. Overigens is het wel handig om ze eerst even uit te laten razen en boos te laten zijn, wanneer het dan niet lukt om tot rust te komen kun je ingrijpen. Nog een laatste noot; bij onze oudste zijn moeheid, maar ook pijn triggers. Het is bij ons vaak een signaal dat zijn oren nagekeken moeten worden en dat er dus weer een oorontsteking zit.